ΚΟΥΛΑ ΑΔΑΛΟΓΛΟΥ
διαφυγή – μια απόπειρα
Νύχτα σημαδιακή.
Η άμμος υγρή
έβγαλε τα παπούτσια και περπάτησε, αναρρίγησε.
Στην προκυμαία βρήκε μια βάρκα φιλόξενη
μπήκε κι ανοίχτηκε, πέρα απ’ το μάτι.
Στο σπίτι εκείνος ανησύχησε
οι άλλοι στο μέσεντζερ περίμεναν το χαμόγελό της
σίγησαν οι ευχές φωνές και τα τραγούδια.
Ο δρόμος του φεγγαριού στάθηκε βολικός
πάτησα πάνω του
τη βρήκα
γύρισα την πλώρη
κάθισα μέσα
την οδήγησα στον γιαλό
τη συνόδεψα ως την είσοδο.
Μέσα είχε ζέστη
Αλλά το δέντρο είχε γύρει το κεφάλι του στη θλίψη.
Ωστόσο έξω αναβόσβηναν φωτάκια.
Έπηζε η αρμύρα στα μαλλιά και στο σώμα της.
Με κράτησε σφιχτά στην παγωμένη χούφτα της και μου ’πε
δεν γυρεύω πλέον τη φυγή
είναι καιρός να αναμετρηθώ με το δικό μου βάθος.
(Από την υπό έκδοση συλλογή «Ο δρόμος της επιστροφής είναι απόκρημνος»)
****
ΠΟΛΑ ΒΑΚΙΡΛΗ
Η γέννηση
Χαρά που γεννιέται απ'της ζωής το κέλυφος
καθώς όταν σπάει κι έρχονται στο φως
τα πρώτα σκιρτήματα
Σπαργανωμένη σε δέχτηκε η αγάπη της μάνας σου
άδολη αγάπη ,αληθινή όσο καμμιά άλλη
Φωτίστηκε το πρόσωπό της από το φως
του αστεριού που στάθηκε σηματωρός
πάνω απ’ τον φτωχό το σταύλο
Κι έλαμψε το δάκρυ στην άκρη των βλεφάρων
καθώς η αγκαλιά της γέμισε απ' το μικρό σου σώμα
Και τα χέρια της με τις αδέξιες κινήσεις της πρωτότοκης ,
στοργικά σε τυλίγαν
Λύτρωση είπανε τον ερχομό σου απ' το προαιώνιο κακό
που το γένος των ανθρώπων εβάραινε
Κι ο βασιλιάς σκιάχτηκε για το σκήπτρο του
και τον αφανισμό σου διέταξε
Όμως εσύ ερχόσουν μόνο την ελπίδα να φέρεις,
την αγάπη να φυτέψεις όπως το λουλούδι στο χώμα,
στις καρδιές των ανθρώπων, δίχως σήματα εξουσίας,
μεγαλόσχημες υποσχέσεις και λόγια φουσκωμένα
Απλά, λιτά κι απέριττα όπως το χιόνι
κύλησες στην αγκαλιά της μάνας
και τα άχυρα γίναν χρυσάφι τους φτωχούς να χορτάσουν!
****
ΝΤΙΝΑ ΓΕΩΡΓΑΝΤΟΠΟΥΛΟΥ
Από το τέλος στην Αρχή
Το τέλος του χρόνου είναι αυτοσχέδια ρολόγια
που μετρούν πολύτιμα αποθηκευμένα,
η αμέριμνη μέτρηση του χρόνου σε κοινή θεα
τα αλμυρισμένα λεπτά με τα διττά συναισθήματα
τα μελαγχολικά μάτια της υδρογείου
τα παιχνίδια που δεν ξόφλησαν
η άγνοια αν έχουν τελευταίο σταθμό
τα χέρια με φαντασία που δούλεψαν παραμύθια,
ο αέναος έρωτας που τα καταδιώκει
οι συνταξιδιώτες με τους γήινους αγγέλους
η αμηχανία του άγνωστου
οι ναυαγισμένες διαδρομές .
