VARELAKI /// ΣΕΛΙΔΕΣ ΤΕΧΝΗΣ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ /// ΕΥΧΕΣ ΚΑΙ ...ΔΗΛΩΣΕΙΣ!

 Το Varelaki εύχεται στους αναγνώστες και τους φίλους του  Χρόνια Πολλά!!!

Αγάπη,υγεία,δημιουργία και ομορφιά!!!

Το 2019 να φέρει σε όλους αυτό που επιθυμούν !!!

Με ωραία  βιβλία πάντα!!

****

ΝΟΤΑΤΙΟΝΕS 2018 /// TEΣΣΕΡΑ ΑΦΙΕΡΩΜΑΤΑ

Το ένθετο λογοτεχνικό notationes παρουσίασε τέσσερα αφιερώματα μέσα στο 2018 που διαβάστηκαν πολύ!

XEIMΩΝΑΣ 2018 /// ΜΕΤΑΦΡΑΣΜΕΝΗ ΠΟΙΗΣΗ [ΜΕΡΟΣ ΠΡΩΤΟ]

ANOIΞΗ 2018 /// Με άρωμα Eλληνικού Χαϊκού

ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ 2018 /// ΠΑΙΔΙΚΑ ΠΟΙΗΜΑΤΑ

ΦΘΙΝΟΠΩΡΟ 2018 ///ΠΡΩΤΕΣ ΕΜΦΑΝΙΣΕΙΣ/ ΤΟ ΠΡΩΤΟ ΤΟΥΣ ΒΙΒΛΙΟ

Επιμέλεια : Aσημίνα Ξηρογιάννη

ΝΕΑ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑ /// ΤΑ ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΤΟΥ 2017

ΣΥΜΜΕΤΕΧΟΝΤΕΣ:

Δημήτρης Αγαθοκλής

Δημήτρης Αγγελής

Ζ. Δ. Αϊναλής

Νίνα Αλέξη

Βαγγέλης Αλεξόπουλος 

Ελένη Αλεξίου

Μαριγώ Αλεξοπούλου

Βασίλης Αμανατίδης 

Γιώργος Ανδρέου

Γιάννης Αντιόχου 

Ευάγγελος Κ. Βαλσαμίδης

Δημήτρης Βέλλας

Τάσος Γαλάτης

Άντζελα Γεωργότα 

Αντώνης Γκαιρώ

Μυρσίνη Γκανά 

Ειρήνη Γκόλτσιου

Κρυστάλλη Γλυνιαδάκη

Γιάννης Ζαρκάδης

Σταύρος Ζαφειρίου 

Σπύρος Ζαχαράτος

Βασίλης Ζηλάκος 

Ελευθερία Θάνογλου 

Φαίδων Θεοφίλου

Σάρα Θηλυκού

Στάθης Ιντζές

Νιόβη Ιωάννου

Χάρης Ιωσήφ

Δέσποινα Καϊτατζή-Χουλιούμη

Γιάννης Καλπούζος

Αντώνης Κάλφας 

Γιάννης Καρατζόγλου

Κατερίνα Καριζώνη

Γιάννης Μ. Καρούνης

Θεοδόσης Κοντάκης

Δήμητρα Κουβάτα 

Μαρία Κουλούρη 

Δήμητρα Κωτούλα

Σάββας Λαζαρίδης

Όλια Λαζαρίδου

Ζαχαρίας Γ. Λαουτίδης

Λίτσα Λεμπέση

Παναγιώτης Λογγινίδης

Κλεοπάτρα Λυμπέρη 

Κυριακή Αν. Λυμπέρη 

Αντώνης Μακρυδημήτρης

Κική Μαυρίδου

Στέλιος Μαφρέδας

Γιώργος Μεταξάς

Εύα Μοδινού

Γιώργος Μοράρης

Πολύνα Γ. Μπανά

Γιάννης Μπερούκας

Λιλή Ντίνα

Ασημίνα Ξηρογιάννη 

Απόστολος Παλιεράκης

Κώστας Γ. Παπαγεωργίου

Μαργαρίτα Παπαγεωργίου 

Μάρθα Παπαδοπούλου

Νίκος Παπαρομπόλης

Δημήτρης Γ. Παπαστεργίου 

Βασίλης Ν. Πης

Βάλτερ Πούχνερ

Μανόλης Πρατικάκης 

Παναγιώτης Ράμμης

Σήλικα Ρηγοπούλου

Νίνα Ρίζου

Στάθης Σιώμος

Νίκος Σκούφος

Οδυσσέας Σπαχής

Γιάννης Στίγκας 

Έλενα Στριγγάρη

Γιάννης Τζανετάκης 

Λουάν Τζούλις

Αθηνά Τρέντλα

Αλίνα Τριανταφύλλου

Κική Τσαγκαράκη-Μπαΐζου

Ματίνα Τσιμοπούλου

Μάγδα Τσιρογιάννη

Δημήτρης Φιλελές

Κωνσταντίνα Φιλίππου

Αλέκος Ε. Φλωράκης

Κυριάκος Χαραλαμπίδης

Δήμητρα Χ. Χριστοδούλου

Μανώλης Χριστοδούλου

Γιώργος Κ. Ψάλτης

Βασίλης Ψαρράς

Χάρης Ψαρράς

***

Aπό την Κοινωνία των Δεκάτων

Ανθολόγηση: Hλίας Κεφάλας/ Κωνσταντίνος Μπούρας

***

ΣΤΗΛΗ ΤΗΕ ARTMANIACS /// ANNA AΦΕΝΤΟΥΛΙΔΟΥ

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΣΤΗΝ ΑΣΗΜΙΝΑ ΞΗΡΟΓΙΑΝΝΗ

(Αναδημοσίευση από το Φράκταλ)



Kυρία Αφεντουλίδου, ξεκινώ αυτήν την κουβέντα ρωτώντας πώς ξεκίνησαν όλα με τη λογοτεχνία. Και πώς προέκυψε το πρώτο δικό σας ποιητικό βιβλίο.

Την πρώτη περίοδο «συγγραφής» -αν μπορούμε να την ονομάσουμε έτσι- την ξεκίνησα στα 13 μου χρόνια, γοητευμένη κυρίως από κάποια σκοτεινά παραμύθια και την σταμάτησα στα 22, μέσα στην ένταση μιας προσωπικής κρίσης. Εκείνα τα πρώτα κείμενα τα κατέστρεψα όλα. Ακολούθησε παύση 12 ετών. Την δεύτερη «περίοδο», καταπατώντας τον όρκο μη-γραφής που είχα δώσει στον εαυτό μου, την ξεκίνησα στα 34. Το πρώτο μου βιβλίο θα το χαρακτήριζα ως μια προσπάθεια «να ξανακερδίσω τον χαμένο χρόνο» ή και να εκδικηθώ.

Τα τελευταία χρόνια ασχολείστε ιδιαίτερα με τη λογοτεχνική κριτική και παρακολουθείτε εκδόσεις και συγγραφείς. Θα ήθελα κάποια σχόλια για το σύγχρονο ελληνικό λογοτεχνικό τοπίο.

Πολυδύναμο, πολύτροπο, σε μια κατάσταση ρευστή, που κάποιες πυκνώσεις του σε ξαφνιάζουν ευχάριστα, κάποιες σε απογοητεύουν, άλλες πάλι δικαιώνουν τις προσδοκίες και άλλες τις διαψεύδουν... Όμως έτσι δεν συμβαίνει πάντα με κάθε τι το ζωντανό;

Λογοτεχνία και διαδίκτυο. Απαγορευμένη σχέση;

Στην τέχνη δεν υπάρχουν απαγορεύσεις. Πάντα όταν έχουμε ένα καινούργιο «μέσο», υπάρχει στην αρχή αμηχανία, υπερβολή, αντίσταση, υπερτίμηση ή απόρριψη κ.ο.κ. Ο χρόνος τα τακτοποιεί όλα στη θέση τους. Πιστεύω στη δύναμη αλλά και στη δικαιοσύνη του χρόνου.

Αν σας ρωτήσω να μου πείτε τρεις μόνο συγγραφείς που άλλαξαν το βλέμμα σας για τον κόσμο ,ποιοι θα ήταν αυτοί;

Δεν θα έλεγα ότι άλλαξαν αλλά ότι διαμόρφωσαν το βλέμμα μου για τον κόσμο: Όσκαρ Ουάιλντ, Κώστας Καρυωτάκης, Αντρέας Εμπειρίκος.

Ποίηση είναι...

…αυτό που παλεύει μέσα σου να βγει στο φως… αν και… εάν δεν το δεις στο χαρτί, ποτέ δεν ξέρεις τι ακριβώς είναι. Αφετηρία αποτελούν, για μένα, οι αισθητηριακές εικόνες, οι ονειρικές μνήμες, οι στιγμές έντασης. Κίνητρο αποτελεί ότι γράφοντας γι’ αυτά, ίσως καταφέρω κάποτε να αντέχω όλα τα υπόλοιπα.

