Μάριο Λούτσι (Mario Luzi): Tρία ποιήματα από Το γήινο κι ουράνιο ταξίδι του Σιμόνε Μαρτίν

Mario Luzi

Μετάφραση από τα Ιταλικά: Θεοδόσης Κοντάκης

Η ΑΓΡΥΠΝΙΑ ΤΟΥ ΣΙΜΟΝΕ


Όρμησε τάχα κατά πάνω του η ετυμηγορία
ή μες στο αίμα του φώλιαζε κι ωρίμαζε
στου μυαλού του τα μύχια;
ν’ ανοίξει φτερά, πανιά, της καρδιάς τα φύλλα, να θέσει
σε κίνηση. Για πού; Το «πού»
δεν υπήρχε: δεν ήτανε τόπος.
Τούτο το σημείο του φωτός και του σμιξίματος
δεν το ’φτανε ο χρόνος
και κανένα σύνορο ανάμεσα
σε ζημιά και κέρδος,
σε υπολογισμό και σπατάλη.
Κι ωστόσο: σε κίνηση!
τούτη ήταν, από ποιον άραγε; η διαταγή.

***

Η Γένοβα: θαύματα
που ένα ένα τα ξετυλίγει -
πάνω-κάτω χαρωπό
λαμπρό πρωινό
το πέρασμά μας
καθώς κατεβαίνουμε, με τις σκιές μας,
σε τούτο
το σπήλαιο το ηλιόλουστο,
φως εμείς, κι ανεβαίνουμε
βάραθρα
με πέτρες, σχιστόλιθους, μάρμαρα∙
ακίνητη κει χαμηλά η φλόγα
θαλάσσιας καμίνου
ω, βαλμένη
από ποιον τάχα στην πορεία μου,
κλίμακα, αδιάκοπη κλίμακα
με την οποία ζυγώνει η κόλαση
ή είν’ ο παράδεισος εγγύς.


***

Σωτήριον έτος



Αψιδωτό, ανεξιχνίαστο ακόμα
αίνιγμα, στον ουρανό
πέρα απ’ τους λόφους,
ανατέλλει, γίνεται γλαυκό,
ξανοίγεται στο μέλλον του, σιβυλλικό,
έτος που αναδύθηκε
σήμερα, απ’ την ανυπαρξία του.


Πλήρες απ’ την ουσία του, στέκει
τώρα, εμπρός του. Πλημμυρισμένο,
ξέχειλο από δύναμη
ή ματαιότητα.


Μετά του πόνου την πύλη
οι άλλες, διαδοχικά,
του χωρισμού, της αρπαγής -
πού να ’ναι; - του κρύβεται,
δεν ξέρει αν είν’ αιωνιότητα
ή περατότητα στο χώρο
και στο χρόνο, μα είναι κει,
τον περιμένει το αδυσώπητο πέρασμα.
Το κατώφλι που πρέπει, σκιά αυτός ανθρώπινη,
αδιάφανη, να διαβεί
και θα το διαβεί, για τούτο είναι σίγουρος,
μέχρι να ξεθωριάσει
απ’ της πόλης τα τείχη,
απ’ τη μνήμη του κόσμου
σ’ έναν κατακλυσμό παρουσίας
πριν απ’ τη θυσία
του φωτός, της εκτυφλωτικής ταυτότητας.

***