<Ταμπλό Βιβάν>>!Για πες λεπτομέριες...
Δ.ΠΑΠΟΥΤΣΗ:Γράφω στίχους αρκετά χρόνια αλλά δεν είχα κάνει ποτέ καμία κίνηση ώστε να ταξιδέψουν. Και δεν το φανταζόμουν ότι θα συμβεί. Έγραφα και εξακολουθώ να γράφω γιατί νιώθω πολύ καλά με αυτό. Γύριζα και ξαναγύριζα στους στίχους, διόρθωνα, άκουγα, έσκιζα, έγραφα ξανά και ξανά. Σιγά σιγά άρχισα να νιώθω ότι το υλικό αυτό ωρίμαζε, αν και είχα και έχω πολύ δρόμο ακόμα μπροστά μου. Κάποια στιγμή σε μία συνάντηση με τον συνθέτη Σάκη Τσιλίκη, του μίλησα για αυτό. Διάβασε κάποιους στίχους και του άρεσαν πολύ. Τότε ετοίμαζε έναν δίσκο με τίτλο «Μοβ». Πήρε δύο τραγούδια μου και τα μελοποίησε. Η χαρά ήταν μεγάλη. Γνώριζε τη φωνή μου, -είχαμε κάνει κάποια μαθήματα φωνητικής- και μου πρότεινε τον επόμενο δίσκο να τον κάνουμε μαζί και να τραγουδήσω εγώ τους στίχους μου. Άφησα να περάσει καιρός, συνεχίζοντας να γράφω και να το σκέφτομαι. Όταν ένιωσα έτοιμη, του είπα τώρα, ναι, θέλω να το κάνω. Έτσι γεννήθηκε το «Ταμπλό Βιβάν», το οποίο κυκλοφορεί εδώ και περίπου ένα μήνα στα δισκοπωλεία. Τον τίτλο άργησα πολύ να τον βρω, ήθελα σίγουρα να αποπνέει κάτι απ’ το θέατρο μια που προέρχομαι απ’ αυτό. Τα κομμάτια γράφτηκαν με αφορμή κάποιες εικόνες και κάποια συγκεκριμένα γεγονότα και καταστάσεις που έζησα και ζω. Έντονο είναι και το στοιχείο της πρόζας στο στίχο. ‘’Πάγωσα’’ λοιπόν αυτές τις αφορμές και τις μετέτρεψα σε στίχο. Με κάλυπτε πάρα πολύ η φράση «Ταμπλό Βιβάν» και ό,τι αυτή σημαίνει στο θέατρο. Ήταν πραγματικά μια μαγική διαδρομή, απ’ όπου κέρδισα πράγματα, έμαθα πράγματα κι ελπίζω να εξακολουθώ να μαθαίνω. Το cd περιέχει εφτά τραγούδια. Oι στίχοι είναι δικοί μου εκτός από το τελευταίο τραγούδι που είναι ένα μελοποιημένο ποιήμα του Καβάφη. Συμμετέχουν επίσης ο Βασίλης Παγώνης από τους Αλχημιστές, (φωνή) και ο Αλκιβιάδης Κωνσταντόπουλος (φωνή και βιολί), νέοι όλοι και με έντονη δραστηριότητα στα μουσικά πράγματα και τους ευχαριστώ πάρα πάρα πολύ. Όπως επίσης και τον Κίμωνα Πολλάτο από τους ΚΥΚΛΟΣ BAND (ηλεκτρικές κιθάρες). Και ένα μεγάλο ευχαριστώ στην εταιρία μου, την Oxygen music.
VARELAKI:Tί ονειρεύεσαι;Ti προσδοκάς;Mελλοντικά σχέδια..
Δ.ΠΑΠΟΥΤΣΗ:Oνειρεύομαι να μπορώ να κάνω πάντα τα πράγματα που θέλω, που αγαπώ και να μπορώ να τα μοιράζομαι με όσο το δυνατόν περισσοτέρους ανθρώπους.
Σχέδια υπάρχουν αρκετά και κάποια ήδη έχουν αρχίσει να μπαίνουν σε εφαρμογή. Όπως κάποιες συναυλίες το καλοκαίρι με αφορμή το Ταμπλό Βιβάν. Όσον αφορά το θέατρο, αυτές τις μέρες συζητάμε με την θεατρική ομάδα «Προσωδία» στην οποία είμαι μόνιμος συνεργάτης για το επόμενο βήμα στο θέατρο Βαφείο, μετά την παράσταση «Μου μιλάτε για κείνον» στην οποία αναφέρθηκα παραπάνω. Επίσης ετοιμάζεται μία παράσταση για την επόμενη σαιζόν στην οποία θα συμμετέχω, σε άλλο θέατρο. Καθώς και ένα σενάριο μικρού μήκους που μόλις ολοκλήρωσα και σε λίγο θα ξεκινήσουμε τα γυρίσματα. Τη σκηνοθεσία έχει αναλάβει ο Κωστής Μπασογιάννης.
Δεν θέλω να μιλήσω ακόμα για το επόμενο cd αν και ήδη έχω αρχίσει να κάνω κάποιες σκέψεις! Είναι νωρίς ακόμα. Εξάλλου, το ταξίδι για το Ταμπλό Βιβάν μόλις ξεκίνησε…
Κυριακή 31 Ιανουαρίου 2010
ARTMANIAC 11-ΔΑΝΑΗ ΠΑΠΟΥΤΣΗ-ΘΕΑΤΡΟ
VARELAKI:Δανάη,σε καλωσορίζω στο varelaki!Και ρωτώ...Γίνονται δημιουργικά πράγματα στο Ελληνικό Θέατρο σήμερα;...Ή μήπως υπάρχει απλά μια άγονη ανακύκλωση ιδεών ;
Δ.ΠΑΠΟΥΤΣΗ:Το θέατρο είναι ζωντανό κύτταρο, μια διαρκώς εξελισσόμενη τέχνη που εμπεριέχει τον πειραματισμό και την αναζήτηση της αλήθειας. Ο καθένας λοιπόν, καταθέτει τη δική του αλήθεια, φωτίζοντας τα πράγματα απ’ τη δική του ματιά. Θεωρώ ότι ζούμε σε μια μεταβατική περίοδο όπου όλα και όλοι δοκιμάζονται, επομένως και το θέατρο. Έχουμε πάρα πολύ αξιόλογους ανθρώπους, σκηνοθέτες και ηθοποιούς οι οποίοι κρατούν τα πράγματα σε αρκετά υψηλό επίπεδο. Υπάρχουν επίσης πολλές νέες ομάδες οι οποίες πειραματίζονται, πέρα από το κατεστημένο. Αρκετές από αυτές διαθέτουν μια γόνιμη «λοξή ματιά» και ρισκάρουν. Η παρουσία τους στο θεατρικά πράγματα είναι έντονη, είναι εδώ.
Από αυτό το χώρο πιστεύω ότι θα προκύψουν καινούργια πράγματα έστω και αν συχνά το αποτέλεσμα δεν είναι πάντα αυτό που προσδοκούμε. Εκείνο που νιώθω ότι θα έπρεπε να είναι ακόμα πιο έντονο, μια που μιλάμε για νέα δημιουργικά πράγματα και αλλαγή του τοπίου, είναι η παρουσία νέων θεατρικών συγγραφέων με καινούργια έργα. Δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι όσα έργα νέων δημιουργών έχουν παρουσιαστεί έχουν πάει πολύ καλά. Και αυτό κάτι δείχνει. Όπως επίσης υπάρχουν και κλασικά έργα τα οποία στα χέρια παλαιότερων και νέων δημιουργών έχουν αποκτήσει νέα διάσταση και συνομιλούν με το σήμερα πιο άμεσα.
Όλα έχουν να κάνουν λοιπόν με τη ματιά. Και εκεί πρέπει να είμαστε ανοιχτοί. Μόνο έτσι μπορούμε να μιλάμε για μια φρέσκια δημιουργική παρουσία στο ελληνικό θέατρο και όχι για μια ατελέσφορη, αυτιστική ανακύκλωση ιδεών…
Γενικά, είμαι αισιόδοξη…
VARELAKI:Ποιό είδος θεάτρου σε έλκει..και με ποιό έχεις ασχοληθεί περισσότερο{π.χΣωματικό θέατρο,ρεαλιστικό...devised...}
Δ.ΠΑΠΟΥΤΣΗ:Με έλκει το θέατρο που μπορεί να με πάει ένα βήμα παρακάτω. Αυτό μπορεί να συμβεί με όλα τα είδη του θεάτρου, είτε λέγεται σωματικό, ρεαλιστικό, devised. Προσωπικά έχω ασχοληθεί περισσότερο με το «ρεαλιστικό» θέατρο, αλλά δεν το κρύβω, η έκπληξη ήρθε από τις δύο τελευταίες μου δουλειές που δεν ανήκουν στο «ρεαλιστικό θέατρο».
Η μία στο θέατρο Βαφείο, όπου γεννήθηκε μία παράσταση με αφορμή την απώλεια ενός ανθρώπου, και συγκεκριμένα του ιδρυτή του θεάτρου Βαφείου αλλά και της θεατρικής ομάδας «Προσωδία», Λάκη Καραλή. Κλήθηκαν λοιπόν ηθοποιοί που τον γνώρισαν , που συνεργάστηκαν μαζί του, να θυμηθούν, να αυτοσχεδιάσουν, να επιλέξουν κείμενα που αγαπούν αλλά και να γράψουν δικά τους κείμενα, έχοντας στο μυαλό τους αυτόν τον άνθρωπο. Εκείνο που γεννήθηκε ήταν πραγματικά συγκλονιστικό. Εικόνες, μαρτυρίες, μυρωδιές, σκέψεις, κείμενα, που συγχωνεύτηκαν μέσα στο άλλο, ηθοποιοί που αντάλλασαν τη σκυτάλη, με αποτέλεσμα τη δημιουργία μίας ολοκληρωμένης παράστασης, με αρχή μέση και τέλος και με μια αλήθεια που διέτρεχε όλο το εγχείρημα. Θέατρο-ντοκουμέντο το ονόμασαν πολλοί. Η αμέσως επόμενη δουλειά αφορούσε ένα κλασικό κείμενο της λογοτεχνίας , τη Φόνισσα του Παπαδιαμάντη. Το πρωτότυπο σε αυτή την περίπτωση ήταν ότι η παράσταση ήταν μια μίξη λόγου και χορού. Η Φόνισσα του Παπαδιαμάντη χοροθέατρο. Η διαδρομή αυτή σίγουρα έκρυβε εκπλήξεις. Το κείμενο άρχισε να ζωντανεύει, να περνάει στο σώμα, βρεθήκαμε εκεί, στον «τόπο του εγκλήματος», συναναστραφήκαμε με τη Φόνισσα, γίναμε αυτόπτες μάρτυρες, παιδιά, γείτονες. Εκείνο που δεν θα ξεχάσω ήταν η στιγμή που ο Παπαδιαμάντης που βρισκόταν επί σκηνής και η ηρωίδα του η Φόνισσα, έρχονται αντιμέτωποι πρόσωπο με πρόσωπο. Ο συγγραφέας δεν έχει ακόμα αποφασίσει αν η ηρωίδα του θα σκοτώσει ή όχι. Την ακουμπάει απαλά στον ώμο, για δευτερόλεπτα, ένα στοπ, κι έπειτα κάθεται στο γραφείο του, ενώ η ηρωίδα συνεχίζει την σκοτεινή της διαδρομή. Μια «θεατρική διακειμενικότητα» η οποία μόνο έλξη μπορεί να σου προκαλέσει και να σε κάνει να ανατριχιάσεις.
Αυτό λοιπόν, είναι το θέατρο που με έλκει. Και αυτό μπορεί να συμβεί παντού.
VARELAKI:Η Τέχνη στο Διαδίκτυο ΄Η ...Τέχνη και Διαδίκτυο...Σημείο των καιρών.Τοποθετήσου!!!
Δ.ΠΑΠΟΥΤΣΗ: τα δύο ισχύουν. Είναι σημεία των καιρών μας και μάλιστα πολύ έντονα. Το διαδίκτυο για μένα είναι μια μεγάλη ορθάνοικτη πόρτα στον κόσμο την οποία όλοι μπορούν να τη διαβούν. Υπάρχουν καλλιτέχνες που χωρίς αυτό θα ήταν πολύ δύσκολο να γνωστοποιήσουν τη δουλειά τους, ή θα αργούσαν πάρα πολύ, ενώ, τώρα, με το πάτημα ενός κουμπιού μπορούν να το κάνουν. Αυτή η δυνατότητα δίνει ανάσα σε πολλούς, κυρίως νέους δημιουργούς. Είναι ένα εργαλείο που αν ξέρεις να το χρησιμοποιήσεις σωστά μόνο θετικά αποτελέσματα μπορεί να αποφέρει. Δεν το κρύβω ότι στην αρχή προσωπικά ήμουν πολύ επιφυλακτική με το διαδίκτυο. Για παράδειγμα στο Facebook πέρασε ένας χρόνος προτροπών από φίλους και γνωστούς για να μπω και να φτιάξω σελίδα. Μέσα από κει έχω μιλήσει με ανθρώπους που δεν ξέρω αν θα κατάφερνα τόσο άμεσα να «συναναστραφώ». Το διαδίκτυο σου δίνει τη δυνατότητα να μάθεις τι γίνεται στο χώρο πάρα πολύ γρήγορα, η ενημέρωση είναι αστραπιαία. Θέατρο, βιβλία, μουσική, εικαστικές δράσεις, όλα ταξιδεύουν μέσα από κει. Όσο για το άλλο που ακούω συχνά, ότι εγκλωβιζόμαστε στο διαδίκτυο και αυτό αποκαλύπτει πόσο έντονη είναι η μοναξιά, διαφωνώ. Κανείς δεν μας εμποδίζει να βγούμε έξω, να συναναστραφούμε με ανθρώπους, φίλους. Όλα έχουν να κάνουν με τον τρόπο χρήσης. Τις άμυνες πρέπει να τις έχουμε από πριν, το διαδίκτυο το χειριζόμαστε ε μ ε ί ς, δεν μας χειρίζεται εκείνο. Είναι σημείο των καιρών και η τέχνη καλά κάνει και το χρησιμοποιεί.
Δ.ΠΑΠΟΥΤΣΗ:Το θέατρο είναι ζωντανό κύτταρο, μια διαρκώς εξελισσόμενη τέχνη που εμπεριέχει τον πειραματισμό και την αναζήτηση της αλήθειας. Ο καθένας λοιπόν, καταθέτει τη δική του αλήθεια, φωτίζοντας τα πράγματα απ’ τη δική του ματιά. Θεωρώ ότι ζούμε σε μια μεταβατική περίοδο όπου όλα και όλοι δοκιμάζονται, επομένως και το θέατρο. Έχουμε πάρα πολύ αξιόλογους ανθρώπους, σκηνοθέτες και ηθοποιούς οι οποίοι κρατούν τα πράγματα σε αρκετά υψηλό επίπεδο. Υπάρχουν επίσης πολλές νέες ομάδες οι οποίες πειραματίζονται, πέρα από το κατεστημένο. Αρκετές από αυτές διαθέτουν μια γόνιμη «λοξή ματιά» και ρισκάρουν. Η παρουσία τους στο θεατρικά πράγματα είναι έντονη, είναι εδώ.
Από αυτό το χώρο πιστεύω ότι θα προκύψουν καινούργια πράγματα έστω και αν συχνά το αποτέλεσμα δεν είναι πάντα αυτό που προσδοκούμε. Εκείνο που νιώθω ότι θα έπρεπε να είναι ακόμα πιο έντονο, μια που μιλάμε για νέα δημιουργικά πράγματα και αλλαγή του τοπίου, είναι η παρουσία νέων θεατρικών συγγραφέων με καινούργια έργα. Δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι όσα έργα νέων δημιουργών έχουν παρουσιαστεί έχουν πάει πολύ καλά. Και αυτό κάτι δείχνει. Όπως επίσης υπάρχουν και κλασικά έργα τα οποία στα χέρια παλαιότερων και νέων δημιουργών έχουν αποκτήσει νέα διάσταση και συνομιλούν με το σήμερα πιο άμεσα.
Όλα έχουν να κάνουν λοιπόν με τη ματιά. Και εκεί πρέπει να είμαστε ανοιχτοί. Μόνο έτσι μπορούμε να μιλάμε για μια φρέσκια δημιουργική παρουσία στο ελληνικό θέατρο και όχι για μια ατελέσφορη, αυτιστική ανακύκλωση ιδεών…
Γενικά, είμαι αισιόδοξη…
VARELAKI:Ποιό είδος θεάτρου σε έλκει..και με ποιό έχεις ασχοληθεί περισσότερο{π.χΣωματικό θέατρο,ρεαλιστικό...devised...}
Δ.ΠΑΠΟΥΤΣΗ:Με έλκει το θέατρο που μπορεί να με πάει ένα βήμα παρακάτω. Αυτό μπορεί να συμβεί με όλα τα είδη του θεάτρου, είτε λέγεται σωματικό, ρεαλιστικό, devised. Προσωπικά έχω ασχοληθεί περισσότερο με το «ρεαλιστικό» θέατρο, αλλά δεν το κρύβω, η έκπληξη ήρθε από τις δύο τελευταίες μου δουλειές που δεν ανήκουν στο «ρεαλιστικό θέατρο».
Η μία στο θέατρο Βαφείο, όπου γεννήθηκε μία παράσταση με αφορμή την απώλεια ενός ανθρώπου, και συγκεκριμένα του ιδρυτή του θεάτρου Βαφείου αλλά και της θεατρικής ομάδας «Προσωδία», Λάκη Καραλή. Κλήθηκαν λοιπόν ηθοποιοί που τον γνώρισαν , που συνεργάστηκαν μαζί του, να θυμηθούν, να αυτοσχεδιάσουν, να επιλέξουν κείμενα που αγαπούν αλλά και να γράψουν δικά τους κείμενα, έχοντας στο μυαλό τους αυτόν τον άνθρωπο. Εκείνο που γεννήθηκε ήταν πραγματικά συγκλονιστικό. Εικόνες, μαρτυρίες, μυρωδιές, σκέψεις, κείμενα, που συγχωνεύτηκαν μέσα στο άλλο, ηθοποιοί που αντάλλασαν τη σκυτάλη, με αποτέλεσμα τη δημιουργία μίας ολοκληρωμένης παράστασης, με αρχή μέση και τέλος και με μια αλήθεια που διέτρεχε όλο το εγχείρημα. Θέατρο-ντοκουμέντο το ονόμασαν πολλοί. Η αμέσως επόμενη δουλειά αφορούσε ένα κλασικό κείμενο της λογοτεχνίας , τη Φόνισσα του Παπαδιαμάντη. Το πρωτότυπο σε αυτή την περίπτωση ήταν ότι η παράσταση ήταν μια μίξη λόγου και χορού. Η Φόνισσα του Παπαδιαμάντη χοροθέατρο. Η διαδρομή αυτή σίγουρα έκρυβε εκπλήξεις. Το κείμενο άρχισε να ζωντανεύει, να περνάει στο σώμα, βρεθήκαμε εκεί, στον «τόπο του εγκλήματος», συναναστραφήκαμε με τη Φόνισσα, γίναμε αυτόπτες μάρτυρες, παιδιά, γείτονες. Εκείνο που δεν θα ξεχάσω ήταν η στιγμή που ο Παπαδιαμάντης που βρισκόταν επί σκηνής και η ηρωίδα του η Φόνισσα, έρχονται αντιμέτωποι πρόσωπο με πρόσωπο. Ο συγγραφέας δεν έχει ακόμα αποφασίσει αν η ηρωίδα του θα σκοτώσει ή όχι. Την ακουμπάει απαλά στον ώμο, για δευτερόλεπτα, ένα στοπ, κι έπειτα κάθεται στο γραφείο του, ενώ η ηρωίδα συνεχίζει την σκοτεινή της διαδρομή. Μια «θεατρική διακειμενικότητα» η οποία μόνο έλξη μπορεί να σου προκαλέσει και να σε κάνει να ανατριχιάσεις.
Αυτό λοιπόν, είναι το θέατρο που με έλκει. Και αυτό μπορεί να συμβεί παντού.
VARELAKI:Η Τέχνη στο Διαδίκτυο ΄Η ...Τέχνη και Διαδίκτυο...Σημείο των καιρών.Τοποθετήσου!!!
Δ.ΠΑΠΟΥΤΣΗ: τα δύο ισχύουν. Είναι σημεία των καιρών μας και μάλιστα πολύ έντονα. Το διαδίκτυο για μένα είναι μια μεγάλη ορθάνοικτη πόρτα στον κόσμο την οποία όλοι μπορούν να τη διαβούν. Υπάρχουν καλλιτέχνες που χωρίς αυτό θα ήταν πολύ δύσκολο να γνωστοποιήσουν τη δουλειά τους, ή θα αργούσαν πάρα πολύ, ενώ, τώρα, με το πάτημα ενός κουμπιού μπορούν να το κάνουν. Αυτή η δυνατότητα δίνει ανάσα σε πολλούς, κυρίως νέους δημιουργούς. Είναι ένα εργαλείο που αν ξέρεις να το χρησιμοποιήσεις σωστά μόνο θετικά αποτελέσματα μπορεί να αποφέρει. Δεν το κρύβω ότι στην αρχή προσωπικά ήμουν πολύ επιφυλακτική με το διαδίκτυο. Για παράδειγμα στο Facebook πέρασε ένας χρόνος προτροπών από φίλους και γνωστούς για να μπω και να φτιάξω σελίδα. Μέσα από κει έχω μιλήσει με ανθρώπους που δεν ξέρω αν θα κατάφερνα τόσο άμεσα να «συναναστραφώ». Το διαδίκτυο σου δίνει τη δυνατότητα να μάθεις τι γίνεται στο χώρο πάρα πολύ γρήγορα, η ενημέρωση είναι αστραπιαία. Θέατρο, βιβλία, μουσική, εικαστικές δράσεις, όλα ταξιδεύουν μέσα από κει. Όσο για το άλλο που ακούω συχνά, ότι εγκλωβιζόμαστε στο διαδίκτυο και αυτό αποκαλύπτει πόσο έντονη είναι η μοναξιά, διαφωνώ. Κανείς δεν μας εμποδίζει να βγούμε έξω, να συναναστραφούμε με ανθρώπους, φίλους. Όλα έχουν να κάνουν με τον τρόπο χρήσης. Τις άμυνες πρέπει να τις έχουμε από πριν, το διαδίκτυο το χειριζόμαστε ε μ ε ί ς, δεν μας χειρίζεται εκείνο. Είναι σημείο των καιρών και η τέχνη καλά κάνει και το χρησιμοποιεί.
ARTMANIAC 10-ΓΙΩΤΑ ΦΩΤΟΥ-ΠΑΙΔΙΚΟ ΒΙΒΛΙΟ
VARELAKI:Εχεις ασχοληθεί με το παιδικό βιβλίο!!Ποιά βιβλια εχεις γράψει για τα παιδιά;θα ΄θελα μια απαρίθμηση ...και έτςι ένα σχολιάκι για το καθένα...
ΓΙΩΤΑ ΦΩΤΟΥ: Τα βιβλία μου που αφορούν σε παιδιά είναι
1. Το Α του Άγγελου, εκδ. Λιβάνη, από 7 ετών. Αφορά στην προσαρμογή των παιδιών στο σχολείο
2. Ο Αορατος Πολ. Εκδ. Ψυχογιος, Από 11 ετών, αφορά στη διαφορετικότητα, Βραβείο ΓΛΣ, Βραχεία Λίστα Κρατικών Βραβείων 2005
3. Η Βασιλική και η νεράιδα του νερού, από 7 ετών. Μέσα από ένα σύγχρονο παραμύθι τα παιδιά μπορούν να γνωρίσουν τον κύκλο και τις δυνατότητες του νερού
4. Μια καρφίτσα και δυο αυτοκίνητα, εκδ. Ψυχογιος, Αστυνομικό μυθιστόρημα για παιδιά πάνω από 11 ετών. Βραβείο ΓΛΣ, Βραχεία Λίστα Κρατικών Βραβείων 2007
5. Το κόκκινο αυγό της Γαβριέλας, εκδ.Ψυχογιος για παιδιά από 6 ετών.
6. Το πρώτο μου βιβλίο, Λέξεις/προτάσεις. Εκδ. Ψυχογιος, Βιβλίο δραστηριοτήτων για παιδιά πρωτοσχολικής ηλικίας
7. Μασάς, φυσάς και νικάς. Εκδ. Ψυχογιος, Από 9 ετών. Αφορά στα πρότυπα που δίνει στο παιδί η τηλεόραση.
8. Υπο έκδοση: Τα χριστουγεννιάτικα δώρα της Γαβριέλας.εκδ. Ψυχογιος
VARELAKI: Yπάρχει ενδιαφέρον για το παιδικό βιβλίο στην Ελλάδα;
ΓΙΩΤΑ ΦΩΤΟΥ:Το παιδικό βιβλίο στην Ελλάδα τα τελευταία χρόνια γνώρισε μεγάλη άνθηση. Οι γονείς κυρίως παιδιών μικρής ηλικία δείχνουν μεγάλο ενδιαφέρον. Ωστόσο από τη στιγμή που οι υποχρεώσεις των παιδιών στο σχολείο μεγαλώνουν, η επαφή τους με το λογοτεχνικό βιβλίο είναι μικρότερη. Θα μπορούσα να πω ότι τα παιδιά δεν διαβάζουν όσο θα έπρεπε. Το κοινωνικοπολιτισμικό περιβάλλον, η οικογένεια και το σχολείο είναι οι βασικοί παράγοντες που καθορίζουν την ενασχόληση των παιδιών με τη λογοτεχνία. Ανασταλτικός παράγοντας είναι μεταξύ άλλων και η τηλεόραση που απασχολεί για ώρες το παιδί.
VARELAKI:Θα ήθελα να στείλεις δύο μηνύματα. Το ένα προς τους συγγραφείς παιδικών βιβλίων... το άλλο προς τους γονείς! Τί θα τους έλεγες;
ΓΙΩΤΑ ΦΩΤΟΥ:Στους συγγραφείς θα έλεγα να συνεχίσουν να αφουγκράζονται τα θέματα που απασχολούν το σύγχρονο παιδί, ώστε με τα γραπτά τους να προκαλούν το ενδιαφέρον. Το παιδί στη σημερινή κοινωνία έχει, περισσότερο από ποτέ, ανάγκη «το όνειρο» που εκείνοι μπορούν να τους προσφέρουν μέσα από τα βιβλία τους.
Στους γονείς θα έλεγα ότι τα οφέλη από την ενασχόληση των παιδιών με τη λογοτεχνία είναι τεράστια. Το παιδικό βιβλίο ανοίγει παράθυρο στον κόσμο και καλλιεργεί τη φαντασία, την έκφραση και τη δημιουργικότητα, ικανότητες που θεωρούνται απαραίτητες μέσα στην τεχνοκρατούμενη εποχή που διανύουμε. Επίσης θα ήθελα να επισημάνω ότι οι γονείς λειτουργούν σαν πρότυπα. Ένα παιδί διαβάζει γιατί βλέπει τους γονείς του να διαβάζουν ή και το αντίθετο.
VARELAKI:Eίναι κάποιος συγγραφέας παιδικού βιβλίου που λειτουργεί για σένα ως πρότυπο;
ΓΙΩΤΑ ΦΩΤΟΥ:Θαυμάζω πολλούς Έλληνες και ξένους συγγραφείς παιδικών βιβλίων, ωστόσο δεν μπορώ να πω ότι υπάρχει κάποιος συγκεκριμένος που να λειτούργησε σαν πρότυπο για μένα. Σίγουρα όμως θα έχω δεχτεί κάποιες επιδράσεις, αφού σ’ όλη μου τη ζωή διαβάζω παιδικά βιβλία και τα απολαμβάνω. Πιστεύω ότι ένα καλό παιδικό βιβλίο διαβάζεται εξ ίσου ευχάριστά τόσο από παιδιά όσο και από μεγάλους.
VARELAKI:Tί σχεδιάζεις ;Γραφεις κάτι τώρα;
ΓΙΩΤΑ ΦΩΤΟΥ:Το Μάιο θα κυκλοφορήσει το δεύτερο μυθιστόρημά μου για ενηλίκους με τίτλο Το δάκρυ του κρίνου από τις εκδ. Ψυχογιός και παράλληλα δουλεύω σε ένα μυθιστόρημα για μεγάλα παιδιά, για τον τίτλο του οποίου ακόμα δεν έχω αποφασίσει, είμαι ανάμεσα σε τρεις.
Kλείνοντας θέλω να σας ευχαριστήσω για την τιμή που μου κάνατε να με φιλοξενήσετε σ’ αυτό το ιστολόγιο και να σας ευχηθώ καλή συνέχεια στο έργο σας.
ΓΙΩΤΑ ΦΩΤΟΥ: Τα βιβλία μου που αφορούν σε παιδιά είναι
1. Το Α του Άγγελου, εκδ. Λιβάνη, από 7 ετών. Αφορά στην προσαρμογή των παιδιών στο σχολείο
2. Ο Αορατος Πολ. Εκδ. Ψυχογιος, Από 11 ετών, αφορά στη διαφορετικότητα, Βραβείο ΓΛΣ, Βραχεία Λίστα Κρατικών Βραβείων 2005
3. Η Βασιλική και η νεράιδα του νερού, από 7 ετών. Μέσα από ένα σύγχρονο παραμύθι τα παιδιά μπορούν να γνωρίσουν τον κύκλο και τις δυνατότητες του νερού
4. Μια καρφίτσα και δυο αυτοκίνητα, εκδ. Ψυχογιος, Αστυνομικό μυθιστόρημα για παιδιά πάνω από 11 ετών. Βραβείο ΓΛΣ, Βραχεία Λίστα Κρατικών Βραβείων 2007
5. Το κόκκινο αυγό της Γαβριέλας, εκδ.Ψυχογιος για παιδιά από 6 ετών.