Ποιο το μέλλον της Ποίησης;

Κι εγώ αναζητώ μια εκδοχή απάντησης στο ερώτημα αυτό… που αφορά, εγωιστικά ίσως, στην προσωπική μου αγωνία∙ ελπίζοντας ότι θα μου ανοιχτεί ένα πλάγιο, έστω, μονοπάτι, για να προσεγγίσω το «γιατί» της γραφής και της σιωπής μου.


Kάποιος ξένος σύγχρονος λογοτέχνης που θαυμάζετε και παρακολουθείτε το έργο του.

Αγαπημένος μου, και με διαφορά, ήταν ο Χάροντ Πίντερ, αλλά έφυγε νωρίς…

Μιλήστε μου για το ρόλο της Κριτικής και των Κριτικών.

Τα κριτικά δοκίμια είναι επίπονα, σχεδόν οδυνηρά. Δεν έχεις απέναντί σου μόνο τον αναγνώστη, ο οποίος ενδέχεται να είναι ανυποψίαστος ή καχύποπτος. Έχεις και τον συγγραφέα, τον αφηγηματικό του κόσμο, τις προσδοκίες και τις διαψεύσεις του. Είναι μια αναδημιουργία πολύ περισσότερο απαιτητική από την «πρωτογενή». Πιστεύω ωστόσο στην αξία και στον σημαντικό τους ρόλο. Χρειάζεται βέβαια να συμφωνήσουμε τι εννοούμε λέγοντας «κριτική» και «κριτικοί»… κάτι που ασφαλώς δεν είναι αυτονόητο.

Πιστεύετε στα Βραβεία;

Πιστεύω στην αξιολόγηση, στην ύπαρξη αλλά και την ανα-διαμόρφωση των κριτηρίων, τα οποία οφείλουν μεν να αφουγκράζονται τον ρυθμό με τον οποίο οι νέες εποχές ανασαίνουν, αλλά πρέπει να υπάρχουν και με μια σχετική σταθερότητα, για να συγκροτούν τον ορίζοντα της προσδοκίας μας, έστω κι αν γνωρίζουμε ότι πιθανότατα την επόμενη στιγμή θα έχει ήδη αλλάξει. Χωρίς κριτήρια οδηγούμαστε σε μια τραγική ομογενοποίηση, η οποία καταλήγει στον μαρασμό. Η αξία των «Βραβείων» εξαρτάται από πολλές παραμέτρους: ποιος βραβεύει, με ποιο σκοπό και στόχους, κάτω από ποιες συνθήκες κ.λπ. Διαπιστώνουμε πάντως ότι ενώ όλοι τα κατηγορούν, συγχρόνως και όλοι, σχεδόν, τα επιδιώκουν.

Ποια άλλη τέχνη πέραν της Λογοτεχνίας αγαπάτε και σας συγκινεί;

Ο κινηματογράφος, γιατί μπορεί, σε κάποιες περιπτώσεις, να αποκαλύψει αυτό που οι λέξεις δυσκολεύτηκαν ή δεν μπόρεσαν…

Γράφετε κάτι νέο τώρα;

Τώρα ασχολούμαι σχεδόν αποκλειστικά με το κριτικό δοκίμιο.

Θα ήθελα μια αναφορά στα παρακάτω βιβλία σας, το στόχο και το σκεπτικό τους:
(2017) Η οδυνηρή μνήμη της σάρκας, Εκδόσεις του Φοίνικα Πρόκειται για μία μικρή μελέτη γύρω από την ποίηση του Κώστα Θ. Ριζάκη, μια ποίηση που μιλά με ιδιαίτερο, πολύ ενδιαφέροντα τρόπο για το σώμα και τη μνήμη του, για την επαφή και την μοναξιά, για την γυναικεία παρουσία και την επιδραστικότητά της. Η μελέτη περιστρέφεται γύρω από την ερωτική του κεντρομόλο∙ ή αφήνεται σε μια εμπαθή φυγόκεντρο −αναλόγως από ποια σκοπιά κανείς προσεγγίζει το έργο…
(2016) Εικονο-γραφίες συν-ηχήσεων, Γαβριηλίδης Αποτελεί μία προσπάθεια αποκωδικοποίησης της λειτουργίας της αναμνημόνευσης στην ποίηση του Γ.Χ.Θεοχάρη, θεματική τομή που συναντάμε επαναλαμβανόμενη και σε αρκετούς άλλους ποιητές της γενιάς του 70.
(2014) Ο Ξένος του Αλμπέρ Καμύ, poema Ο Καμύ, άλλος αγαπημένος, για πολλούς λόγους… Είναι εντυπωσιακό με πόσο δραστικό τρόπο κάθε φορά το έργο του μπορεί να διαβαστεί και διαφορετικά. Μετά από 20 χρόνια, ξαναδιαβάζοντας τον Ξένο, μού αποκαλύφθηκε μια άλλη ερμηνεία του, μια εντελώς νέα τοποθέτηση του Μερσώ ανάμεσά μας. Και αναζητώντας τεκμηρίωση σ’ αυτή την ερμηνευτική προσέγγιση έμεινα έκπληκτη από το πόσο διαισθητικός υπήρξε ξανά ο Καμύ…

Σχέδια για το μέλλον
Αντί απάντησης αντιγράφω από το Νυχτολόγιο του Τάκη Σινόπουλου:
Δεν προλαβαίνεις να σκεφτείς πάνω στη γλώσσα, να φτιάξεις κάτι «άλλο» με τη γλώσσα σου, και ξαφνικά πεθαίνεις.[…] Σπάσε τον φαύλο κύκλο.
Το σχέδιό μου λοιπόν είναι να προσπαθήσω να σπάσω τον φαύλο κύκλο…

****

Πέθανε ο ισραηλινός συγγραφέας Αμος Οζ

Πηγή:in.gr

Ο Ισραηλινός συγγραφέας Άμος Οζ πέθανε από καρκίνο σε ηλικία 79 ετών, δήλωσε σήμερα η κόρη του. «Σε εκείνους που τον αγαπούν, σας ευχαριστώ», έγραψε η Φάνια Οζ-Σάλτσμπεργκερ στο Twitter.