Το τέλος του χρόνου είναι η ποίηση
που χτυπά ρυθμικά τις ρυτιδες των ονείρων .
Οι αθόρυβοι μύθοι του παρελθόντος και του παρόντος
που αδιαφορούν στη μυρωδιά νέων άοσμων θεωριών
και με δυσάρεστο τρόπο επιθυμούν να γίνουν
βιομηχανία μνήμης του μέλλοντος.
Το κρύο που ζεσταίνεται από τη μουσική
σαν εύχεται στην ομορφιά του κόσμου.
Μια Τετάρτη και μια ώρα τα πολλά ερωτεύσιμα ταξίδια
χωρίς το μικρόφωνο να κάνει βόλτα σε φίλτρα
τραγουδά με πάθος την αιωνιότητα της στιγμής.
***
ΞΑΝΘΙΠΠΗ ZΑXΟΠΟΥΛΟΥ
Μακρινά Χριστούγεννα
Γυρεύεις ένα χέρι
σώθηκαν πια τα Χριστούγεννα
στολίδια χέρια μαραίνονται στα δέντρα
και τα λαμπάκια αυξάνουν με τα χρόνια
λες κι η Ζωή είναι θέμα ηλεκτρικού ρεύματος
και το νιογέννητο ρομπότ με καλώδια
Κράτα την καρδιά
ν΄αντέξει να δει τη φυλακή της
μη στις γιρλάντες δει την αυτοχειρία της
και δεν υψωθεί να βρει τον ουρανό της.
***
ΝΙΚΗ ΚΩΝΣΤΑΝΤΟΠΟΥΛΟΥ
Χριστούγεννα στο καφενείο
Χριστούγεννα στο καφενείο
Έπεσε βαρύς ο στολισμός
Πικρό το καφενείο
Ο ένας παίζει την τύχη στα χαρτιά
Ο άλλος μόνος ξενυχτά
Ο τρίτος παρακολουθεί περαστικούς
Κι ο τέταρτος τις λέξεις του καπνίζει
Έπεσε βαρύς ο στολισμός
Λαμπιόνια αστέρια και κορδέλες
Μοιάζουν στα μάτια τους μικρές φωτιές
Του χρόνου του παλιού μετρούν
Τις άδειες τους τις μέρες.
( πρώτη δημοσίευση)
****
ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΛΙΑΤΖΟΥΡΑ
Η παράλειψη ή Το εορταστικό τραπέζι
Καλά, βρε Τζον, να μην αναφερθείς καθόλου στο εορταστικό τραπέζι χρονιάρες μέρες; Σ’ εσάς στο Αμέρικα δεν είναι υψίστης σημασίας; Γιατί εδώ, στας Ευρώπας, είναι έθιμο χριστουγεννιάτικο να τρέχεις στα supermarket και να τρέχεις στις αγορές και να γεμίζεις καλάθια και να κουβαλάς σακούλες και να φορτώνεις το πορτμπαγκάζ και να ξεφορτώνεις το πορτμπαγκάζ και ν’ αποθηκεύεις τρόφιμα σε ράφια και ντουλάπια και να μπουκώνεις ψυγεία και καταψύκτες και να μαγειρεύεις αποβραδίς και να βγάζεις κατσαρόλες και κατσαρολάκια, ταψιά και λαμαρίνες και να ανακατεύεις και να δοκιμάζεις και να βλέπεις με την άκρη του ματιού σου τον νεροχύτη να ξεχειλίζει και να τρέχεις να στρώσεις το εορταστικό τραπέζι και να αναθεματίζεις που ξέχασες μέσα στον πανικό να πάρεις χαρτοπετσέτες με καμπανάκια και γκι (δεν πειράζει, όμως, κανείς δεν θα το προσέξει) και να στρώνεις το εορταστικό τραπέζι και να απλώνεις τα μαγειρεμένα εκθέματά σου και να ξεστρώνεις το εορταστικό τραπέζι και να πέφτεις κατάκοπος στον καναπέ με φρικτό φούσκωμα και φρικτές καούρες και δυσπεψία και δυσεντερία και να θυμάσαι που σου το είχε πει ο γιατρός, να μην το παρακάνεις φέτος στο χριστουγεννιάτικο τραπέζι, και, με τελευταία σου τη σκέψη πως κάποιος θα πρέπει να κατεβάσει τα πολλά σκουπίδια, να γέρνεις στη λεκάνη για αναπάντεχες εξαγωγές.