6. Το πρώτο μου βιβλίο, Λέξεις/προτάσεις. Εκδ. Ψυχογιος, Βιβλίο δραστηριοτήτων για παιδιά πρωτοσχολικής ηλικίας
7. Μασάς, φυσάς και νικάς. Εκδ. Ψυχογιος, Από 9 ετών. Αφορά στα πρότυπα που δίνει στο παιδί η τηλεόραση.
8. Υπο έκδοση: Τα χριστουγεννιάτικα δώρα της Γαβριέλας.εκδ. Ψυχογιος
VARELAKI: Yπάρχει ενδιαφέρον για το παιδικό βιβλίο στην Ελλάδα;
ΓΙΩΤΑ ΦΩΤΟΥ:Το παιδικό βιβλίο στην Ελλάδα τα τελευταία χρόνια γνώρισε μεγάλη άνθηση. Οι γονείς κυρίως παιδιών μικρής ηλικία δείχνουν μεγάλο ενδιαφέρον. Ωστόσο από τη στιγμή που οι υποχρεώσεις των παιδιών στο σχολείο μεγαλώνουν, η επαφή τους με το λογοτεχνικό βιβλίο είναι μικρότερη. Θα μπορούσα να πω ότι τα παιδιά δεν διαβάζουν όσο θα έπρεπε. Το κοινωνικοπολιτισμικό περιβάλλον, η οικογένεια και το σχολείο είναι οι βασικοί παράγοντες που καθορίζουν την ενασχόληση των παιδιών με τη λογοτεχνία. Ανασταλτικός παράγοντας είναι μεταξύ άλλων και η τηλεόραση που απασχολεί για ώρες το παιδί.
VARELAKI:Θα ήθελα να στείλεις δύο μηνύματα. Το ένα προς τους συγγραφείς παιδικών βιβλίων... το άλλο προς τους γονείς! Τί θα τους έλεγες;
ΓΙΩΤΑ ΦΩΤΟΥ:Στους συγγραφείς θα έλεγα να συνεχίσουν να αφουγκράζονται τα θέματα που απασχολούν το σύγχρονο παιδί, ώστε με τα γραπτά τους να προκαλούν το ενδιαφέρον. Το παιδί στη σημερινή κοινωνία έχει, περισσότερο από ποτέ, ανάγκη «το όνειρο» που εκείνοι μπορούν να τους προσφέρουν μέσα από τα βιβλία τους.
Στους γονείς θα έλεγα ότι τα οφέλη από την ενασχόληση των παιδιών με τη λογοτεχνία είναι τεράστια. Το παιδικό βιβλίο ανοίγει παράθυρο στον κόσμο και καλλιεργεί τη φαντασία, την έκφραση και τη δημιουργικότητα, ικανότητες που θεωρούνται απαραίτητες μέσα στην τεχνοκρατούμενη εποχή που διανύουμε. Επίσης θα ήθελα να επισημάνω ότι οι γονείς λειτουργούν σαν πρότυπα. Ένα παιδί διαβάζει γιατί βλέπει τους γονείς του να διαβάζουν ή και το αντίθετο.
VARELAKI:Eίναι κάποιος συγγραφέας παιδικού βιβλίου που λειτουργεί για σένα ως πρότυπο;
ΓΙΩΤΑ ΦΩΤΟΥ:Θαυμάζω πολλούς Έλληνες και ξένους συγγραφείς παιδικών βιβλίων, ωστόσο δεν μπορώ να πω ότι υπάρχει κάποιος συγκεκριμένος που να λειτούργησε σαν πρότυπο για μένα. Σίγουρα όμως θα έχω δεχτεί κάποιες επιδράσεις, αφού σ’ όλη μου τη ζωή διαβάζω παιδικά βιβλία και τα απολαμβάνω. Πιστεύω ότι ένα καλό παιδικό βιβλίο διαβάζεται εξ ίσου ευχάριστά τόσο από παιδιά όσο και από μεγάλους.
VARELAKI:Tί σχεδιάζεις ;Γραφεις κάτι τώρα;
ΓΙΩΤΑ ΦΩΤΟΥ:Το Μάιο θα κυκλοφορήσει το δεύτερο μυθιστόρημά μου για ενηλίκους με τίτλο Το δάκρυ του κρίνου από τις εκδ. Ψυχογιός και παράλληλα δουλεύω σε ένα μυθιστόρημα για μεγάλα παιδιά, για τον τίτλο του οποίου ακόμα δεν έχω αποφασίσει, είμαι ανάμεσα σε τρεις.
Kλείνοντας θέλω να σας ευχαριστήσω για την τιμή που μου κάνατε να με φιλοξενήσετε σ’ αυτό το ιστολόγιο και να σας ευχηθώ καλή συνέχεια στο έργο σας.
Παρασκευή 29 Ιανουαρίου 2010
ΣΤΗΛΗ THE ARTMANIACS//// ΑΥΓΟΥΣΤΟΣ ΚΟΡΤΩ
...συνέντευξη στο Varelaki και στην Ασημίνα Ξηρογιάννη
Πότε ξεκίνησες να γράφεις;Mε ποιά αφορμή;
Ξεκίνησα να γράφω στα 17,επειδή ήμουν διαβαστερό σπασικλάκι και θεωρούσα πως-εφόσον έχεις διαβάσει πολλά βιβλία,μπορείς να γράψεις άλλα τόσα.Τεράστια φενάκη,όπως αποδείχτηκε-δεκατέσσερα χρόνια κι ακόμα ούτε πλησιάζω τα ινδάλματά μου.
Ποιο βιβλιο σου αγαπάς περισσότερο;
Πάντα το τελευταίο,με τη λογική του χαζομπαμπά και του νεογέννητου-τουτ΄έστιν το <<Δεκάξι>> που θα κυκλοφορήσει οσονούπω.
Εχεις λογοτεχνικά πρότυπα;;Πιστεύεις σ΄αυτά;
'Εχω και μπόλικα:τον Ναμπόκοφ,τον Κούντερα,την 'Ατγουντ,τη Ρούθ Ρέντελ.Εάν σε εμπνέουν χωρίς να σε καταπλακώνουν,τα λογοτεχνικά πρότυπα είναι πολύτιμα.
Μου φαίνεται ότι το ''Αύγουστος Κορτώ'' δεν είναι το πραγματικό σου όνομα...
Ναι,στην πραγματικότητα λέγομαι Πέτρος Χατζόπουλος.Ο Κορτώ είναι το ψευδώνυμό μου και-εν μέρει-η περσόνα μου.
Zούμε σε μια περίεργη και αλλόκοτη εποχή.Είναι εποχή για λογοτέχνες αυτή;
Κάθε εποχή είναι λογοτεχνικά πρόσφορη,εάν είσαι αρκούντως ματαιόδοξος και εγωκεντρικός.
Τί άλλο σου αρέσει να κάνεις εκτός από το να γράφεις;
Να παίζω μουσική.Σε μια άλλη ζωή θα΄θελα να ήμουν μουσικός.
Τί ονειρεύεσαι;
Ονειρεύομαι καλά βιβλία και καλή ζωή -κι όχι πάντα μ΄αυτή τη σειρά.
Πέμπτη 28 Ιανουαρίου 2010
ARTMANIAC 8-ΝΟΠΗ ΡΑΝΤΗ-ΘΕΑΤΡΟ
VARELAKI:Από πότε ξεκινάει για εσέ η ιστορία με το Θέατρο;Πρώτα βήματα;
ΝΟΠΗ ΡΑΝΤΗ:Σε αντίθεση με κάθε ελληνική οικογένεια,οι γονείς μου μ'έστειλαν στο θέατρο με το ζόρι!Ετών 16,μπήκα σε μια καταπληκτική θεατρική ομάδα της περιοχής μου.Με είχαν γράψει οι γονείς μου και δεν πήγαινα.Ωσπου γύρω στα μέσα της χρονιάς μου τηλεφώνησε ο εκπαιδευτής της ομάδας και ντράπηκα τόσο που πήγα.Μας έβαλε να ξαπλώσουμε στη μοκέτα,έβαλε Mertens,και μας είπε να κλείσουμε τα μάτια και να σκεφτούμε διάφορες συνθήκες.Μέσα στην άσκηση άνοιξα κάποια στιγμή τα μάτια μου και είπα μέσα μου:Αυτό θέλω να κάνω σε όλη μου τη ζωή...Ο αγαπημένος μου δάσκαλος που μου άλλαξε τη ζωή ήταν ο Βαγγελης Οικονόμου,με τον οποίο εκπαιδεύτηκα και αργότερα σαν ηθοποιός κι έχω την τιμή να τον έχω μέχρι και σήμερα σύμβουλο και φίλο.Ενα υπόδειγμα δασκάλου-εκπαιδευτή-σκηνοθέτη στην πόλη μας.
Από κει και πέρα δεν σταμάτησα λεπτό ν'ασχολούμαι με το θέατρο και να ερευνώ.
VARELAKI:Γίνονται σημαντικά πράγματα στη θεσσαλονίκη γύρω από το θέατρο;
NOΠΗ ΡΑΝΤΗ:Στη Θεσσαλονίκη γίνονται πράγματα,αλλά δύσκολα.Ολόκληρη η πόλη θαρρείς και είναι γεμάτη φάκες και δόκανα και συρματοπλέγματα...Δυναμικό υπάρχει αλλά απογοητευμένο τολμώ να πω,μιλώντας για τη γενιά μου κυρίως.
VARELAKI:Πηγαίνοντας να δω παραστάσεις όλο και πιο δύσκολα συγκινούμαι.Τα τελευταία χρόνια υπήρξαν παραστάσεις που είδες και σε συγκλόνισαν;Eστω μια...
ΝΟΠΗ ΡΑΝΤΗ:Κακά τα ψέματα,όσοι ασχολούμαστε με το θέατρο κάποια στιγμή χάνουμε την αγνότητά μας σαν θεατές,γινόμαστε πιο δυσκολόπιστοι.Παρ'όλα αυτά ναι,υπήρξαν παραστάσεις που δεν θα ξεχάσω ποτέ στη ζωή μου και επίτρεψέ μου να μιλήσω γενικά,όχι μόνο στα τελευταία χρόνια.Κάποιες απ αυτές ήταν Οι Τρεις Αδελφές απ το θέατρο της Λουμπλιανα,το Και Ιουλιέτα με τη Λυδία Φωτοπούλου,Ο Γυάλινος Κόσμος στο Εμπρός,κι ο μονόλογος ενός Μονόχειρα που είχα δει όταν ήμουν στο εργαστήρι του Peter Brook στο Παρίσι.
VARELAKI:Με ποιό είδος θεάτρου έχεις ασχοληθεί πιο πολύ;
ΝΟΠΗ ΡΑΝΤΗ:Εχω ασχοληθεί κυρίως με το σωματικό θέατρο,έτσι εκπαιδεύτηκα,και αργότερα παρακολούθησα πολλά σεμινάρια και κύκλους μαθημάτων με άξονα αυτό,και μάλιστα συνεργάστηκα με πολύ σπουδαίους ανθρώπους του θεάτρου,όπως:Peter Brook,Sotigui Koyote,Maja Morgensten,Bob Wilson,Patrick Cheniere κ.α.
VARELAKI:Μίλησέ μου για τ αέργα που έκανες τελευταία...
ΝΟΠΗ ΡΑΝΤΗ:Τα 5 τελευταία χρόνια ήταν πολύ παραγωγικά για μένα με αποκορύφωμα τη φετινή θεατρική σεζόν,στην οποία παίζω σε δύο έργα κι έχω σκηνοθετήσει άλλα δύο,ενώ παράλληλα διδάσκω.Το φθινόπωρο παρουσιάστηκε για τρίτη φορά το "So Sad" που σκηνοθέτησα,με θέμα του έναν Ιρακινό μετανάστη,στο ContACT Art Club και αυτή τη στιγμή παίζεται το "Εγω είμαι το Θειο Βρέφος"του Γ.Καλαβριανού στο Θέατρο Αλίκη,επίσης σε δική μου σκηνοθεσία.Επίσης παίζω στην "Αφίλητη Βασιλοπούλα και το Φεγγάρι" του Γ.Φίλια και βρίσκομαι σε πρόβες για ένα καινούριο έργο,που όμως δεν θα σας αποκαλύψω ακόμη,προσεχώς!
VARELAKI:Πιστεύω ότι το Θέατρο πρέπει να μπει στο σχολείο ως ΒΑΣΙΚΟ ΜΑΘΗΜΑ σε όλες τις βαθμίδες της Εκπαίδευσης.Τί λες γι΄αυτό ,αλλά και για την θεατρική παιδεία γενικότερα στην Ελλάδα;
ΝΟΠΗ ΡΑΝΤΗ:Η θεατρική παιδεία στη χώρα μας ανήκει σε φανταστικούς κόσμους...Δεν υπάρχει.Ισως μονομερώς να γίνεται καλή δουλειά σε κάποιους χώρους-κυρίως εργαστήρια-αλλά κι αυτό έχει να κάνει με τον δάσκαλο και την εκάστοτε ομάδα.Για να μπει στο πετσί του Ελληνα οτι πρέπει να διαβάζει και να δουλεύει πάντα,να ερευνά,να δουλεύει ομαδικά,να υπηρετεί τον υπέραντικειμενικό σκοπό ενός έργου,να μην έχει άποψη για όλα,κι όχι μόνο να μαζεύει γραμμούλες για το βιογραφικό του,ένσημα για το ΣΕΗ και να μπεκροπίνει στις ταβέρνες μετά από κάθε μάθημα ή παράσταση,θα χρειαστούν πολλά χρόνια ακόμη και αν...
Συμφωνώ οτι το θέατρο πρέπει να υπάρχει δυναμικά στα σχολεία.Μας μαθαίνουν να ασχολούμαστε με το μυαλό μας και το σώμα μας αλλά ξεχνούν την ψυχή και τη φαντασία...Και τι θα γινόμασταν άραγε χωρίς αυτά τα δυο;...Αλλωστε κι εγώ η ίδια προσπαθώ να συμβάλω σ αυτό με τον τρόπο μου.Τα τελευταία χρόνια εκτός του οτι σκηνοθετώ και παίζω,διδάσκω επίσης Σωματικό θέατρο,Αυτοσχεδιασμό,Υποκριτική σε ΙΕΚ και θεατρικό παιχνίδι σε σχολεία.
ΝΟΠΗ ΡΑΝΤΗ:Σε αντίθεση με κάθε ελληνική οικογένεια,οι γονείς μου μ'έστειλαν στο θέατρο με το ζόρι!Ετών 16,μπήκα σε μια καταπληκτική θεατρική ομάδα της περιοχής μου.Με είχαν γράψει οι γονείς μου και δεν πήγαινα.Ωσπου γύρω στα μέσα της χρονιάς μου τηλεφώνησε ο εκπαιδευτής της ομάδας και ντράπηκα τόσο που πήγα.Μας έβαλε να ξαπλώσουμε στη μοκέτα,έβαλε Mertens,και μας είπε να κλείσουμε τα μάτια και να σκεφτούμε διάφορες συνθήκες.Μέσα στην άσκηση άνοιξα κάποια στιγμή τα μάτια μου και είπα μέσα μου:Αυτό θέλω να κάνω σε όλη μου τη ζωή...Ο αγαπημένος μου δάσκαλος που μου άλλαξε τη ζωή ήταν ο Βαγγελης Οικονόμου,με τον οποίο εκπαιδεύτηκα και αργότερα σαν ηθοποιός κι έχω την τιμή να τον έχω μέχρι και σήμερα σύμβουλο και φίλο.Ενα υπόδειγμα δασκάλου-εκπαιδευτή-σκηνοθέτη στην πόλη μας.
Από κει και πέρα δεν σταμάτησα λεπτό ν'ασχολούμαι με το θέατρο και να ερευνώ.
VARELAKI:Γίνονται σημαντικά πράγματα στη θεσσαλονίκη γύρω από το θέατρο;
NOΠΗ ΡΑΝΤΗ:Στη Θεσσαλονίκη γίνονται πράγματα,αλλά δύσκολα.Ολόκληρη η πόλη θαρρείς και είναι γεμάτη φάκες και δόκανα και συρματοπλέγματα...Δυναμικό υπάρχει αλλά απογοητευμένο τολμώ να πω,μιλώντας για τη γενιά μου κυρίως.
VARELAKI:Πηγαίνοντας να δω παραστάσεις όλο και πιο δύσκολα συγκινούμαι.Τα τελευταία χρόνια υπήρξαν παραστάσεις που είδες και σε συγκλόνισαν;Eστω μια...
ΝΟΠΗ ΡΑΝΤΗ:Κακά τα ψέματα,όσοι ασχολούμαστε με το θέατρο κάποια στιγμή χάνουμε την αγνότητά μας σαν θεατές,γινόμαστε πιο δυσκολόπιστοι.Παρ'όλα αυτά ναι,υπήρξαν παραστάσεις που δεν θα ξεχάσω ποτέ στη ζωή μου και επίτρεψέ μου να μιλήσω γενικά,όχι μόνο στα τελευταία χρόνια.Κάποιες απ αυτές ήταν Οι Τρεις Αδελφές απ το θέατρο της Λουμπλιανα,το Και Ιουλιέτα με τη Λυδία Φωτοπούλου,Ο Γυάλινος Κόσμος στο Εμπρός,κι ο μονόλογος ενός Μονόχειρα που είχα δει όταν ήμουν στο εργαστήρι του Peter Brook στο Παρίσι.
VARELAKI:Με ποιό είδος θεάτρου έχεις ασχοληθεί πιο πολύ;
ΝΟΠΗ ΡΑΝΤΗ:Εχω ασχοληθεί κυρίως με το σωματικό θέατρο,έτσι εκπαιδεύτηκα,και αργότερα παρακολούθησα πολλά σεμινάρια και κύκλους μαθημάτων με άξονα αυτό,και μάλιστα συνεργάστηκα με πολύ σπουδαίους ανθρώπους του θεάτρου,όπως:Peter Brook,Sotigui Koyote,Maja Morgensten,Bob Wilson,Patrick Cheniere κ.α.
VARELAKI:Μίλησέ μου για τ αέργα που έκανες τελευταία...
ΝΟΠΗ ΡΑΝΤΗ:Τα 5 τελευταία χρόνια ήταν πολύ παραγωγικά για μένα με αποκορύφωμα τη φετινή θεατρική σεζόν,στην οποία παίζω σε δύο έργα κι έχω σκηνοθετήσει άλλα δύο,ενώ παράλληλα διδάσκω.Το φθινόπωρο παρουσιάστηκε για τρίτη φορά το "So Sad" που σκηνοθέτησα,με θέμα του έναν Ιρακινό μετανάστη,στο ContACT Art Club και αυτή τη στιγμή παίζεται το "Εγω είμαι το Θειο Βρέφος"του Γ.Καλαβριανού στο Θέατρο Αλίκη,επίσης σε δική μου σκηνοθεσία.Επίσης παίζω στην "Αφίλητη Βασιλοπούλα και το Φεγγάρι" του Γ.Φίλια και βρίσκομαι σε πρόβες για ένα καινούριο έργο,που όμως δεν θα σας αποκαλύψω ακόμη,προσεχώς!
VARELAKI:Πιστεύω ότι το Θέατρο πρέπει να μπει στο σχολείο ως ΒΑΣΙΚΟ ΜΑΘΗΜΑ σε όλες τις βαθμίδες της Εκπαίδευσης.Τί λες γι΄αυτό ,αλλά και για την θεατρική παιδεία γενικότερα στην Ελλάδα;
ΝΟΠΗ ΡΑΝΤΗ:Η θεατρική παιδεία στη χώρα μας ανήκει σε φανταστικούς κόσμους...Δεν υπάρχει.Ισως μονομερώς να γίνεται καλή δουλειά σε κάποιους χώρους-κυρίως εργαστήρια-αλλά κι αυτό έχει να κάνει με τον δάσκαλο και την εκάστοτε ομάδα.Για να μπει στο πετσί του Ελληνα οτι πρέπει να διαβάζει και να δουλεύει πάντα,να ερευνά,να δουλεύει ομαδικά,να υπηρετεί τον υπέραντικειμενικό σκοπό ενός έργου,να μην έχει άποψη για όλα,κι όχι μόνο να μαζεύει γραμμούλες για το βιογραφικό του,ένσημα για το ΣΕΗ και να μπεκροπίνει στις ταβέρνες μετά από κάθε μάθημα ή παράσταση,θα χρειαστούν πολλά χρόνια ακόμη και αν...
Συμφωνώ οτι το θέατρο πρέπει να υπάρχει δυναμικά στα σχολεία.Μας μαθαίνουν να ασχολούμαστε με το μυαλό μας και το σώμα μας αλλά ξεχνούν την ψυχή και τη φαντασία...Και τι θα γινόμασταν άραγε χωρίς αυτά τα δυο;...Αλλωστε κι εγώ η ίδια προσπαθώ να συμβάλω σ αυτό με τον τρόπο μου.Τα τελευταία χρόνια εκτός του οτι σκηνοθετώ και παίζω,διδάσκω επίσης Σωματικό θέατρο,Αυτοσχεδιασμό,Υποκριτική σε ΙΕΚ και θεατρικό παιχνίδι σε σχολεία.
Σάββατο 23 Ιανουαρίου 2010
artmaniac6-ΒΑΣΙΛΙΚΗ ΝΕΥΡΟΚΟΠΛΗ-ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ
VARELAKI:Τί εύχεσαι;Τί προσδοκάς;Mελλοντικά σχέδια.
Β.ΝΕΥΡΟΚΟΠΛΗ:Εύχομαι όλοι οι άνθρωποι να βρίσκουν τρόπους να εκφράζονται και να εργάζονται πάνω στην έκφρασή τους, ώστε να την βελτιώνουν. Εύχομαι οι εκδότες να εκδίδουν καλά βιβλία και οι αναγνώστες να ψάχνουν να βρίσκουν αυτό που τους ταιριάζει και τους προχωρά στη ζωή. Εύχομαι μέσα από την οικονομική κρίση, την στοφή σε πνευματικά αγαθά και αξίες. Ελπίζω μέρα με τη μέρα να γινόμαστε όλοι πιο δημιουργικοί, πιο τρυφεροί, πιο φιλεύσπλαχνοι, αυστηροί με τον εαυτό μας και επιεικείς με τους άλλους.
Περιμένω τον επόμενο μήνα το νέο μου παραμύθι "Το μοναδικό φιλί" σε εικονογράφηση του Σβετλίν, από τις εκδόσεις Λιβάνη. Περιμένω με το καλό να εκδοθεί "Το Συμβάν", αλλά δεν γνωρίζω ακριβώς πότε θα γίνει αυτό.
Έχω ξεκινήσει ένα πολύ διαφορετικό και ριζοσπαστικό μυθιστόρημα. Και θα ήθελα πάρα πολύ να συνεργαστώ με μια σοβαρή εφημερίδα στην οποία θα γράφω παραμύθια για μικρούς και μεγάλους. Όχι μόνο για να δημοσιεύονται όσα γράφω ώστε να μην εκραγώ κάποια στιγμή από ασφυξία (γέλιο), αλλά και γιατί με ενδιαφέρει να εργάζομαι πάνω σε συνεκτικά μοτίβα της κονωνίας. Πιστεύω πως το παραμύθι λειτουργεί προς αυτήν την κατεύθυνση: ενώνει μικρούς και μεγάλους, δίνει κοινό όραμα, μας βοηθά να ανακαλύπτυμε μυστικά και αλήθειες.
Ευχαριστώ θερμά για την συνέντευξη και εύχομαι καλή συνέχεια και αδιάπτωτη δημιουργικότητα!
Β.ΝΕΥΡΟΚΟΠΛΗ:Εύχομαι όλοι οι άνθρωποι να βρίσκουν τρόπους να εκφράζονται και να εργάζονται πάνω στην έκφρασή τους, ώστε να την βελτιώνουν. Εύχομαι οι εκδότες να εκδίδουν καλά βιβλία και οι αναγνώστες να ψάχνουν να βρίσκουν αυτό που τους ταιριάζει και τους προχωρά στη ζωή. Εύχομαι μέσα από την οικονομική κρίση, την στοφή σε πνευματικά αγαθά και αξίες. Ελπίζω μέρα με τη μέρα να γινόμαστε όλοι πιο δημιουργικοί, πιο τρυφεροί, πιο φιλεύσπλαχνοι, αυστηροί με τον εαυτό μας και επιεικείς με τους άλλους.
Περιμένω τον επόμενο μήνα το νέο μου παραμύθι "Το μοναδικό φιλί" σε εικονογράφηση του Σβετλίν, από τις εκδόσεις Λιβάνη. Περιμένω με το καλό να εκδοθεί "Το Συμβάν", αλλά δεν γνωρίζω ακριβώς πότε θα γίνει αυτό.
Έχω ξεκινήσει ένα πολύ διαφορετικό και ριζοσπαστικό μυθιστόρημα. Και θα ήθελα πάρα πολύ να συνεργαστώ με μια σοβαρή εφημερίδα στην οποία θα γράφω παραμύθια για μικρούς και μεγάλους. Όχι μόνο για να δημοσιεύονται όσα γράφω ώστε να μην εκραγώ κάποια στιγμή από ασφυξία (γέλιο), αλλά και γιατί με ενδιαφέρει να εργάζομαι πάνω σε συνεκτικά μοτίβα της κονωνίας. Πιστεύω πως το παραμύθι λειτουργεί προς αυτήν την κατεύθυνση: ενώνει μικρούς και μεγάλους, δίνει κοινό όραμα, μας βοηθά να ανακαλύπτυμε μυστικά και αλήθειες.
Ευχαριστώ θερμά για την συνέντευξη και εύχομαι καλή συνέχεια και αδιάπτωτη δημιουργικότητα!
<ΤΟ ΣΥΜΒΑΝ>>.Προδημοσίευση.Γιατί;
B.ΝΕΥΡΟΚΟΠΛΗ:Εδώ και λίγα χρόνια είμαι μέσα στα blogs και τελευταία στο Facebook. Αφού πέρασα έναν χρόνο ως σχολιάστρια μπλογκς, αποφάσισα να φτιάξω το δικό μου. Ο στόχος μου ήταν από την αρχή ξεκάθαρος: λογοτεχνική άσκηση επί καθημερινής βάσης και μοίρασμα. Η αμεσότητα που σου προσφέρει το διαδίκτυο βοηθά πολυ στο να αξιολογήσεις κι εσύ την δουλειά σου. Από την άλλη μεριά, εγώ έχω το "πρόβλημα" της υπέρ-παραγωγικότητας. Το να εκδίδω ένα ή δύο βιβλία το χρόνο μου είναι πάρα πολύ λίγο. Τόσα χρόνια μάζεψα χιλιάδες σελίδες. Έχω ξεχάσει τι έχω γράψει. Δεν μπορώ να μαζεύω άλλο. Αρχίζει και με πνίγει ο όγκος των γραπτών μου. Δημοσιεύοντάς τα στο διαδίκτυο τα κοινωνώ στους ανθρώπους και αυτό με ανακουφίζει και μου δίνει μεγάλη χαρά.
Όσον αφορά "Το Συμβάν", είναι το πρώτο μου μυθιστόρημα. Είναι λογικό να έχω μια αγωνία για το πώς μιλάει στον αναγνώστη. Υποβάλλω τον εαυτό μου στην δοκιμασία της έκθεσης, ίσως γιατί κατά βάθος περισσότερο από συγγραφέας, είμαι ηθοποιός. Ζω για να εκτίθεμαι και γι' αυτό γράφω. Το διαδίκτυο είναι εξαιρετικό μέσο έκθεσης. Για μένα είναι μια μεγάλη σκηνή με πολλούς θεατές που μάλιστα δεν είναι αδρανείς και άβουλοι. Παίρνουν τον λόγο, σε επιβραβεύουν ή σου κάνουν διορθώσεις. Στο μπλογκ είναι πιο συγκρατημένοι και ενώ το διαβάζουν πολλοι, σχολιάζουν λίγοι. Στο Facebook όμως η ανταπόκριση είναι μεγάλη και πέρα από όσα γράφονται στο προφίλ δημοσίως, έρχονται εσωτερικά μέηλ που είναι πάρα πολύ σοβαρά και καίρια, πολύ ουσιαστικά και χρήσιμα προκειμένου να βελτιώνομαι και να προχωρώ. Με διαμορφώνουν, με προβληματίζουν και συχνά τροποποιώ κάτι στο κείμενο αν κρίνω πως ο αναγνώστης βλέπει κάτι που εγώ δεν βλέπω. Πάντα η αλήθεια μας επαληθεύεται στον άλλο. Είναι μια δυναμική διαδικασία με προσωπικό χαρακτήρα που πρέπει να την ζηλεύει the real life!
B.ΝΕΥΡΟΚΟΠΛΗ:Εδώ και λίγα χρόνια είμαι μέσα στα blogs και τελευταία στο Facebook. Αφού πέρασα έναν χρόνο ως σχολιάστρια μπλογκς, αποφάσισα να φτιάξω το δικό μου. Ο στόχος μου ήταν από την αρχή ξεκάθαρος: λογοτεχνική άσκηση επί καθημερινής βάσης και μοίρασμα. Η αμεσότητα που σου προσφέρει το διαδίκτυο βοηθά πολυ στο να αξιολογήσεις κι εσύ την δουλειά σου. Από την άλλη μεριά, εγώ έχω το "πρόβλημα" της υπέρ-παραγωγικότητας. Το να εκδίδω ένα ή δύο βιβλία το χρόνο μου είναι πάρα πολύ λίγο. Τόσα χρόνια μάζεψα χιλιάδες σελίδες. Έχω ξεχάσει τι έχω γράψει. Δεν μπορώ να μαζεύω άλλο. Αρχίζει και με πνίγει ο όγκος των γραπτών μου. Δημοσιεύοντάς τα στο διαδίκτυο τα κοινωνώ στους ανθρώπους και αυτό με ανακουφίζει και μου δίνει μεγάλη χαρά.
