Aποσπάσματα από την ομιλία της ΄Ερικας Αθανασίου,δημοσιογράφου -συγγραφέα,στην πρώτη παρουσιαση του βιβλίου της Μίνας Ξηρογιάννη ΤΟ ΣΩΜΑ ΤΟΥ ΕΓΙΝΕ ΣΚΙΑ[Booze Cooperativa,13Φλεβάρη 2011]
[...]
«...Η Μίνα εργάζεται και ως εμψυχώτρια θεατρικού παιχνιδιού, δουλεύοντας κυρίως με παιδιά στο σχολείο και σε σχολές χορού. Το θεατρικό παιχνίδι είναι τρόπος έκφρασης και επικοινωνίας. Η εμψυχώτρια, παίζοντας ρόλο καθοδηγητή, βοηθάει τα παιδιά να ανακαλύψουν το σώμα τους μέσα από ατομικούς και ομαδικούς αυτοσχεδιασμούς, να μάθουν να δουλεύουν σε ομάδες και να μυούνται αβίαστα και διασκεδαστικά σε συλλογικές διαδικασίες, εισπράττοντας ευχαρίστηση και χαρά....»
«.. Τη Μίνα τη γνώρισα σε (ατμόσφαιρα) πάρτυ. Κι αυτό δε σημαίνει ότι συχνάζαμε συνέχεια σε πάρτυ αλλά ότι τύχαινε να βρεθούμε σε κάποιο πάρτυ, μέσω κοινών γνωστών, περίπου κάθε δύο χρόνια. Ήταν πάντα χαρούμενη και χόρευε. Λίγο είχαμε κουβεντιάσει, αφού η μουσική σε τέτοιους χώρους συνήθως δεν επιτρέπει την πολυλογία. Ήμουνα όμως σίγουρη ότι τα βλέπει όλα μουσικά και χαρούμενα...»
«...Πριν πάρω το βιβλίο στα χέρια μου με προειδοποίησε ότι στη ζωή της δεν τα έβλεπε πάντα όλα ρόδινα. Ότι το «μετά» ή η έλλειψη αυτού του «μετά» συχνά την είχε ανησυχήσει. Παρ’ όλα αυτά, παίρνοντας στα χέρια μου το βιβλίο περίμενα και πάλι κάτι χαρούμενο, αν και ο τίτλος δεν προδιέθετε για κάτι τέτοιο. «Το σώμα του έγινε σκιά». Κάτι που γίνεται σκιά, δεν μπορεί να έχει σίγουρα αίσιο τέλος. Οι σκιές συνήθως είναι κάτι λιγότερο, πιο σκοτεινό από αυτό που αντικατοπτρίζουν...»
«...Το εξώφυλλο προβλημάτιζε. Δεν υπάρχει σώμα, παρά μόνο στον τίτλο. Υπάρχει όμως ένα πρόσωπο που βρίσκεται στη σκιά. Σε μια σκιά που κοκκινίζει. Και το κόκκινο μπορεί να υποδηλώσει χαρά, μπορεί και οργή. Οργή για ένα σώμα που βυθίζεται στη σκιά...»
«...Από τις πρώτες φράσεις του βιβλίου καταλαβαίνεις ότι οι ήρωες δε διανύουν μια ευχάριστη περίοδο της ζωής τους. «Τριγυρίζω μέσα σ’ ένα σπίτι άδειο. Μόνη. Σέρνομαι…»
'Ετσι λοιπόν το πήρα απόφαση ότι το βιβλίο δε θα ήταν χαρούμενο. Στη δεύτερη όμως εκτίμησή μου, έπεσα μέσα. Στη Μίνα άρεσε η μουσική και ο χορός και οι διαστάσεις αυτές δε θα μπορούσαν να λείψουν από το βιβλίο της..»
«...Η γραφή διαθέτει ποιητικότητα. Ορισμένες φράσεις μοιάζουν με στίχους, ενώ αντηχεί η μουσική από τις αίθουσες που έχει χορέψει ο ήρωας, κάτω από το φως προβολέων ως ο κορυφαίος του χορού...»
«...Η συγγραφέας ακολουθεί βήμα βήμα τους ήρωές της, σελίδα σελίδα, όσο αυτοί βυθίζονται στην απόγνωση, ο καθένας για τους δικούς του λόγους. Και οι δυο όμως λόγω της αγάπης τους. Ο ένας για την τέχνη του, που δεν μπορεί να υπηρετήσει πια, η άλλη για τον άντρα της, που γίνεται σκιά...»
«...Διαβάζοντας αναρωτιέται κανείς πόσα αυτοβιογραφικά άραγε στοιχεία έχει περάσει η συγγραφέας στην ηρωίδα της...»