Κατερίνα Λιάτζουρα, Οι δώδεκα φρίκες των Χριστουγέννων και μια παράλειψη [μια
black humor συνομιλία], Χαλκίδα, 2021
Οι δώδεκα φρίκες των Χριστουγέννων συνομιλούν με το βιβλίο του John Updike «The
twelve terrors of christmas» που εκδόθηκε το 1993 από τις εκδόσεις Gotham Book
Mart, New York.
***
ΑΣΗMΙΝΑ ΞΗΡΟΓΙΑΝΝΗ
Προσευχή και είναι Χριστούγεννα
Θέλω τα μάτια σου
Θέλω τα χείλη σου
Την υπόσχεση
Τώρα
Πως μπροστά υπάρχει δρόμος
Πως μια γέφυρα εκεί υπάρχει
Ολόκληρη δική μας.
Είναι οι εικόνες γιορτινές
Του κόσμου
Τα τραγούδια
Περιμένουν τη φωνή μας
Ακούς που σου μιλώ;
Αισθάνεσαι τη σκέψη μου
τρυφερά να σε ανιχνεύει;
Mέσα στη δική μου καρδιά
υπάρχει ένα δωμάτιο για σένα
γεμάτο ευχές, φωτάκια και μπαλόνια
κι ένα σύννεφο-καράβι-κόκκινο-
που είναι έτοιμο
στον κόσμο να μας ξεναγήσει
Γι΄ αυτό και γω
-γνωρίζοντας πόσο έχεις αργήσει-
Ψιθυριστά σου λέω:
«’Ελα».
«’Ελα»
[Πρώτη δημοσίευση]
***
MAΡΙΑ ΣΤΡΙΓΚΟΥ
Χριστούγεννα
Κάθε πέρσι είναι Χριστούγεννα.
Το σπίτι ετοιμάζεται, τα παραθυρόφυλλα του κοκκινίζουν.
Υπάρχει ένα όνειρο που τριγυρνά στο μπαλκόνι με χιλιάδες φωτάκια.
Δεν ξέρει αν θα έρθει ο Αϊ Βασίλης, ξέρει μόνο να περιμένει.
Ανάβει το τζάκι, ζεσταίνει το μέλι, γλυκαίνεται.
Πίσω από το βουνό γεννιέται ένας μικρός Χριστός, που πεινάει και κρυώνει.
Ο ήλιος είναι λίγος και δεν φτάνει.
Ξεφλουδίζει την σάρκα του για να τον ζεστάνει,
δεν πίνει γάλα, δεν τρώει ψωμί.
Ταΐζει ό,τι πείνασε κι ό,τι πόνεσε πολύ.
Στρώνει φιλόξενο κρεβάτι,
βγάζει την καρδιά του και τη χαρίζει απερίσκεπτα για χάρη της γιορτής.
Ύστερα νυχτώνει και τ' άστρα είναι ρεζερβέ.
Το ίδιο είναι και το φεγγάρι ή έστω ό,τι απόμεινε απ' αυτό.
Ανακατεύει τις στάχτες και ξαπλώνει στη γωνιά.
Αρχίζει να μετράει απ' την αρχή.
364 μέρες απ' τα Χριστούγεννα.
Του τάξανε κάποτε ένα παραμύθι και μια γιορτή.
Κάθε χρόνο περιμένει υπομονετικά ενώ φροντίζει τους άλλους.
Χριστός γεννάται πάντα.
Μα εκείνος κάθε μέρα λύπη
*Oι φωτογραφίες είναι παρμένες από το pixabay.