Όσον αφορά "Το Συμβάν", είναι το πρώτο μου μυθιστόρημα. Είναι λογικό να έχω μια αγωνία για το πώς μιλάει στον αναγνώστη. Υποβάλλω τον εαυτό μου στην δοκιμασία της έκθεσης, ίσως γιατί κατά βάθος περισσότερο από συγγραφέας, είμαι ηθοποιός. Ζω για να εκτίθεμαι και γι' αυτό γράφω. Το διαδίκτυο είναι εξαιρετικό μέσο έκθεσης. Για μένα είναι μια μεγάλη σκηνή με πολλούς θεατές που μάλιστα δεν είναι αδρανείς και άβουλοι. Παίρνουν τον λόγο, σε επιβραβεύουν ή σου κάνουν διορθώσεις. Στο μπλογκ είναι πιο συγκρατημένοι και ενώ το διαβάζουν πολλοι, σχολιάζουν λίγοι. Στο Facebook όμως η ανταπόκριση είναι μεγάλη και πέρα από όσα γράφονται στο προφίλ δημοσίως, έρχονται εσωτερικά μέηλ που είναι πάρα πολύ σοβαρά και καίρια, πολύ ουσιαστικά και χρήσιμα προκειμένου να βελτιώνομαι και να προχωρώ. Με διαμορφώνουν, με προβληματίζουν και συχνά τροποποιώ κάτι στο κείμενο αν κρίνω πως ο αναγνώστης βλέπει κάτι που εγώ δεν βλέπω. Πάντα η αλήθεια μας επαληθεύεται στον άλλο. Είναι μια δυναμική διαδικασία με προσωπικό χαρακτήρα που πρέπει να την ζηλεύει the real life!
VARELAKI:Ποιά τα λογοτεχνικά σου πρότυπα;Ποιούς λογοτέχνες αγαπάς;
B.NEYΡΟΚΟΠΛΗ:Από Έλληνες, αγαπώ τον Παπαδιαμάντη, τον Σολωμό, τον Σαραντάρη, τον Καρούζο, τη Ζωή Καρέλλη, τον Βιζυηνό, τον Αλέξανδρο Κοσματόπουλο. Αγαπώ και πολλούς άλλους, αλλά οι παραπάνω με καθόρισαν. Από ξένους τον Ρίλκε, τον Πεσόα, τον Έλιοτ, τον Πιραντέλλο, τον Ίταλο Καλβίνο, τον Ζενέ, τον Ντοστογιέφσκι, πάρα πολύ τον σύγχρονο Πιερ Μισόν που με εμπνέει ξεχωριστά. Δεν έχω λογοτεχνικό πρότυπο και αυτό φαίνεται στη γραφή μου, αλλά σίγουρα οι ποιητές και οι θεατρικοί συγγραφείς μ' έχουν σημαδέψει.
VARELAKI:Το βιβλίο έχει παραγκωνιστεί στις μέρες μας;
B.NEYROKOΠΛΗ:Δεν διαβάζω στατιστικές για να έχω μια σαφή άποψη. Πιστεύω όμως πως το βιβλίο όσο κι αν παραγκωνίζεται πάντα θα επιστρέφουμε σ' αυτό. Μπορεί να περνάει κρίση, αλλά οι κρίσεις μας βοηθούν, καθαρίζουν το τοπίο. Περάσαμε μια φάση μεγάλης ευμάρειας στη χώρα μας. Αυτό στον χώρο του βιβλίου εκφράστηκε με πολυπληθείς εκδόσεις, χωρίς μέτρο και αξιολόγηση. Δημιουργήθηκε ένα χάος. Οι αναγνώστες δεν ήξεραν τι είναι καλό και τι δεν είναι κι αυτό είχε το τίμημά του. Η οικονομική κρίση μας δίνει τώρα την ευκαιρία να επαναξιολογήσουμε τα πράγματα. Και οι εκδότες να επιλέγουν πιο προσεκτικά και οι αναγνώστες να γίνονται αυστηρότεροι. Το βρίσκω ιδιαίτερα θετικό και δεν ανησυχώ καθόλου.
B.NEYΡΟΚΟΠΛΗ:Από Έλληνες, αγαπώ τον Παπαδιαμάντη, τον Σολωμό, τον Σαραντάρη, τον Καρούζο, τη Ζωή Καρέλλη, τον Βιζυηνό, τον Αλέξανδρο Κοσματόπουλο. Αγαπώ και πολλούς άλλους, αλλά οι παραπάνω με καθόρισαν. Από ξένους τον Ρίλκε, τον Πεσόα, τον Έλιοτ, τον Πιραντέλλο, τον Ίταλο Καλβίνο, τον Ζενέ, τον Ντοστογιέφσκι, πάρα πολύ τον σύγχρονο Πιερ Μισόν που με εμπνέει ξεχωριστά. Δεν έχω λογοτεχνικό πρότυπο και αυτό φαίνεται στη γραφή μου, αλλά σίγουρα οι ποιητές και οι θεατρικοί συγγραφείς μ' έχουν σημαδέψει.
VARELAKI:Το βιβλίο έχει παραγκωνιστεί στις μέρες μας;
B.NEYROKOΠΛΗ:Δεν διαβάζω στατιστικές για να έχω μια σαφή άποψη. Πιστεύω όμως πως το βιβλίο όσο κι αν παραγκωνίζεται πάντα θα επιστρέφουμε σ' αυτό. Μπορεί να περνάει κρίση, αλλά οι κρίσεις μας βοηθούν, καθαρίζουν το τοπίο. Περάσαμε μια φάση μεγάλης ευμάρειας στη χώρα μας. Αυτό στον χώρο του βιβλίου εκφράστηκε με πολυπληθείς εκδόσεις, χωρίς μέτρο και αξιολόγηση. Δημιουργήθηκε ένα χάος. Οι αναγνώστες δεν ήξεραν τι είναι καλό και τι δεν είναι κι αυτό είχε το τίμημά του. Η οικονομική κρίση μας δίνει τώρα την ευκαιρία να επαναξιολογήσουμε τα πράγματα. Και οι εκδότες να επιλέγουν πιο προσεκτικά και οι αναγνώστες να γίνονται αυστηρότεροι. Το βρίσκω ιδιαίτερα θετικό και δεν ανησυχώ καθόλου.
artmaniac6-ΒΑΣΙΛΙΚΗ ΝΕΥΡΟΚΟΠΛΗ-ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ
ΤΟ ΠΑΡΑΜΎΘΙ ΤΗς ΜΟΥΣΙΚΉΣ>>.Μίλησέ μου γι΄αυτό.
Β.ΝΕΥΡΟΚΟΠΛΗ:"Το Παραμύθι της μουσικής" είναι το μόνο κείμενο που έχω γράψει κατά παραγγελία. Μου το ζήτησε ο Κυριάκος Καλαϊτζίδης, ουτίστας και συνθέτης, εμπνευστής και δημιουργός του μουσικού σχήματος "Εν Χορδαίς" και της ομώνυμης μουσικής σχολής που έκανε μία τομή στην μουσική ιστορία της χώρας μας, αλλά και σύντροφος της ζωής μου από τα 18 μου χρόνια έως σήμερα. Μου ζήτησε ένα παραμύθι μέσα από το οποίο να παρουσιάζονται τα μουσικά όργανα της χώρας μας, αλλά και των γειτονικών χωρών. Δεν υπήρχε τίποτα αντίστοιχο στον χώρο του παιδικού βιβλίου και πίστευε πως μπορούμε να καλύψουμε αυτό το κενό φτιάχνοντας τη δική μας πρόταση. Εκείνο το διάστημα με απασχολούσε πολύ η τύφλωση. Είχα γνωρίσει έναν μουσικό τυφλό, συζητούσα μαζι του συχνά για τις εμπειρίες του και είχα αρχίσει να γράφω ένα μέρος από το "Συμβάν" που τώρα έχω τελειώσει. Έτσι συνδίασα την παραγγελία του Κυριάκου με το θέμα που με απασχολούσε, γιατί κατάλαβα το περίσσευμα που προκύπτει από το έλλειμμα και την δύναμη που γεννά η αδυναμία.
Το βιβλίο εκδόθηκε από τον εκδοτικό οργανισμό Λιβάνη, μετά το "Αν τ' αγαπάς ξανάρχονται" που είχε προηγηθεί και είχε βραβευθεί από τον Κύκλο του Ελληνικού παιδικού βιβλίου και το περιοδικό Διαβάζω. "Το παραμύθι της μουσικής" ήταν κι αυτό υποψήφιο για το βραβείο Διαβάζω και θυμάμαι με συγκίνηση πως μετά την ανακοίνωση των βραβείων ήρθαν συνάδερφοι και άγνωστοί μου συγγραφείς και μου είπαν πως ήταν σίγουροι πως θα έπαιρνα δεύτερη φορά το βραβείο. Δεν το πήρα όμως και δεν έχει τόση σημασία αυτό. Ένα χρόνο έγραφα αυτό το παραμύθι και έναν χρόνο το διόρθωνα. Εκείνο τον καιρό σπούδαζα μουσική κι αυτό με βοήθησε πολύ. Έπρεπε όμως να διαβάσω πολύ και για τα όργανα και για τους τόπους προέλευσής τους, αν και ευτυχώς στους περισσότερους είχα ταξιδέψει. Έπρεπε να εμβαθύνω στην τυφλότητα. Μετά από τόση δουλειά ήμουν αρκούντως ικανοποιημένη. Μετά Κυριάκος έγραψε την μουσική γι' αυτό το παραμύθι που κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις "Εν Χορδαίς", και το παρουσιάσαμε μία φορά για πέντε παραστάσεις στο Μέγαρο Μουσικής Θεσσαολονίκης και μετά στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών, στα πλαίσια της "Νύχτας Διαλόγου". Το βιβλίο και η μουσική του παρουσιάστηκαν κατόπιν, πάνω από πενήντα φορές σε σχολεία και βιβλιοθήκες και ακόμα έχουμε διαρκώς προτάσεις. Τα παιδιά το αγαπούν πολύ και προκαλεί προβληματισμούς και γύρω από τη μουσική και τα όργανα, αλλά και γύρω από την αναπηρία.
Β.ΝΕΥΡΟΚΟΠΛΗ:"Το Παραμύθι της μουσικής" είναι το μόνο κείμενο που έχω γράψει κατά παραγγελία. Μου το ζήτησε ο Κυριάκος Καλαϊτζίδης, ουτίστας και συνθέτης, εμπνευστής και δημιουργός του μουσικού σχήματος "Εν Χορδαίς" και της ομώνυμης μουσικής σχολής που έκανε μία τομή στην μουσική ιστορία της χώρας μας, αλλά και σύντροφος της ζωής μου από τα 18 μου χρόνια έως σήμερα. Μου ζήτησε ένα παραμύθι μέσα από το οποίο να παρουσιάζονται τα μουσικά όργανα της χώρας μας, αλλά και των γειτονικών χωρών. Δεν υπήρχε τίποτα αντίστοιχο στον χώρο του παιδικού βιβλίου και πίστευε πως μπορούμε να καλύψουμε αυτό το κενό φτιάχνοντας τη δική μας πρόταση. Εκείνο το διάστημα με απασχολούσε πολύ η τύφλωση. Είχα γνωρίσει έναν μουσικό τυφλό, συζητούσα μαζι του συχνά για τις εμπειρίες του και είχα αρχίσει να γράφω ένα μέρος από το "Συμβάν" που τώρα έχω τελειώσει. Έτσι συνδίασα την παραγγελία του Κυριάκου με το θέμα που με απασχολούσε, γιατί κατάλαβα το περίσσευμα που προκύπτει από το έλλειμμα και την δύναμη που γεννά η αδυναμία.
Το βιβλίο εκδόθηκε από τον εκδοτικό οργανισμό Λιβάνη, μετά το "Αν τ' αγαπάς ξανάρχονται" που είχε προηγηθεί και είχε βραβευθεί από τον Κύκλο του Ελληνικού παιδικού βιβλίου και το περιοδικό Διαβάζω. "Το παραμύθι της μουσικής" ήταν κι αυτό υποψήφιο για το βραβείο Διαβάζω και θυμάμαι με συγκίνηση πως μετά την ανακοίνωση των βραβείων ήρθαν συνάδερφοι και άγνωστοί μου συγγραφείς και μου είπαν πως ήταν σίγουροι πως θα έπαιρνα δεύτερη φορά το βραβείο. Δεν το πήρα όμως και δεν έχει τόση σημασία αυτό. Ένα χρόνο έγραφα αυτό το παραμύθι και έναν χρόνο το διόρθωνα. Εκείνο τον καιρό σπούδαζα μουσική κι αυτό με βοήθησε πολύ. Έπρεπε όμως να διαβάσω πολύ και για τα όργανα και για τους τόπους προέλευσής τους, αν και ευτυχώς στους περισσότερους είχα ταξιδέψει. Έπρεπε να εμβαθύνω στην τυφλότητα. Μετά από τόση δουλειά ήμουν αρκούντως ικανοποιημένη. Μετά Κυριάκος έγραψε την μουσική γι' αυτό το παραμύθι που κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις "Εν Χορδαίς", και το παρουσιάσαμε μία φορά για πέντε παραστάσεις στο Μέγαρο Μουσικής Θεσσαολονίκης και μετά στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών, στα πλαίσια της "Νύχτας Διαλόγου". Το βιβλίο και η μουσική του παρουσιάστηκαν κατόπιν, πάνω από πενήντα φορές σε σχολεία και βιβλιοθήκες και ακόμα έχουμε διαρκώς προτάσεις. Τα παιδιά το αγαπούν πολύ και προκαλεί προβληματισμούς και γύρω από τη μουσική και τα όργανα, αλλά και γύρω από την αναπηρία.
artmaniac6-ΒΑΣΙΛΙΚΗ ΝΕΥΡΟΚΟΠΛΗ-ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ
VARELAKI:Πως ξεκίνησες να γράφεις;
B.NEYROKOΠΛΗ: Ζώντας έξω από το κέντρο της Θεσσαλονίκης, λίγο πίσω από το Επταπύργιο, πέρασα τα παιδικά μου χρόνια σ' ένα περιβάλλον αποκομμένο από τα θεάματα, τις τέχνες, αλλά και από τη λογοτεχνία. Όταν τελείωσα το Παιδαγωγικό, στο οποίο είχα ερεθίσματα ανάγνωσης ποικίλλων βιβλίων, και ενώ άρχισα να δουλεύω σ' ένα φρικτό ιδιωτικό σχολείο, ιδιαίτερα καταπιεστικό, άρχισα να ψάχνω διεξόδους επικοινωνίας με τα παιδιά. Έτσι άρχισα να διαβάζω για το Θεατρικό παιχνίδι. Δεν μου έφταναν όμως τα διαβάσματα, αναζητούσα και την πρακτική βιωματική πλευρά τους, κι έτσι πήγα στην Κρήτη ένα καλοκαίρι για να παρακολουθήσω σεμινάρια. Ήμουν γύρω στα 25, -έχω κακή σχέση με τον χρόνο, ποτέ δεν θυμάμαι ακριβώς πότε συνέβη κάτι στη ζωή μου-. Ένα βράδυ πρότεινε ένας φίλος να πάμε να παρακολουθήσουμε μια θεατρική πρόβα που γινόταν στο Κάστρο του Φιρκά. Αντέδρασα ειρωνικά, αλλά τελικά πήγα. Δεν είχα ξαναδεί ούτε θέατρο, ούτε βέβαια και πρόβα θεατρική. Εκείνο το βράδυ η ζωή μου ήρθε τούμπα. Ήταν μια μοναδική πρόβα, στους "Φασουλήδες με τη μαγκούρα του Λόρκα" και σκηνοθέτης ήταν ο Θωδ Εσπίριτου που έμελλε να με καθορίσει. Όταν τελείωσε, είπα μέσα μου πως εγώ δεν μπορώ να ζήσω χωρίς θέατρο και πως είχα πάρει τη ζωή μου λάθος. Πήγα στον σκηνοθέτη και τον ρώτησα: τι είναι θέατρο; Ξεκίνησε να μου απαντά και κάποια στιγμή ξημέρωσε. Την επόμενη μέρα έγραψα το πρώτο μου ποίημα. Από κείνη τη μέρα μέχρι σήμερα δεν σταμάτησα να γράφω. Η πρόβα εκείνη άνοιξε μέσα μου μια πόρτα κι από κει ξεχείλισε ένα ποτάμι, του οποίου την ύπαρξη αγνοούσα. Ήταν η στιγμή που ξύπνησα. Θαρρείς πως μέχρι τότε κοιμόμουν.
Το ίδιο φθινόπωρο αποφάσισα να σπουδάσω θέατρο, έδωσα καταταρκτήριες και πέρασα στο Τμήμα Θεάτρου της ΑΣΚΤ, του ΑΠΘ. Αυτό ήταν ένα θαύμα, αν σκεφτεί κανείς πως δεν είχα καμία σχέση με το σκηνικό θέατρο και τα κείμενά του.
Λίγο πριν τελειώσω τη σχολή έγραψα και εξέδωσα το πρώτο μου βιβλίο: "Εγώ ο Άλλος", εκδ.Νησίδες, το 1999. Αυτό το βιβλίο είναι η δική μου απαντηση στο τι είναι θέατρο. Ήμουν νέα και ο εκδοτικός οίκος μικρός. Αναγκάστικα να πληρώσω την έκδοση του βιβλίου. Μόλις το έκανα ορκίστηκα πως δεν θα ξαναπληρώσω ποτέ βιβλίο μου, όπως και έγινε.
Έκανα πολλές προσπάθειες να εκδώσω τα ποιήματά μου. Μου έρχονταν συνέχεια αρνητικές επιστολές. Τις έχω όλες σ' ένα φάκελλο και μετά από πολλές απορίψεις, μια μέρα είπα πως θα έρθει κάποια στιγμή να βγάλω ένα βιβλίο που θα λέγεται: "Τα εκδοτικά μου ΟΧΙ"... (Γέλιο).
Όταν είδα πως δεν υπάρχει καμιά περίπτωση, να εκδώσω ποίηση αν δεν πληρώσω την έκδοση, αποφάσισα αφού οι εκδότες δεν αλλάζουν και ο κόσμος δεν διαβάζει ποίηση, να αλλάξω εγώ. Έτσι άρχισα να γράφω παραμύθια που να διαβάζουν οι άνθρωποι και να εκδίδουν οι εκδότες. Ήθελα να μιλήσω και όσο περνούσαν τα χρόνια και δεν ακουγόταν η φωνή μου, πνιγόμουν. Ποτέ δεν έγραφα για μένα. Πάντα έγραφα για τους άλλους και πάντα ήθελα να μοιράζομαι ό,τι γράφω. Νομίζω πως αν τελικά δούλευα σαν ηθοποιός στο θέατρο δεν θα έγραφα. Στην Θεσσαλονίκη όμως δεν μπορούσα να κάνω το θέατρο που ήθελα και αγαπούσα, το θέατρο των δασκάλων μου, όπως του Εσπίριτου, του Λ.Βογιατή, του Ανατόλι Βασίλιεφ ή του Τάπα Σουντάνα. Κι επειδή η σκηνή για μένα είναι τρόπος να υπάρχω, αφού δεν μπορώ να είμαι στο παλκοσένικο του θεάτρου βγήκα στο παλκοσένικο της γραφής. Δεν είναι μεγάλη η διαφορά.
B.NEYROKOΠΛΗ: Ζώντας έξω από το κέντρο της Θεσσαλονίκης, λίγο πίσω από το Επταπύργιο, πέρασα τα παιδικά μου χρόνια σ' ένα περιβάλλον αποκομμένο από τα θεάματα, τις τέχνες, αλλά και από τη λογοτεχνία. Όταν τελείωσα το Παιδαγωγικό, στο οποίο είχα ερεθίσματα ανάγνωσης ποικίλλων βιβλίων, και ενώ άρχισα να δουλεύω σ' ένα φρικτό ιδιωτικό σχολείο, ιδιαίτερα καταπιεστικό, άρχισα να ψάχνω διεξόδους επικοινωνίας με τα παιδιά. Έτσι άρχισα να διαβάζω για το Θεατρικό παιχνίδι. Δεν μου έφταναν όμως τα διαβάσματα, αναζητούσα και την πρακτική βιωματική πλευρά τους, κι έτσι πήγα στην Κρήτη ένα καλοκαίρι για να παρακολουθήσω σεμινάρια. Ήμουν γύρω στα 25, -έχω κακή σχέση με τον χρόνο, ποτέ δεν θυμάμαι ακριβώς πότε συνέβη κάτι στη ζωή μου-. Ένα βράδυ πρότεινε ένας φίλος να πάμε να παρακολουθήσουμε μια θεατρική πρόβα που γινόταν στο Κάστρο του Φιρκά. Αντέδρασα ειρωνικά, αλλά τελικά πήγα. Δεν είχα ξαναδεί ούτε θέατρο, ούτε βέβαια και πρόβα θεατρική. Εκείνο το βράδυ η ζωή μου ήρθε τούμπα. Ήταν μια μοναδική πρόβα, στους "Φασουλήδες με τη μαγκούρα του Λόρκα" και σκηνοθέτης ήταν ο Θωδ Εσπίριτου που έμελλε να με καθορίσει. Όταν τελείωσε, είπα μέσα μου πως εγώ δεν μπορώ να ζήσω χωρίς θέατρο και πως είχα πάρει τη ζωή μου λάθος. Πήγα στον σκηνοθέτη και τον ρώτησα: τι είναι θέατρο; Ξεκίνησε να μου απαντά και κάποια στιγμή ξημέρωσε. Την επόμενη μέρα έγραψα το πρώτο μου ποίημα. Από κείνη τη μέρα μέχρι σήμερα δεν σταμάτησα να γράφω. Η πρόβα εκείνη άνοιξε μέσα μου μια πόρτα κι από κει ξεχείλισε ένα ποτάμι, του οποίου την ύπαρξη αγνοούσα. Ήταν η στιγμή που ξύπνησα. Θαρρείς πως μέχρι τότε κοιμόμουν.
Το ίδιο φθινόπωρο αποφάσισα να σπουδάσω θέατρο, έδωσα καταταρκτήριες και πέρασα στο Τμήμα Θεάτρου της ΑΣΚΤ, του ΑΠΘ. Αυτό ήταν ένα θαύμα, αν σκεφτεί κανείς πως δεν είχα καμία σχέση με το σκηνικό θέατρο και τα κείμενά του.
Λίγο πριν τελειώσω τη σχολή έγραψα και εξέδωσα το πρώτο μου βιβλίο: "Εγώ ο Άλλος", εκδ.Νησίδες, το 1999. Αυτό το βιβλίο είναι η δική μου απαντηση στο τι είναι θέατρο. Ήμουν νέα και ο εκδοτικός οίκος μικρός. Αναγκάστικα να πληρώσω την έκδοση του βιβλίου. Μόλις το έκανα ορκίστηκα πως δεν θα ξαναπληρώσω ποτέ βιβλίο μου, όπως και έγινε.
Έκανα πολλές προσπάθειες να εκδώσω τα ποιήματά μου. Μου έρχονταν συνέχεια αρνητικές επιστολές. Τις έχω όλες σ' ένα φάκελλο και μετά από πολλές απορίψεις, μια μέρα είπα πως θα έρθει κάποια στιγμή να βγάλω ένα βιβλίο που θα λέγεται: "Τα εκδοτικά μου ΟΧΙ"... (Γέλιο).
Όταν είδα πως δεν υπάρχει καμιά περίπτωση, να εκδώσω ποίηση αν δεν πληρώσω την έκδοση, αποφάσισα αφού οι εκδότες δεν αλλάζουν και ο κόσμος δεν διαβάζει ποίηση, να αλλάξω εγώ. Έτσι άρχισα να γράφω παραμύθια που να διαβάζουν οι άνθρωποι και να εκδίδουν οι εκδότες. Ήθελα να μιλήσω και όσο περνούσαν τα χρόνια και δεν ακουγόταν η φωνή μου, πνιγόμουν. Ποτέ δεν έγραφα για μένα. Πάντα έγραφα για τους άλλους και πάντα ήθελα να μοιράζομαι ό,τι γράφω. Νομίζω πως αν τελικά δούλευα σαν ηθοποιός στο θέατρο δεν θα έγραφα. Στην Θεσσαλονίκη όμως δεν μπορούσα να κάνω το θέατρο που ήθελα και αγαπούσα, το θέατρο των δασκάλων μου, όπως του Εσπίριτου, του Λ.Βογιατή, του Ανατόλι Βασίλιεφ ή του Τάπα Σουντάνα. Κι επειδή η σκηνή για μένα είναι τρόπος να υπάρχω, αφού δεν μπορώ να είμαι στο παλκοσένικο του θεάτρου βγήκα στο παλκοσένικο της γραφής. Δεν είναι μεγάλη η διαφορά.
Πέμπτη 21 Ιανουαρίου 2010
ARTMANIAC5-ΒΑΓΓΕΛΗΣ ΜΠΕΚΑΣ-ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ
ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΜΕ ΤΟΝ ΒΑΓΓΕΛΗ ΜΠΕΚΑ
VARELAKI:Από πότε ασχολείσαι με τη λογοτεχνία;
ΒΑΓΓΕΛΗΣ ΜΠΕΚΑΣ:Δεν μπορώ να πω ότι υπήρξα παιδί-βιβλιοφάγος. Ήμουνα παιδί της αλάνας. Τα παιδικά μυθιστορήματα και τα κόμικς ήταν για μένα πρόσχημα για να ξεκουραστώ από το παιχνίδι. Έπρεπε να ενηλικιωθώ για να γίνω βιβλιοφάγος. Σε επίπεδο γραφής ξεκίνησα με άτεχνα ποιήματα στην εφηβεία. Το πρώτο διήγημά το έγραψα αρκετά μεγάλος, στα 22. Από τότε γράφω ακατάπαυστα. Πάντα υπάρχει μια ιστορία που τριγυρίζει στη σκέψη μου κι ένα πληκτρολόγιο που περιμένει να του συμπεριφερθώ με μανία.
VARELAKI:Πώς προέκυψε το <<13ο>> και τί πραγματεύεται;
BAΓΓΕΛΗΣ ΜΠΕΚΑΣ:Κοιμόμουν ένα καυτό μεσημέρι, όταν ξαφνικά ξύπνησα μούσκεμα στον ιδρώτα και θαρρείς δώρο από ένα άλλο κόσμο, έφτασε στα χείλη μου η φράση: «Συνουσία και φυλακή!» Από τότε άρχισε να σχηματίζεται η ιδέα των δύο αντίθετων κόσμων. Εκείνου της ευημερίας και της απόλαυσης κι εκείνου της εξαθλίωσης και της καταπίεσης. Στην πορεία μετουσιώθηκαν. Ο πρώτος, στο Εμπορικό Κέντρο New Bios που απλώνεται σαν κισσός μέσα στην πόλη και κατασπαράσσει τα πάντα. Κι ο άλλος, στην κρυμμένη άλλη πλευρά, την υπόγεια, που μέσω της εκμετάλλευσης συντηρεί το μεγαλείο του εμπορικού κέντρου. Φυσικά όλα αυτά είναι συμβολικά. Ας πούμε ότι έφερα τον τρίτο κόσμο κάτω από τα πόδια μας. Έτσι για να έχουμε μια αίσθηση στις πλάτες ποιων πατούμε. Και σε αυτό το φόντο έβαλα πρωταγωνιστή τον έρωτα, γιατί ζωή χωρίς έρωτα δεν μπορώ να φανταστώ.
VARELAKI:Yπήρχε ή υπάρχει κάποιος λογοτέχνης που λειτούργησε ως πρότυπο για σένα και που θαυμάζεις; Από την κλασική λογοτεχνία, ας πούμε ή και γενικότερα...
BAΓΓΕΛΗΣ ΜΠΕΚΑΣ:Δεν μπορώ να πω ότι έχω κάποιο πρότυπο. Με επηρέασαν, όμως, σίγουρα ο Όργουελ, ο Λόντον, ο Ντοστογιέφσκι, ο Καζαντζάκης από τους παλιούς, ο Μπουκόφσκι, ο Ρόμπινς από τους «νεότερους». Επίσης, αρκετοί κινηματογραφιστές, κι ένας θεατρικός συγγραφέας. Ο Ιονέσκο. Ακόμα ακούω τους ρινόκερους να τριγυρίζουν ανάμεσά μας. Σημαντικό ρόλο στον τρόπο που σκέφτομαι έχουν παίξει, επίσης, ο Επίκουρος, ο Αντόρνο και ο Καστοριάδης, οι οποίοι δεν εντάσσονται στον στενό λογοτεχνικό κύκλο.
VARELAKI:Οι νέοι σήμερα βομβαρδίζονται καθημερινά από χιλιάδες πληροφορίες και έχουν άπειρα ερεθίσματα. Ενδιαφέρονται για τη Λογοτεχνία ή στη συνείδησή τους είναι ένα ξεπερασμένο είδος που αφορά λίγους;
BAΓΓΕΛΗΣ ΜΠΕΚΑΣ:Υπάρχουν νέοι αορίστου χρόνου και νέοι με σύμβαση λίγων ετών, που χρησιμοποιούν τα νιάτα τους μόνο και μόνο για να γεράσουν επιτυχώς. Η πρώτη κατηγορία νέων τρέφεται από τη γη, τα σύννεφα, τα πάντα. Άρα και από τη λογοτεχνία.
