ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ : AΣΗΜΙΝΑ ΞΗΡΟΓΙΑΝΝΗ
ΜΑΝΟΛΗΣ ΑΝΑΓΝΩΣΤΑΚΗΣ,
«ΤΟΠΙΟ»
(απο τις Παρενθέσεις, 1956)
Ερειπωμένοι τοίχοι. Εγκατάλειψη….Περασμένες μορφές κυκλοφορούνε αδιάφορα
Χρόνος παλιός χωρίς υπόσταση
Τίποτα πια δε θ’ αλλάξει δω μέσα.
Είναι μια ήρεμη σιωπή, μην περιμένεις απάντηση
Κάποια νύχτα μαρτιάτικη χωρίς επιστροφή,
Χωρίς νιότη, χωρίς έρωτα, χωρίς έπαρση περιττή.
Κάθε Μάρτη αρχίζει μιαν Άνοιξη. Το βιβλίο σημαδεμένο στη σελίδα 16.
Το πρόγραμμα της συναυλίας για την άλλη Κυριακή.
******
ΚΙΚΗ ΔΗΜΟΥΛΑ
«ΟΥΤΟΠΙΕΣ»
(απο τα Ποιήματα, 1998)
Καθ’ οδόν (7 και 30’ πρωινή προς εργασίαν) συναντώ τον Μάρτιο ευδιάθετον, υπαινιγμών πλήρη περί ανοίξεως και λοιπά. Αναβάλλω την υπόστασή μου ανακόπτω τη σύμβασή μου με το χειμώνα και διασπείρομαι σε χώμα. Μια μικρή γη φυσική συντελούμαι, ξαπλωμένη, απλωμένη απέναντι στο καθ’ όλα σύμφωνο σύμπαν. Φυτεύομαι άνθη, ανθίζω συναισθήματα, και είμαι πολύ καλά εις άπλετον προορισμόν και τοποθέτησιν. «Απαγορεύεται η άνοιξις!» ξάφνου μια πινακίδα – σύννεφο απειλεί. Αμέσως μια βροχή άρχισε κι έλεγε εις βάρος της ανοίξεως και εις βάρος μου, ένας δύσθυμος άνεμος μου κατάσχει τα άνθη, μου κατάσχει τα συναισθήματα και μ’ οδηγεί στο Γραφείο. Παράβασις, λοιπόν, βαρεία, και μάλιστα καθ’ οδόν, από κυρία σχεδόν ώριμη με οικογενειακές υποχρεώσεις, και πολυετή θητείαν εις Δημοσίαν θέση και χειμώνες.” ****
ΜΠ. ΜΠΡΕΧΤ ,
«ΑΝΟΙΞΗ»
«ΑΝΟΙΞΗ»
(Μπρεχτ, ποιήματα, εκδ. Σύγχρονη εποχή)
«Έρχεται η άνοιξη.
Το παιχνίδι των φίλων ανανεώνεται
Το παιχνίδι των φίλων ανανεώνεται
Οι εραστές ανακαλύπτουν ο ένας τον άλλο.
Ένα χάδι γλυκό από το χέρι του αγαπημένου
Κάνει του κοριτσιού το στήθος να πονάει.
Η ματιά της που γλιστράει και φεύγει τον κυριεύει.
Μέσα σε νέο φως/ φαντάζει για τους εραστές το τοπίο της άνοιξης…».
« Ποτέ τόσο πολύ δε σε είχα αγαπήσει, καρδιά μου
Όσο τότε που σ’ άφησα κείνο το απογευματινό.
Το δάσος με κατάπιε, το μπλαβί του δάσους, καρδιά μου
Που πάνω του στα δυτικά κρέμονταν κιόλας τα χλωμά αστέρια.
Δε γέλασα και λίγο, κάθε άλλο, καρδιά μου
Γιατί σε σύγκρουση ήρθα παίζοντας με τη σκοτεινιασμένη μοίρα-
Στο μεταξύ αργοσβήναν κιόλας πίσω μου τα πρόσωπα
Μέσα στο δειλινό το μπλε του δάσους.
Όλα ήταν όμορφα ετούτο το μοναδικό απογεματινό, καρδιά μου
Όσο δεν ήταν ποτέ κι ούτε ποτέ θα γίνουν…
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ:Οι νέες ποιήτριες για την Άνοιξη
