Βυθίζω μέσα μου υγρό καθρέφτη.
Μόνο που έχω ήδη προνοήσει
τα αιχμηρά μου σωθικά να ακονίσω.
Έτσι ανεπαίσθητα, μα κατά βούληση, τον καταστρέφω.
Τα κομμάτια του αναπνέουν υπόκωφα
στα χνώτα των ματιών μου.
*
Ο Νίκος Σκούφος γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη το 1993. Είναι τελειόφοιτος της σχολής Οργάνωσης και Διοίκησης Επιχειρήσεων του Πανεπιστημίου Μακεδονίας, ενώ έχει κάνει πρωταθλητισμό καλαθοσφαίρισης με δύο πανελλήνια πρωταθλήματα.
Αγαπά τα ταξίδια, και ταξιδεύει όσο περισσότερο μπορεί. Οι ποιητικές του επιρροές είναι οι Γιάννης Ρίτσος, Μίλτος Σαχτούρης, Κώστας Παπαγεωργίου, οι Έλληνες μεταπολεμικοί ποιητές καθώς και οι Αρθούρος Ρεμπώ, Ανρί Μισώ και Στεφάν Μαλαρμέ. Η Αντίστροφη ενηλικίωση (εκδόσεις Momentum) είναι η πρώτη του ποιητική συλλογή.
Εκδόσεις Momentum
Αναγνωστοπούλου 9, 10673 Αθήνα - Τηλ: 210 3315186 – Fax: 210 3315186
Πελοπίδου 5, 32200 Θήβα – Τηλ: 2262100795 – Fax: 2262027275
url: www.momentumbooks.gr – e-mail: info@momentumbooks.gr
Ποιήματα από συλλογή Αντίστροφη ενηλικίωση
Βαφτίσια
Βαθιά κομμένος λώρος, ούτε χιλιοστό δεν έμεινε δικό της,
αίματα με βροχή ακάθαρτη αναμειγμένα.
Ανάσα −
Αιχμάλωτος του ελεύθερου λοιπόν στα εικο…,
να βαπτιστώ με γνώσης δάκρυα σε σιωπής λουτήρα,
αφού η κολυμπήθρα τα λάθη μου πια δεν χωρά
και μου διαφεύγουν.
Δυνατά διαβάζω, το όνομά μου να εμπεδώσω,
ενώ μ’ ένα χαμόγελο σκορπώ τα μαύρα μου κουφέτα.
*
Sci fi
Αυτοκινητόδρομοι πλανητικών διαστάσεων
Εστίες φωτιάς ανά ελλειπτικά διαστήματα
Σάρκες και κόκαλα κομμένα άψογα,
σερβιρισμένα στα φανάρια.
Φθαρμένες οι πινακίδες από τις αποστάσεις,
βγαίνουν στη σύνταξη.
(Πλην εκείνων των εσωτερικών γραμμών.)
Μια βάρκα επιπλέει στο γρασίδι
Πανιά πλεγμένα από νεύρα
Σκαρί από μάτια σμιλεμένα, ορθάνοιχτα.
−Ποιος επιζητά δάκρυα και ποιος την άγνοιά του−
Κάθε μέρα ο ίδιος τρελός φωνάζει: «Νικήσαμε τις μηχανές!
Αδημοσίευτα ποιήματα
Αχερουσία
Θεωρήθηκα κλινήρης συναισθημάτων
από τότε που η βελόνα διέσχισε με κλωστές θλίψης, τα εσωτερικά μου ύδατα. Την περιμάζεψε ο βαρκάρης, στο πίσω κάθισμα ταξιδεύει πλέον.
Όσο θρηνώ νεκρούς, τόσο στερεύει η λίμνη μου.
Και ψάρια δύσκολα να βρω μες στα θολά νερά μου.
Σκοτεινή υπεραιμία
Μονομάχοι στιγμών στον υπέρτατο εγωισμό.
Σάρκες καλυμμένες από μίσους θρόισμα.
Στης αρένας τις συναισθηματικές κλωστές ισορροπούμε,
λες και τα αγκάθινα φορέματα δεν ήταν αρκετά αλλά - ...
Στο πρώτο χτύπημα, ένα κλάμα παιδικό.
Απόγνωση.
Στο δεύτερο, έχουμε συνηθίσει πλέον.
Μα πάντα η βροχή ακολουθεί,
για να θυμίζει τη θνητότητα της ελευθερίας.
Την ελευθερία στο θάνατο...