VARELAKI:Μελλοντικές δράσεις και σχέδια;
ΒΑΓΓΕΛΗΣ ΜΠΕΚΑΣ:Αυτή τη στιγμή γράφω το νέο μου μυθιστόρημα. Περνάω καλά γράφοντάς το. Κι όταν σταματώ και βγαίνω στο δρόμο έχω πάντα δίπλα μου την παρέα των πρωταγωνιστών μου. Επίσης, συνεχίζουμε το project με τις βιντεοσκοπήσεις συγγραφέων, το οποίο θα αναπτυχθεί περισσότερο μέσω ενός πολιτιστικού site που ετοιμάζουμε.
VARELAKI:Από πότε ασχολείσαι με τη λογοτεχνία;
ΒΑΓΓΕΛΗΣ ΜΠΕΚΑΣ:Δεν μπορώ να πω ότι υπήρξα παιδί-βιβλιοφάγος. Ήμουνα παιδί της αλάνας. Τα παιδικά μυθιστορήματα και τα κόμικς ήταν για μένα πρόσχημα για να ξεκουραστώ από το παιχνίδι. Έπρεπε να ενηλικιωθώ για να γίνω βιβλιοφάγος. Σε επίπεδο γραφής ξεκίνησα με άτεχνα ποιήματα στην εφηβεία. Το πρώτο διήγημά το έγραψα αρκετά μεγάλος, στα 22. Από τότε γράφω ακατάπαυστα. Πάντα υπάρχει μια ιστορία που τριγυρίζει στη σκέψη μου κι ένα πληκτρολόγιο που περιμένει να του συμπεριφερθώ με μανία.
VARELAKI:Πώς προέκυψε το <<13ο>> και τί πραγματεύεται;
BAΓΓΕΛΗΣ ΜΠΕΚΑΣ:Κοιμόμουν ένα καυτό μεσημέρι, όταν ξαφνικά ξύπνησα μούσκεμα στον ιδρώτα και θαρρείς δώρο από ένα άλλο κόσμο, έφτασε στα χείλη μου η φράση: «Συνουσία και φυλακή!» Από τότε άρχισε να σχηματίζεται η ιδέα των δύο αντίθετων κόσμων. Εκείνου της ευημερίας και της απόλαυσης κι εκείνου της εξαθλίωσης και της καταπίεσης. Στην πορεία μετουσιώθηκαν. Ο πρώτος, στο Εμπορικό Κέντρο New Bios που απλώνεται σαν κισσός μέσα στην πόλη και κατασπαράσσει τα πάντα. Κι ο άλλος, στην κρυμμένη άλλη πλευρά, την υπόγεια, που μέσω της εκμετάλλευσης συντηρεί το μεγαλείο του εμπορικού κέντρου. Φυσικά όλα αυτά είναι συμβολικά. Ας πούμε ότι έφερα τον τρίτο κόσμο κάτω από τα πόδια μας. Έτσι για να έχουμε μια αίσθηση στις πλάτες ποιων πατούμε. Και σε αυτό το φόντο έβαλα πρωταγωνιστή τον έρωτα, γιατί ζωή χωρίς έρωτα δεν μπορώ να φανταστώ.
VARELAKI:Yπήρχε ή υπάρχει κάποιος λογοτέχνης που λειτούργησε ως πρότυπο για σένα και που θαυμάζεις; Από την κλασική λογοτεχνία, ας πούμε ή και γενικότερα...
BAΓΓΕΛΗΣ ΜΠΕΚΑΣ:Δεν μπορώ να πω ότι έχω κάποιο πρότυπο. Με επηρέασαν, όμως, σίγουρα ο Όργουελ, ο Λόντον, ο Ντοστογιέφσκι, ο Καζαντζάκης από τους παλιούς, ο Μπουκόφσκι, ο Ρόμπινς από τους «νεότερους». Επίσης, αρκετοί κινηματογραφιστές, κι ένας θεατρικός συγγραφέας. Ο Ιονέσκο. Ακόμα ακούω τους ρινόκερους να τριγυρίζουν ανάμεσά μας. Σημαντικό ρόλο στον τρόπο που σκέφτομαι έχουν παίξει, επίσης, ο Επίκουρος, ο Αντόρνο και ο Καστοριάδης, οι οποίοι δεν εντάσσονται στον στενό λογοτεχνικό κύκλο.
VARELAKI:Οι νέοι σήμερα βομβαρδίζονται καθημερινά από χιλιάδες πληροφορίες και έχουν άπειρα ερεθίσματα. Ενδιαφέρονται για τη Λογοτεχνία ή στη συνείδησή τους είναι ένα ξεπερασμένο είδος που αφορά λίγους;
BAΓΓΕΛΗΣ ΜΠΕΚΑΣ:Υπάρχουν νέοι αορίστου χρόνου και νέοι με σύμβαση λίγων ετών, που χρησιμοποιούν τα νιάτα τους μόνο και μόνο για να γεράσουν επιτυχώς. Η πρώτη κατηγορία νέων τρέφεται από τη γη, τα σύννεφα, τα πάντα. Άρα και από τη λογοτεχνία.
VARELAKI:Μελλοντικές δράσεις και σχέδια;
ΒΑΓΓΕΛΗΣ ΜΠΕΚΑΣ:Αυτή τη στιγμή γράφω το νέο μου μυθιστόρημα. Περνάω καλά γράφοντάς το. Κι όταν σταματώ και βγαίνω στο δρόμο έχω πάντα δίπλα μου την παρέα των πρωταγωνιστών μου. Επίσης, συνεχίζουμε το project με τις βιντεοσκοπήσεις συγγραφέων, το οποίο θα αναπτυχθεί περισσότερο μέσω ενός πολιτιστικού site που ετοιμάζουμε.
ΑRTMANIAC4-MAΡΙΛΟΥ ΒΑΛΕΟΝΤΗ-ΘΕΑΤΡΟ
ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΜΕ ΤΗΝ ΜΑΡΙΛΟΥ ΒΑΛΕΟΝΤΗ
VARELAKI: Πώς ξεκίνησε όλη αυτή η ιστορία με το Θέατρο;
ΜΑΡΙΛΟΥ ΒΑΛΕΟΝΤΗ: Όπως ξεκινάνε όλες οι ιστορίες: «Μια φορά κι έναν καιρό ήταν…».
Στην δική μου ιστορία η φράση συνεχίζεται κάπως έτσι: «… ένα κοριτσάκι που το όνειρό του ήταν να παίΖει σε μια σκηνή...». Προσοχή: Όχι μόνο να παίζει σε μια σκηνή αλλά και να ζει σε μια σκηνή. Και πάλι προσοχή: Όχι μόνο να ζει σε μια σκηνή αλλά και να παίζει σε μια σκηνή. Το κοριτσάκι ήθελε να παίΖει σε μια σκηνή.
VARELAKI: Τι σημαίνει Θέατρο για εσένα;
ΜΑΡΙΛΟΥ ΒΑΛΕΟΝΤΗ:Και συνεχίζω την ιστορία μου...
Για το κοριτσάκι, Θέατρο σήμαινε τρόπος έκφρασης. Ήθελε να χορεύει, να τραγουδάει, να παίζει, να μπορεί να εκφραστεί με ό,τι μέσο διαθέτει. Μεγαλώνοντας, γνωρίζοντας το Θέατρο, πέρα από τρόπος έκφρασης, έγινε και τρόπος σκέψης. Στην συνέχεια, πέρα από τρόπος έκφρασης και τρόπος σκέψης, έγινε και τρόπος ζωής. Θα συμφωνήσω, λοιπόν, με το μικρό κοριτσάκι της ιστορία μας που τώρα πια έχει γίνει γυναίκα: Tο Θέατρο είναι τρόπος έκφρασης, τρόπος σκέψης και τρόπος ζωής. Αλλά σε καμία περίπτωση δεν μιλάω για το θέατρο που κυκλοφορεί εκεί έξω. Μιλάω για το Θέατρο που θα ήθελα να κάνω, που έχω στο μυαλό μου μια ολόκληρη ζωή, που έχει μέγεθος, που δεν υποτιμάει κανέναν, που έχει ένα μεγαλείο στο οποίο όλοι υποκλινόμαστε. Καλλιτέχνες και θεατές. Αυτό το Θέατρο με αφορά και να το βλέπω και να το κάνω. Μόνο αυτό το Θέατρο. Και για να ξεκαθαρίσω αυτό το Θέατρο δεν είναι μόνο για τους λίγους. Αυτός είναι ένας μύθος που δημιουργούν οι άλλοι για να νιώθουν καλά που δεν κάνουν την δουλειά τους όπως θα έπρεπε ή όπως θα ήθελαν. Αυτό το Θέατρο είναι προσιτό και κατανοητό σε όλους και το κυριότερο... όλοι το αγαπάνε.
VARELAKI: Είναι το πιο αγαπημένο σου «παιδί» το «Μπαρ των Ευχών»;
ΜΑΡΙΛΟΥ ΒΑΛΕΟΝΤΗ:Όχι. Δεν είναι. Δεν θα μπορούσε να είναι. Ένας γονιός αγαπάει όλα του τα παιδιά το ίδιο, δεν έχει αγαπημένο και μη αγαπημένο. Τα φροντίζει, τα μεγαλώνει, τα αγαπάει όλα για αυτό που είναι. Εγώ, λοιπόν, έχω αγαπήσει όλες μου τις παραστάσεις εξίσσου. Δεν θα μπορούσα να διαλέξω μία και να την τοποθετήσω σε υψηλότερη θέση από τις υπόλοιπες. Για να διαλέξω θα έπρεπε να μπω σε μια διαδικασία σύγκρισης και θα έπρεπε να συγκρίνω τα ανόμοια σαν όμοια. Αυτό θα ήταν αδικία για όλους και όλα. Πώς θα μπορούσα να συγκρίνω το «Μην πυροβολείτε την τέχνη» με το «Άνθρωποι και Θεοί»; Ή το «Άν...Να», που ήταν η πρώτη μου παράσταση, με το «Το Μπαρ των Ευχών», που ήταν η τελευταία; Ήταν όλες τόσο δυναμικές παραστάσεις! Φτιάχτηκαν με τα ίδια υλικά, (πολύ αγάπη, πολύ ταλέντο, πολύ δουλειά, πολύ κόπο, πολύ πόνο) αλλά το αποτέλεσμα ήταν τόσο διαφορετικό! Το να διαλέξω μία παράστασή μου θα ήταν σαν να έπρεπε να επιλέξω ένα είδος Θεάτρου. Κλασικό Θέατρο ή Θέατρο της επινόησης; Μιούζικαλ ή Χοροθέατρο; Θέατρο του Παραλόγου ή Θέατρο του Δρόμου; Αγαπάω το Θέατρο σε όλες τους τις μορφές και – δυστυχώς ή ευτυχώς – δεν μπορώ να ξεχωρίσω μία του μορφή ως αγαπημένη μου. Με αφορούν όλα τα κλαδιά και τα παρακλάδια του και για αυτό και οι παραστάσεις που έχω κάνει μέχρι σήμερα ήταν τόσο διαφορετικές μεταξύ τους. Και έτσι ελπίζω και εύχομαι να συνεχίσω.
VARELAKI: Πώς βλέπεις τα θεατρικά πράγματα στην Ελλάδα;
ΜΑΡΙΛΟΥ ΒΑΛΕΟΝΤΗ:Τα βλέπω θολά. Πολύ θολά. Όσο και να προσπαθώ, όσο και να θέλω, να τα δω πιο καθαρά, δηλαδή από άλλη διαφορετική γωνία ή με διαφορετική ματιά, αυτά παραμένουν θολά. O μόνος τρόπος για να τα δω πιο καθαρά, για να τα δω κάπως καλύτερα, θα ήταν να βάλω γυαλιά. Και δυστυχώς κανείς δεν με βοηθάει να βρω τα γυαλιά μου με αποτέλεσμα να συνεχίζω να τα βλέπω όλα θολά! Εγώ συνεχίζω να ψάχνω τα γυαλιά μου, οι άλλοι συνεχίζουν να μην με βοηθάνε να τα βρω και τα γυαλιά συνεχίζουν να μην βρίσκονται... Φαντάζομαι, αυτό θα συνεχίσει μέχρι να φτάσω να μην βλέπω καθόλου και τίποτα και απλά να τα παρατήσω! Βέβαια, το χειρότερο είναι ότι μπορεί κάποια στιγμή να βρεις χαρούμενος τα γυαλιά σου και να αντιληφθείς ότι δεν φταίνε τα δικά σου μάτια αλλά ο κόσμος γύρω σου, οι άλλοι που είναι θολοί και ανακυκλώνουν, συνειδητά, επίτηδες, τη θολούρα για να σε στραβώνουν! Σε αυτήν την περίπτωση, όταν δεις όλη αυτή την ομίχλη ακόμα και φορώντας τα γυαλιά σου απλά θα πειστείς πως δεν υπήρχε τίποτα καλύτερο να δεις. Αυτό που έβλεπες, αυτό ήταν. Δεν υπήρχε τίποτα παραπάνω, τίποτα περισσότερο. Δυστυχώς. Για την ώρα, όμως, όσο απογοητευμένη κι αν ακούγομαι, όσο γκρεμισμένα κι αν είναι τα όνειρά μου, διατηρώ ακόμα κάποιες ελπίδες στο βάθος του μυαλού και της καρδιάς μου. Για αυτό και συνεχίζω να αγωνίζομαι και να ψάχνω απεγνωσμένα κάποιον τρόπο για να δημιουργήσω λίγη καθαρότητα μέσα σε όλο αυτό το θολό χάος.
VARELAKI: Κάποιες ιδιαίτερες δουλειές που ξεχώρισες τα τελευταία χρόνια;
ΜΑΡΙΛΟΥ ΒΑΛΕΟΝΤΗ:Φοβάμαι πως θα σε απογοητεύσω. Δεν βλέπω Θέατρο. Δεν κάνει καλό στην υγεία μου! Μιλάω πολύ σοβαρά! Το μόνο που καταφέρνω όταν βλέπω παραστάσεις είναι να ψυχοπλακώνομαι, να απογοητεύομαι και να ξεχνάω ποια είμαι. Από τις δέκα παραστάσεις οι εννιά δεν με αφήνουν απλά αδιάφορη αλλά μου δημιουργούν και αποστροφή... Με κάνουν να ξεχνάω γιατί κάνω θέατρο! Με κάνουν να αναρωτιέμαι για την αξία του θεάτρου! Και η αξία του θεάτρου δεν είναι διαπραγματεύσιμη. Θυμώνω λοιπόν με τον εαυτό μου και προσπαθώ να του υπενθυμίσω ότι αυτό που είδε δεν έχει καμία σχέση με το Θέατρο. Μπορεί να είναι κάτι άλλο ,δυστυχώς δεν έχει βρεθεί κατάλληλη ονομασία για αυτό, αλλά δεν είναι Θέατρο! Τώρα το γιατί προωθούνται τέτοιες παραστάσεις είναι μια άλλη ιστορία. Είναι τόσο κρίμα! Είναι τόσο άδικο! Οι άνθρωποι βλέπουν μόνο τέτοιες παραστάσεις και έχουν βγάλει λάθος συμπεράσματα, π.χ. αυτοί που βλέπουν κλασικό θέατρο θεωρούν αυτονόητο πως το θέατρο είναι βαρετό ή αυτοί που βλέπουν πειραματικές παραστάσεις θεωρούν αυτονόητο πως το θέατρο είναι χυδαίο. Όμως, κλασικό δεν σημαίνει ψευτοκουλτουριάρικο και πειραματικό δεν σημαίνει προσβλητικό. Όσοι χρησιμοποιούν έτσι το θέατρο, ταλαιπωρώντας το, θα έπρεπε να ντρέπονται. Η μαγεία του θεάτρου δημιουργείται όταν το υπηρετεί κάποιος όχι όταν το χρησιμοποιεί. Και υπάρχει τρόπος να πάρει το Θέατρο την πραγματική του μορφή, αυτή που του αξίζει, να γίνει ανθρώπινο και αληθινό. Αλλά για κάποιους περίεργους λόγους κανείς δεν τολμάει να κάνει έτσι Θέατρο. Και δεν θέλω να είμαι άδικη. Έχω δει μερικές αριστουργηματικές παραστάσεις. Αλλά αυτό ήταν πριν πολλά πολλά χρόνια... πριν έρθει η απομυθοποίηση των πάντων. Ίσως και τώρα να γίνονται κάποιες αριστουργηματικές παραστάσεις αλλά εγώ δυσκολεύομαι να τις ανακαλύψω.
VARELAKI:Eπειτα από πολλά χρόνια ενασχόλησης με το Θέατρο στην Εκπαίδευση και το Θεατρικό Παιχνίδι...θεωρώ ότι το θέατρο δεν έχει λάβει τη θέση που του αρμόζει μέσα στην εκπαιδευτική διαδικασία.Θέλω κάποια δικά σου σχόλια σχετικά με την θεατρική παιδεία στην Ελλάδα[σχολείο,δραματικές σχολές,εργαστήρια,studios κ.α];
ΜΑΡΙΛΟΥ ΒΑΛΕΟΝΤΗ:Δεν υπάρχει εκπαίδευση. Δεν υπάρχει παιδεία. Δεν υπάρχει εκπαιδευτική διαδικασία. Ούτε στα Σχολεία, ούτε στα Πανεπιστήμια, ούτε στα ΙΕΚ, ούτε στις Σχολές Χορού, ούτε στα Ωδεία και, φυσικά, ούτε στις Δραματικές Σχολές... Δεν υπάρχει πουθενά, τίποτα. Αν είσαι τυχερός μπορεί να συναντήσεις κάποιους καλούς δασκάλους από εδώ και από εκεί. Αν είσαι τυχερός. Αν δεν είσαι, παλλεύεις μόνος σου να μάθεις ό,τι μπορείς από όπου μπορείς. Η απάντησή μου είναι: Δεν υπάρχει εκπαιδευτική διαδικασία για να λάβει θέση το θέατρο μέσα σε αυτήν. Απλά προσπαθεί και το Θέατρο να επιβιώσει, όπως μπορεί, μέσα από κάποιους ελάχιστους σπάνιους ανθρώπους που έχουν αγάπη, γνώση, και όρεξη για μετάδοση αυτής της γνώσης. Μέσα σε όλο αυτό το εκπαιδευτικό χάος σέρνεται και όλος ο τομέας της καλλιτεχνικής εκπαίδευσης. Είναι λογικό. Και αν δεν γίνει κάτι πιο συνολικό και οργανωμένο δεν νομίζω να μπορεί να λυθεί ουσιαστικά το πρόβλημα.
VARELAKI: Πώς ξεκίνησε όλη αυτή η ιστορία με το Θέατρο;
ΜΑΡΙΛΟΥ ΒΑΛΕΟΝΤΗ: Όπως ξεκινάνε όλες οι ιστορίες: «Μια φορά κι έναν καιρό ήταν…».
Στην δική μου ιστορία η φράση συνεχίζεται κάπως έτσι: «… ένα κοριτσάκι που το όνειρό του ήταν να παίΖει σε μια σκηνή...». Προσοχή: Όχι μόνο να παίζει σε μια σκηνή αλλά και να ζει σε μια σκηνή. Και πάλι προσοχή: Όχι μόνο να ζει σε μια σκηνή αλλά και να παίζει σε μια σκηνή. Το κοριτσάκι ήθελε να παίΖει σε μια σκηνή.
VARELAKI: Τι σημαίνει Θέατρο για εσένα;
ΜΑΡΙΛΟΥ ΒΑΛΕΟΝΤΗ:Και συνεχίζω την ιστορία μου...
Για το κοριτσάκι, Θέατρο σήμαινε τρόπος έκφρασης. Ήθελε να χορεύει, να τραγουδάει, να παίζει, να μπορεί να εκφραστεί με ό,τι μέσο διαθέτει. Μεγαλώνοντας, γνωρίζοντας το Θέατρο, πέρα από τρόπος έκφρασης, έγινε και τρόπος σκέψης. Στην συνέχεια, πέρα από τρόπος έκφρασης και τρόπος σκέψης, έγινε και τρόπος ζωής. Θα συμφωνήσω, λοιπόν, με το μικρό κοριτσάκι της ιστορία μας που τώρα πια έχει γίνει γυναίκα: Tο Θέατρο είναι τρόπος έκφρασης, τρόπος σκέψης και τρόπος ζωής. Αλλά σε καμία περίπτωση δεν μιλάω για το θέατρο που κυκλοφορεί εκεί έξω. Μιλάω για το Θέατρο που θα ήθελα να κάνω, που έχω στο μυαλό μου μια ολόκληρη ζωή, που έχει μέγεθος, που δεν υποτιμάει κανέναν, που έχει ένα μεγαλείο στο οποίο όλοι υποκλινόμαστε. Καλλιτέχνες και θεατές. Αυτό το Θέατρο με αφορά και να το βλέπω και να το κάνω. Μόνο αυτό το Θέατρο. Και για να ξεκαθαρίσω αυτό το Θέατρο δεν είναι μόνο για τους λίγους. Αυτός είναι ένας μύθος που δημιουργούν οι άλλοι για να νιώθουν καλά που δεν κάνουν την δουλειά τους όπως θα έπρεπε ή όπως θα ήθελαν. Αυτό το Θέατρο είναι προσιτό και κατανοητό σε όλους και το κυριότερο... όλοι το αγαπάνε.
VARELAKI: Είναι το πιο αγαπημένο σου «παιδί» το «Μπαρ των Ευχών»;
ΜΑΡΙΛΟΥ ΒΑΛΕΟΝΤΗ:Όχι. Δεν είναι. Δεν θα μπορούσε να είναι. Ένας γονιός αγαπάει όλα του τα παιδιά το ίδιο, δεν έχει αγαπημένο και μη αγαπημένο. Τα φροντίζει, τα μεγαλώνει, τα αγαπάει όλα για αυτό που είναι. Εγώ, λοιπόν, έχω αγαπήσει όλες μου τις παραστάσεις εξίσσου. Δεν θα μπορούσα να διαλέξω μία και να την τοποθετήσω σε υψηλότερη θέση από τις υπόλοιπες. Για να διαλέξω θα έπρεπε να μπω σε μια διαδικασία σύγκρισης και θα έπρεπε να συγκρίνω τα ανόμοια σαν όμοια. Αυτό θα ήταν αδικία για όλους και όλα. Πώς θα μπορούσα να συγκρίνω το «Μην πυροβολείτε την τέχνη» με το «Άνθρωποι και Θεοί»; Ή το «Άν...Να», που ήταν η πρώτη μου παράσταση, με το «Το Μπαρ των Ευχών», που ήταν η τελευταία; Ήταν όλες τόσο δυναμικές παραστάσεις! Φτιάχτηκαν με τα ίδια υλικά, (πολύ αγάπη, πολύ ταλέντο, πολύ δουλειά, πολύ κόπο, πολύ πόνο) αλλά το αποτέλεσμα ήταν τόσο διαφορετικό! Το να διαλέξω μία παράστασή μου θα ήταν σαν να έπρεπε να επιλέξω ένα είδος Θεάτρου. Κλασικό Θέατρο ή Θέατρο της επινόησης; Μιούζικαλ ή Χοροθέατρο; Θέατρο του Παραλόγου ή Θέατρο του Δρόμου; Αγαπάω το Θέατρο σε όλες τους τις μορφές και – δυστυχώς ή ευτυχώς – δεν μπορώ να ξεχωρίσω μία του μορφή ως αγαπημένη μου. Με αφορούν όλα τα κλαδιά και τα παρακλάδια του και για αυτό και οι παραστάσεις που έχω κάνει μέχρι σήμερα ήταν τόσο διαφορετικές μεταξύ τους. Και έτσι ελπίζω και εύχομαι να συνεχίσω.
VARELAKI: Πώς βλέπεις τα θεατρικά πράγματα στην Ελλάδα;
ΜΑΡΙΛΟΥ ΒΑΛΕΟΝΤΗ:Τα βλέπω θολά. Πολύ θολά. Όσο και να προσπαθώ, όσο και να θέλω, να τα δω πιο καθαρά, δηλαδή από άλλη διαφορετική γωνία ή με διαφορετική ματιά, αυτά παραμένουν θολά. O μόνος τρόπος για να τα δω πιο καθαρά, για να τα δω κάπως καλύτερα, θα ήταν να βάλω γυαλιά. Και δυστυχώς κανείς δεν με βοηθάει να βρω τα γυαλιά μου με αποτέλεσμα να συνεχίζω να τα βλέπω όλα θολά! Εγώ συνεχίζω να ψάχνω τα γυαλιά μου, οι άλλοι συνεχίζουν να μην με βοηθάνε να τα βρω και τα γυαλιά συνεχίζουν να μην βρίσκονται... Φαντάζομαι, αυτό θα συνεχίσει μέχρι να φτάσω να μην βλέπω καθόλου και τίποτα και απλά να τα παρατήσω! Βέβαια, το χειρότερο είναι ότι μπορεί κάποια στιγμή να βρεις χαρούμενος τα γυαλιά σου και να αντιληφθείς ότι δεν φταίνε τα δικά σου μάτια αλλά ο κόσμος γύρω σου, οι άλλοι που είναι θολοί και ανακυκλώνουν, συνειδητά, επίτηδες, τη θολούρα για να σε στραβώνουν! Σε αυτήν την περίπτωση, όταν δεις όλη αυτή την ομίχλη ακόμα και φορώντας τα γυαλιά σου απλά θα πειστείς πως δεν υπήρχε τίποτα καλύτερο να δεις. Αυτό που έβλεπες, αυτό ήταν. Δεν υπήρχε τίποτα παραπάνω, τίποτα περισσότερο. Δυστυχώς. Για την ώρα, όμως, όσο απογοητευμένη κι αν ακούγομαι, όσο γκρεμισμένα κι αν είναι τα όνειρά μου, διατηρώ ακόμα κάποιες ελπίδες στο βάθος του μυαλού και της καρδιάς μου. Για αυτό και συνεχίζω να αγωνίζομαι και να ψάχνω απεγνωσμένα κάποιον τρόπο για να δημιουργήσω λίγη καθαρότητα μέσα σε όλο αυτό το θολό χάος.
VARELAKI: Κάποιες ιδιαίτερες δουλειές που ξεχώρισες τα τελευταία χρόνια;
ΜΑΡΙΛΟΥ ΒΑΛΕΟΝΤΗ:Φοβάμαι πως θα σε απογοητεύσω. Δεν βλέπω Θέατρο. Δεν κάνει καλό στην υγεία μου! Μιλάω πολύ σοβαρά! Το μόνο που καταφέρνω όταν βλέπω παραστάσεις είναι να ψυχοπλακώνομαι, να απογοητεύομαι και να ξεχνάω ποια είμαι. Από τις δέκα παραστάσεις οι εννιά δεν με αφήνουν απλά αδιάφορη αλλά μου δημιουργούν και αποστροφή... Με κάνουν να ξεχνάω γιατί κάνω θέατρο! Με κάνουν να αναρωτιέμαι για την αξία του θεάτρου! Και η αξία του θεάτρου δεν είναι διαπραγματεύσιμη. Θυμώνω λοιπόν με τον εαυτό μου και προσπαθώ να του υπενθυμίσω ότι αυτό που είδε δεν έχει καμία σχέση με το Θέατρο. Μπορεί να είναι κάτι άλλο ,δυστυχώς δεν έχει βρεθεί κατάλληλη ονομασία για αυτό, αλλά δεν είναι Θέατρο! Τώρα το γιατί προωθούνται τέτοιες παραστάσεις είναι μια άλλη ιστορία. Είναι τόσο κρίμα! Είναι τόσο άδικο! Οι άνθρωποι βλέπουν μόνο τέτοιες παραστάσεις και έχουν βγάλει λάθος συμπεράσματα, π.χ. αυτοί που βλέπουν κλασικό θέατρο θεωρούν αυτονόητο πως το θέατρο είναι βαρετό ή αυτοί που βλέπουν πειραματικές παραστάσεις θεωρούν αυτονόητο πως το θέατρο είναι χυδαίο. Όμως, κλασικό δεν σημαίνει ψευτοκουλτουριάρικο και πειραματικό δεν σημαίνει προσβλητικό. Όσοι χρησιμοποιούν έτσι το θέατρο, ταλαιπωρώντας το, θα έπρεπε να ντρέπονται. Η μαγεία του θεάτρου δημιουργείται όταν το υπηρετεί κάποιος όχι όταν το χρησιμοποιεί. Και υπάρχει τρόπος να πάρει το Θέατρο την πραγματική του μορφή, αυτή που του αξίζει, να γίνει ανθρώπινο και αληθινό. Αλλά για κάποιους περίεργους λόγους κανείς δεν τολμάει να κάνει έτσι Θέατρο. Και δεν θέλω να είμαι άδικη. Έχω δει μερικές αριστουργηματικές παραστάσεις. Αλλά αυτό ήταν πριν πολλά πολλά χρόνια... πριν έρθει η απομυθοποίηση των πάντων. Ίσως και τώρα να γίνονται κάποιες αριστουργηματικές παραστάσεις αλλά εγώ δυσκολεύομαι να τις ανακαλύψω.