Ο Άμος Οζ, το αληθινό όνομα του οποίου ήταν Άμος Κλάουσνερ, γεννήθηκε στην Ιερουσαλήμ το 1939, στη συνοικία Κέρεμ Αβραάμ. Οι γονείς του, ο Άρια Κλάουσνερ και η Φάνια Μούσμαν, ήταν μετανάστες από την Ανατολική Ευρώπη. Όταν ο Άμος Οζ ήταν 12 χρονών, η μητέρα του αυτοκτόνησε και το γεγονός αυτό σημάδεψε τη ζωή του. Τρία χρόνια αργότερα έφυγε από το σπίτι του και πήγε να ζήσει στο Κιμπούτς Χούλντα. Τότε άλλαξε το επίθετό του σε Οζ, που στα εβραϊκά σημαίνει δύναμη.Στο Κιμπούτς Χούλντα έζησε μέχρι το 1986, οπότε μετακόμισε στην πόλη Αράντ, επειδή ο γιος του έπασχε από άσθμα. Πήρε μέρος στον Πόλεμο των έξι ημερών το 1967 και στον Πόλεμο του Γιομ Κιπούρ. Σπούδασε φιλοσοφία και εβραϊκή λογοτεχνία στο Εβραϊκό Πανεπιστήμιο.Πολλοί συγγενείς του Άμος Οζ από την πλευρά του πατέρα του ήταν δεξιοί, οπαδοί των Ρεβιζιονιστών Σιωνιστών. Ο θείος του πατέρα του, ο Γιόζεφ Κλάουσνερ, σημαντική μορφή των εβραϊκών γραμμάτων, ήταν υποψήφιος του κόμματος Χερούτ για την προεδρία του Ισραήλ ενάντια στον Χάιμ Βάιζμαν, που ήταν υποψήφιος με τους εργατικούς. Αντίθετα, ο Άμος Οζ ήταν για χρόνια υποστηρικτής του εργατικού κόμματος και στενός φίλος του Σιμόν Πέρες ενώ αργότερα, κατά τη δεκαετία του ’90 στράφηκε στο αριστερό κόμμα Meretz. Στις εκλογές για την Κνεσσέτ το 2003, εμφανίστηκε στην τηλεόραση και κάλεσε τους ψηφοφόρους να στηρίξουν το κόμμα Meretz.Ο Άμος Οζ ήταν ένας από τους πρώτους Ισραηλινούς που υποστήριξε ήδη μετά το τέλος του Πολέμου των έξι ημερών τη δημιουργία δύο κρατών στην Παλαιστίνη: ενός εβραϊκού και ενός παλαιστινιακού, ως την μόνη λύση για την ισραηλινο-παλαιστινιακή διαμάχη. Το 1978 συμμετέχει στην ίδρυση της οργάνωσης «Ειρήνη τώρα». Σε αντίθεση όμως με άλλα μέλη του φιλειρηνικού κινήματος στο Ισραήλ, δεν ήταν αντίθετος με την κατασκευή του Τείχους στη Δυτική Όχθη, που άρχισε στα τέλη της δεκαετίας του ’90, έχει όμως εκφράσει την αντίθεσή του στην πολιτική του εποικισμού της Δυτικής Όχθης και της Λωρίδας της Γάζας και ήταν από τους πρώτους που χαιρέτισαν τη συμφωνία του Όσλο και την έναρξη συνομιλιών με την PLO (Οργάνωση για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης).Τον Ιούλιο του 2006, ο Άμος Οζ υποστήριξε την εισβολή του ισραηλινού στρατού στον Λίβανο για την αντιμετώπιση των μελών της Χεζμπολάχ. Σε συνέντευξή που έδωσε στην εφημερίδα Λος Άντζελες Τάιμς εκείνη την περίοδο δήλωσε μεταξύ άλλων: «Πολλές φορές στο παρελθόν το ισραηλινό φιλειρηνικό κίνημα έχει ασκήσει κριτική στις ισραηλινές στρατιωτικές επιχειρήσεις. Όχι αυτή τη φορά. Αυτή τη φορά ο πόλεμος δεν αφορά την επέκταση του Ισραήλ. Δεν υπάρχουν εδαφικές διεκδικήσεις από καμία πλευρά. Το ισραηλινό φιλειρηνικό κίνημα οφείλει να στηρίξει την προσπάθεια της χώρας για αυτοάμυνα».Αργότερα όμως ο Οζ, όπως και οι συγγραφείς Νταβίντ Γκρόσμαν και Αβραάμ Γεοσούα, άλλαξε γνώμη και στάση απέναντι στον πόλεμο στο Λίβανο.
Το έργο του Αμος Οζ
Η πρώτη του συλλογή από ιστορίες (Where the Jackals Howl) δημοσιεύθηκε το 1965, ενώ τον επόμενο χρόνο δημοσιεύθηκε το πρώτο του διήγημα (Elsewhere, Perhaps). Μέχρι σήμερα, ο Άμος Οζ έχει γράψει 18 βιβλία στα εβραϊκά και γύρω στα 450 άρθρα και δοκίμια. Έργα του έχουν μεταφραστεί σε τουλάχιστον 30 γλώσσες.Το 1998, του απονεμήθηκε το βραβείο Ισραήλ για την λογοτεχνία, το 2005 το βραβείο Γκέτε, το οποίο στο παρελθόν έχει απονεμηθεί σε προσωπικότητες όπως ο Σίγκμουντ Φρόιντ και ο Τόμας Μαν, το 2007 το βραβείο Prince of Asturias Award of Letters και το 2008 το βραβείο Χάινριχ Χάινε. Επανειλημμένα ήταν υποψήφιος για το Νόμπελ Λογοτεχνίας.Στα περισσότερα από τα έργα του Άμος Οζ η πλοκή τοποθετείται στη γειτονιά όπου γεννήθηκε και μεγάλωσε ο συγγραφέας, ενώ οι ήρωές του παρουσιάζονται με μια ελαφρώς ειρωνική διάθεση.

ΛΕΥΤΕΡΗΣ ΞΑΝΘΟΠΟΥΛΟΣ /// ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΜΗΔΕΝΙΚΩΝ ΑΠΟΧΡΩΣΕΩΝ

***

Άνθρωπος μηδενικών αποχρώσεων ,Λευτέρης Ξανθόπουλος Γαβριηλίδης, 2018 ,72 σελ.

Τι βλέπει αυτή η ξύλινη μορφή στον τοίχο και γιατί χαμογελάει;

Γιατί χαμογελάει όταν στρέφουμε τα μάτια μας πάνω της και γιατί σωπαίνει όταν κανείς δεν την κοιτά; Αυτό το ξύλινο πρόσωπο χτισμένο στον πέτρινο τοίχο όπως οι άγριοι Κέλτες με τα κρανία του εχθρού ποιός είναι; Ποιός είναι ο νέος άντρας στο ξύλινο κάδρο με το βλέμμα κατευθείαν μπροστά του και τι κοιτάζει; Τι κοιτάζει ο ξύλινος άντρας εμπρός του σε τι καταγίνεται και τι βλέπει;

Όταν κανείς δεν τον κοιτά πώς γυρνούν τα μάτια της ξύλινης μορφής πώς γυρνούν τα μάτια της προς τα μέσα και κρύβονται; Και αν γυρνούν τα μάτια του προς τα μέσα και κρύβονται τότε ποιό χέρι τραβά τη βαριά βελούδινη κουρτίνα που πέφτει και σκεπάζει την κομμένη κεφαλή και την εξαφανίζει;

***

ΒΙΒΛΙΟΠΡΟΤΑΣΗ ///GAIL HOMEYMAN /// Η ΕΛΕΝΟΡ ΟΛΙΦΑΝΤ ΕΙΝΑΙ ΑΠΟΛΥΤΩΣ ΚΑΛΑ [Eκδ.Κλειδάριθμος}

Η Έλενορ Όλιφαντ είναι τριάντα χρονών, ζει στη Γλασκώβη και δουλεύει ως λογίστρια σε μια εταιρεία γραφιστικής. Κάθε μέρα πηγαίνει στη δουλειά της, τα βράδια λύνει σταυρόλεξα και ακούει ραδιοφωνικές σαπουνόπερες, τις Τετάρτες μιλάει τηλεφωνικά με τη μητέρα της και περιμένει να έρθει η Παρασκευή για να φάει πίτσα και να μεθύσει με βότκα μέχρι το πρωί της Δευτέρας.

Είναι τελείως μόνη, αλλά δηλώνει απολύτως καλά.Ώσπου, μια μέρα ερωτεύεται έναν τραγουδιστή και αρχίζει να φαντασιώνεται –χωρίς να έχουν καν γνωριστεί, χωρίς να έχει υπάρξει η παραμικρή υπόνοια– πως είναι ο άντρας της ζωής της. Μόνο ένας συνάδελφός της, ο Ρέιμοντ, της φέρεται πολύ καλά – σε αντίθεση με τις αποστάσεις που κρατούν οι υπόλοιποι. Τι κρύβεται άραγε πίσω από τον αλλόκοτο και δύστροπο χαρακτήρα της Έλενορ;

****

«Είμαι η 'Ελενορ Όλιφαντ .Δεν τα καταφέρνω με τους ανθρώπους.Η ζωή μου ακολουθεί ένα αυστηρό πρόγραμμα: κατεψυγμένη πίτσα,βότκα,τηλεφωνήματα στη μαμά .Λένε ότι είμαι περίεργη ,αλλά είμαι απολύτως καλά.Είμαι όμως;»

***

*Νο 1 Sunday Times best seller

*Nο 1 Νew York Times best seller

*Περισσότερα από 1.500.000 αντίτυπα

*Κυκλοφορεί σε 40 χώρες

*Πάνω από 100.000 κριτικές 5* στο Goodreads

*Mεταφέρεται στον κινηματογράφο από τη Reese Witherspoon

***

ΣΤΗΛΗ THE ARTMANIACS ///Συνομιλώντας με τον ποιητή Γιώργο Χρονά

Συνέντευξη στην Ασημίνα Ξηρογιάννη //

[Πηγή:ΦΡΑΚΤΑΛ]

Πώς βλέπετε και βιώνετε τη σύγχρονη λογοτεχνική πραγματικότητα; Σας αρέσουν πράγματα, σας ενοχλούν κάποια άλλα;

Παρακολουθώ τα πάντα. Με τον Τύπο. Αγοράζω 4 εφημερίδες ημερησίως. Και 3 την Κυριακή. Μπαίνω σε βιβλιοπωλεία. Ως περιοδικό Οδός Πανός λαβαίνω από πολλούς οίκους ή συγγραφείς τα βιβλία τους. Βλέπω πληθώρα περιττή. Δεν με ενοχλούν αφού από καιρό έχει εφευρεθεί το τέλος της τέχνης. Όπως και η ύπαρξή της.


Νιώθετε περισσότερο ποιητής ή εκδότης;

Ποιητής νοιώθω. Όλα ότι κάνω εκ της ποιήσεως. Δημιουργίας. Όπως και το ραδιόφωνο, τηλεόραση, δημοσιογραφία, θέατρο…. που έκανα.


Αν σας ζητούσα τρεις μόνο συγγραφείς να μου αναφέρετε..που όμως με το έργο τους άλλαξαν το βλέμμα σας για τον κόσμο, ποιοί θα ήταν αυτοί;

Θα ανέφερα: Δημήτρης Καπετανάκης – ο μαθητής του Παναγιώτη Κανελλόπουλου – Περικλής Γιαννόπουλος, Γιάννης Τσαρούχης – ως συγγραφέας, ποιητής.