«Πρόκειται για μία γυναίκα που λατρεύει τον άντρα της. Την αγάπη της Μίνας προς τον άντρα της την καταλαβαίνει κανείς όταν τους δει μαζί. Ο άντρας είναι καλλιτέχνης. Στο βιβλίο είναι χορευτής κλασσικού μπαλέτου. Ο άντρας της Μίνας, Κυριάκος Γουνελάς, είναι ένας ιδιαίτερα ταλαντούχος εικονογράφος. Έχει εικονογραφήσει πάμπολλα βιβλία, παιδικής κυρίως λογοτεχνίας, με ήρωες που θέλεις να αγκαλιάσεις και να παίξεις μαζί τους. Έργο του, τόσο το εξώφυλλο από το προηγούμενο βιβλίο της Μίνας, όσο και το εξώφυλλο του παρόντος βιβλίου, στο οποίο δεν είναι μόνο ο εικονογράφος αλλά και ο εικονιζόμενος...»
«Το ζευγάρι των ηρώων έχει μία μικρή χαριτωμένη κόρη. Το ίδιο και το ζευγάρι των δημιουργών του βιβλίου. Αν και η ηλικία είναι διαφορετική. Η ηλικία της κόρης της Μίνας και του Κυριάκου είναι μόλις 16 μηνών, αλλά ίσως έχει ήδη δείξει την αγάπη της για το χορό, ενώ η ηρωίδα του βιβλίου είναι αρκετά μεγαλύτερη και λατρεύει τα μαθήματα χορού με τον πατέρα της. Και η ίδια η συγγραφέας λατρεύει το χορό και είναι και γι’ αυτήν όπως και για τον ήρωά της «ελευθερία ...πέταγμα», όπως κάτι παρόμοιο είναι και η τέχνη γενικότερα...»
« Η ηρωίδα του βιβλίου γράφει. Εκτονώνεται όταν κάθεται στο γραφείο της και γράφει διηγήματα, ποίηση, βιβλία, που ξέρει ότι δε θα εκδοθούν. Και η Μίνα γράφει. Αλλά εκεί τελειώνουν οι ομοιότητες. Και απόδειξη η παρουσίαση του βιβλίου για το οποίο συναντηθήκαμε σήμερα. Το βιβλίο της Μίνας εκδόθηκε και δεν είναι το πρώτο. Έχει προηγηθεί η ποιητική συλλογή «Η προφητεία του ανέμου», που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις «Δωδώνη». Επίσης το βιβλίο που παρουσιάζουμε σήμερα, από τις εκδόσεις «Ανατολικός» έχει ήδη πάρει έπαινο από την Πανελλήνια Ένωση Λογοτεχνών, στα πλαίσια λογοτεχνικού διαγωνισμού...»
«...Και φυσικά η ιστορία αγάπης της συγγραφέως δεν μπορεί παρά να συνεχίσει την αίσια πορεία της...»
«...Το βιβλίο, παρότι στερείται happy end, αφήνει το φως να μπει στις τελευταίες σελίδες του, δημιουργώντας στον αναγνώστη μια γλυκιά αίσθηση και μια αισιοδοξία για το μέλλον...»
«...Η Μίνα γράφει για να επικοινωνεί απλά… με τους άλλους. Έτσι δημιούργησε και μια σελίδα τέχνης και πολιτισμού, ένα καλλιτεχνικό ιστολόγιο το «varelaki.blogspot.com», το οποίο, περιέχει άρθρα αναφορικά με λογοτεχνία, θέατρο και έχει μια έντονη αδυναμία στην ποίηση! Υπάρχει και μια στήλη που φέρει το όνομα «the artmaniacs», που φιλοξενεί συνεντεύξεις που παίρνει από ανθρώπους που εκτιμά και βρίσκει ενδιαφέρουσα τη δουλειά τους. Ανάμεσα σε άλλους έχουν φιλοξενηθεί οι Bούλα Μάστορη, Μάνος Κοντολέων, Δημήτρης Φύσσας, Όμηρος Αβραμίδης, Νίκος Αραπάκης, Δημήτριος Μαμαλούκας, Αύγουστος Κορτώ, Γιάννης Καλπούζος και πολλοί άλλοι. Το varelaki είχε γενέθλια στις 28 Δεκέμβρη και έκλεισε τον πρώτο του χρόνο. Του ευχόμαστε να τα εκατοστίσει και λόγω της φύση της τέχνης του, δε νομίζουμε ότι τα χρόνια που περνάνε θα του ρίξουν κάποια σκιά....»
[......]