VARELAKI:Eπειτα από πολλά χρόνια ενασχόλησης με το Θέατρο στην Εκπαίδευση και το Θεατρικό Παιχνίδι...θεωρώ ότι το θέατρο δεν έχει λάβει τη θέση που του αρμόζει μέσα στην εκπαιδευτική διαδικασία.Θέλω κάποια δικά σου σχόλια σχετικά με την θεατρική παιδεία στην Ελλάδα[σχολείο,δραματικές σχολές,εργαστήρια,studios κ.α];
ΜΑΡΙΛΟΥ ΒΑΛΕΟΝΤΗ:Δεν υπάρχει εκπαίδευση. Δεν υπάρχει παιδεία. Δεν υπάρχει εκπαιδευτική διαδικασία. Ούτε στα Σχολεία, ούτε στα Πανεπιστήμια, ούτε στα ΙΕΚ, ούτε στις Σχολές Χορού, ούτε στα Ωδεία και, φυσικά, ούτε στις Δραματικές Σχολές... Δεν υπάρχει πουθενά, τίποτα. Αν είσαι τυχερός μπορεί να συναντήσεις κάποιους καλούς δασκάλους από εδώ και από εκεί. Αν είσαι τυχερός. Αν δεν είσαι, παλλεύεις μόνος σου να μάθεις ό,τι μπορείς από όπου μπορείς. Η απάντησή μου είναι: Δεν υπάρχει εκπαιδευτική διαδικασία για να λάβει θέση το θέατρο μέσα σε αυτήν. Απλά προσπαθεί και το Θέατρο να επιβιώσει, όπως μπορεί, μέσα από κάποιους ελάχιστους σπάνιους ανθρώπους που έχουν αγάπη, γνώση, και όρεξη για μετάδοση αυτής της γνώσης. Μέσα σε όλο αυτό το εκπαιδευτικό χάος σέρνεται και όλος ο τομέας της καλλιτεχνικής εκπαίδευσης. Είναι λογικό. Και αν δεν γίνει κάτι πιο συνολικό και οργανωμένο δεν νομίζω να μπορεί να λυθεί ουσιαστικά το πρόβλημα.
VARELAKI: Τι σχεδιάζεις από εδώ και πέρα;
ΜΑΡΙΛΟΥ ΒΑΛΕΟΝΤΗ:Αυτή είναι η πιο δύσκολη ερώτηση! Δεν έχω ιδέα τι ετοιμάζω! Σκέφτομαι, σκέφτομαι, σκέφτομαι και γράφω, γράφω, γράφω… Σκέφτομαι και γράφω, δηλαδή! Έχω τρεις – τέσσερις δυνατές ιδέες τις οποίες προετοιμάζω αλλά δεν έχω ιδέα αν θα τα καταφέρω να περάσω από την θεωρία στην πράξη. Το όραμά μου με έχει ξεπεράσει. Είναι τόσο μεγάλο που δεν έχω ιδέα αν θα σταθώ ικανή να το υπηρετήσω. Για να τα καταφέρω θα έπρεπε να βρω μερικούς πολύ καλούς συνεργάτες. Αν τους βρω θα συνεχίσω, αν δεν τους βρω θα σταματήσω και θα κάνω μια μεγάλη παύση. Και δεν έχω ιδέα τι θα ακολουθήσει μετά από την παύση μου. Βέβαια, το αν θα περάσω από την θεωρία στην πράξη εξαρτάται και από μερικούς άλλους παράγοντες. Όπως π.χ από τα τρία Χ: Χώρος, Χρόνος, Χρήμα και από το αν θα είμαι στην Ελλάδα ή όχι. Θέλω να φύγω στο εξωτερικό. Του χρόνου ή του πάρα χρόνου. Δεν ξέρω πού, δεν ξέρω πότε, δεν ξέρω για πόσο. Αρκεί να φύγω για λίγο τουλάχιστον από την παράνοια του εδώ. Και για να ξεκαθαρίσω, ξέρω πως ούτε εκεί είναι ιδανικά τα πράγματα. Αλλά για κάποιο λόγο νιώθω πως επιβάλλεται να φύγω από τον μικρόκοσμο του εδώ...
ΜΑΡΙΛΟΥ ΒΑΛΕΟΝΤΗ:Αυτή είναι η πιο δύσκολη ερώτηση! Δεν έχω ιδέα τι ετοιμάζω! Σκέφτομαι, σκέφτομαι, σκέφτομαι και γράφω, γράφω, γράφω… Σκέφτομαι και γράφω, δηλαδή! Έχω τρεις – τέσσερις δυνατές ιδέες τις οποίες προετοιμάζω αλλά δεν έχω ιδέα αν θα τα καταφέρω να περάσω από την θεωρία στην πράξη. Το όραμά μου με έχει ξεπεράσει. Είναι τόσο μεγάλο που δεν έχω ιδέα αν θα σταθώ ικανή να το υπηρετήσω. Για να τα καταφέρω θα έπρεπε να βρω μερικούς πολύ καλούς συνεργάτες. Αν τους βρω θα συνεχίσω, αν δεν τους βρω θα σταματήσω και θα κάνω μια μεγάλη παύση. Και δεν έχω ιδέα τι θα ακολουθήσει μετά από την παύση μου. Βέβαια, το αν θα περάσω από την θεωρία στην πράξη εξαρτάται και από μερικούς άλλους παράγοντες. Όπως π.χ από τα τρία Χ: Χώρος, Χρόνος, Χρήμα και από το αν θα είμαι στην Ελλάδα ή όχι. Θέλω να φύγω στο εξωτερικό. Του χρόνου ή του πάρα χρόνου. Δεν ξέρω πού, δεν ξέρω πότε, δεν ξέρω για πόσο. Αρκεί να φύγω για λίγο τουλάχιστον από την παράνοια του εδώ. Και για να ξεκαθαρίσω, ξέρω πως ούτε εκεί είναι ιδανικά τα πράγματα. Αλλά για κάποιο λόγο νιώθω πως επιβάλλεται να φύγω από τον μικρόκοσμο του εδώ...
Τρίτη 19 Ιανουαρίου 2010
ΑRTMANIAC3: ΔΗΜΗΤΡΑ ΓΡΗΓΟΡΕΑ- CONTRA TEMPOκαι ...γενικά!
Συνέντευξη με την Δήμητρα Γρηγορέα
Varelaki:Τί ακριβώς είναι η <
ΔΗΜΗΤΡΑ ΓΡΗΓΟΡΕΑ:Το εύκολο και ίσως κοινότυπο θα ήταν να απαντήσω πως είναι μια καλλιτεχνική ομάδα ή εταιρεία που στην πραγματικότητα είναι. Στην ουσία της όμως δεν είναι αυτό. Προσπαθεί (χωρίς πάντα να το καταφέρνει) να είναι μια κοινότητα που προωθεί την αξία της σύμπραξης, της ομαδικότητας και της αναγνώρισης των ταλέντων όλων των μελών της.
Προέκυψε όπως προκύπτουν συνήθως όλες οι ομάδες (δηλ. από μια παρέα φίλων -το 2003- που ήθελε να ανεβάζει θεατρικές παραστάσεις της επιλογής της) και κατέληξε σήμερα να είναι περισσότερο μια έννοια, μια ιδανική θεωρία, ένας στόχος, μια αξία: Contra Tempo σημαίνει «Κόντρα στο Ρυθμό», δηλαδή κόντρα στη συνήθεια της εποχής που προωθεί την ατομικότητα. H εταιρεία διαφωνεί σε αυτό και επιλέγει να στηριχτεί αποκλειστικά στο δρόμο της υγιούς συνεργασίας. Από την αρχή της δημιουργίας της η Contra Tempo πίστεψε και συνεχίζει να πιστεύει ότι η επιτυχία οφείλεται στην συνεργασία , καθώς και στην αναγνώριση και καλύτερη δυνατή «εκμετάλλευση» της ικανότητας ή εξειδίκευσης που φέρει κάθε μέλος της ομάδας ξεχωριστά.
Τα μέλη της ομάδας αποτελούνται από καλλιτέχνες όλων των κλάδων (10 ηθοποιοί, 2 θεατρικοί σκηνοθέτες, 3 σκηνοθέτες ταινιών, 2 φωτογράφοι, 2 καμεραμάν-μοντέρ, 1 βίντεο- artist, 6 μουσικοί, 2 χορευτές, 2 διακοσμητές, 1 γραφίστρια, 1 γλύπτης, 1 σκηνογράφος, 2 θεατρολόγοι, 1 μακιγιέζ, 3 ηχολήπτες, 2 φωτιστές, 1 μουσικός παραγωγός) και για αυτό επικεντρώνεται σε δουλειές που εμπλέκουν όλες τις τέχνες μαζί.
Η εταιρία ασχολείται με την παροχή υπηρεσιών για πολλά είδη πολιτιστικών εκδηλώσεων (οργάνωση και εκτέλεση παραγωγής , δημόσιες σχέσεις, χορηγίες, casting, management Ελλήνων καλλιτεχνών) καθώς με μετακλήσεις ξένων καλλιτεχνών, με την παραγωγή ταινιών μικρού μήκους και με τη διοργάνωση συνεδρίων και event, αντλώντας τους επαγγελματίες που εκτελούν την κάθε διαδικασία από τα μέλη της (που συνεχώς αυξάνονται) και το καθένα είναι εξειδικευμένο στην παροχή μιας υπηρεσίας.
Varelaki:Θα μου αναφέρεις μερικές δράσεις της που θεωρείς εσύ σημαντικές και ενδιαφέρουσες;
ΔΗΜΗΤΡΑ ΓΡΗΓΟΡΕΑ:Τη σημαντικότερη δράση της η Contra Tempo την πραγματοποίησε όταν αποφάσισε να ιδρυθεί έχοντας ως στόχο την ομαδικότητα. Και για να μην φανεί αλαζονικό αυτό που είπα θα γίνω πιο σαφής. Η ζωή λειτουργεί με άξονα ανταγωνιστικό και ακόμα περισσότερο ο χώρος της τέχνης. Ακόμα και εγώ η ίδια που μιλάω για ομαδικότητα είμαι άτομο άκρως ανταγωνιστικό και εγωιστικό.
Η εμπλοκή μου με το χώρο της τέχνης (ειδικά την περίοδο των φοιτητικών μου χρόνων στο Τμήμα Θεατρικών Σπουδών στην Αθήνα) καλλιεργήσε αυτό το πρόβλημα της ανταγωνιστικότητας, διότι ήταν πρόβλημα που είχαν πολλοί συμφοιτητές και συνάδελφοι μου. Και για να επιβιώσεις σε έναν κόσμο γεμάτο εγωιστές κλέβεις και εσυ λίγο από τον εγωισμό τους. Οπότε η απόφαση μας να ξεκινήσουμε την CONTRA TEMPO το 2003 ήταν η μεγαλύτερη επιτυχία για όλους μας, γιατί κόντρα στο ρυθμό αρχίσαμε να δουλεύουμε με βάση την αρχή της ομάδας και αυτό έγινε αιτία για ισορροπία. Δεν πετυχαίνουμε φυσικά πάντα τον στόχο μας -το να λειτουργούμε απόλυτα ήρεμα και συναδελφικά-, αλλά τουλάχιστον έχουμε την πρόθεση πάντα στο μυαλό μας.
Τώρα όσον αφορά τις σημαντικότερες δράσεις μας σε πρακτικό επίπεδο αναφέρω ενδεικτικά τις ακόλουθες:
- Η παράσταση " Καταιγίδα" του ελάχιστα παρουσιασμένου έργου του Στριντμπεργκ το 2007, που έγινε αιτία να ενταχθούν στην ομάδα νέα και πάρα πολύ σημαντικά μέλη. Αυτή ήταν η πρώτη παράσταση που ανέπτυξε την ιδέα της σύμπραξής 3 τεχνών στην ίδια παραγωγή (θέατρο-σινεμά-μουσική)
- Οι ταινίες μικρού μήκους Dream Space (2007) και RunAway (2008 -βραβευμένη στο πρώτο 48hours film festival)
- Η προσπάθεια μας να ενταχθεί του μάθημα του Σχεδιασμού Φωτισμών(Lighting Design) και Οργάνωσης Παραγωγής (Διευθύνση Σκηνής) στην Πανεπιστημιακή εκπαίδευση
- Η συμπραξή μας το 2009 με την πλέον ανερχόμενη εταιρεία live events (συναυλίες) της Ελλάδας την People Entertainment Group
- Η οργάνωση ενός μεγάλου γαμήλιου event στην Ύδρα την άνοιξη του 2009 που μας έδωσε την αφορμή της ενασχόλησης με τον τομέα αυτό (είναι πραγματικά μια πολύ ευχάριστη διαδικασία το να οργανώνεις ένα γάμο), ενώ παράλληλα μας άνοιξε εναλλακτικές επαγγελματικες προοπτικές.
- Η οργάνωση της ημερίδας " Make a wish...make Money through Art" στα πλαίσια του Money Show 2009 με θέμα την επιχειρηματικότητα στο χώρο της τέχνης
Varelaki:Πώς κινείται το Θέατρο στην Ελλάδα;Γίνονται ενδιαφέροντα πράγματα;Πολλές νεανικές ομάδες,πολλά σχήματα...Βγαίνει κάτι από αυτό ή είναι πολύ κακό για το τίποτα;
ΔΗΜΗΤΡΑ ΓΡΗΓΟΡΕΑ:Από σύμπτωση βρέθηκα από το 2004 ενώ ακόμα σπούδαζα Θεατρολογία να ασχολούμαι με την μουσική. Εργάστηκα στην οργάνωση παραγωγής μουσικών φεστιβάλ, Όπερας, Συναυλιών -ακόμα και νυχτερινών κέντρων!- και σταδιακά απομακρύνθηκα από το Θέατρο με την πρακτική του έννοια. Συνέχισα λοιπόν να ασχολούμαι με το Θέατρο κυρίως όμως ως θεατής. Για μένα ακόμα και όταν ανεβάζει μια θεατρική παράσταση η Contra Tempo, το θέατρο λειτουργεί ως μέσον προβληματισμού και ψυχοθεραπείας. Με βοηθάει να αναλύω τη ζωή και τα προβληματά της και είναι μέσον ισορροπίας.
Επιλέγω λοιπόν να παρακολουθώ κλασσικές παραστάσεις και μεγάλα έργα, που συνήθως εμπεριέχουν και κλασσικά ρεαλιστικά ανθρώπινους προβληματισμούς (βλ. Έντα Γκάμπλερ στο Αμφιθέατρο ή Βυσσινόκηπο στην Οδό Κεφαλληνίας). Αυτό σημαίνει ότι παρακολουθώ ελάχιστα νέες ομάδες γιατί αυτές συνήθως προωθούν αρκετά νεωτεριστικές ιδεές και πρωτοπορίες, που σε αυτή την φάση της ζωής μου δεν με καλύπτουν.
Υπάρχουν φυσικά εξαιρέσεις και είναι ευχάριστο όταν συναντάς ομάδες με άποψη και ουσία ύπαρξης που δεν δουλεύουν για το "φαίνεσθαι" αλλά για το "είναι" (βλέπε ομάδες Abovo και Άσκηση), αλλά δυστυχώς δεν βγαίνει τίποτε με το να ανεβάζει η κάθε ομάδα μια παράσταση σε ένα θέατρο. Η ουσία βρίσκεται στη σύμπραξη.
Varelaki:Tελικά πόσα πράγματα μπορεί να κάνει ένας θεατρολόγος που εργάζεται στον τομέα του πολιτισμού;
Χαχα καλή ερώτηση! Γενικά και εξαιτίας του ζωδίου μου (Δίδυμοι) είμαι υπερκινητικό άτομο που βαριέται εύκολα. Οπότε δείτε τώρα το συνδιασμό Δίδυμος και Θεατρολόγος! Αυτό σημαίνει ότι κάνω πάντα πολλά πράγματα και ταυτόχρονα με τίμημα του να μην τα κάνω πάντα όλα καλά. Δεν ξέρω πόσα μπορεί να κάνει, ξέρω όμως ότι επειδή είναι αρκετά γενικές οι σπουδές του μπορεί να κάνει σχεδόν ότι αφορά τον πολιτισμό εφόσον φυσικά εξειδικευτεί μέσα από την επαγγελματική εμπειρία ή ένα μεταπτυχιακό.
Πάντως εφόσον εξειδικευτεί είναι καλό να μένει στον τομέα του διότι σίγουρα δεν μπορεί κανείς να είναι καλός επαγγελματίας σε όλα. Άρα αν εξειδικευτείς στο Θεατρικό Παιχνίδι κάνε αυτό, αν δουλεύεις ως Ερευνητής ή Stage manager ή Υπεύθυνος Δημοσίων Σχέσεων ή σχεδιάζεις Φωτισμούς αποφάσισε τι αγαπάς περισσότερο και κάντο όσο πιο καλά μπορείς.
Varelaki:Mελλοντικά σχέδια
ΔΗΜΗΤΡΑ ΓΡΗΓΟΡΕΑ:Αφού ξεκαθαρίσω τις επιθυμίες μου και επιλέξω τι είναι αυτό που με γεμίζει τελικά περισσότερο, θα ήθελα να βρω έναν τρόπο Προσφοράς. Με ενδιαφέρει πολύ είτε εγώ είτε η Contra Tempo συνολικά να κάνουν πράξεις που να γίνονται αιτίες προόδου και προσφοράς σε τρίτους. Όσο μεγαλώνω αισθάνομαι ότι ό,τι κάνω πρέπει να "πηγαίνει" κάπου και δεν μιλάω φυσικά για χρήματα.
Θα με ενδιέφερε να γίνεται θεατρικό παιχνίδι για παιδιά που το στερούνται, συνέδρια με θέμα τον πολιτισμό που θα οδηγούνται σε ουσιαστικά συμπεράσματα , συναυλίες με φιλανθρωπικό χαρακτήρα ή να διδάσκω σεμινάρια και να βλέπω μαθητές μου να εμπνέονται από αυτά και να εξελλίσονται επαγγελματικά ή ακόμα μέσα από τη συμμετοχή στο Διοικητικό του Πανελληνίου Σύλλογου Θεατρολόγων. Άρα μελλοντικό σχέδιο είναι: η προσφορά
Παρασκευή 15 Ιανουαρίου 2010
Πέμπτη 14 Ιανουαρίου 2010
ARTMANIAC2-MARIA ΣΟΥΜΠΕΡΤ-ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ,ΘΕΑΤΡΟ
VARELAKI:Πώς ξεκίνησες να γράφεις;
M.ΣΟΥΜΠΕΡΤ:Ξεκίνησα να γράφω τυχαία, μετά τις Πανελλήνιες (97). Ψέματα. Ξεκίνησα στο Γυμνάσιο, όπου ονειρευόμουν να γίνω συγγραφέας, προσπάθησα να γράψω δύο σελίδες, τις διάβασα, απογοητεύτηκα και το ξέχασα. Οπότε η πρώτη αληθινή προσπάθεια (που δεν πήγε στα σκουπίδια) ήταν τελικά το 97. Δεν είπα ψέματα.
VARELAKI:Μίλησέ μου για το πρώτο βιβλίο που εξέδωσες.Σε ποιά ηλικία;
M.ΣΟΥΜΠΕΡΤ:Το πρώτο βιβλίο "Τα πράσινα, τα καστανά και τα μαύρα μάτια" γράφτηκε το καλοκαίρι του 1997 και βγήκε το 1998 από τις εκδόσεις Πόλις. Δεν έχω να πω πολλά για αυτό το βιβλίο. Είναι χαρακτηριστικό της ηλικίας (17 στα 18), με πολλή φαντασία, ονειροπόληση, ατελείωτο ρομαντισμό, και εφηβική μελαγχολία.
VARELAKI:<<Η Ρόζα στη Μέση>>.Η αγωνία του συγγραφέα,το απεγνωσμένο κυνήγι του θέματος που τον αρρωσταίνει.Αυτοαναφορικό μου φαίνεται.Για πες...
Μ.ΣΟΥΜΠΕΡΤ: Είναι και δεν είναι αυτοαναφορικό. Δεν μπορώ να πω πως έφτασα σε τέτοιες καταστάσεις. Το θέμα προέκυψε αφενός όταν μου ζητήθηκε να γράψω ένα διήγημα και δεν ήξερα τι να γράψω. Το υπόλοιπο βιβλίο είναι αποτέλεσμα μιας συνάντησης νέων συγγραφέων που διοργάνωσε το περιοδικό Να ένα μήλο στην Τήνο, όπου προέκυψε η συζήτηση τι έχει μεγαλύτερη σημασία στη συγγραφή: η εμπειρία ζωής ή η σε βάθος ενασχόληση με την κλασική λογοτεχνία.
VARELAKI:<<...όχι άλλο παραμύθι>>.Πώς προέκυψε όλο αυτό,το κείμενο και μετά η παράσταση;
Μ.ΣΟΥΜΠΕΡΤ: Το θεατρικό προέκυψε σε έναν μαραθώνιο καφέ με την σκηνοθέτι Ζωή Μαντά, η οποία μου είπε πως ήθελε να κάνει μια παράσταση αναφορικά με τον Κάτω Κόσμο, όπου ο ήρωάς της θα περιπλανηθεί και θα συναντηθεί με νεκρούς. Από αυτό προέκυψε η ιδέα ο Κάτω Κόσμος να είναι ο Κάτω Κόσμος των Παραμυθιών, όπου θα πηγαίνουν όλοι οι ήρωες και οι παραμυθάδες αφότου πεθάνουν. Το κείμενο και η παράσταση προέκυψαν από αυτήν ακριβώς την ιδέα, πάνω στην οποία δουλέψαμε και με την σκηνογράφο- ενδυματολόγο Βάσια Χριστοδούλου και την Υπεύθυνη Παραγωγής Ελένη Βλάχου.
VARELAKI:Το βιβλίο θα παραγκωνιστεί από το ηλεκτρονικό έντυπο;Tί λες;
M.ΣΟΥΜΠΕΡΤ: Ποτέ μη λες ποτέ. Αν μας έλεγε κανείς πριν από 80 χρόνια πως οι δίσκοι θα αντικαθίσταντο από ipod θα καλούσαμε τους ανθρώπους με τα άσπρα και τις κλούβες. Απλώς πιστεύω πως θα πάρει τον χρόνο του. Και πάντα θα υπάρχουν οι "συλλέκτες" βιβλίων, αυτοί που θέλουν το βιβλίο σαν οντότητα, να μυρίζουν το χαρτί, να το βλέπουν να διαφοροποιείται χρωματικά και αισθητικά κτλ.
VARELAKI:Διαβάζει ο Ελληνας τελικά;
Μ.ΣΟΥΜΠΕΡΤ:Αυτό είναι ένα ενδιαφέρον ερώτημα. Κρίνοντας από την ετήσια παραγωγή βιβλίων θα έλεγε κανείς πως είμαστε μια χώρα που στον ελεύθερο χρόνο της δεν κάνει άλλο από το να διαβάζει μετά μανίας... Οι έρευνες όμως δείχνουν πως συστηματικοί αναγνώστες ειναι λιγότεροι από το 15% του πληθυσμού...
VARELAKI:Μίλησέ μου για το πρώτο βιβλίο που εξέδωσες.Σε ποιά ηλικία;
M.ΣΟΥΜΠΕΡΤ:Το πρώτο βιβλίο "Τα πράσινα, τα καστανά και τα μαύρα μάτια" γράφτηκε το καλοκαίρι του 1997 και βγήκε το 1998 από τις εκδόσεις Πόλις. Δεν έχω να πω πολλά για αυτό το βιβλίο. Είναι χαρακτηριστικό της ηλικίας (17 στα 18), με πολλή φαντασία, ονειροπόληση, ατελείωτο ρομαντισμό, και εφηβική μελαγχολία.
VARELAKI:<<Η Ρόζα στη Μέση>>.Η αγωνία του συγγραφέα,το απεγνωσμένο κυνήγι του θέματος που τον αρρωσταίνει.Αυτοαναφορικό μου φαίνεται.Για πες...
Μ.ΣΟΥΜΠΕΡΤ: Είναι και δεν είναι αυτοαναφορικό. Δεν μπορώ να πω πως έφτασα σε τέτοιες καταστάσεις. Το θέμα προέκυψε αφενός όταν μου ζητήθηκε να γράψω ένα διήγημα και δεν ήξερα τι να γράψω. Το υπόλοιπο βιβλίο είναι αποτέλεσμα μιας συνάντησης νέων συγγραφέων που διοργάνωσε το περιοδικό Να ένα μήλο στην Τήνο, όπου προέκυψε η συζήτηση τι έχει μεγαλύτερη σημασία στη συγγραφή: η εμπειρία ζωής ή η σε βάθος ενασχόληση με την κλασική λογοτεχνία.
VARELAKI:<<...όχι άλλο παραμύθι
Μ.ΣΟΥΜΠΕΡΤ: Το θεατρικό προέκυψε σε έναν μαραθώνιο καφέ με την σκηνοθέτι Ζωή Μαντά, η οποία μου είπε πως ήθελε να κάνει μια παράσταση αναφορικά με τον Κάτω Κόσμο, όπου ο ήρωάς της θα περιπλανηθεί και θα συναντηθεί με νεκρούς. Από αυτό προέκυψε η ιδέα ο Κάτω Κόσμος να είναι ο Κάτω Κόσμος των Παραμυθιών, όπου θα πηγαίνουν όλοι οι ήρωες και οι παραμυθάδες αφότου πεθάνουν. Το κείμενο και η παράσταση προέκυψαν από αυτήν ακριβώς την ιδέα, πάνω στην οποία δουλέψαμε και με την σκηνογράφο- ενδυματολόγο Βάσια Χριστοδούλου και την Υπεύθυνη Παραγωγής Ελένη Βλάχου.
VARELAKI:Το βιβλίο θα παραγκωνιστεί από το ηλεκτρονικό έντυπο;Tί λες;
M.ΣΟΥΜΠΕΡΤ: Ποτέ μη λες ποτέ. Αν μας έλεγε κανείς πριν από 80 χρόνια πως οι δίσκοι θα αντικαθίσταντο από ipod θα καλούσαμε τους ανθρώπους με τα άσπρα και τις κλούβες. Απλώς πιστεύω πως θα πάρει τον χρόνο του. Και πάντα θα υπάρχουν οι "συλλέκτες" βιβλίων, αυτοί που θέλουν το βιβλίο σαν οντότητα, να μυρίζουν το χαρτί, να το βλέπουν να διαφοροποιείται χρωματικά και αισθητικά κτλ.
VARELAKI:Διαβάζει ο Ελληνας τελικά;
Μ.ΣΟΥΜΠΕΡΤ:Αυτό είναι ένα ενδιαφέρον ερώτημα. Κρίνοντας από την ετήσια παραγωγή βιβλίων θα έλεγε κανείς πως είμαστε μια χώρα που στον ελεύθερο χρόνο της δεν κάνει άλλο από το να διαβάζει μετά μανίας... Οι έρευνες όμως δείχνουν πως συστηματικοί αναγνώστες ειναι λιγότεροι από το 15% του πληθυσμού...
ARTMANIAC1-ΒΑΣΙΛΗΣ ΣΑΡΔΕΛΗΣ-ΘΕΑΤΡΟ
ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΜΕ ΤΟΝ ΒΑΣΙΛΗ ΣΑΡΔΕΛΗ
VARELAKI : Μεταξύ Πρέβεζας και Αθήνας. Παρακολουθείς τα θεατρικά δρώμενα στην
πόλη; Γίνονται ενδιαφέροντα πράγματα στο θέατρο σήμερα;
Β.ΣΑΡΔΕΛΗΣ:Για τις πρόβες και τις παραστάσεις του Λαβύρινθου, του νέου μας έργου, ήμουν όλο το διάστημα Αθήνα. Όλο τον υπόλοιπο καιρό πηγαινοέρχομαι, 350 χλμ για να έρθω στην πρωτεύουσα και άλλα τόσα να γυρίσω Πρέβεζα. Σκέφτομαι σοβαρά πλέον να έρχομαι με τις πτήσεις της Ολυμπιακής, που κάνει κάποιες προσφορές τώρα τελευταία. Ναι, τα παρακολουθώ είτε μέσα από έντυπα είτε από συζητήσεις με φίλους είτε από blog κλπ κλπ. Και, ναι, εννοείται ότι γίνονται πολύ ενδιαφέροντα πράγματα. Κατέβηκα κατά τη διάρκεια των γιορτών και δυο παραστάσεις που είδα μου αρέσανε πολύ. Το «Ύστατο Σήμερα» του Χάουαρντ Μπάρκερ με τους Λευτέρη Βογιατζή και Δημήτρη Ήμελλο. Δεν ενθουσιάστηκα τόσο με το έργο όσο με την παρουσία και τη σχέση αυτών των δυο ηθοποιών. Αλλά και το «Ιβάνοφ» από την ομάδα Grasshopper. Περισσότερο για τις ιδέες και τη φρεσκάδα. Ε, και η δική μας η παράσταση είχε αρκετά ενδιαφέροντα στοιχεία πιστεύω.
VARELAKI: Ποιό είδος θεάτρου σε ενδιαφέρει περισσότερο;
Β.ΣΑΡΔΕΛΗΣ:Αρχικά, να πω ότι η κατηγοριοποίηση του θεάτρου με τον τρόπο που γίνεται δεν νομίζω πως κάνει καλό, είτε στους θεατές που αναζητούν παραστάσεις είτε στους ίδιους τους καλλιτέχνες. Θα δεις «Ιβάνοφ» από τους Grasshopper και «Ιβάνοφ» από τον θίασο της Δανδουλάκη (υποθετικά μιλώντας). Το ίδιο έργο στην πρώτη περίπτωση θα χαρακτηριστεί πειραματικό στην άλλη κοινωνικό! Και με αυτόν τον τρόπο μπορούν να αποκλειστούν κάποιοι θεατές που θα σκεφθούν «Α, αυτός ο Ιβάνοφ θα είναι πειραματικός, οι ηθοποιοί θα παίζουν γυμνοί ή θα με ανεβάσουν στη σκηνή να απαγγείλω κανένα ποίημα», χωρίς βέβαια να θέλω να υποτιμήσω είτε τα κριτήρια του κόσμου είτε την έννοια του πειραματικού. Παρόλα αυτά, μπορώ να πω πως το σωματικό θέατρο από κάποιες συγκεκριμένες ομάδες με ενδιαφέρει πάρα πολύ γιατί η δράση στη σκηνή αποκτά μια ποιητική διάσταση. Μου αρέσει επίσης να παρακολουθώ ενδιαφέρουσες προτάσεις, στη σκηνογραφία, στις νέες τεχνολογίες κλπ. Για παράδειγμα στην τελευταία παράσταση του Robert Lepage, «Lipsynch», μια κατασκευή χρησιμοποιήθηκε για να δημιουργήσει το εσωτερικό ενός αεροπλάνου, ένα διαμέρισμα, ένα ραδιοφωνικό στούντιο, ακόμα και νεκροτομείο και πολλά άλλα. Άλλες πάλι φορές μπορεί να «χαθώ» σε μια παράσταση με ελάχιστα σκηνικά και καμιά τεχνολογία. Αυτό μου συνέβη τελευταία φορά με το «Γλάρο» από το Θέατρο Κρετακόρ Βουδαπέστης στα πλαίσια του Φεστιβάλ Αθηνών.