Ποιο το μέλλον της ελληνικής λογοτεχνίας εν τέλει;

Τα πλήθη οδηγούνται σε ανώφελα έργα. Φλυαρίες, κομματικές με υποστήριξη ανάλογη. Πήξαμε σε – δήθεν – αριστερούς συγγραφείς. Μάλλον διορισμό και ταξιδάκια θέλουν. Αποστολές πνεύματος!


Τι θα λέγατε σε έναν νέο λογοτέχνη που κάνει τώρα τα πρώτα του βήματα...

Να βλέπει θέατρο, σινεμά, όπερα, χορό, τα πάντα, εκτός από βιβλιοθήκες και τα τοιαύτα. Και νάχει σοβαρότητα και υπομονή. Η δόξα και το χρήμα αργούν. Και αν έρθουν.


 Παρακολουθείτε τα πολιτικά πράγματα; Πιστεύετε ότι η όποια κρίση στην πολιτική έχει όντως αντίκτυπο στην λογοτεχνία;

Θαύμασα τον Δημήτρη Δημητριάδη και την επιστολή του στην Lifo για το λογοτεχνικό γίγνεσθαι τώρα στην πατρίδα μας. Το θάρρος του. Την αλήθεια για τους κυβερνώντες μας.


 Θεός;

Πιστεύω στο Θεό. Βλέπω το πρόσωπό του κάθε μέρα.


 Κριτική και κριτικοί.

Δεν υπάρχει πια κριτική. Μόνο φακελάκια.


 Λογοτεχνία και Διαδίκτυο.

Διαφημιζόμαστε στο διαδίκτυο δεν έχουμε λεφτά για πέταμα, στη διαφήμιση στον Τύπο και τα φρη πρες περιοδικά.


'Εχετε εμμονές;

Όχι. Μόνο μου αρέσει η τελειότητα. Πρόβα θανάτου.


Θα σας δίνω λέξεις και θα μου δίνετε σκέψεις:

Θάλασσα: Κολυμπώ
Μετανάστες: Ερημιά
Λευτέρης Βογιατζή: Φίλος των οδών
λογοτεχνικά βραβεία: Δεν ξέρω. Δεν απαντώ.
αγάπη: Μόνο αγάπη – όχι κόμπλεξ
διακειμενικότητα: Δεν ξέρω τι σημαίνει
λογοκλοπή: Για δέσιμο
αναγνώστης: Πάντα των αρχαίων σοφών
αιωνιότητα: Η Κάλλας, ο Καβάφης – στο μυαλό μου.


Το έργο σας είναι εκτενές και αναγνωρισμένο. Έχετε γράψει και θεατρικά έργα που έχουν« ανέβει » στην σκηνή. Ποιος θεατρικός συγγραφέας σας μιλάει και πώς αποφασίσατε να ασχοληθείτε και με αυτό το είδος;

Δεν ξέρω. Συ είπας. Είδα και βλέπω πάντα θέατρο. Έγραφα και γράφω είναι μια μορφή – δημιουργίας, εκ της ποιήσεώς μου. Φτωχές γυναίκες, αμόρφωτοι άνδρες.


Tο περιοδικό σας «Οδός Πανός» είναι αξία πια, νομίζω, στο ελληνικό λογοτεχνικό τοπίο. Σχολιάστε μου λίγο την πορεία των έντυπων περιοδικών. Τα διαβάζει ο κόσμος; Tα αγοράζει;

Δεν ξέρω για άλλα περιοδικά. Εμείς μπήκαμε στα 38 χρόνια με την αγάπη του κοινού. Και την υγεία μας που φροντίζουμε με προληπτική ιατρική. Νάμαστε καλά έχουμε δρόμο ακόμα πολύ.


Τί ελπίζετε, τί ονειρεύεστε; Τι εύχεστε για το 2019 που πλησιάζει;

Όπως πάντα και το 2019 θέλω υγεία. Αγάπη. Ελπίδα για όλο τον κόσμο. Και εμείς.


Σας ευχαριστώ.

****

ΑΣΗΜΙΝΑ ΞΗΡΟΓΙΑΝΝΗ /// ΓΙΑ ΝΑ ΓΡΑΨΕΙΣ ΠΟΙΗΣΗ

*Από το βιβλίο «Λίγη Φθορά για γούρι» Γαβριηλίδης 2017

***

Μάριο Λούτσι (Mario Luzi): Tρία ποιήματα από Το γήινο κι ουράνιο ταξίδι του Σιμόνε Μαρτίν

Mario Luzi

Μετάφραση από τα Ιταλικά: Θεοδόσης Κοντάκης

Η ΑΓΡΥΠΝΙΑ ΤΟΥ ΣΙΜΟΝΕ


Όρμησε τάχα κατά πάνω του η ετυμηγορία
ή μες στο αίμα του φώλιαζε κι ωρίμαζε
στου μυαλού του τα μύχια;
ν’ ανοίξει φτερά, πανιά, της καρδιάς τα φύλλα, να θέσει
σε κίνηση. Για πού; Το «πού»
δεν υπήρχε: δεν ήτανε τόπος.
Τούτο το σημείο του φωτός και του σμιξίματος
δεν το ’φτανε ο χρόνος
και κανένα σύνορο ανάμεσα
σε ζημιά και κέρδος,
σε υπολογισμό και σπατάλη.
Κι ωστόσο: σε κίνηση!
τούτη ήταν, από ποιον άραγε; η διαταγή.

***

Η Γένοβα: θαύματα
που ένα ένα τα ξετυλίγει -
πάνω-κάτω χαρωπό
λαμπρό πρωινό
το πέρασμά μας
καθώς κατεβαίνουμε, με τις σκιές μας,
σε τούτο
το σπήλαιο το ηλιόλουστο,
φως εμείς, κι ανεβαίνουμε
βάραθρα
με πέτρες, σχιστόλιθους, μάρμαρα∙
ακίνητη κει χαμηλά η φλόγα
θαλάσσιας καμίνου
ω, βαλμένη
από ποιον τάχα στην πορεία μου,
κλίμακα, αδιάκοπη κλίμακα
με την οποία ζυγώνει η κόλαση
ή είν’ ο παράδεισος εγγύς.


***

Σωτήριον έτος



Αψιδωτό, ανεξιχνίαστο ακόμα
αίνιγμα, στον ουρανό
πέρα απ’ τους λόφους,
ανατέλλει, γίνεται γλαυκό,
ξανοίγεται στο μέλλον του, σιβυλλικό,
έτος που αναδύθηκε
σήμερα, απ’ την ανυπαρξία του.


Πλήρες απ’ την ουσία του, στέκει
τώρα, εμπρός του. Πλημμυρισμένο,
ξέχειλο από δύναμη
ή ματαιότητα.


Μετά του πόνου την πύλη
οι άλλες, διαδοχικά,
του χωρισμού, της αρπαγής -
πού να ’ναι; - του κρύβεται,
δεν ξέρει αν είν’ αιωνιότητα
ή περατότητα στο χώρο
και στο χρόνο, μα είναι κει,
τον περιμένει το αδυσώπητο πέρασμα.
Το κατώφλι που πρέπει, σκιά αυτός ανθρώπινη,
αδιάφανη, να διαβεί
και θα το διαβεί, για τούτο είναι σίγουρος,
μέχρι να ξεθωριάσει
απ’ της πόλης τα τείχη,
απ’ τη μνήμη του κόσμου
σ’ έναν κατακλυσμό παρουσίας
πριν απ’ τη θυσία
του φωτός, της εκτυφλωτικής ταυτότητας.

***

ΘΕΟΔΟΣΗΣ ΚΟΝΤΑΚΗΣ /// ΤΟ ΚΑΛΕΣΜΑ

To κάλεσμα


              Τρεις πίνακες του Ε. Χόπερ
                    κι άλλοι τρεις.


