πρώτη δημοσίευση:
http://bibliotheque.gr/?p=19539
του Θεοχάρη Παπαδόπουλου
[Ασημίνα Ξηρογιάννη ,ΕΠΟΧΗ ΜΟΥ ΕΙΝΑΙ Η ΠΟΙΗΣΗ,Γαβριηλίδης 2013]
Μπορεί να γραφτεί καλή
ποίηση στις μέρες μας; Αρκετοί κριτικοί λογοτεχνίας υποστηρίζουν, πως σε
μια εποχή παρακμής σαν τη σημερινή, παρακμάζει και η ποίηση, με
αποτέλεσμα να γράφονται μέτρια ποιήματα χωρίς ιδιαίτερη σημασία,
καταδικασμένα να καλυφθούν από τη σκόνη του χρόνου. Υποστηρίζουν,
επίσης, πως μια τέτοια εποχή δεν προσφέρεται για ποίηση και κατηγορούν
τους ποιητές ότι είναι κλεισμένοι στον εαυτό τους και γράφουν, χωρίς να
νοιάζονται για το τι συμβαίνει γύρω τους.
Σε όλα τα παραπάνω,
έρχεται να απαντήσει το φρεσκοτυπωμένο βιβλίο της Ασημίνας Ξηρογιάννη
«Εποχή μου είναι η ποίηση», που έχει εκδοθεί από τις πάντα καλαίσθητες
εκδόσεις «Γαβριηλίδης». Πρόκειται για μια ποιητική συλλογή, που τόσο με
το νόημα των ποιημάτων της, όσο και με την λογοτεχνική τους αξία,
έρχεται να μας αποδείξει πως σήμερα μπορεί να γραφτεί καλή ποίηση,
ισάξια ή και καλύτερη ακόμα με την ποίηση προηγούμενων εποχών. «Εποχή
μου είναι η ποίηση», γράφει η Ασημίνα Ξηρογιάννη, δίνοντας μια
κατηγορηματική απάντηση σε όσους γράφουν για παρακμή.
Η ποιητική συλλογή της Ασημίνας Ξηρογιάννη «Εποχή μου είναι η ποίηση»
ξεκινά με ερωτήματα, που θέτει η ίδια στον εαυτό της, όπως το κατά πόσο
συμβιβάζεται το μεγάλωμα των παιδιών με τη λογοτεχνική καριέρα ή με το
αν οι στίχοι είναι μορφή αντίστασης. Όμως, ενώ στις αρχές της ποιητικής
της συλλογής θα αναρωτηθεί: «Μα είναι τούτοι οι καιροί για ποίηση;», θα
φτάσει στο τελευταίο ποίημα να αναφέρει πως όλα τα δεινά της εποχής
μπορούν να αντιμετωπίζονται με την ποίηση: «Μα εγώ θα γράψω μόνο για την
ποίηση. / Που με βοηθάει να τ’ αντέχω όλα αυτά.», βρίσκοντας στην
ποίηση ένα καταφύγιο, όπως ο Καρυωτάκης όταν έγραφε: «Και η ποίησις το
καταφύγιο που φθονούμε.» Με το παραπάνω απόσπασμα από το ποίημά της η
Ασημίνα Ξηρογιάννη απαντά και στην άποψη, που αναφέρθηκε στην αρχή, ότι
οι ποιητές σήμερα, γράφουν χωρίς να νοιάζονται για το τι συμβαίνει γύρω
τους. Το όπλο του ποιητή είναι η πένα και αυτό δείχνει να το γνωρίζει
καλά η ποιήτρια καθώς τα ποιήματά, που εμπεριέχονται σε αυτή τη συλλογή
θυμίζουν τον χαρακτηριστικό στίχο του Μανώλη Αναγνωστάκη: «Σαν πρόκες
πρέπει να καρφώνονται οι λέξεις».
Στην ποιητική συλλογή
της Ασημίνας Ξηρογιάννη «Εποχή μου είναι η ποίηση», συναντάμε ορισμένα
συμπεράσματα, που θυμίζουν φιλοσοφικά αποφθέγματα, όπως, για παράδειγμα,
στο ποίημα: “Πυροβολήστε τα όνειρα”: «είναι και η σιωπή ήττα καμιά
φορά», ενώ μια ειρωνεία λεπτή και συνάμα τραγική εμπεριέχεται στους
στίχους της, όπως παρατηρούμε στο τέλος του ίδιου ποιήματος: «Ναι, ναι,
τα όνειρα φταίνε για όλα! / Πυροβολήστε τα όνειρα.»
Σε αρκετά ποιήματα της
συγκεκριμένης ποιητικής συλλογής η Ασημίνα Ξηρογιάννη κάνει δικό της τον
πόνο των άλλων γράφοντας χαρακτηριστικά: «Χωρίς πόνο δεν γράφεται
ποίηση.» Έτσι η ποιήτρια νιώθει τον πόνο του μετανάστη, που ξέρει καλά
τι θα πει στέρηση, περπατά στους δρόμους της Αθήνας και η πένα της
γίνεται κάμερα. Μια κάμερα, που καταγράφει τα σημερινά κοινωνικά
αδιέξοδα και μας τα δίνει, όπως ακριβώς είναι, χωρίς φτιασίδια.
Θα κλείσουμε αυτό το
μικρό ποιητικό μας ταξίδι, στην ποιητική συλλογή της Ασημίνας Ξηρογιάννη
«Εποχή μου είναι η ποίηση», παραθέτοντας ένα χαρακτηριστικό ποίημα: «Ο
κόσμος σού προσφέρει / απλόχερα τις πληγές του. / Έλα λοιπόν, διάλεξε
μία / και κάνε την ποίημα.»