VARELAKI:PLAY-FULL. Πες μου για αυτήν....
Β.ΣΑΡΔΕΛΗΣ:Η Play-full δημιουργήθηκε το 2006 για να παρουσιάσουμε τότε τον πρώτο κύκλο του «Fortune Cookie». Ακολούθησε η παραγωγή για την παράσταση των Ab Ovo, «Εκεί, εκεί στην Κόλαση» σε ένα Κάστρο στην Πρέβεζα τον Αύγουστο της ίδιας χρονιάς. Ο δεύτερος κύκλος του «Fortune Cookie» τον Μάιο του 2008, που μετονομάστηκε σε «Fortune Cookie του Θοδωρή Σκιαδά» και φέτος τον Οκτώβριο του 2009, το νέο έργο, «Labyrinthe». Στο ενδιάμεσο, δυο συναυλίες στην Πρέβεζα με τον τίτλο «GET industREAL» (live από Minimaximum και από Free Piece Of Tape, Τάσο Στάμου και Magnitophono αντίστοιχα) γίνανε σαν συμπαραγωγή της Play-full με έναν πολύ-χώρο. Δεν περιορίζεται μόνο στο να στήνει τις δικές της παραγωγές, αλλά στηρίζει όταν χρειάζεται «νομικά» και πρακτικά κάποιες άλλες ιδέες μου είτε στο θέατρο είτε τη μουσική.
Β.ΣΑΡΔΕΛΗΣ:Η Play-full δημιουργήθηκε το 2006 για να παρουσιάσουμε τότε τον πρώτο κύκλο του «Fortune Cookie». Ακολούθησε η παραγωγή για την παράσταση των Ab Ovo, «Εκεί, εκεί στην Κόλαση» σε ένα Κάστρο στην Πρέβεζα τον Αύγουστο της ίδιας χρονιάς. Ο δεύτερος κύκλος του «Fortune Cookie» τον Μάιο του 2008, που μετονομάστηκε σε «Fortune Cookie του Θοδωρή Σκιαδά» και φέτος τον Οκτώβριο του 2009, το νέο έργο, «Labyrinthe». Στο ενδιάμεσο, δυο συναυλίες στην Πρέβεζα με τον τίτλο «GET industREAL» (live από Minimaximum και από Free Piece Of Tape, Τάσο Στάμου και Magnitophono αντίστοιχα) γίνανε σαν συμπαραγωγή της Play-full με έναν πολύ-χώρο. Δεν περιορίζεται μόνο στο να στήνει τις δικές της παραγωγές, αλλά στηρίζει όταν χρειάζεται «νομικά» και πρακτικά κάποιες άλλες ιδέες μου είτε στο θέατρο είτε τη μουσική.
VARELAKI:Τελικά ποιός είναι ο<<Θοδωρής Σκιαδάς>>;
Β.ΣΑΡΔΕΛΗΣ:Από τον πρώτο κιόλας κύκλο της παράστασης, υπήρχε το όνομα Θοδωρής Σκιαδάς. Θοδωρή λέγανε τον ηθοποιό που τον ενσάρκωνε τότε, και το επώνυμο Σκιαδάς προέκυψε ένα απόγευμα που συζητάγαμε για το έργο με την ομάδα. Όταν παρακολούθησε την παράσταση η μητέρα μου, μου είπε ότι είναι και ένα χωριό στον Νομό Πρέβεζας που ονομάζεται έτσι, οπότε φαντάζομαι βρέθηκε η σύνδεση. Στον δεύτερο κύκλο σκέφτηκα να το προσθέσω στον τίτλο, μιας και σαν θεατές βλέπουμε το βασικό χαρακτήρα του έργου, το συγγραφέα Θοδωρή Σκιαδά να γράφει ένα θεατρικό με το όνομα «Fortune Cookie». Ένα παιχνίδι δηλαδή, που βασίστηκε αρκετά σε ιδέες από την ταινία «Adaptation» σε σενάριο του Charlie Kaufman. Όλα τα έντυπα το παρουσιάσανε σαν να είναι συγγραφέας ο Σκιαδάς, ένα υπαρκτό πρόσωπο δηλαδή. Κάτι που βέβαια μας άρεσε πολύ γιατί βρήκε στόχο το προσωπικό μας αστείο.
Β.ΣΑΡΔΕΛΗΣ:Από τον πρώτο κιόλας κύκλο της παράστασης, υπήρχε το όνομα Θοδωρής Σκιαδάς. Θοδωρή λέγανε τον ηθοποιό που τον ενσάρκωνε τότε, και το επώνυμο Σκιαδάς προέκυψε ένα απόγευμα που συζητάγαμε για το έργο με την ομάδα. Όταν παρακολούθησε την παράσταση η μητέρα μου, μου είπε ότι είναι και ένα χωριό στον Νομό Πρέβεζας που ονομάζεται έτσι, οπότε φαντάζομαι βρέθηκε η σύνδεση. Στον δεύτερο κύκλο σκέφτηκα να το προσθέσω στον τίτλο, μιας και σαν θεατές βλέπουμε το βασικό χαρακτήρα του έργου, το συγγραφέα Θοδωρή Σκιαδά να γράφει ένα θεατρικό με το όνομα «Fortune Cookie». Ένα παιχνίδι δηλαδή, που βασίστηκε αρκετά σε ιδέες από την ταινία «Adaptation» σε σενάριο του Charlie Kaufman. Όλα τα έντυπα το παρουσιάσανε σαν να είναι συγγραφέας ο Σκιαδάς, ένα υπαρκτό πρόσωπο δηλαδή. Κάτι που βέβαια μας άρεσε πολύ γιατί βρήκε στόχο το προσωπικό μας αστείο.
VARELAKI:Πώς προέκυψε το LABYRINTHΕ;
Β.ΣΑΡΔΕΛΗΣ:Στο δεύτερο κύκλο του «Fortune Cookie» το βασικό σκηνικό μας ήταν τρία ταμπλό που είχανε διαφορετικές εικόνες σε κάθε πλευρά και δημιουργούσαν από τη μια το τοπίο του κινέζικου εστιατορίου και από την άλλη τα κτίρια μιας πόλης. Λίγο πριν ολοκληρωθούν οι παραστάσεις συζήτησα το ενδεχόμενο συνεργασίας με ένα συγκρότημα για μια παράσταση που θα συνδύαζε και live performance από αυτούς. Η συνεργασία δεν έγινε βέβαια γιατί παραήταν φιλόδοξη, αλλά η σκηνική ιδέα κρατήθηκε όπως και η μουσικός μας, μέλος του συγκεκριμένου συγκροτήματος. Ποια ήταν η ιδέα; Να έχουμε κάποια ταμπλό – στην αρχή ήταν εννιά και μετά καταλήξαμε σε έξι – που δημιουργούν την αίσθηση ενός λαβύρινθου. Η ιδιαιτερότητα τους ήταν ότι ταυτόχρονα αποτελούν τον καμβά για να προβάλλονται τα videos της παράστασης. Μετά έπρεπε να βρω την ιστορία. Επέλεξα σε πρώτο πλάνο να έχουμε τον κόσμο της τηλεόρασης και πιο συγκεκριμένα τη δημιουργία μιας τηλεοπτικής εκπομπής. Και σιγά-σιγά προκύψανε κάποιες αγαπημένες μου ταινίες. Το «Possible Worlds» του Robert Lepage, το «Magnolia» του Paul Thomas Anderson, η ταινία μικρού μήκους του Tom Tykver στο «Paris Jet ‘ Aime», καθώς και το «Mulholland Dr.» του David Lynch. Κάποιες βασικές σκηνές και ιδέες των ταινιών αυτών δουλεύτηκαν στις πρόβες με πολλούς αυτοσχεδιασμούς και εντάχθηκαν στην ιστορία του Λαβύρινθου. Κάποιες άλλες μπήκαν κατευθείαν στον κάδο ανακύκλωσης, αφού σκοπός μας από την αρχή ήταν να πούμε την ιστορία του Λαβύρινθου. Στον επόμενο όμως κύκλο του έργου, θα υπάρξει εκ νέου επεξεργασία του κειμένου, μιας και προκύψανε ιδέες που δεν προλάβαμε να επεξεργαστούμε έγκαιρα.
VARELAKI Μελλοντικά σχέδια;
Β.ΣΑΡΔΕΛΗΣ:Σίγουρα τα προηγούμενα παιδιά της Play-full τόσο το «Fortune Cookie» όσο και το πρόσφατο «Labyrinthe» θα αναζητήσουν κατά πάσα πιθανότητα τον επόμενο κύκλο τους. Αυτή τη στιγμή όμως έχω περισσότερο ανάγκη να βρω ένα κείμενο άλλου συγγραφέα και να μην βασιστούμε σε μια devised λογική. Επιπλέον, γίνεται μια προσπάθεια να εντάξουμε την Πρέβεζα και τη Λευκάδα σαν πόλεις στο πρόγραμμα «Artlocus» του Εθνικού Κέντρου Θεάτρου και Χορού. Θα προσπαθήσουμε και εκτός του Artlocus να φέρνουμε παραστάσεις μικρού προϋπολογισμού από νέες ομάδες που πιστεύουμε πως έχουν ενδιαφέρον και θα αρέσουν στον κόσμο. Έγινε η αρχή με τους Ab Ovo πριν τέσσερα χρόνια και τώρα μέσα στο Φεβρουάριο συζητάμε τη δεύτερη παρόμοια πρωτοβουλία. Ελπίζοντας, να μην χρειαστεί μια ακόμα τετραετία για να ξαναγίνει κάτι τέτοιο. Τέλος, υπάρχει μια συναυλία στα σκαριά σε έναν πολύ ιδιαίτερο χώρο στην Πρέβεζα το καλοκαίρι. Περισσότερο μια οπτικοακουστική αφήγηση, παρά μια συναυλία.
Β.ΣΑΡΔΕΛΗΣ:Στο δεύτερο κύκλο του «Fortune Cookie» το βασικό σκηνικό μας ήταν τρία ταμπλό που είχανε διαφορετικές εικόνες σε κάθε πλευρά και δημιουργούσαν από τη μια το τοπίο του κινέζικου εστιατορίου και από την άλλη τα κτίρια μιας πόλης. Λίγο πριν ολοκληρωθούν οι παραστάσεις συζήτησα το ενδεχόμενο συνεργασίας με ένα συγκρότημα για μια παράσταση που θα συνδύαζε και live performance από αυτούς. Η συνεργασία δεν έγινε βέβαια γιατί παραήταν φιλόδοξη, αλλά η σκηνική ιδέα κρατήθηκε όπως και η μουσικός μας, μέλος του συγκεκριμένου συγκροτήματος. Ποια ήταν η ιδέα; Να έχουμε κάποια ταμπλό – στην αρχή ήταν εννιά και μετά καταλήξαμε σε έξι – που δημιουργούν την αίσθηση ενός λαβύρινθου. Η ιδιαιτερότητα τους ήταν ότι ταυτόχρονα αποτελούν τον καμβά για να προβάλλονται τα videos της παράστασης. Μετά έπρεπε να βρω την ιστορία. Επέλεξα σε πρώτο πλάνο να έχουμε τον κόσμο της τηλεόρασης και πιο συγκεκριμένα τη δημιουργία μιας τηλεοπτικής εκπομπής. Και σιγά-σιγά προκύψανε κάποιες αγαπημένες μου ταινίες. Το «Possible Worlds» του Robert Lepage, το «Magnolia» του Paul Thomas Anderson, η ταινία μικρού μήκους του Tom Tykver στο «Paris Jet ‘ Aime», καθώς και το «Mulholland Dr.» του David Lynch. Κάποιες βασικές σκηνές και ιδέες των ταινιών αυτών δουλεύτηκαν στις πρόβες με πολλούς αυτοσχεδιασμούς και εντάχθηκαν στην ιστορία του Λαβύρινθου. Κάποιες άλλες μπήκαν κατευθείαν στον κάδο ανακύκλωσης, αφού σκοπός μας από την αρχή ήταν να πούμε την ιστορία του Λαβύρινθου. Στον επόμενο όμως κύκλο του έργου, θα υπάρξει εκ νέου επεξεργασία του κειμένου, μιας και προκύψανε ιδέες που δεν προλάβαμε να επεξεργαστούμε έγκαιρα.
VARELAKI Μελλοντικά σχέδια;
Β.ΣΑΡΔΕΛΗΣ:Σίγουρα τα προηγούμενα παιδιά της Play-full τόσο το «Fortune Cookie» όσο και το πρόσφατο «Labyrinthe» θα αναζητήσουν κατά πάσα πιθανότητα τον επόμενο κύκλο τους. Αυτή τη στιγμή όμως έχω περισσότερο ανάγκη να βρω ένα κείμενο άλλου συγγραφέα και να μην βασιστούμε σε μια devised λογική. Επιπλέον, γίνεται μια προσπάθεια να εντάξουμε την Πρέβεζα και τη Λευκάδα σαν πόλεις στο πρόγραμμα «Artlocus» του Εθνικού Κέντρου Θεάτρου και Χορού. Θα προσπαθήσουμε και εκτός του Artlocus να φέρνουμε παραστάσεις μικρού προϋπολογισμού από νέες ομάδες που πιστεύουμε πως έχουν ενδιαφέρον και θα αρέσουν στον κόσμο. Έγινε η αρχή με τους Ab Ovo πριν τέσσερα χρόνια και τώρα μέσα στο Φεβρουάριο συζητάμε τη δεύτερη παρόμοια πρωτοβουλία. Ελπίζοντας, να μην χρειαστεί μια ακόμα τετραετία για να ξαναγίνει κάτι τέτοιο. Τέλος, υπάρχει μια συναυλία στα σκαριά σε έναν πολύ ιδιαίτερο χώρο στην Πρέβεζα το καλοκαίρι. Περισσότερο μια οπτικοακουστική αφήγηση, παρά μια συναυλία.
Δευτέρα 11 Ιανουαρίου 2010
Σάββατο 9 Ιανουαρίου 2010
η ταυτότητα του blog
Eίναι ένα blog για την Τέχνη και τον Πολιτισμό.Το Θέατρο και την Ποίηση κυρίως,αλλά και για κάθε έντεχνη δημιουργία που παρουσιάζει ενδιαφέρον .Γιατί η Τέχνη είναι ο πιο σύντομος δρόμος από τον έναν άνθρωπο στον άλλο.[Ροζέ Γκαρωντύ].Σκέψεις,συνεντεύξεις,κριτικές,άρθρα,επιλογές,προτάσεις,αναφορές,συνδέσεις,λοιπόν!
Ολα εδώ.Με πολλές αφορμές για πληροφόρηση, διάλογο , προβληματισμό!!!!,αντιλογίες και συγκρούσεις.
Ολα εδώ.Με πολλές αφορμές για πληροφόρηση, διάλογο , προβληματισμό!!!!,αντιλογίες και συγκρούσεις.
ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΜΕ ΤΟΝ ΑΛΕΞΗ ΣΟΛΟΜΟ
ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΣΤΗΝ ΑΣΗΜΙΝΑ ΞΗΡΟΓΙΑΝΝΗ
Διαβάζοντας τα βιβλία σας αισθάνθηκα δέος.Η πρώτη σκέψη:Yπάρχει κάτι γύρω από το θέατρο που αυτός ο άνθρωπος δεν το γνωρίζει;Κύριε Σολομέ,είστε αναμφίβολα μια πολυσχιδής προσωπικότητα.Μα μεγάλη σας αγάπη ήταν η σκηνοθεσία.Πώς σας κέρδισε;
A.Σ. Μου άρεσαν όλες οι τέχνες,εκτός από τη μουσική,γιατί ήμουν εκ γενετής φάλτσος.Το θέατρο μ΄ ενδιέφερε και δοκίμασα διάφορες εκδηλώσεις του,σαν ηθοποιός,σκηνογράφος και ενδυματολόγος,σαν μεταφραστής,καθώς και συγγραφέας θεατρικών έργων,δύο από τα οποία έχουν ανέβει...
Ποιοί σκηνοθέτες σας επηρέασαν;
Α.Σ. O Koυν,που ήταν δάσκαλός μου στο Κολλέγιο,ο Φώτος Πολίτης και ο Ροντήρης.Επίσης,πολλοί σκηνοθέτες των ξένων θεάτρων.
Ενα μικρό σχόλιο για την πορεία σας στο Εθνικό;
Α.Σ. Από το ΄50 μέχρι το΄90...40 χρόνια.Δεν έχω παρά μόνο ευχάριστες αναμνήσεις,επειδή τα χρόνια αυτά το Εθνικό διέθετε ομάδα εξαιρετικών και ανεπανάληπτων ηθοποιών,που αποτελούσαν τα μόνιμα στελέχη του.
Τί σήμαινε για σας το ΠΡΟΣΚΗΝΙΟ;
Α.Σ. Ηταν ο μόνος προσωπικός θίασος που έκανα, και ήμουνα καλλιτεχνικά τυχερός να έχω άριστους συνεργάτες,ηθοποιούς,σκηνογράφους,μουσικούς και λοιπά...
Εχετε γράψει εκτενώς για τον Ευριπίδη στο ''Ευφυής και Μανικός''.Σας ενθουσιάζει πιο πολύ από τους άλλους δύο μεγάλους τραγικούς;
Α.Σ. Επειδή ο Ευριπίδης,σαν προσωπικότητα,στα έργα και στη ζωή του βρίσκεται πιο κοντά στη σύγχρονη ψυχανάλυση.Γενικά,ο κάθε ένας τραγικός στο είδος του είναι τέλειος.
Διαβάζοντας την Εικασία ή Κασσιανή...το μυθιστόρημά σας...Ποιά η σχέση σας με τη θρησκεία;
A.Σ. Δεν το πήρα θρησκευτικά...Με ενδιέφερε πιο πολύ η προσωπικότητα της ηρωίδας με τα πάθη,τις αδυναμίες και τις ατυχίες της,παρά το θρησκευτικό μέρος της ιστορίας.
Πρέπει να τολμά κανείς στο Θέατρο;H λέξη '' καινοτομία '' ακούγεται επικίνδυνη.
Α.Σ. Πολύ σωστά...Ωστόσο,πρέπει κανείς να τολμάει σε θέματα που πραγματικά πιστεύει και όχι να τολμάει για να επιδείξει την τολμηρή του μικρουπόσταση.
Τελευταία,πότε παρακολουθήσατε κάποια παράσταση στην Επίδαυρο;
Α.Σ. Παρακολούθησα μία του Ευαγγελάτου και μία του Τσιάνου που είχαν την ευγένεια και οι δυο τους να μου τις αφιερώσουν.Αλλωστε,ο Ευαγγελάτος είναι ο χρονολογικά στερνός στερνός από τους Επιδαύρειους καλλιτέχνες της Χρυσής Εποχής.
Εχετε κάνει κι άλλες σπουδές...
Α.Σ. Ναι.Είχα περάσει Νομική και Φιλολογία...Ο λόγος που τα παράτησα ήταν ότι θαύμαζα περισσότερο τους θεατρανθρώπους από τους δικηγόρους και τους δασκάλους.
Τί θα λέγατε σήμερα σε όλους όσους ασχολούνται με το Θέατρο;Eνα μήνυμα...
Α.Σ. Να σέβονται τους δραματουργούς περισσότερο από τους εαυτούς τους.
Ενας μικρός ορισμός για την Τέχνη;
A.Σ. Δεν είναι ερώτηση που είμαι ικανός να απαντήσω.Οι ορισμοί είναι πάντα επικίνδυνοι.
Το δόγμα '' η τέχνη για την τέχνη ''.Ενα σχόλιο;
A.Σ. Χωρίς αυτό να αποτελεί ορισμό...η Τέχνη είναι το έσχατο και ανώτατο δίδαγμα της Ζωής.
Ο καλλιτέχνης πρέπει να κατεβαίνει στο επίπεδο του λαού ή το αντίστροφο;
Α.Σ. Οπωσδήποτε η τέχνη πρέπει να εξυψώνει τον λαό,αλλά χωρίς να τον παραζαλίζει.
Πώς ξεχωρίζει η Τέχνη του Θεάτρου από τις υπόλοιπες;
Α.Σ. Η Δραματουργία ζει αιώνια,αλλά το ζωντάνεμά της στη σκηνή πεθαίνει αμέσως.
Η ζωή σας υπήρξε πλούσια σε εμπειρίες και βιώματα σε όλα τα επίπεδα.Υπάρχει κάτι που θα θέλατε να το είχατε κάνει και δεν το κάνατε;
Α.Σ. Θα ήθελα να είχα βγάλει μια πεντάρα από το Θέατρο,αλλά,δυστυχώς,ξόδεψα λοκες μου τις πεντάρες για χάρη του.
Εχετε ταξιδέψει πολύ...Είναι η Ελλάδα η πιο όμορφη χώρα του κόσμου;
A.Σ.Η Ελλάδα έχει ιστορική ομορφιά...
Πώς περνάτε τις ώρες σας;
Α.Σ. Λύνοντας σταυρόλεξα,ταίζοντας τη γάτα μου και κάνοντας ωραίους περιπάτους στα περίχωρα...
ΣΗΜΕΙΩΣΗ
Ολα τα κείμενα που προηγήθηκαν[κριτικές για το <ΝΤΙΜΠΟΥΚ>>,την <<ΤΕΧΝΗ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ ΧΑΑΡΜΑΝ>>,τις <<ΒΑΚΧΕΣ>>,την <<ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΜΑΣΚΑ-Falimento>>,oi συνεντεύξεις με τους:Tάσο Μπαντή,Μπέττυ Νικολέση,Κατερίνα Ευαγγελάτου,Σπύρο Κολιαβασίλη,το άρθρο για τον νομπελίστα Πίντερ,το κείμενο -αναφορά σε τρεις μεγάλες κυρίες του θεάτρου,το κείμενο για το Φεστιβάλ Νέων Θεατρίνων,το κείμενο για το μιούζικαλ LOS TARANTOS, το κείμενο<<Το θέατρο πάει σχολείο>>,το κείμενο για τις ΔΟΚΙΜΕΣ του Αμόρε]έχουν δημοσιευθεί στο ενημερωτικό φυλλάδιο του Επιστημονικού Συλλόγου [Θεατρολόγων[Π.Ε.ΣΥ.Θ.] Η συνέντευξη με τον Αλέξη Σολομό που ακολουθεί αποτελεί απόσπασμα από την διπλωματική μου εργασία με γενικό τίτλο:<>.Πρόκειται στην ουσία για ένα πορτρέτο της πολυσχιδούς αυτής προσωπικότητας που στιγμάτισε το ελληνικό θέατρο.Ούσα φοιτήτρια λοιπόν θεατρολογίας και κάνοντας την προσωπική μου έρευνα για τον Σολομό, είχα την τύχη να ανταποκριθεί στο τηλεφώνημά μου , να με δεχτεί στο σπίτι του και να μου παραχωρήσει την συνέντευξη που μπορείτε να διαβάσετε.
ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΜΕ ΤΟΝ ΤΑΣΟ ΜΠΑΝΤΗ
Φεβρουάριος 2006
Αρ.52
ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΜΕ ΤΟΝ ΤΑΣΟ ΜΠΑΝΤΗ
Ο σκηνοθέτης Τάσος Μπαντής μιλάει στην Ασημίνα Ξηρογιάννη για το θέατρο<<ΕΜΠΡΟΣ>> και τα έργα που ανεβαίνουν φέτος εκεί,για τη νέα δραματική σχολή<<ΕΜΠΡΟΣ-ΘΕΑΤΡΟΕΡΓΑΣΤΗΡΙΟΝ>>και για το μέλλον του θεάτρου.
ΔΥΟ ΕΡΓΑ ΣΤΟ <<ΕΜΠΡΟΣ>>
Στο ρεπερτόριο της Εταιρίας Θεάτρου <<Εμπρός>> περιλαμβάνονται φέτος και <<συνδιαλέγονται>> δύο έργα διαφορετικά,δύο γραφές και δύο κόσμοι ασύμπτωτοι,που διασταυρ'ωνονται όμως στον βαθύ πυρήνα τους ,που είναι η αβυσσαλέα και καθοριστική σχέση του ανθρώπου με τον γονέα του.Ενας Πατέρας και ένας Γιος(ή οι <<τρεις εκδοχές του γιου>>,μια που το έργο αναφέρεται στην ανθρώπινη κλωνοποίηση) στο έργο της Κάριλ Τσέρτσιλ<<Ενας Αριθμός>> και μία Μάνα και μία Κόρη>> στο έργο της Λίας Βιτάλη <<Αddio del passato>>.Kαι τα δύο,μια βασανιστική διερεύνηση αυτής της βαθιάς εξάρτησης των παιχνιδιών εξουσίας και επιβολής,των ανομολόγητων κινήτρων,των αλλεπάλληλων βιασμών που συντελούνται μέσα στο πεδίο της πρωταρχικής αυτής σχέσης,Και τα δύο,με γραφή νεωτερική και καυστικό χιούμορ,δείγματα γραφής δύο γυναικών συγγραφέων του σήμερα.Η Κάριλ Τσέρτσιλ,μια από τις κορυφαίες φωνές του Μεταπολεμικού Θεάτρου της Αγγλίας,στο τελευταίο της αυτό έργο,γραμμένο το 2002,καταπιάνεται,για πρώτη φορά στο θέατρο,με το θέμα της ανθρώπινης κλωνοποίησης.Ως το <<πρώτο αληθινό έργο του 21ου αιώνα>> χαρακτηρίστηκε από την κριτική το <<Ενας Αριθμός>>.Εργο τολμηρό,τόσο για τη θεματική του,όσο και για την απαράμιλλη,πυκνή,ασθματική,ελλειπτική γραφή του,γνώρισε τεάστια επιτυχία παντού όπου παίχτηκε.Στην παράσταση του <<Εμπρός>.,εκτός από την μετάφραση που έκανα-σε συνεργασία με τον Θανάση Σαράντο- και την σκηνοθεσία, επωμίζομαι,με ξεχωριστή ευχαρίστηση,τον ρόλο του Πατέρα,με τον Θανάση Σαράντο να υποδύεται και τις τρεις εκδοχές του Γιου.
Η Λία Βιτάλη στο <<Αddio del passato>.,το τέταρτο θεατρικό έργο της που βλέπει το φως της σκηνής,στήνει με εξαιρετική δεξιοτεχνία ένα σκηνικό παιχνίδι με τη μνήμη και το παρόν,ένα σχεδόν γκροτέσκο κωμικό και,ταυτόχρονα βαθιά συγκινητικό παραμύθι,για τη σχέση Μάνας και Κόρης,που τις ερμηνεύουν αντίστοιχα δύο ξεχωριστές κυρίες του θεάτρου μας.Η Σμαράγδα Σμυρναίου και η Αναστασία Πανταζοπούλου.Το σκηνικό και τα κοστούμια και στις δύο παραστάσεις είναι της Ελένης Μανωλοπούλου και οι φωτισμοί του Ηλία Κωνσταντακόπουλου.
Η ΔΡΑΜΑΤΙΚΗ ΣΧΟΛΗ <<ΕΜΠΡΟΣ-ΕΡΓΑΣΤΗΡΙΟΝ>>
Η νέα σχολή που ιδρύθηκε με την πρωτοβουλία της εταιρείας θεάτρου<<Εμπρός>>και του Θεάτρου<<Εργαστήριον>> φιλοδοξεί ουσιαστικά να συνεχίσει το εκπαιδευτικό έργο της σχολής των <<Μορφών>> που έπαψε να λειτουργεί το 2000.Η προγενέστερη εμπειρία,σε συνδυασμό με τα νέα δεδομένα και τις νέες εργασίες που θα πραγματοποιηθούν,πιστεύουμε ότι θα αποτελέσουν τη στέρεη βάση για τη δημιουργία μιας σχολής που θα εφοδιάζει τους υποψήφιους νέους ηθοποιούς με τα απαραίτητα εκφραστικά <<εργαλεία>>για την άσκηση της Τέχνης τους,αλλά και την πνευματικότητα και το ήθος που η δουλειά αυτή απαιτεί,ιδιαίτερα στους κατακερματισμένους καιρούς μας.Αντιλαμβάνομαι πάντα τη σχολή ως ένα φυτώριο για το θέατρο,ως μια εκ των ένδο συνεχή ανανέωση του έμψυχου υλικού που τροφοδοτεί και στηρίζει τη δουλειά του<<Εμπρός>>
ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ ΤΟΥ ΘΕΑΤΡΟΥ
Το θέατρο είναι μια τέχνη που εδράζεται κατεξοχήν στην επικοινωνία,στο ζωντανό<<πάρε-δώσε>> του ηθοποιού με τον θεατή.Σε μια εποχή που οι άνθρωποι γίνονται ολοένα και περισσότερο μη επικοινωνιακοί,που κλείνονται στο καβούκι της ατομικότητάς τους ο καθένας,που η<<επικοινωνία>> συντελείται ψευδεπίγραφα με τη διαμεσολάβηση έτοιμων εικόνων,είναι φυσικό το θέατρο να περνάει κρίση διεθνώς.Απομακρύνεται όλο και πιο πολύ από τα φυσικά του <<όπλα>>,τον λόγο του ποιητή,την κατάθεση του ηθοποιού,την ενεργητική συμμετοχή του ποιητή και προσφεύγει σε μέτρα αλλότρια για να συγκινήσει το κοινό του.Η ολοένα και πιο διευρυμένη χρήση της τεχνολογίας ,η κυριαρχία της εικόνας,η περιθωριοποίηση του λόγου και του ηθοποιού ξιπάζουν και προσελκύουν το θεατή ως<<καταναλωτή θεάματος>> πια και όχι ως συναυτουργό στην πράξη τη θεατρική.΄Η το άλλο φαινόμενο που παρατηρείται ευρύτατα στη χώρα μας,-αλλά και άλλού,υποθέτω-η γλώσσα ,το ήθος και το ύφος της τηλεόρασης να μεταφέρονται αυτούσια στο θέατρο.Τηλεοπτικοί συγγραφείς και σκηνοθέτες μεταφέρουν την αισθητική του κενού,του χαβαλέ...στο σανίδι της σκηνής...και το κοινό συρρέει.Φαινόμενα άκρως επικίνδυνα,πιστεύω,για την ίδια τη φύση,άρα και το μέλλον του θεάτρου,που συγκροτούν,όμως,μια χειροπιαστή πραγματικότητα.Θα βρει το Θέατρο τον δρόμο να υπερβεί τα δεδομένα αυτής της κρίσης,να ορθώσει ξανά τη φωνή του,να διαδραματίσει το ζωτικό του ρόλο,ή θα πεταχτεί κι αυτό,μαζί με άλλα κατάλοιπα πολιτισμού,στον σκουπιδοτενεκέ της ιστορίας;
Αρ.52
ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΜΕ ΤΟΝ ΤΑΣΟ ΜΠΑΝΤΗ
Ο σκηνοθέτης Τάσος Μπαντής μιλάει στην Ασημίνα Ξηρογιάννη για το θέατρο<<ΕΜΠΡΟΣ>> και τα έργα που ανεβαίνουν φέτος εκεί,για τη νέα δραματική σχολή<<ΕΜΠΡΟΣ-ΘΕΑΤΡΟΕΡΓΑΣΤΗΡΙΟΝ>>και για το μέλλον του θεάτρου.