Όμορφο είναι τ’ απομεσήμερο καθώς λιαζόμαστε
κι οι τρεις στον κήπο: μόνο ο μονότονος ήχος του ποτιστικού
κι ένα υπόκωφο γρύλισμα του σκύλου: μόλις που τ’ ακούγαμε
μα δεν το προσέξαμε τότε -
κι είχε κείνος ήδη τ’ αυτιά τεντωμένα
                                                          αργά
τ’ απόγεμα βαρκάδα στ’ απαλό το κύμα: κίνδυνος,
χτυπά το σήμαντρο κι ας είναι καταγάλανος ο ουρανός, μα εμείς
στην κουπαστή ζαλισμένοι ακούμε την αναίτια σειρήνα
                                                                                       γιατί,
τώρα κιόλας, πρέπει καβάλα να περάσουμε κι οι τρεις από στενή
στοά; κι είναι μέσα κατασκότεινα μα πρέπει, λέει,
να βγούμε στην άλλη έξοδο, κι ο χρόνος τελειώνει -



τώρα η εικόνα δείχνει τρία ορφανά παιδιά∙ πώς βρεθήκαμε εδώ
στην απέραντη απλωσιά; μοιάζει να φυσάει, χρόνια τώρα,
σχεδόν δεν ακούμε ο ένας τον άλλον: είχαμε κάποτε κι εμείς
γονιούς - αυτοί θα ξέρανε∙ έτσι είπε ο πρώτος, πέρα κοιτάζει
κι αρχίζει πάλι το κλάμα∙ ο δεύτερος, σκοτεινός,
θυμωμένος, πίσω δείχνει πως πρέπει να γυρίσουν: «ανόητοι,
δε βλέπετε πόσο βαθιά σας πήγε η ανεμελιά σας;»
και μοιάζει να στυλώνει τα πόδια στη γη∙ κι ο τρίτος
μ’ ανοιχτά τα σκέλια χάμω κάθεται και γελάει,
ένα γέλιο τρελού, κι όμως
                                               στον άλλο πίνακα
είν’ όλα τα ονόματα γραμμένα (μα πώς να δω καθαρά;)
τα χαρτιά μας αρχειοθετημένα - το δάχτυλο του γέροντα
μας δείχνει κάτι κίτρινα χειρόγραφα, με γράμματα
μεγάλα, στρογγυλά: όχι πώς είναι δα και τόσο παλιά,
μα ποιος έχει τώρα την υπομονή (μυρίζουνε κιόλας) -
ο γέρος έχει στραμμένο στο ημίφως ένα μάγουλο
πανιασμένο: «χαμένα θα πάνε», βγες βγες γρήγορα -μάλλον
είναι και τρελός-: αύριο ας τα μελετήσουμε, από χθες κιόλας
τα ’χουμε πεταμένα

                                   μα τώρα κιόλας, πολύς κόσμος κατεβαίνει
στην ακτή - αλλόκοτο θέαμα∙ και σχεδόν ακούγεται, μια βαθιά βοή,
σα να γίνεται κάτι μεγάλο: κι όσοι στέκονται στο φόντο
-μόλις αχνοφαίνονται- κουβαλάνε κάτι τεράστιους μπόγους∙
στη μέση ένα χαντάκι γεμίζει με χαρτιά, μηχανήματα - ρούχα
δε φοράνε πια οι μπροστινοί∙ κι ο πρώτος κλείνει τα μάτια
και πέφτει στο κύμα, μπροστά του άλλο κύμα
φουσκωμένο, κόκκινο, κι όλο πιο μπροστά -
απέραντη κι άχρωμη κι ανώνυμη η θάλασσα.



17.6.2018

***

AΠΟ ΤΟΝ Π.Ε.ΣΥ.Θ./// ΠΟΡΙΣΜΑΤΑ ΣΥΝΕΔΡΙΟΥ ΓΙΑ ΤΙΣ ΤΕΧΝΕΣ ΣΤΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΣΧΟΛΕΙΟ (2018-11-16)

ΠΗΓΗ:Iστοσελίδα του Π.Ε.ΣΥ.Θ.

---

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ

Αθήνα, 8 Νοεμβρίου 2018

Πορίσματα συνεδρίου για τις Τέχνες στο Ελληνικό Σχολείο*

    Ολοκληρώθηκε με εξαιρετική επιτυχία το Συνέδριο «Οι Τέχνες στο Ελληνικό Σχολείο. Παρόν και Μέλλον», οι εργασίες του οποίου τελούσαν υπό την Αιγίδα της ΑΕ Προέδρου της Δημοκρατίας, κ. Προκοπίου Παυλοπούλου. Το Συνέδριο διοργανώθηκε από το Τμήμα Θεατρικών Σπουδών της Φιλοσοφικής σχολής του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών με τη σύμπραξη του Τμήματος Μουσικών Σπουδών του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών, καθώς και των αδελφών Tμημάτων από άλλα Πανεπιστήμια της χώρας. Συγκεκριμένα: την Ανώτατη Σχολή Καλών Τεχνών, το Τμήμα Θεάτρου της Σχολής Καλών Τεχνών του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκηςκαι με την υποστήριξη και τη συνεργασία του Ινστιτούτου Εκπαιδευτικής Πολιτικής του Υπουργείου Παιδείας, ενώ το στήριξαν με την παρουσία τους οι Πρόεδροι των Τμημάτων Θεατρικών Σπουδών του Πανεπιστημίου Πατρών και του Πανεπιστημίου Πελοποννήσου. Όλα τα Πρακτικά με τις εισηγήσεις θα δημοσιευθούν σε ειδικό τόμο, ενώ το υλικό των εργαστηρίων θα αναρτηθεί στον ιστότοπο του Συνεδρίου.

    Το Συνέδριο πραγματοποιήθηκε από τις 11.10.2018 έως τις 13.10.2018 στη Φιλοσοφική Σχολή του ΕΚΠΑ (με ταυτόχρονες συνεδρίες και εργαστήρια σε δεκαπέντε αίθουσες και αμφιθέατρα) και χαρακτηρίσθηκε από την πρωτοφανή προσέλευση χιλίων συνέδρων (εκ των οποίων τετρακόσιοι ομιλητές) και το πλήθος των ενδιαφερομένων επισκεπτών και φορέων, εκπαιδευτικών και καλλιτεχνών. Το σύνολο δε των εθελοντών φοιτητών ξεπέρασε τους εκατό.

Ολόπλευρη μάθηση

   Κατά την καταληκτική συνεδρία εκτιμήθηκε ομόφωνα η ανάγκη κάλυψης και επέκτασης της Καλλιτεχνικής Παιδείας στην εκπαιδευτική πράξη. Ακόμη, υπογραμμίστηκε ότι το Θέατρο, η Μουσική, τα Εικαστικά, ο Χορός και ο Κινηματογράφος στο Ελληνικό Σχολείο συντείνουν στην ολόπλευρη διάπλαση των παιδιών και των εφήβων που φοιτούν στα σχολεία της πατρίδας μας. Παράλληλα, επισημάνθηκε η ανάγκη για διάχυση των αισθητικών δράσεων και προσεγγίσεων σε όλο το σχολικό πρόγραμμα, προκειμένου να αξιοποιηθούν οι δυνατότητες που μπορούν να προσφέρουν οι Τέχνες στον εμπλουτισμό της μαθησιακής διαδικασίας. Μια τέτοια προσέγγιση αντιμετωπίζει τις Τέχνες ως μοχλό μάθησης για κάθε γνώση που τα παιδιά διδάσκονται στο σχολείο. Είναι γνωστό ότι σε όλες τις ανεπτυγμένες αλλά και σε πολλές αναπτυσσόμενες χώρες οι Τέχνες έχουν εξέχουσα παρουσία στα αναλυτικά προγράμματατων σχολείων, διότι συμβάλλουν δραστικά στον εμπλουτισμό της επικοινωνίας, της ολόπλευρης μάθησης, της αισθητικής καλλιέργειας, της ενσυναίσθησης, της αυτενέργειας, της συλλογικότητας, της ανάπτυξης της δημιουργικότητας και της δημοκρατικής λειτουργίας.

   Ειδικότερα, η καλλιτεχνική εκπαίδευση στοχεύει στη διερεύνηση των τρόπων μέσω των οποίων το άτομο εκφράζει την εμπειρία του στον κόσμο που ζει, ένα μεταμοντέρνο, πολιτισμικά πλουραλιστικό κόσμο, καθώς και στην ανάπτυξη της ικανότητάς του να αποκωδικοποιεί τα νοήματα που ενσωματώνουν και μεταδίδουν οι διάφορες μορφές τέχνης. Η εξοικείωση με την αισθητηριακή αντίληψη αλλά και την πρόσληψη της τέχνης προϋποθέτει την αισθητική, ενσυναισθητική και βιωματική εμπειρία του σώματος.

Διαχείριση κρίσιμων ζητημάτων

   Στα σχολεία της χώρας μας, οι Τέχνες έχουν μακρά παράδοση. Είναι αξιοσημείωτο το γεγονός ότι, ήδη από τη σύσταση του Ελληνικού κράτους, οι εκπαιδευτικοί (με τις δυνάμεις τους και χωρίς ιδιαίτερες, τότε, ειδικεύσεις) αντιλαμβανόμενοι την παιδαγωγική σημασία και την πολυδιάστατη αξία των Τεχνών στο ελληνικό σχολείο τις ανέδειξαν και τις ενσωμάτωσαν συστηματικά στην εκπαιδευτική πράξη.

