Δευτέρα 17 Οκτωβρίου 2011
Για τη νύχτα που θα βρέξει στο φεγγάρι,του Αλέξη Καζαντζιδη
Βροχή στην άσφαλτο. Και βροχή στους αγρούς.
Βροχή της πόλης. Φοιτήτρια με βρεγμένα μαλλιά στην έξοδο απ' το σινεμά, σε τραβάει απ' το χέρι. Η άσφαλτος, καθρέφτης για τα φώτα της πόλης. Σε κοιτάζει με μάτια που λάμπουν, καθότι ήταν ωραίο το φιλμ και συνεπώς προς στιγμήν ελπίζει πως θα είσαι και συ ωραίος σαν φιλμ στη ζωή της.
Βροχή των σοφών χωραφιών. Μυστικά πράγματα. Οταν τον χάρτη σου πλέκουν ήσυχες κι ανήσυχες ξωτικές, αυτές που γνωρίζουν το πρωθύστερο των προσπαθειών σου και το κεντάνε σταυροβελονιά, άφιξη, αναχώρηση, παύση, αναμονή, λήξις. Απορούν μαζί σου που ξέρεις τι σε περιμένει!
Πολύ καλές κοπέλες. Ποτέ δεν σου αρνούνται την παρτίδα το σκάκι που τους ζητάς.
Στην αρχή της εβδομάδος έλαβες την καρτ - βιζίτ της βροχής. Μια μικρή ταραχή· να ανοίξεις τα παράθυρα να αεριστεί το σαλονάκι. Εσιαξες κι ολίγον τα σεμέν στο τραπεζάκι και το πιάνο. τέλος της εβδομάδος ήλθε και η ίδια! Μέσα Οκτώβρη, αρχή της βροχής. Έρχεται όπως κάθε χρόνο σφιγμένη στο ταγιεράκι της, πάντα κομψή σε μία απόχρωση μπεζ. Το σπίτι σου εξακολουθεί να τής μυρίζει ταμπάκο, χαρτί κι ένα ίχνος βενζίνης απ' τα ταξίδια σου.
Εσύ, όπως κάθε χρόνο έχεις ξεχάσει να ρυθμιστείς στην αλλαγή κάθε τέτοια εποχή της ώρας και μένεις ο μισός στο λυκόφως ο μισός νυχτωμένος, χάνεις την ωορρηξία της στιγμής.
Για μιαν ακόμα φορά η βροχή είναι μια σκιά που σε αφορά και δεν σε αφορά. Χαμένος στα νέφη της. Μένεις για πολλοστή φορά -διότι πλέον η ζωή σου χωράει «πολλοστές φορές»- ψιλομετέωρος πίσω απ' το παράθυρό σου με τα καλοκαιρινά ακόμα κουρτινάκια, να κοιτάζεις έξω στο δρόμο καθώς σκοτεινιάζει απόγευμα Κυριακής-να θυμηθείς να πεις στην «οικονόμο» σου, όπως ευγενικά αποκαλείς την κυρία που σε κρατάει ζωντανό, ν' αλλάξει τις κουρτίνες, ήρθε πλέον ο χειμώνας, ήρθε η βροχή.
Ηρθε κι όπως κάθε φορά όλο και πιο πολύ τα τελευταία χρόνια, διαπιστώνει- και γι' αυτό με τακτ σε περιπαίζει- ότι κάθεσαι και την περιμένεις σαν να περιμένεις την άφιξη μιας απουσίας.
Πράγματι. Κοιτάζω τον δρόμο για ένα κόκκινο αυτοκίνητο που δεν έρχεται ποτέ να παρκάρει. Αλλη παλιά επέτειος αυτή, από κάποτε που άκουγα αλλότριους κινητήρες να περνούν από έναν άλλον δρόμο, να σταματούν ή να προσπερνούν, ήξερα ότι είναι της «τάδε» ή της «δείνα» μάρκας, αλλά πάντα ήλπιζα πως θα είναι «αυτής» που όμως δεν ήταν ποτέ...
Ποτέ δεν τους μπέρδεψα! Ποτέ δεν έκανα λάθος! Κι αυτό ήταν μεγάλο λάθος. Τελικώς ασκήθηκα να ξεχωρίζω τους κινητήρες κι απέμεινα να περιμένω ομίχλες που στάθμευαν σε άλλες πόλεις.
Στο μεταξύ το κόκκινο αυτοκίνητο, ποιος ξέρει τι χρώμα θα είναι τώρα. Το μόνον σίγουρο είναι πως εξακολουθεί να κυκλοφορεί. Απόδειξη ότι εξακολουθεί κάθε χρόνο τέτοια εποχή να έρχεται η βροχή.
Το αστείο βεβαίως πλέον είναι -διότι όλα αυτά κατά βάθος είναι εύθυμα- πως την εν λόγω βροχή αισθάνονται περισσότερο, όταν έρχεται, τα σκυλιά στην αυλή και το χώμα που πανηγυρίζει να μοσχοβολά μετά το πλούσιο άγγιγμά της, παρά εσύ, το τζάμι σου και τα κουρτινάκια σου, Κυριακή απογευματάκι την ώρα που βραδυάζει... κι εύκολοι στίχοι τραγουδιών γεμίζουν το σαλονάκι σου, εύκολες ωδές στη μοναξιά, «η Αννα πίνει ούζα με τον Βούδα» ή κάτι τέτοιο, χαμηλώνεις το ραδιόφωνο κι ύστερα το κλείνεις.
Τώρα έχει νυχτώσει και στο σαλονάκι σου.
Το σκοτάδι είναι ευεργετικό για την όρασή σου. Μπορείς να βλέπεις πέρα απ' τους ορίζοντές σου. Στις ομίχλες των άλλων πόλεων...
***
Η φωτό είναι παρμένη από εδώ
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)