ΔΥΟ ΕΡΓΑ ΣΤΟ <<ΕΜΠΡΟΣ>>
Στο ρεπερτόριο της Εταιρίας Θεάτρου <<Εμπρός>> περιλαμβάνονται φέτος και <<συνδιαλέγονται>> δύο έργα διαφορετικά,δύο γραφές και δύο κόσμοι ασύμπτωτοι,που διασταυρ'ωνονται όμως στον βαθύ πυρήνα τους ,που είναι η αβυσσαλέα και καθοριστική σχέση του ανθρώπου με τον γονέα του.Ενας Πατέρας και ένας Γιος(ή οι <<τρεις εκδοχές του γιου>>,μια που το έργο αναφέρεται στην ανθρώπινη κλωνοποίηση) στο έργο της Κάριλ Τσέρτσιλ<<Ενας Αριθμός>> και μία Μάνα και μία Κόρη>> στο έργο της Λίας Βιτάλη <<Αddio del passato>>.Kαι τα δύο,μια βασανιστική διερεύνηση αυτής της βαθιάς εξάρτησης των παιχνιδιών εξουσίας και επιβολής,των ανομολόγητων κινήτρων,των αλλεπάλληλων βιασμών που συντελούνται μέσα στο πεδίο της πρωταρχικής αυτής σχέσης,Και τα δύο,με γραφή νεωτερική και καυστικό χιούμορ,δείγματα γραφής δύο γυναικών συγγραφέων του σήμερα.Η Κάριλ Τσέρτσιλ,μια από τις κορυφαίες φωνές του Μεταπολεμικού Θεάτρου της Αγγλίας,στο τελευταίο της αυτό έργο,γραμμένο το 2002,καταπιάνεται,για πρώτη φορά στο θέατρο,με το θέμα της ανθρώπινης κλωνοποίησης.Ως το <<πρώτο αληθινό έργο του 21ου αιώνα>> χαρακτηρίστηκε από την κριτική το <<Ενας Αριθμός>>.Εργο τολμηρό,τόσο για τη θεματική του,όσο και για την απαράμιλλη,πυκνή,ασθματική,ελλειπτική γραφή του,γνώρισε τεάστια επιτυχία παντού όπου παίχτηκε.Στην παράσταση του <<Εμπρός>.,εκτός από την μετάφραση που έκανα-σε συνεργασία με τον Θανάση Σαράντο- και την σκηνοθεσία, επωμίζομαι,με ξεχωριστή ευχαρίστηση,τον ρόλο του Πατέρα,με τον Θανάση Σαράντο να υποδύεται και τις τρεις εκδοχές του Γιου.
Η Λία Βιτάλη στο <<Αddio del passato>.,το τέταρτο θεατρικό έργο της που βλέπει το φως της σκηνής,στήνει με εξαιρετική δεξιοτεχνία ένα σκηνικό παιχνίδι με τη μνήμη και το παρόν,ένα σχεδόν γκροτέσκο κωμικό και,ταυτόχρονα βαθιά συγκινητικό παραμύθι,για τη σχέση Μάνας και Κόρης,που τις ερμηνεύουν αντίστοιχα δύο ξεχωριστές κυρίες του θεάτρου μας.Η Σμαράγδα Σμυρναίου και η Αναστασία Πανταζοπούλου.Το σκηνικό και τα κοστούμια και στις δύο παραστάσεις είναι της Ελένης Μανωλοπούλου και οι φωτισμοί του Ηλία Κωνσταντακόπουλου.
Η ΔΡΑΜΑΤΙΚΗ ΣΧΟΛΗ <<ΕΜΠΡΟΣ-ΕΡΓΑΣΤΗΡΙΟΝ>>
Η νέα σχολή που ιδρύθηκε με την πρωτοβουλία της εταιρείας θεάτρου<<Εμπρός>>και του Θεάτρου<<Εργαστήριον>> φιλοδοξεί ουσιαστικά να συνεχίσει το εκπαιδευτικό έργο της σχολής των <<Μορφών>> που έπαψε να λειτουργεί το 2000.Η προγενέστερη εμπειρία,σε συνδυασμό με τα νέα δεδομένα και τις νέες εργασίες που θα πραγματοποιηθούν,πιστεύουμε ότι θα αποτελέσουν τη στέρεη βάση για τη δημιουργία μιας σχολής που θα εφοδιάζει τους υποψήφιους νέους ηθοποιούς με τα απαραίτητα εκφραστικά <<εργαλεία>>για την άσκηση της Τέχνης τους,αλλά και την πνευματικότητα και το ήθος που η δουλειά αυτή απαιτεί,ιδιαίτερα στους κατακερματισμένους καιρούς μας.Αντιλαμβάνομαι πάντα τη σχολή ως ένα φυτώριο για το θέατρο,ως μια εκ των ένδο συνεχή ανανέωση του έμψυχου υλικού που τροφοδοτεί και στηρίζει τη δουλειά του<<Εμπρός>>
ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ ΤΟΥ ΘΕΑΤΡΟΥ
Το θέατρο είναι μια τέχνη που εδράζεται κατεξοχήν στην επικοινωνία,στο ζωντανό<<πάρε-δώσε>> του ηθοποιού με τον θεατή.Σε μια εποχή που οι άνθρωποι γίνονται ολοένα και περισσότερο μη επικοινωνιακοί,που κλείνονται στο καβούκι της ατομικότητάς τους ο καθένας,που η<<επικοινωνία>> συντελείται ψευδεπίγραφα με τη διαμεσολάβηση έτοιμων εικόνων,είναι φυσικό το θέατρο να περνάει κρίση διεθνώς.Απομακρύνεται όλο και πιο πολύ από τα φυσικά του <<όπλα>>,τον λόγο του ποιητή,την κατάθεση του ηθοποιού,την ενεργητική συμμετοχή του ποιητή και προσφεύγει σε μέτρα αλλότρια για να συγκινήσει το κοινό του.Η ολοένα και πιο διευρυμένη χρήση της τεχνολογίας ,η κυριαρχία της εικόνας,η περιθωριοποίηση του λόγου και του ηθοποιού ξιπάζουν και προσελκύουν το θεατή ως<<καταναλωτή θεάματος>> πια και όχι ως συναυτουργό στην πράξη τη θεατρική.΄Η το άλλο φαινόμενο που παρατηρείται ευρύτατα στη χώρα μας,-αλλά και άλλού,υποθέτω-η γλώσσα ,το ήθος και το ύφος της τηλεόρασης να μεταφέρονται αυτούσια στο θέατρο.Τηλεοπτικοί συγγραφείς και σκηνοθέτες μεταφέρουν την αισθητική του κενού,του χαβαλέ...στο σανίδι της σκηνής...και το κοινό συρρέει.Φαινόμενα άκρως επικίνδυνα,πιστεύω,για την ίδια τη φύση,άρα και το μέλλον του θεάτρου,που συγκροτούν,όμως,μια χειροπιαστή πραγματικότητα.Θα βρει το Θέατρο τον δρόμο να υπερβεί τα δεδομένα αυτής της κρίσης,να ορθώσει ξανά τη φωνή του,να διαδραματίσει το ζωτικό του ρόλο,ή θα πεταχτεί κι αυτό,μαζί με άλλα κατάλοιπα πολιτισμού,στον σκουπιδοτενεκέ της ιστορίας;
Πέμπτη 7 Ιανουαρίου 2010
Συνέντευξη με την Κατερίνα Ευαγγελάτου
Ιούλιος 2007
Αρ.58
ΣΥΝΟΜΙΛΩΝΤΑΣ ΜΕ ΤΗΝ ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΕΥΑΓΓΕΛΑΤΟΥ
΄Ετυχε φέτος,την Ανοιξη του 2007,να διαβάσω τη λυρική νουβέλα του Θεόφιλου Γκοτιέ<<Ερωτευμένη Νεκρή>>.Μετά από λίγο καιρό ευτύχησα να παρακολουθήσω στο Αμφιθέατρο την ομώνυμη ατμοσφαιρική παράσταση της Κατερίνας Ευαγγελάτου.Με αφορμή την προσεγμένη και καλοστημένη αυτή σκηνοθετική δουλειά της,είχα μια συνομιλία μαζί της,την οποία με χαρά μοιράζομαι μαζί σας!
ΑΣΗΜΙΝΑ ΞΗΡΟΓΙΑΝΝΗ:Ενα κείμενο για τον έρωτα λοιπόν...Σύμφωνα με αυτό,ο έρωτας εμπεριέχει τα πάντα.Το ρομαντισμό,τη μελαγχολία,το πάθος,το λάθος,το φαντασιακό,το παράλογο,το ηδονικό,το ασύμβατο,την ποίηση...Γιατί επέλεξες αυτό το συγκεκριμένο έργο;
KATEΡΙΝΑ ΕΥΑΓΓΕΛΑΤΟΥ:Εψαχνα πολύ καιρό για έργο και είχα απογοητευτεί.Είχα διαβάσει τα πάντα...Σύγχρονο έργο,κλασικό,ξένο,ελληνικό.Τίποτε όμως,δεν μου κέντριζε το ενδιαφέρον τόσο ,ώστε να το ερωτευθώ και να το ανεβάσω.Αποφάσισα να στραφώ στην μεγάλη μου αγάπη,τη λογοτεχνία,και συγκεκριμένα στο είδος του <<Φανταστικού>>,που από παιδί με συνάρπαζε.Ετσι,έπεσα πάνω στην<< Ερωτευμένη Νεκρή>....Κεραυνοβόλος ο έρωτας.Αμέσως είπα<<αυτό είναι>> και-παρά τις τρομερές δυσκολίες που παρουσίαζε-η γοητεία που μου άσκησε υπερίσχυσε.
ΑΣΗΜΙΝΑ ΞΗΡΟΓΙΑΝΝΗ:Θα ήθελα ένα σύντομο σχόλιο για τη Θεατρική πραγματικότητα στην Ελλάδα.
ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΕΥΑΓΓΕΛΑΤΟΥ:Το μεγαλύτερο πρόβλημα είναι κατά τη γνώμη μου το κενό στην εκπαίδευση του ηθοποιού και του σκηνοθέτη.Συγκρίνοντας με άλλες ευρωπαικές χώρες,το σύστημα της Ελλάδας,που δεν είναι σύστημα βέβαια,ωχριά ,και αίναι κρίμα,γιατί το ανθρώπινο υλικό είναι εξαιρετικό.Χρειάζεται μια οργανωμένη αντιμετώπιση αυτού του θεμελιώδους προβλήματος για να μπορέσει το σύγχρονο ελληνικό θέατρο να προχωρήσει δυναμικά,όπως του αξίζει.
ΑΣΗΜΙΝΑ ΞΗΡΟΓΙΑΝΝΗ:Ποιά είναι τα μελλοντικά σου σχέδια;
KATEΡΙΝΑ ΕΥΑΓΓΕΛΑΤΟΥ:Θα είναι μια γεμάτη χρονιά η επόμενη.Ξεκινάμε με την επανάληψη της <<Ερωτευμένης Νεκρής>>στην Είσοδο Κινδύνου του Αμφιθεάτρου.Η απήχηση που είχε στο κοινό ήταν πολύ μεγάλη κι έτσι,προς μεγάλη μας χαρά θα συνεχιστεί από τα τέλη Οκτωβρίου.Τον Νοέμβριο έχω την πρεμιέρα της <<Πλαστελίνης>>του σύγχρονου Ρώσου Βασίλι Σιγκαριώφ στην Πειραματική Σκηνή του Εθνικού Θεάτρου.Είναι ένα πολύ σκληρό,αλλά και ευαίσθητο έργο με ήρωα ένα μικρό αγόρι και τις περιπέτειές του σε μια απρόσωπη πόλη.Ενα εξαιρετικά δύσκολο έργο,με πολλές προκλήσεις για τον σκηνοθέτη...Εχω μεγάλη αγωνία.Μέχρι τον Φεβρουάριο σχεδιάζω μια ακόμα σκηνοθεσία,αλλά θα τα ξαναπούμε μέχρι τότε.
ΑΣΗΜΙΝΑ ΞΗΡΟΓΙΑΝΝΗ:Σ΄ευχαριστώ.Καλή δύναμη για τη συνέχεια.
Αρ.58
ΣΥΝΟΜΙΛΩΝΤΑΣ ΜΕ ΤΗΝ ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΕΥΑΓΓΕΛΑΤΟΥ
΄Ετυχε φέτος,την Ανοιξη του 2007,να διαβάσω τη λυρική νουβέλα του Θεόφιλου Γκοτιέ<<Ερωτευμένη Νεκρή>>.Μετά από λίγο καιρό ευτύχησα να παρακολουθήσω στο Αμφιθέατρο την ομώνυμη ατμοσφαιρική παράσταση της Κατερίνας Ευαγγελάτου.Με αφορμή την προσεγμένη και καλοστημένη αυτή σκηνοθετική δουλειά της,είχα μια συνομιλία μαζί της,την οποία με χαρά μοιράζομαι μαζί σας!
ΑΣΗΜΙΝΑ ΞΗΡΟΓΙΑΝΝΗ:Ενα κείμενο για τον έρωτα λοιπόν...Σύμφωνα με αυτό,ο έρωτας εμπεριέχει τα πάντα.Το ρομαντισμό,τη μελαγχολία,το πάθος,το λάθος,το φαντασιακό,το παράλογο,το ηδονικό,το ασύμβατο,την ποίηση...Γιατί επέλεξες αυτό το συγκεκριμένο έργο;
KATEΡΙΝΑ ΕΥΑΓΓΕΛΑΤΟΥ:Εψαχνα πολύ καιρό για έργο και είχα απογοητευτεί.Είχα διαβάσει τα πάντα...Σύγχρονο έργο,κλασικό,ξένο,ελληνικό.Τίποτε όμως,δεν μου κέντριζε το ενδιαφέρον τόσο ,ώστε να το ερωτευθώ και να το ανεβάσω.Αποφάσισα να στραφώ στην μεγάλη μου αγάπη,τη λογοτεχνία,και συγκεκριμένα στο είδος του <<Φανταστικού>>,που από παιδί με συνάρπαζε.Ετσι,έπεσα πάνω στην<< Ερωτευμένη Νεκρή>....Κεραυνοβόλος ο έρωτας.Αμέσως είπα<<αυτό είναι>> και-παρά τις τρομερές δυσκολίες που παρουσίαζε-η γοητεία που μου άσκησε υπερίσχυσε.
ΑΣΗΜΙΝΑ ΞΗΡΟΓΙΑΝΝΗ:Θα ήθελα ένα σύντομο σχόλιο για τη Θεατρική πραγματικότητα στην Ελλάδα.
ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΕΥΑΓΓΕΛΑΤΟΥ:Το μεγαλύτερο πρόβλημα είναι κατά τη γνώμη μου το κενό στην εκπαίδευση του ηθοποιού και του σκηνοθέτη.Συγκρίνοντας με άλλες ευρωπαικές χώρες,το σύστημα της Ελλάδας,που δεν είναι σύστημα βέβαια,ωχριά ,και αίναι κρίμα,γιατί το ανθρώπινο υλικό είναι εξαιρετικό.Χρειάζεται μια οργανωμένη αντιμετώπιση αυτού του θεμελιώδους προβλήματος για να μπορέσει το σύγχρονο ελληνικό θέατρο να προχωρήσει δυναμικά,όπως του αξίζει.
ΑΣΗΜΙΝΑ ΞΗΡΟΓΙΑΝΝΗ:Ποιά είναι τα μελλοντικά σου σχέδια;
KATEΡΙΝΑ ΕΥΑΓΓΕΛΑΤΟΥ:Θα είναι μια γεμάτη χρονιά η επόμενη.Ξεκινάμε με την επανάληψη της <<Ερωτευμένης Νεκρής>>στην Είσοδο Κινδύνου του Αμφιθεάτρου.Η απήχηση που είχε στο κοινό ήταν πολύ μεγάλη κι έτσι,προς μεγάλη μας χαρά θα συνεχιστεί από τα τέλη Οκτωβρίου.Τον Νοέμβριο έχω την πρεμιέρα της <<Πλαστελίνης>>του σύγχρονου Ρώσου Βασίλι Σιγκαριώφ στην Πειραματική Σκηνή του Εθνικού Θεάτρου.Είναι ένα πολύ σκληρό,αλλά και ευαίσθητο έργο με ήρωα ένα μικρό αγόρι και τις περιπέτειές του σε μια απρόσωπη πόλη.Ενα εξαιρετικά δύσκολο έργο,με πολλές προκλήσεις για τον σκηνοθέτη...Εχω μεγάλη αγωνία.Μέχρι τον Φεβρουάριο σχεδιάζω μια ακόμα σκηνοθεσία,αλλά θα τα ξαναπούμε μέχρι τότε.
ΑΣΗΜΙΝΑ ΞΗΡΟΓΙΑΝΝΗ:Σ΄ευχαριστώ.Καλή δύναμη για τη συνέχεια.
Τρίτη 5 Ιανουαρίου 2010
7000 ΛΕΞΕΙΣ ΑΚΡΙΒΩΣ-ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΜΕ ΤΗΝ ΜΠΕΤΤΥ ΝΙΚΟΛΕΣΗ
Δεκέμβριος 2004,
Αρ.46.
7000 λέξεις ακριβώς
Στο <<Θέατρο Εμπρός>> <<7000>> ανταλλάσσουν η Μπέττυ Νικολέση και ο Βλάσης Ζώτης χωρίς να κοιταχθούν ούτε μια στιγμή,υπό την σκηνοθετική καθοδήγηση της Αννας Μακράκη,με αφορμή το έργο του Κίμωνα Ρηγόπουλου.Εμείς συναντήσαμε στο σπίτι της την Μπέττυ Νικολέση και μας παραχώρησε την παρακάτω μίνι συνέντευξη.
ΠΩΣ ΞΕΚΙΝΗΣΕΣ ΜΕ ΤΟ ΘΕΑΤΡΟ;
ΜΠ.ΝΙΚΟΛΕΣΗ :Επειδή η μητέρα μου ήταν ηθοποιός ,έζησα όλα μου τα παιδικά χρόνια μέσα στα θέατρα.Εχω κάτσει στα πόδια σημαντικών ανθρώπων,όπως ο Βόκοβιτς,ο Κατράκης,οΜινωτής.Μάλιστα έτυχε,σε ηλικία έξι χρονών να συμμετέχω σε παράσταση του Ευαγγελάτου στην Επίδαυρο ως παραχορήγημα.Η διάθεσή μου ήταν να γίνω σκηνογράφος,όμως μου μπήκε το μικρόβιο του ηθοποιού μετά τη συμμετοχή μου στην COMMEDIA του Σκούρτη,με μουσική Ξαρχάκου και σκηνοθεσία Ισίδωρου Σιδέρη.Αργότερα,φοίτησα στη Θεοδοσιάδη και όλα πήραν το δρόμο τους.
ΠΩΣ ΕΓΙΝΕ Η ΕΠΙΛΟΓΗ ΤΟΥ ΕΡΓΟΥ;
MΠ.ΝΙΚΟΛΕΣΗ:Επειδή είναι η πρώτη παραγωγή του ΘΕΑΤΡΟΥ-ΕΡΓΑΣΤΗΡΙΟΥ θέλαμε ένα έργο που να μας αρέσει,δηλαδή να΄ναι καθαρά ελληνικό,να΄χει σχέση με την πραγματικότητα του σήμερα,να΄ναι επίκαιρο.΄Ηταν μια πρόκληση,γιατί κρίναμε ότι ήτανένα κείμενο <<ηθοποιοκεντρικό>>,αν μπορώ να το πω έτσι,με την έννοια ότι μπορούσε να πετύχει ή όχι,ανάλογα με τη δουλειά των ηθοποιών.Διότι δεν στηρίζεται στα φανταχτερά σκηνικά,ούτε στην συγκλονιστική μουσική ή την πλοκή.
ΤΙ ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ ΣΤΟ ΕΡΓΟ;
MΠ.ΝΙΚΟΛΕΣΗ:Μέσα σε μια ώρα και δέκα λεπτά δύο πρόσωπα ξεδιπλώνουν τις απόψεις τους για το τί σημαίνει νικητής,ηττημένος,γυναίκα,άνδρας,σχέση ,αγάπη.Προσπαθούν να πείσουν ,να συγκινήσουν ,να εκφραστούν μέσα από έναν αγώνα λόγων.Η Ιωάννα Μπλάτσου στο ΤΙΜΕ ΑΟUT έγραψε στην κριτική της για εμάς:<>,ένα σχόλιο που εύστοχα μεταφέρει την ποιότητα των ανθρώπων αυτών.
Η ΣΧΕΣΗ ΣΟΥ ΜΕ ΤΟ ΡΟΛΟ;
ΜΠ.ΝΙΚΟΛΕΣΗ:O ρόλος της Ιωάννας με δυσκόλεψε αρκετά,γιατί είναι μια γυναίκα πολύ διεκδικητική,επιθετική,ανταγωνιστική,αριβίστρια,αποφασισμένη να νικήσει πατώντας και επί πτωμάτων.Οσο κι αν υποδύεσαι ένα ρόλο,πρέπεινα ψάξεις να βρεις την αλήθεια του ρόλου μέσα σου.Κι εγώ ήμουν πιο κοντά στην ψυχοσύνθεση του Γιώργου,παρά στη δική της.
ΠΡΩΤΗ ΦΟΡΑ ΣΕ ΣΚΗΝΟΘΕΤΕΙ Η ΜΗΤΕΡΑ ΣΟΥ;
MΠ.ΝΙΚΟΛΕΣΗ:Πρώτη.Ελπίζω και όχι τελευταία.Είναι η πρώτη φορά που έχουμε τόσο κοντινή επαφή μέσα από το Θέατρο.Γιατί έχει τύχει να συμπέσουμε σε δύο παραστάσεις ως ηθοποιοί,αλλά δεν ανταλλάξαμε λέξη,γιατί δεν είχαμε σκηνή μαζί.Στις πρόβες οποιαδήποτε δική μου ασυνείδητη απόπειρα να ξεφύγω από κάποιο σκόπελο,να είμαι ψεύτρα,να χρησιμοποιήσω κάποιο κλισέ προκειμένου να αποδώσω το ρόλο...έπεφτε στο κενό.Γιατί η Αννα με ήξερε...Εδώ πάει το <<δεν μπορείς να κρυφτείς γιατί εγώ σε γέννησα...>>
ΠΩΣ ΒΛΕΠΕΙΣ ΤΗ ΘΕΑΤΡΙΚΗ ΠΑΙΔΕΙΑ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ;
MΠ.ΝΙΚΟΛΕΣΗ:Προσπαθεί να βρει τη φυσιογνωμία της.Υποστηρίζω μια πολυφωνία σπουδών,όπου ο μαθητής επιλέγει από ποιόν και πώς θα διδαχθεί .Καλό θα ήταν να μπει το Θέατρο στα σχολεία ολοκληρωτικά,ώστε τα παιδιά από μικρή ηλικία να έρχονται σε επαφή με τον κόσμο του.
Αρ.46.
7000 λέξεις ακριβώς
Στο <<Θέατρο Εμπρός>> <<7000>> ανταλλάσσουν η Μπέττυ Νικολέση και ο Βλάσης Ζώτης χωρίς να κοιταχθούν ούτε μια στιγμή,υπό την σκηνοθετική καθοδήγηση της Αννας Μακράκη,με αφορμή το έργο του Κίμωνα Ρηγόπουλου.Εμείς συναντήσαμε στο σπίτι της την Μπέττυ Νικολέση και μας παραχώρησε την παρακάτω μίνι συνέντευξη.
ΠΩΣ ΞΕΚΙΝΗΣΕΣ ΜΕ ΤΟ ΘΕΑΤΡΟ;
ΜΠ.ΝΙΚΟΛΕΣΗ :Επειδή η μητέρα μου ήταν ηθοποιός ,έζησα όλα μου τα παιδικά χρόνια μέσα στα θέατρα.Εχω κάτσει στα πόδια σημαντικών ανθρώπων,όπως ο Βόκοβιτς,ο Κατράκης,οΜινωτής.Μάλιστα έτυχε,σε ηλικία έξι χρονών να συμμετέχω σε παράσταση του Ευαγγελάτου στην Επίδαυρο ως παραχορήγημα.Η διάθεσή μου ήταν να γίνω σκηνογράφος,όμως μου μπήκε το μικρόβιο του ηθοποιού μετά τη συμμετοχή μου στην COMMEDIA του Σκούρτη,με μουσική Ξαρχάκου και σκηνοθεσία Ισίδωρου Σιδέρη.Αργότερα,φοίτησα στη Θεοδοσιάδη και όλα πήραν το δρόμο τους.
ΠΩΣ ΕΓΙΝΕ Η ΕΠΙΛΟΓΗ ΤΟΥ ΕΡΓΟΥ;
MΠ.ΝΙΚΟΛΕΣΗ:Επειδή είναι η πρώτη παραγωγή του ΘΕΑΤΡΟΥ-ΕΡΓΑΣΤΗΡΙΟΥ θέλαμε ένα έργο που να μας αρέσει,δηλαδή να΄ναι καθαρά ελληνικό,να΄χει σχέση με την πραγματικότητα του σήμερα,να΄ναι επίκαιρο.΄Ηταν μια πρόκληση,γιατί κρίναμε ότι ήτανένα κείμενο <<ηθοποιοκεντρικό>>,αν μπορώ να το πω έτσι,με την έννοια ότι μπορούσε να πετύχει ή όχι,ανάλογα με τη δουλειά των ηθοποιών.Διότι δεν στηρίζεται στα φανταχτερά σκηνικά,ούτε στην συγκλονιστική μουσική ή την πλοκή.
ΤΙ ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ ΣΤΟ ΕΡΓΟ;
MΠ.ΝΙΚΟΛΕΣΗ:Μέσα σε μια ώρα και δέκα λεπτά δύο πρόσωπα ξεδιπλώνουν τις απόψεις τους για το τί σημαίνει νικητής,ηττημένος,γυναίκα,άνδρας,σχέση ,αγάπη.Προσπαθούν να πείσουν ,να συγκινήσουν ,να εκφραστούν μέσα από έναν αγώνα λόγων.Η Ιωάννα Μπλάτσου στο ΤΙΜΕ ΑΟUT έγραψε στην κριτική της για εμάς:<
Η ΣΧΕΣΗ ΣΟΥ ΜΕ ΤΟ ΡΟΛΟ;
ΜΠ.ΝΙΚΟΛΕΣΗ:O ρόλος της Ιωάννας με δυσκόλεψε αρκετά,γιατί είναι μια γυναίκα πολύ διεκδικητική,επιθετική,ανταγωνιστική,αριβίστρια,αποφασισμένη να νικήσει πατώντας και επί πτωμάτων.Οσο κι αν υποδύεσαι ένα ρόλο,πρέπεινα ψάξεις να βρεις την αλήθεια του ρόλου μέσα σου.Κι εγώ ήμουν πιο κοντά στην ψυχοσύνθεση του Γιώργου,παρά στη δική της.
ΠΡΩΤΗ ΦΟΡΑ ΣΕ ΣΚΗΝΟΘΕΤΕΙ Η ΜΗΤΕΡΑ ΣΟΥ;
MΠ.ΝΙΚΟΛΕΣΗ:Πρώτη.Ελπίζω και όχι τελευταία.Είναι η πρώτη φορά που έχουμε τόσο κοντινή επαφή μέσα από το Θέατρο.Γιατί έχει τύχει να συμπέσουμε σε δύο παραστάσεις ως ηθοποιοί,αλλά δεν ανταλλάξαμε λέξη,γιατί δεν είχαμε σκηνή μαζί.Στις πρόβες οποιαδήποτε δική μου ασυνείδητη απόπειρα να ξεφύγω από κάποιο σκόπελο,να είμαι ψεύτρα,να χρησιμοποιήσω κάποιο κλισέ προκειμένου να αποδώσω το ρόλο...έπεφτε στο κενό.Γιατί η Αννα με ήξερε...Εδώ πάει το <<δεν μπορείς να κρυφτείς γιατί εγώ σε γέννησα...>>
ΠΩΣ ΒΛΕΠΕΙΣ ΤΗ ΘΕΑΤΡΙΚΗ ΠΑΙΔΕΙΑ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ;
MΠ.ΝΙΚΟΛΕΣΗ:Προσπαθεί να βρει τη φυσιογνωμία της.Υποστηρίζω μια πολυφωνία σπουδών,όπου ο μαθητής επιλέγει από ποιόν και πώς θα διδαχθεί .Καλό θα ήταν να μπει το Θέατρο στα σχολεία ολοκληρωτικά,ώστε τα παιδιά από μικρή ηλικία να έρχονται σε επαφή με τον κόσμο του.