   Έκτοτε, όσες μεταρρυθμιστικές/προοδευτικές προσπάθειες καταβλήθηκαν, με εμπνευστές πρωτοπόρους παιδαγωγούς (π.χ. Κουντουράς, Δελμούζος, Γληνός, Κριαράς κ.ά.) οι οποίοι διαμόρφωσαν και στα «καθ΄ ημάς» τα πιο προοδευτικά, παγκοσμίως, συστήματα Παιδαγωγικής, ανέδειξαν την κοινή πεποίθηση ότι οι τέχνες οφείλουν να έχουν ιδιαίτερη και εξέχουσα θέση στο ελληνικό σχολείο.

   Σήμερα, οι Τέχνες έχουν θεσμική υπόσταση στο αναλυτικό πρόγραμμα. Ωστόσο, αυτό δεν αρκεί και δεν ανταποκρίνεται στις αυξανόμενες απαιτήσεις της ελληνικής πραγματικότητας και, επομένως, προκύπτει η ανάγκη της επέκτασής τους προκειμένου να αναδειχθούν ως πολύπλευρα, σύγχρονα μέσα στην ολοένα και πιο απαιτητική εκπαιδευτική διαδικασία. Στην εποχή μας πλήθος κρίσιμων θεμάτων, όπως η ραγδαία μεταβολή των οικονομικών συνθηκών στην οικογένεια, ζητήματα περιβαλλοντικών μεταβολών, κοινωνικοποίησης, φύλου, σεξουαλικότητας, εκφοβισμού, ρατσισμού, εθνικισμού, ταξικών, κοινωνικών και εν γένει διακρίσεων και διαχωρισμών, απαιτούν ιδιαίτερη διαχείριση την οποία οι τέχνες μπορούν να προσφέρουν στην εκπαίδευση των μαθητών/τριών.

Προτάσεις και καινοτόμες πρακτικές

   Στο Συνέδριο συμμετείχαν εκατοντάδες εξειδικευμένοι εκπαιδευτικοί όλων των Τεχνών οι οποίοι κατέθεσαν εξαιρετικές προτάσεις διδασκαλίας, είτε με τη μορφή εισήγησης είτε με τη μορφή εργαστηρίου, γεγονός που κατέδειξε τη συστηματική εργασία που γίνεται ήδη στα σχολεία της χώρας, παρά τις εγγενείς δυσκολίες που εδράζονται κυρίως στον περιορισμένο χρόνο που αυτές κατέχουν στο ημερήσιο και εβδομαδιαίο πρόγραμμα όλων των βαθμίδων. Παραστάσεις, συναυλίες, εκθέσεις, κινηματογραφικές ταινίες, καινοτόμες πρακτικές, αλλά και πλήθος εξωδιδακτικών κοινωνικών παρεμβάσεων και δημιουργικών δράσεων στην ευρύτερη κοινότητα στήνονται και παρουσιάζονται χάρη στο αίσθημα ευθύνης και αποστολής των εκπαιδευτικών και στη διάθεση της εκάστοτε εκπαιδευτικής μονάδας να διαθέσει χρόνο από τα άλλα μαθήματα ή τον χώρο του σχολείου εκτός σχολικών ωρών.

   Αναδείχθηκε, επομένως, επιτακτικά η ανάγκη της ενίσχυσης των Τεχνών σε χρόνο αλλά και σε εξειδικευμένο προσωπικό σε όλες τις τάξεις, όλων των σχολικών βαθμίδων, στα Γενικά και στα Ειδικά Σχολεία, και για όλες τις Τέχνες. Επιπλέον, από πολλές εισηγήσεις και εργαστηριακές προτάσεις, τονίστηκε η σημασία της συνέργειας, τόσο μεταξύ των ειδικοτήτων της καλλιτεχνικής εκπαίδευσης, όσο και μεταξύ των τεχνών και των γνωστικών αντικειμένων Γενικής Παιδείας, όπου, πραγματικά, το αισθητικό πεδίο θα μπορούσε να αξιοποιηθεί ως μοναδική ευκαιρία σύμπραξης των γνωστικών και των συναισθηματικών λειτουργιών των μαθητών. Ωστόσο, η ένταξη της συνέργειας στην εκπαιδευτική διαδικασία, καθίσταται δυσχερής, καθώς οι εκπαιδευτικοί των καλλιτεχνικών ειδικοτήτων (θεατρολόγοι, μουσικοί, εικαστικοί κ.λπ.) μοιράζουν τον διδακτικό χρόνο τους σε πολλές σχολικές μονάδες και επίσης η έννοια της συνεργασίας απουσιάζει από τα Προγράμματα Σπουδών, αλλά και από την εκπαίδευση των εκπαιδευτικών.

Διακριτά γνωστικά αντικείμενα

   Αναλυτικά, οι Τέχνες στο ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα, σήμερα, έχουν ως εξής: Τα Εικαστικά και η Μουσική, ως τα παλαιότερα διδασκόμενα μαθήματα, διδάσκονται στις περισσότερες τάξεις, με δεδομένη όμως την ανεπάρκεια του χρόνου καθώς και τις ελλείψεις σε κατάλληλη εργαστηριακή και υλικοτεχνική υποδομή. Το Θέατρο διδάσκεται ως «Θεατρική Αγωγή» έως την Δ΄ Δημοτικού και κατόπιν στο Γενικό Λύκειο ως δίωρο επιλεγόμενο μάθημα με την ονομασία «Στοιχεία Θεατρολογίας». Το δημοφιλές, αν και προαιρετικό, αυτό μάθημα για το Θέατρο έρχεται να καλύψει ένα κενό του Ωρολογίου Προγράμματος πέντε ετών! Αντίθετα, ο Χορός και ο Κινηματογράφος απουσιάζουν από τα Σχολεία Γενικής και Ειδικής Παιδείας, ενώ διδάσκονται στα έξι Καλλιτεχνικά Σχολεία της χώρας μας. Ειδικότερα ο Χορός, ως η τέχνη που χρησιμοποιεί το σώμα ως μέσον επικοινωνίας και αναπτύσσει ανάλογα με το πλαίσιο, τόσο την τεχνική όσο και την καλλιτεχνική και την εκφραστική δεξιότητα του ατόμου, μέσω της κιναισθητικής του εμπειρίας, αποτελεί αναγκαιότητα, όπως και ο Κινηματογράφος, ο οποίος καλλιεργεί τον οπτικοακουστικό εγγραμματισμό. Μάλιστα, η αύξηση των Καλλιτεχνικών και Μουσικών Σχολείων τα τελευταία χρόνια καταδεικνύει την αναγκαιότητα της εφαρμογής των Τεχνών στο σχολείο και υπαγορεύει την περαιτέρω πλαισίωση και αύξηση του αριθμού τους.

   Είναι εξαιρετικά σημαντικό να υπογραμμιστεί ότι τα τρία καλλιτεχνικά μαθήματα, Θέατρο-Μουσική-Εικαστικά, συχνά διδάσκονται από εκπαιδευτικούς άλλων ειδικοτήτων, με συνέπεια να υποβαθμίζεται η αυτονομία και η σημασία τους ως διακριτά γνωστικά αντικείμενα. Πιο συγκεκριμένα, οι πρόσφατες νομοθετικές παρεμβάσεις παραγνωρίζουν τα ιδιαίτερα εκπαιδευτικά χαρακτηριστικά της κάθε Τέχνης, επιτρέποντας σε εκπαιδευτικούς χωρίς γνώσεις ειδικής διδακτικής, και σε ορισμένες περιπτώσεις χωρίς καν βασικές γνώσεις του αντικειμένου, να διδάξουν τα παραπάνω τρία μαθήματα.

Ακαδημαϊκή και παιδαγωγική επάρκεια

   Συμπερασματικά, στις συνεδρίες και τις συζητήσεις αναδείχθηκε η σημασία καθώς και οι δυνατότητες που προσφέρουν οι Τέχνες για μια σύγχρονη δημοκρατική και πλουραλιστική εκπαίδευση με μέλλον και προοπτική όχι μόνο στα αστικά κέντρα αλλά και στην ελληνική περιφέρεια. Μια εκπαίδευση η οποία έχει στο επίκεντρο τον μαθητή/τρια-δημιουργό και μελλοντικό πολίτη. Επισημάνθηκε με πολλούς τρόπους ότι η ουσιαστική και αποτελεσματική διδασκαλία των Τεχνών, η οποία θα αποφέρει όλα τα οφέλη που προαναφέρθηκαν, μπορεί να προκύψει μόνο από εξειδικευμένους εκπαιδευτικούς-αποφοίτους των Πανεπιστημιακών Τμημάτων (Μουσικών Σπουδών, Θεατρικών Σπουδών και ΑΣΚΤ) οι οποίοι διαθέτουν επαρκή ακαδημαϊκή και επιστημονική κατάρτιση και ειδική παιδαγωγική επάρκεια. Τα αναλυτικά Προγράμματα Σπουδών των Σχολών μας επιβεβαιώνουν και την ειδική πρακτική τους κατάρτιση, πέρα από την άρτια θεωρητική.

   Εκτιμούμε ότι όλα τα παραπάνω πρέπει να ληφθούν υπόψη από τους υπεύθυνους φορείς και ιδιαιτέρως το αρμόδιο Υπουργείο, υπό την ευθύνη και τον έλεγχο του οποίου τελεί η εκπαιδευτική οντότητα και η μελλοντική προοπτική της Παιδείας στην πατρίδα μας.

 

Τα 34 μέλη της οργανωτικής και της επιστημονικής επιτροπής του Συνεδρίου, πανεπιστημιακοί, ερευνητές και καλλιτέχνες.

ΟΡΓΑΝΩΤΙΚΗ ΕΠΙΤΡΟΠΗ

Πρόεδρος

Ιωσήφ Βιβιλάκης, καθηγητής, Τμήμα Θεατρικών Σπουδών ΕΚΠΑ

Αντιπρόεδρος

Ανδρέας Ιωαννίδης, καθηγητής, ΑΣΚΤ

Γραμματέας

Ευανθία Στιβανάκη, αναπληρώτρια καθηγήτρια, Τμήμα Θεατρικών Σπουδών ΕΚΠΑ

Ειδική Γραμματέας-Ταμίας

Ίλια Λακίδου, μέλος ΕΔΙΠ, Τμήμα Θεατρικών Σπουδών ΕΚΠΑ

Μέλη

·Μηνάς Ι. Αλεξιάδης, καθηγητής, Τμήμα Θεατρικών Σπουδών ΕΚΠΑ

·Λίλυ Αλεξιάδου, μέλος ΕΔΙΠ, Τμήμα Θεατρικών Σπουδών ΕΚΠΑ

·Μιχαέλα Αντωνίου, μέλος ΕΔΙΠ, Τμήμα Θεατρικών Σπουδών ΕΚΠΑ

·Μενέλαος Καραντζάς, υποψ. διδάκτωρ, Τμήμα Θεατρικών Σπουδών ΕΚΠΑ

·Τάσος Κολυδάς, μέλος ΕΔΙΠ, Τμήμα Μουσικών Σπουδών ΕΚΠΑ

·Ελένη Παπάζογλου, αναπλ. καθηγήτρια, Τμήμα Θεάτρου ΑΠΘ

ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΗ ΕΠΙΤΡΟΠΗ

Πρόεδρος

Σμαράγδα Χρυσοστόμου, καθηγήτρια, Τμήμα Μουσικών Σπουδών ΕΚΠΑ

Μέλη

·Χριστίνα Αναγνωστοπούλου, αναπληρώτρια καθηγήτρια, Τμήμα Μουσικών Σπουδών EΚΠΑ

·Βίκτωρ Αρδίτης, καθηγητής, Τμήμα Θεάτρου ΑΠΘ

·Ειρήνη Γιαννημάρα, μέλος ΕΔΙΠ, ΑΣΚΤ

·Χριστίνα Ζώνιου, μέλος ΕΕΠ, Τμήμα Θεατρικών Σπουδών Πανεπιστημίου Πελοποννήσου

·Δηώ Καγγελάρη, επίκουρη καθηγήτρια, Τμήμα Θεάτρου ΑΠΘ

·Ελένη Καραμαλέγκου, καθηγήτρια, Κοσμήτορας Φιλοσοφικής Σχολής ΕΚΠΑ

·Δημοσθένης Κοκκινίδης, ομότιμος καθηγητής, ΑΣΚΤ

·Τάσος Κολυδάς, μέλος ΕΔΙΠ, Τμήμα Μουσικών Σπουδών ΕΚΠΑ

·Άλκηστις Κοντογιάννη, ομότιμη καθηγήτρια, Τμήμα Θεατρικών Σπουδών Πανεπιστημίου Πελοποννήσου

·Κλεοπάτρα Μουρσελά, εκπαιδευτικός - εικαστικός, Συντονίστρια Μονάδας Τέχνες - Εισηγήτρια στο πεδίο των Εικαστικών ΙΕΠ

·Χαρά Μπακονικόλα-Γεωργοπούλου, ομότιμη καθηγήτρια, Τμήμα Θεατρικών Σπουδών ΕΚΠΑ

·Φανή Μυρωνάκη, Δρ ΕΚΠΑ, εκπαιδευτικός ΠΕ70, Μονάδα Τέχνες - Εισηγήτρια στο πεδίο του Θεάτρου ΙΕΠ

·Νικηφόρος Παπανδρέου, ομότιμος καθηγητής, Τμήμα Θεάτρου ΑΠΘ

·Ιάκωβος Ποταμιάνος, καθηγητής, πρόεδρος Τμήματος Θεάτρου ΑΠΘ

·Βάλτερ Πούχνερ, ομότιμος καθηγητής, Τμήμα Θεατρικών Σπουδών ΕΚΠΑ

·Kάτια Σαβράμη, επίκουρη καθηγήτρια, Τμήμα Θεατρικών Σπουδών, Πανεπιστήμιο Πατρών

·Τιτίκα Σάλλα, ομότιμη καθηγήτρια, ΑΣΚΤ

·Χρυσόθεμις Σταματοπούλου-Βασιλάκου, καθηγήτρια, Πρόεδρος Τμήματος Θεατρικών Σπουδών ΕΚΠΑ

·Άννα Ταμπάκη, καθηγήτρια, Τμήμα Θεατρικών Σπουδών ΕΚΠΑ

·Αγγελική Τριανταφυλλάκη, ερευνήτρια και συνεργάτης, Τμήμα Μουσικών Σπουδών ΕΚΠΑ

·Άννα Τσίχλη, μέλος ΕΕΠ, Τμήμα Θεατρικών Σπουδών Πανεπιστημίου Πελοποννήσου

·Κλειώ Φανουράκη, επίκουρη καθηγήτρια, Τμήμα Θεατρικών Σπουδών ΕΚΠΑ

·Γιώργος Χαρβαλιάς, καθηγητής ΑΣΚΤ

*Το κείμενο εστάλη ως επιστολή στον Υπουργό Παιδείας κύριο Κ. Γαβρόγλου

ΒΙΒΛΙΟΠΡΟΤΑΣΕΙΣ ΓΙΑ ΤΙΣ ΓΙΟΡΤΕΣ /// ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ 2018

.

Πέτρος Μιχάλης (εκδότης)

Ανδρέας Γαλανάκης, Τα επιπόλαια της  καθημερινότητας ,Δοκίμιο, Αω Εκδόσεις.

Γιώργος Παππάς , Ημερολόγιον Πολέμου -Κατοχής -Απελευθερώσεως 1940-1944,(Ιστορία)- Εκδόσεις Πατάκη

Μιχάλης Κατσαρός, Μείζονα Ποιητικά, Ποίηση – Εκδόσεις Τόπος

 ***

Xρυσοξένη Προκοπάκη (συγγραφέας –εκδότης)

Hugo Horiot, Ο αυτοκράτορας είμαι εγώ (Ένα παιδί με αυτισμό αφηγείται) Εκδόσεις Στίξις. Πρόκειται για ένα βιβλίο-μαρτυρία από ένα παιδί με αυτισμό Άσπεργκερ για το πώς βλέπει τον κόσμο όλων εμάς των "φυσιολογικών". 

Μασάντου ντε Ασσίς, Ο φρενίατρος, Εκδόσεις Αλεξάνδρεια,

Πρόκειται για μια προσέγγιση της τρέλας με τρόπο ευφυή και με χιούμορ. 

Sergi Pamies, Τραγούδια του έρωτα και της βροχής, Εκδόσεις Πάπυρο, 2013 Διηγήματα με ρυθμό, έξυπνες και πρωτότυπες ιδέες, ιδιαίτερο χιούμορ

***

Λαμπριάννα Οικονόμου (μεταφράστρια-ποιήτρια- εκδότρια)

Τζορτζ Όπεν: «Περί πληθείναι» [On Being Numerous], μετάφραση – επίμετρο: Ιωνάθαν Μπεργκ, Εκδόσεις Γαβριηλίδης, 2003

Η βραβευμένη με Πούλιτζερ ποιητική συλλογή του Όπεν, «Περί πληθείναι», είναι το θαυμάσιο αποτέλεσμα μιας σύνθεσης: της καλλιτεχνικής και πολιτικής ταυτότητας αυτού του σπουδαίου Αμερικανού ποιητή. Με σύνταξη στιβαρή, ελλειπτική, με στίχο απελευθερωμένο από τα παραδοσιακά δεσμά της γραμματικής και της στίξης, ο Όπεν αναδεικνύει το περιεχόμενο των ποιημάτων του που πραγματεύονται τη διατήρησης της ατομικής υπόστασης κατά τη συμπλοκή-σύμπραξη με το συλλογικό μόρφωμα.

[...] να ορίσουμε/ τον άνθρωπο πέρα από κάθε αναφορά στη σωτηρία/ των εξαθλιωμένων, να επιλύσουμε/ ολόκληρες πόλεις/ πριν μπορέσουμε ν’ αντικρίσουμε/ πάλι/ λιβάδια και δάση [...]

[...] έπρεπε να γράψω, όχι για τη βροχή/ μιας μέρας του 19ου αιώνα, αλλά για τα σωματίδια/ στον αέρα, τη σκόνη/ ακόμη απαράλλαχτα./ Τι είπαμε; Τι κάναμε;/ Πυκνώσαμε τον αέρα; [...] (απόσπασμα από την έκδοση)

 *

Τζόζεφ Κόνραντ: «Ένα προκεχωρημένο φυλάκιο της προόδου» [An Outpost of Progress], μετάφραση - επίμετρο: Γιώργος Λαμπράκος, Εκδόσεις Οκτώ, 2013.

Στην ιστορία των δύο Ευρωπαίων αποικιοκρατών που αδυνατούν να προσαρμοστούν σε έναν εμπορικό σταθμό της κεντρικής Αφρικής, ο Κόνραντ τοποθετείται ενάντια στον κοινωνικό δαρβινισμό, ασκώντας κριτική στην απολυταρχική ευρωπαϊκή μοναρχία· στη νουβέλα αυτή, ο Κόνραντ με στοχαστική λιτότητα και αφηγηματική ακρίβεια κοινωνεί τις θέσεις του για το πώς ο «δυτικός πολιτισμός» εισβάλλει στις ατομικές συνειδήσεις και τις εξουσιάζει.

[...] «Και τώρα, απαλλαγμένοι από την τρυφερή φροντίδα των ανδρών με τις γραφίδες στα αυτιά ή με το χρυσό σιρίτι στα μανίκια, έμοιαζαν με εκείνους τους ισοβίτες που, αφότου ελευθερώνονται ύστερα από πολλά χρόνια, δεν ξέρουν τι να κάνουν την ελευθερία τους». (απόσπασμα από την έκδοση)

Ζακ Ρανσιέρ: «Δυσφορία στην αισθητική» [Malaise dans l’esthetique], πρόλογος - μετάφραση – επίμετρο: Θωμάς Συμεωνίδης, Εκδόσεις Εκκρεμές, 2018.

Ο Ρανσιέρ προσεγγίζει την έννοια της αισθητικής ως σύστημα σκέψης, ως αντιπαράθεση (στα έργα των Λυοτάρ, Μπαντιού, Αντόρνο), ως ιστορικό καθεστώς απέναντι στις καλλιτεχνικές πρακτικές. Το δοκίμιο αυτό αποτελεί σημαντική συνεισφορά στο πεδίο της αισθητικής, καθότι ο Ρανσιέρ υφαίνει αρμούς της αισθητικής με την ηθική και την πολιτική, με στόχο την αυτονόμηση της αισθητικής λειτουργίας και επομένως τη θωράκισή της από την αδράνεια που μπορεί να της επιφέρουν τα ηθικά και πολιτικά αιτήματα μιας δεδομένης ιστορικής στιγμής.

[...] Η ελεύθερη συμφωνία της νόησης και της φαντασίας είναι ήδη από μόνη της διαφωνία ή διχογνωμία. Δεν είναι αναγκαίο να τρέχουμε να γυρεύουμε στην υψηλή εμπειρία του μεγέθους της δύναμης ή του φόβου την ασυμφωνία μεταξύ της σκέψης και του αισθητού ή το παιχνίδι έλξης και απώθησης που θεμελιώνει η μοντέρνα ριζοσπαστικότητα της τέχνης. Η εμπειρία του ωραίου [...] χαρακτηρίζεται ήδη από τον διπλό δεσμό της έλξης και της απώθησης. Συνιστά ήδη την ένταση ανάμεσα στους αντιτιθέμενους όρους της γοητείας που έλκει και του σεβασμού που απωθεί. (απόσπασμα από την έκδοση

 ***

Αγγέλα Γαβρίλη (Συγγραφέας – Εκδότρια)

Naomi Novik, Η καρδιά του σκοτεινού δάσους, εκδόσεις SELINI, Μετάφραση: Θωμάς Μαστακούρης

Η Αμερικανίδα συγγραφέας πολωνικής καταγωγής χρησιμοποιώντας ως υλικό τα πολωνικά παραμύθια, τους μύθους της Μπάμπα Γιάγκα, αλλά και τους προφανώς αγαπημένους της Τόλκιν και Ούρσουλα Λε Γκεν, καταφέρνει να δημιουργήσει μία δική της ιστορία μαγείας και φαντασίας, που είναι όμως ταυτόχρονα και ένα σύγχρονο μυθιστόρημα, μακριά από ευκολίες και στερεότυπα: ένα μυθιστόρημα που δίχως αμφιβολία θα γίνει κλασικό. Οι βραβεύσεις του με σημαντικά βραβεία και οι διακρίσεις του το αποδεικνύουν. 

Leo Perutz, Ο Μαιτρ της Δευτέρας Παρουσίας, εκδόσεις ΚΙΧΛΗ, Μετάφραση: Ρόζα Ιωαννίδου

Ο Λέο Πέρουτς είναι ένας γερμανόφωνος συγγραφέας εβραϊκής καταγωγής σε εκείνη την ιδιαίτερη και με τόσο ισχυρή φωνή γενιά καλλιτεχνών και διανοούμενων του Μεσοπολέμου. Διατηρώντας σε όλο το κείμενο τη φόρμα του μυστηρίου που συνεχώς γίνεται και πιο σκοτεινό, δημιουργεί ένα εξαιρετικό ψυχολογικό μυθιστόρημα για τη ζωή και τις επιλογές που κάνει κάποιος στη διάρκειά της και τις συνέπειές τους, για την ανθρώπινη ψυχοσύνθεση που μόνο την επιφάνειά της δυνάμεθα να αντιληφθούμε, αλλά και για τη δημιουργία και την τέχνη.

Αγγελική Ράδου, Οι Μάγισσες, εκδόσεις Αρχέτυπο

Δεκαπέντε ξεχωριστές γυναίκες που διέσχισαν τη γραμμή ανάμεσα στο φως και το σκοτάδι. Υπαρκτά πρόσωπα που όμως πέρασαν στα όρια του μύθου ή της λαϊκής φαντασίας, λόγω της ιδιότητας ή της κατηγορίας, της μάγισσας. Και πέρα από την ιστορική έρευνα, η Αγγελική Ράδου αποτύπωσε τα πορτρέτα τους και με τη δική της συγγραφική φαντασία, δημιουργώντας ένα πρωτότυπο, καλοδουλεμένο και εξαιρετικά ενδιαφέρον υβρίδιο μύθου και πραγματικότητα

 ***

Ασημίνα Ξηρογιάννη (συγγραφέας- φιλόλογος-θεατρολόγος)

Κυριάκος Μαργαρίτης ,Κρόνακα, Εκδόσεις ‘Ικαρος

Είναι δηλωμένο ως« μυθιστόρημα».«Μυθιστόρημα» όμως δεν είναι, με την τρέχουσα τουλάχιστον έννοια του όρου. Είναι μια μεγάλη σύνθεση με ποιητικότητα στα σημεία που έχει ως κεντρικό ήρωα τον Αρσένιο Θησέα που αυτοαποκαλείται «υπαρξιακός ντεντέκτιβ» και που μας ταξιδεύει με έναν ιδιότυπο τρόπο στην ιστορία της Κύπρου, στην ιστορία του πολύπαθου αυτού τόπου, αλλά και των ανθρώπων του. Και το ταξίδι που μας επιφυλάσσει ο συγγραφέας είναι μεγάλο και χορταστικό, όχι επιφανειακό. Όμως συνυφασμένο με τη στόφα ενός λαού, με τα πάθη της Κύπρου, με την ιστορία ,την λαογραφία, την μυθολογία της. Όλα αυτά τα στοιχεία τα «δένει» ο Μαργαρίτης μαγικά σκάβοντας στο παρελθόν και έχοντας επίγνωση του πόσο όμορφο είναι να τιμά κανείς τις ρίζες του

 Πάτρικ Χάμιλτον ,Οι σκλάβοι της μοναξιάς ,Εκδόσεις Στερέωμα

Δεν πρόκειται για εύκολο ανάγνωσμα, αλλά για ένα καλοδουλεμένο και καλοσχεδιασμένο μυθιστόρημα, με πολλές ανατροπές στην πορεία, που αρχικά δεν τις φαντάζεται ο αναγνώστης. Ένα βιβλίο που δεν έχει διδακτικό τόνο, κι όμως διδάσκει. Ένα δυνατό βιβλίο για το ψηλάφισμα της ανθρώπινης ψυχολογίας πιο πολύ, αλλά και την αγριότητα της ζωής.

****