...Αίτημα: H AΠΟΚΕΝΤΡΩΣΗ ΤΟΥ ΘΕΑΤΡΟΥ
Φεβρουάριος 2008
Αρ.61.
ΜΙΑ ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΗ ΘΕΑΤΡΙΚΗ ΚΙΝΗΣΗ ΣΤΗΝ ΑΝΑΤΟΛΙΚΗ ΑΤΤΙΚΗ
Στις μέρες μας παρατηρείται το φαινόμενο της συγκέντρωσης μεγάλου αριθμού θεατρικών σκηνών στο κέντρο της Αθήνας.Θα λέγαμε,μεταφορικά, ότι πρόκειται για την <<αστικοποίηση του θεάτρου>>Σας καταθέτω μια δική μου εμπειρία:το καλοκαίρι του 2004 κάποιοι αγαπημένοι φίλοι με προσκάλεσαν στο Μαρκόπουλο να παρακολουθήσω παράσταση των Βακχών από μία Ομάδα που άκουγε στο όνομα<<Περίακτοι>>.Για να μη μακρυγορώ,από τότε μέχρι σήμερα επιζητώ να βλέπω-και το κάνω-κάθε νέα δουλειά των <<Περιάκτων>>Σημειώνω τις ενδιαφέρουσες σκηνοθετικές προσσεγγίσεις του Σπύρου Κολιαβασίλη καιτο συλλογικό πνεύμα που διέπει κάθε φορά τις παραστάσεις ,και που αποτελεί προυπόθεση ,αλλά και ζητούμενο για ένα καλό και ποιοτικό θέατρο.Για τις ανάγκες του άρθρου αυτού μίλησα με τον κ.Κολιαβασίλη,ο οποίος πρόθυμα ανταποκρίθηκε και μου είπε τα εξής:<> πια περιλαμβάνει δύο σκηνές,την Κεντρική και την Παιδική και ο θίασός του αποτελείται από επαγγελματίες ηθοποιούς.Είναι το μοναδικό επαγγελματικό Θέατρο στην περιοχή της Ανατολικής Αττικής.Παρουσιάζει ετησίως τρία έργα,δύο κατά τη χειμερινή περίοδο-το ένα για παιδιά-και ένα το καλοκαίρι,το οποίο περιοδεύει σε δήμους,εντός και εκτός Αττικής.Φέτος στην Παιδική Σκηνή παρουσιάζουμε το έργο του Μάρκ Τουέιν<<Τομ Σώγιερ>>Είναι η όγδοη χρονιά που παρουσιάζουμε έργο για παιδιά.Η ανταπόκριση των σχολείων είναι πολύ μεγάλη.Πάντα προσπαθούμε να παρουσιάζουμε έργα χωρίς περιττές φιοριτούρες,εντυπωσιασμούς και καταστάσεις καζούρας,διότι τα παιδιά οφείλουμε να τα αντιμετωπίζουμε ως κανονικούς θεατές και όχι ως ένα εύκολο κοινό που πρέπει απλά να διασκεδάσει.Πρέπει και να ψυχαγωγηθεί.Στην Κεντρική Σκηνή φέτος ανεβάζουμε τον <<ΜΑΚΜΠΕΘ>> του Σαίξπηρ.Ενα πολυθεματικό έργο,γεμάτο συμβολισμούς,που κάθε του ερμηνεία στο τέλος φαντάζει φτωχή.Δώσαμε ιδιαίτερη σημασία στο μεταφυσικό στοιχείο του έργου διατηρώντας την μεσαιωνική ατμόσφαιρα του,κάνοντας το ,όμως, πιο ανθρώπινο,για να μπορεί να έχει θέση στο σήμερα.>>
Αρ.61.
ΜΙΑ ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΗ ΘΕΑΤΡΙΚΗ ΚΙΝΗΣΗ ΣΤΗΝ ΑΝΑΤΟΛΙΚΗ ΑΤΤΙΚΗ
Στις μέρες μας παρατηρείται το φαινόμενο της συγκέντρωσης μεγάλου αριθμού θεατρικών σκηνών στο κέντρο της Αθήνας.Θα λέγαμε,μεταφορικά, ότι πρόκειται για την <<αστικοποίηση του θεάτρου>>Σας καταθέτω μια δική μου εμπειρία:το καλοκαίρι του 2004 κάποιοι αγαπημένοι φίλοι με προσκάλεσαν στο Μαρκόπουλο να παρακολουθήσω παράσταση των Βακχών από μία Ομάδα που άκουγε στο όνομα<<Περίακτοι>>.Για να μη μακρυγορώ,από τότε μέχρι σήμερα επιζητώ να βλέπω-και το κάνω-κάθε νέα δουλειά των <<Περιάκτων>>Σημειώνω τις ενδιαφέρουσες σκηνοθετικές προσσεγγίσεις του Σπύρου Κολιαβασίλη καιτο συλλογικό πνεύμα που διέπει κάθε φορά τις παραστάσεις ,και που αποτελεί προυπόθεση ,αλλά και ζητούμενο για ένα καλό και ποιοτικό θέατρο.Για τις ανάγκες του άρθρου αυτού μίλησα με τον κ.Κολιαβασίλη,ο οποίος πρόθυμα ανταποκρίθηκε και μου είπε τα εξής:<
Δευτέρα 4 Ιανουαρίου 2010
MIA ANAMNHΣΗ ΑΠΟ ΤΟ ΑΜΟΡΕ-ΔΟΚΙΜΕΣ
Μάιος 2005
Αρ.48.
ΕΝ ΑΡΧΗ ΗΝ...Η ΔΟΚΙΜΗ!*
Ο Καβάφης στο ποίημα <<Το πρώτο σκαλί>> αναφέρει:<>.Είναι τα λόγια ενός φτασμένου ποιητή σε έναν νεαρό που φιλοδοξεί να γίνει ποιητής.Αυτοί οι στίχοι μου έφεραν στο νου τις ΔΟΚΙΜΕΣ του <<Αμόρε>>.
Πρόκειται για ένα φεστιβάλ πειραματικών παραστάσεων που καθιερώθηκε πριν από τέσσερα χρόνια περίπου.Μερικές από αυτές τις παραστάσεις είχα την τύχη να δω.Και λέω τύχη,γιατί είδα όμορφα πράγματα.Σ΄αυτή τη θεατρική γιορτή συναντά κανείς <<νέο αίμα>>,νέους δημιουργούς,νέα κείμενα,νέους σκηνοθέτες και ηθοποιούς,νέους συγγραφείς,νέες εμπνεύσεις.Καλλιτέχνες στο πρώτο σκαλί ,με όνειρα και φιλοδοξίες!
Μας ενδιαφέρει το σκεπτικό και τα κίνητρα που οδήγησαν στις Δοκιμές.Το Θέατρο του Νότου,σε δύσκολους καιρούς,απορίας και αμηχανίας,στηρίζει την Τέχνη και τα Νιάτα.Δίνει την ευκαιρία σε νέους καλλιτέχνες να πορευτούν με τέχνη και ομορφιά,να εκφραστούν και να πειραματιστούν αξιοποιώντας τις γνώσεις και το ταλέντο τους.
Αξιοσημείωτη ως τώρα η ανταπόκριση του κοινού,οι θετικές κριτικές,οι αναφορές σε εφημερίδες και περιοδικά.Ολα δείχνουν ότι ο κόσμος επιδοκιμάζει την πορεία καινοτομίας που χάραξε το ΑΜΟΡΕ.Ας αναφέρουμε επιγραμματικά και άλλες ,ανάλογες κινήσεις ,όπως στην Πειραματική Σκηνή του Εθνικού,στο Φεστιβάλ του Θεάτρου <<Φούρνος>>,στους διαγωνισμούς του Θεάτρου<<Ιλίσια>> και στο Φεστιβάλ Εναλλακτικής Σκηνής στο Θέατρο <<Εντροπία>>.
Τον Μάιο αναμένουμε στο ΑΜΟΡΕ τις εξής παραστάσεις:
1.O KOΣΜΟΣ ΤΟΥ ΒΥΘΟΥ,του Γκάρυ ΄Οουεν,σε σκηνοθεσία Εκτορα ΛυγίζουΜια ιστορία που μιλάει για το φόβο του <<Αλλου>> και για την έλξη που ασκεί το Απαγορευμένο ,για τη Βία και την Αγάπη,για τον 'Ερωτα και τον Θάνατο.Το έργο παρουσιάζεται για πρώτη φορά στην Ελλάδα.
2.ΠΟΛΗ ΣΕ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΕΚΤΑΚΤΟΥ ΑΝΑΓΚΗΣ,αλληγορικό έργο της Αγγελικής Δαρλάση,σε σκηνοθεσία Μελίνας Μάσχα,με αφορμή έναν μύθο της λαικής- θρησκευτικής παράδοσης.Αναφέρεται στην ξενοφοβία και στον παραλογισμό του πολέμου και της τρομοκρατίας-τρομολαγνείας.
3.ΕΝΑ ΜΕΓΑΛΟ ΝΟΣΤΑΛΓΙΚΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ,για τον Ερωτα,της Γεωργίας Μαυραγάνη,σε σκηνοθεσία της ίδιας.Τί θα συνέβαινε αν τα τραγούδια που αγαπάμε έπαιρναν το λόγο και μιλούσαν για τη ζωή μας;
Tί θα συνέβαινε ,αλήθεια,αν το πειραματίζεσθαι έλειπε από τη ζωή μας;To πείραμα είναι ωραίο,είναι γοητευτικό,ειδικά όταν επιθυμείς πρόσβαση στη γνώση!
*Ευχαριστώ την Εφη Πανουργιά για τις πολύτιμες πληροφορίες της.
Αρ.48.
ΕΝ ΑΡΧΗ ΗΝ...Η ΔΟΚΙΜΗ!*
Ο Καβάφης στο ποίημα <<Το πρώτο σκαλί>> αναφέρει:<
Πρόκειται για ένα φεστιβάλ πειραματικών παραστάσεων που καθιερώθηκε πριν από τέσσερα χρόνια περίπου.Μερικές από αυτές τις παραστάσεις είχα την τύχη να δω.Και λέω τύχη,γιατί είδα όμορφα πράγματα.Σ΄αυτή τη θεατρική γιορτή συναντά κανείς <<νέο αίμα>>,νέους δημιουργούς,νέα κείμενα,νέους σκηνοθέτες και ηθοποιούς,νέους συγγραφείς,νέες εμπνεύσεις.Καλλιτέχνες στο πρώτο σκαλί ,με όνειρα και φιλοδοξίες!
Μας ενδιαφέρει το σκεπτικό και τα κίνητρα που οδήγησαν στις Δοκιμές.Το Θέατρο του Νότου,σε δύσκολους καιρούς,απορίας και αμηχανίας,στηρίζει την Τέχνη και τα Νιάτα.Δίνει την ευκαιρία σε νέους καλλιτέχνες να πορευτούν με τέχνη και ομορφιά,να εκφραστούν και να πειραματιστούν αξιοποιώντας τις γνώσεις και το ταλέντο τους.
Αξιοσημείωτη ως τώρα η ανταπόκριση του κοινού,οι θετικές κριτικές,οι αναφορές σε εφημερίδες και περιοδικά.Ολα δείχνουν ότι ο κόσμος επιδοκιμάζει την πορεία καινοτομίας που χάραξε το ΑΜΟΡΕ.Ας αναφέρουμε επιγραμματικά και άλλες ,ανάλογες κινήσεις ,όπως στην Πειραματική Σκηνή του Εθνικού,στο Φεστιβάλ του Θεάτρου <<Φούρνος>>,στους διαγωνισμούς του Θεάτρου<<Ιλίσια>> και στο Φεστιβάλ Εναλλακτικής Σκηνής στο Θέατρο <<Εντροπία>>.
Τον Μάιο αναμένουμε στο ΑΜΟΡΕ τις εξής παραστάσεις:
1.O KOΣΜΟΣ ΤΟΥ ΒΥΘΟΥ,του Γκάρυ ΄Οουεν,σε σκηνοθεσία Εκτορα ΛυγίζουΜια ιστορία που μιλάει για το φόβο του <<Αλλου>> και για την έλξη που ασκεί το Απαγορευμένο ,για τη Βία και την Αγάπη,για τον 'Ερωτα και τον Θάνατο.Το έργο παρουσιάζεται για πρώτη φορά στην Ελλάδα.
2.ΠΟΛΗ ΣΕ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΕΚΤΑΚΤΟΥ ΑΝΑΓΚΗΣ,αλληγορικό έργο της Αγγελικής Δαρλάση,σε σκηνοθεσία Μελίνας Μάσχα,με αφορμή έναν μύθο της λαικής- θρησκευτικής παράδοσης.Αναφέρεται στην ξενοφοβία και στον παραλογισμό του πολέμου και της τρομοκρατίας-τρομολαγνείας.
3.ΕΝΑ ΜΕΓΑΛΟ ΝΟΣΤΑΛΓΙΚΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ,για τον Ερωτα,της Γεωργίας Μαυραγάνη,σε σκηνοθεσία της ίδιας.Τί θα συνέβαινε αν τα τραγούδια που αγαπάμε έπαιρναν το λόγο και μιλούσαν για τη ζωή μας;
Tί θα συνέβαινε ,αλήθεια,αν το πειραματίζεσθαι έλειπε από τη ζωή μας;To πείραμα είναι ωραίο,είναι γοητευτικό,ειδικά όταν επιθυμείς πρόσβαση στη γνώση!
*Ευχαριστώ την Εφη Πανουργιά για τις πολύτιμες πληροφορίες της.
Παρουσίαση Φεστιβάλ Νέων Θεατρίνων
Ιοίλιος 2006.
Αρ.54.
<<ΤΟ ΔΑΚΡΥ ΤΟΥ ΚΩΜΙΚΟΥ ΡΟΛΟΥ>>
Αυτό ήταν το θέμα του 1ου Φεστιβάλ Νέων Θεατρίνων που έλαβε χώρα τον Απρίλιο στο Θέατρο <<Τόπος Αλλού>>.Η πρεμιέρα έγινε την Δευτέρα 17 Απριλίου 2006,έχοντας τη φιλοδοξία να αποτελέσει <<ένα καινούριο βήμα έκφρασης μέσα στο θεατρικό τοπίο.>>
Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή.Ο καλλιτεχνικός διευθυντής του <<Τόπος Αλλού>> Νίκος Καμτσής και η ομάδα του σχεδίαζαν εδώ και αρκετά χρόνια το Φεστιβάλ ώσπου φέτος πέτυχαν την υλοποίησή του!Απηύθυναν κάλεσμα σε νέους συγγραφείς,ηθοποιούς,σκηνοθέτες,σκηνογράφους,χορογράφους,μουσικούς που θα επιθυμούσαν να παρουσιάσουν τη δουλειά τους στο ευρύ κοινό.Το κάλεσμα αυτό βρήκε θερμή ανταπόκριση ,αφού υπεβλήθησαν 54 ενδιαφέρουσες προτάσεις.Στη συνέχεια,επιλέχθηκαν οι 32,για να παρουσιαστούν σε τελική φάση οι 15.
Επρόκειτο για ετερόκλιτες μεταξύ τους προτάσεις,διαφορετικά στυλ,οπτικές και σκηνοθετικές προσεγγίσεις,κάτι που ήταν μέσα στις βασικές επιδιώξεις των διοργανωτών.Ο Νίκος Καμτσής αναφέρει χαρακτηριστικά στο πράγραμμα:<<...Θέλουμε να είναι ένα σταυροδρόμι.Κι ένα σταυροδρόμι έχει πολλή κυκλοφορία.Είναι σημείο συνάντησης...πολύβουο και πολυσύχναστο.Θέλουμε να είναι μια αρένα όπου θα ριχτούν νέες προτάσεις,απόψεις,αισθητικές,κατευθύνσεις.Και μια αρένα,αν μη τι άλλο,έχει σύγκρουση...>>
Οι ομάδες που συμμετείχαν στο Φεστιβάλ απαρτίζονταν από δύο εως έξι άτομα και ήταν οι εξήs:Oνειροπαγίδα,Οπως μας αρέσει,Αυτόπτες Μάρτυρες,Οι ακροβάτες της Τέχνης,Καραβίδα,Ομάδα εκτάκτου Ανάγκης,Υπόγειες Διαδρομές,Πρόταση,30συν.Φτου και βγαίνω,Αnqelus Novus,Ηλέκτρα;361 μοίρες*,Δίδελφυς.Κάποιες από αυτές είχαν μια διώλου ευκαταφρόνητη εμπειρία στα θεατρικά πράγματα.Τα περισσότερα από τα έργα που παρουσιάστηκαν ,με εξαίρεση τρία,είχαν γραφτεί από τις ίδιες τις ομάδες,ενώ και η σκηνοθεσία ήταν ομαδική στις περισσότερες περιπτώσεις.Οι παραστάσεις φιλοξενήθηκαν και στους τρεις χώρους του Θεάτρου:Kεντρική Σκηνή,Αίθουσα Στάθης Σύρος,Φουαγιέ.Το θέατρο διέθεσε όλο το μηχανισμό και τις υποδομές του-φωτιστικό και ηχητικό εξοπλισμό,βεστιάριο,προσωπικό-συμβάλλοντας έτσι ουσιαστικά και στο καλλιτεχνικό αποτέλεσμα.
Και τις εξι ημέρες υπήρξε μεγάλη προσέλευση κόσμου,φίλων και ομάδων,φοιτητών,δραματικών σχολών,αλλά και σκηνοθετών και άλλων ανθρώπων του χώρου.Εμείς ευχόμαστε να συνεχιστεί η διοργάνωση αυτή ,να γίνει θεσμός από τον οποίο θα προκύπτουν κάθε φορά όμορφα και δημιουργικά πράγματα.
*Συνεργαζόμενη με την Ομάδα 361 μοίρες ...επιμελήθηκα την κίνηση για την παράστασή τους <<Ο Επόμενος>>.
Αρ.54.
<<ΤΟ ΔΑΚΡΥ ΤΟΥ ΚΩΜΙΚΟΥ ΡΟΛΟΥ>>
Αυτό ήταν το θέμα του 1ου Φεστιβάλ Νέων Θεατρίνων που έλαβε χώρα τον Απρίλιο στο Θέατρο <<Τόπος Αλλού>>.Η πρεμιέρα έγινε την Δευτέρα 17 Απριλίου 2006,έχοντας τη φιλοδοξία να αποτελέσει <<ένα καινούριο βήμα έκφρασης μέσα στο θεατρικό τοπίο.>>
Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή.Ο καλλιτεχνικός διευθυντής του <<Τόπος Αλλού>> Νίκος Καμτσής και η ομάδα του σχεδίαζαν εδώ και αρκετά χρόνια το Φεστιβάλ ώσπου φέτος πέτυχαν την υλοποίησή του!Απηύθυναν κάλεσμα σε νέους συγγραφείς,ηθοποιούς,σκηνοθέτες,σκηνογράφους,χορογράφους,μουσικούς που θα επιθυμούσαν να παρουσιάσουν τη δουλειά τους στο ευρύ κοινό.Το κάλεσμα αυτό βρήκε θερμή ανταπόκριση ,αφού υπεβλήθησαν 54 ενδιαφέρουσες προτάσεις.Στη συνέχεια,επιλέχθηκαν οι 32,για να παρουσιαστούν σε τελική φάση οι 15.
Επρόκειτο για ετερόκλιτες μεταξύ τους προτάσεις,διαφορετικά στυλ,οπτικές και σκηνοθετικές προσεγγίσεις,κάτι που ήταν μέσα στις βασικές επιδιώξεις των διοργανωτών.Ο Νίκος Καμτσής αναφέρει χαρακτηριστικά στο πράγραμμα:<<...Θέλουμε να είναι ένα σταυροδρόμι.Κι ένα σταυροδρόμι έχει πολλή κυκλοφορία.Είναι σημείο συνάντησης...πολύβουο και πολυσύχναστο.Θέλουμε να είναι μια αρένα όπου θα ριχτούν νέες προτάσεις,απόψεις,αισθητικές,κατευθύνσεις.Και μια αρένα,αν μη τι άλλο,έχει σύγκρουση...>>
Οι ομάδες που συμμετείχαν στο Φεστιβάλ απαρτίζονταν από δύο εως έξι άτομα και ήταν οι εξήs:Oνειροπαγίδα,Οπως μας αρέσει,Αυτόπτες Μάρτυρες,Οι ακροβάτες της Τέχνης,Καραβίδα,Ομάδα εκτάκτου Ανάγκης,Υπόγειες Διαδρομές,Πρόταση,30συν.Φτου και βγαίνω,Αnqelus Novus,Ηλέκτρα;361 μοίρες*,Δίδελφυς.Κάποιες από αυτές είχαν μια διώλου ευκαταφρόνητη εμπειρία στα θεατρικά πράγματα.Τα περισσότερα από τα έργα που παρουσιάστηκαν ,με εξαίρεση τρία,είχαν γραφτεί από τις ίδιες τις ομάδες,ενώ και η σκηνοθεσία ήταν ομαδική στις περισσότερες περιπτώσεις.Οι παραστάσεις φιλοξενήθηκαν και στους τρεις χώρους του Θεάτρου:Kεντρική Σκηνή,Αίθουσα Στάθης Σύρος,Φουαγιέ.Το θέατρο διέθεσε όλο το μηχανισμό και τις υποδομές του-φωτιστικό και ηχητικό εξοπλισμό,βεστιάριο,προσωπικό-συμβάλλοντας έτσι ουσιαστικά και στο καλλιτεχνικό αποτέλεσμα.
Και τις εξι ημέρες υπήρξε μεγάλη προσέλευση κόσμου,φίλων και ομάδων,φοιτητών,δραματικών σχολών,αλλά και σκηνοθετών και άλλων ανθρώπων του χώρου.Εμείς ευχόμαστε να συνεχιστεί η διοργάνωση αυτή ,να γίνει θεσμός από τον οποίο θα προκύπτουν κάθε φορά όμορφα και δημιουργικά πράγματα.
*Συνεργαζόμενη με την Ομάδα 361 μοίρες ...επιμελήθηκα την κίνηση για την παράστασή τους <<Ο Επόμενος>>.
Κυριακή 3 Ιανουαρίου 2010
ΘΕΑΤΡΟ ΚΑΙ ΣΧΟΛΕΙΟ
Οκτώβριος 2006
αρ.55
ΤΟ ΘΕΑΤΡΟ ΠΑΕΙ ΣΧΟΛΕΙΟ
Επιτέλους ένα βιβλίο για το θέατρο στο Ελληνικό Δημοτικό Σχολείο.Ενα βιβλίο που έλειπε,για τις τάξεις Ε' και ΣΤ΄.Στην αρχή του εγχειριδίου υπάρχει εισαγωγή σχετική με την έννοια του παιχνιδιού.Απευθύνεται στα παιδιά με στόχο να τους θέσει τους κανόνες του ομαδικού παιχνιδιού που καλείται <<θέατρο>>.Ως συντονιστής του παιχνιδιού ορίζεται ο δάσκαλος ο οποίος χρίζεται<<Μάγος της Σκηνής>>.
Το βιβλίο είναι χωρισμένο σε 16 <<ζώνες>> στις οποίες υπάρχει μια ενδιαφέρουσα κλιμάκωση δραστηριοτήτων από τη γνωριμία σε κύκλο και τις αναπνοές μέχρι και την παρακολούθηση μιας παράστασης.Στα ενδιάμεσα στάδια προτείνονται ατομικές και ομαδικές ασκήσεις-λεκτικέςκαι σωματικές-ποικίλοι αυτοσχεδιασμοί και δραματοποιήσεις κειμένων.Μάλιστα ,δίδεται ένας ενδεικτικός χρόνος για κάθε άσκηση.Στο τέλος κάθε<< ζώνης >>βρίσκεται μια υποενότητα με τίτλο <<Και τώρα συζητάμε>>,που προτρέπει σε συζήτηση και αξιολόγηση των δραστηριοτήτων που προηγήθηκαν.Εδώ τίθενται ερωτήσεις και παρέχονται πίνακες αυτο-αξιολόγησης.Ενδεικτικά,στην ενότητα για τον αυτοσχεδιασμό:
<<Ποιά ερεθίσματα μας οδήγησαν στον αυτοσχεδιασμό;
Ποιά τα κύρια σημεία αυτού;
Aνταποκρίθηκα στις δραστηριότητες του αυτοσχεδιασμού ΑΡΙΣΤΑ,ΠΟΛΥ ΚΑΛΑ,ΜΕΤΡΙΑ;>>
Ετσι,δίδεται η ευκαιρία στο παιδί να σκεφτεί πάνω στη δράση του και νά αναπτύξει κριτική σκέψη και αυτογνωσία.
Ακόμα, στο τέλος κάθε ενότητας υπάρχουν οι <<θεατρικές έννοιες>>,λέξεις κλειδιά από το θεατρικό γίγνεσθαι με τους ορισμούς τους,π.χ <<Σκηνικός Χώρος είναι ο διαμορφωμένος για την παράσταση χώρος που παίζουν οι ηθοποιοί.>>Επίσης, το βιβλίο διαθέτει πλούσια εικονογράφηση.Περιέχει φωτογραφίες από δραστηριότητες,και σκιτσάκια που επεξηγούν τις ασκήσεις που προτείνονται.Στις τελευταίες σελίδες υπάρχουν δύο χρήσιμα παραρτήματα,ένα με τη γλώσσα και ένα με τα πρόσωπα του Θεάτρου.Αυτά μπορούν να χρησιμοποιηθούν ,σε όποιο βαθμό,με την καθοδήγηση του δασκάλου.Ολόκληρο το βιβλίο άλλωστε συνδιάζει τη θεωρία με την πράξη,δίνοντας στα παιδιά μια πιο απτή εικόνα του μαθήματος της θεατρικής αγωγής!
Είναι ευχάριστο,ενδιαφέρον και καλογραμμένο.Αλλά,αλίμονο αν κολλήσει κανείς στις θεωρίες και τις αράδες.Πρέπει το βιβλίο αυτό να αποτελέσει το μέσο για ένα σκοπό και όχι να γίνει το ίδιο αυτοσκοπός.Σαφέστερα,να αποτελέσει το ερέθισμα,την αφορμή για την απελευθέρωση του σώματος και της φαντασίας των παιδιών.Εδώ τον κύριο ρόλο παίζει ο διδάσκων,ο διαμεσολαβητής ανάμεσα στο παιδί και το βιβλίο.Γι΄αυτό απαιτείται ένας εμψυχωτής με ειδικές γνώσεις και ικανότητες που θα ενθαρρύνει την μεταξύ των μαθητών συνεργασία και επικοινωνία,περνώντας τους το μήνυμα πως το θέατρο είναι πάνω από όλα πράξη.
αρ.55
ΤΟ ΘΕΑΤΡΟ ΠΑΕΙ ΣΧΟΛΕΙΟ
Επιτέλους ένα βιβλίο για το θέατρο στο Ελληνικό Δημοτικό Σχολείο.Ενα βιβλίο που έλειπε,για τις τάξεις Ε' και ΣΤ΄.Στην αρχή του εγχειριδίου υπάρχει εισαγωγή σχετική με την έννοια του παιχνιδιού.Απευθύνεται στα παιδιά με στόχο να τους θέσει τους κανόνες του ομαδικού παιχνιδιού που καλείται <<θέατρο>>.Ως συντονιστής του παιχνιδιού ορίζεται ο δάσκαλος ο οποίος χρίζεται<<Μάγος της Σκηνής>>.
Το βιβλίο είναι χωρισμένο σε 16 <<ζώνες>> στις οποίες υπάρχει μια ενδιαφέρουσα κλιμάκωση δραστηριοτήτων από τη γνωριμία σε κύκλο και τις αναπνοές μέχρι και την παρακολούθηση μιας παράστασης.Στα ενδιάμεσα στάδια προτείνονται ατομικές και ομαδικές ασκήσεις-λεκτικέςκαι σωματικές-ποικίλοι αυτοσχεδιασμοί και δραματοποιήσεις κειμένων.Μάλιστα ,δίδεται ένας ενδεικτικός χρόνος για κάθε άσκηση.Στο τέλος κάθε<< ζώνης >>βρίσκεται μια υποενότητα με τίτλο <<Και τώρα συζητάμε>>,που προτρέπει σε συζήτηση και αξιολόγηση των δραστηριοτήτων που προηγήθηκαν.Εδώ τίθενται ερωτήσεις και παρέχονται πίνακες αυτο-αξιολόγησης.Ενδεικτικά,στην ενότητα για τον αυτοσχεδιασμό:
<<Ποιά ερεθίσματα μας οδήγησαν στον αυτοσχεδιασμό;
Ποιά τα κύρια σημεία αυτού;
Aνταποκρίθηκα στις δραστηριότητες του αυτοσχεδιασμού ΑΡΙΣΤΑ,ΠΟΛΥ ΚΑΛΑ,ΜΕΤΡΙΑ;>>
Ετσι,δίδεται η ευκαιρία στο παιδί να σκεφτεί πάνω στη δράση του και νά αναπτύξει κριτική σκέψη και αυτογνωσία.
Ακόμα, στο τέλος κάθε ενότητας υπάρχουν οι <<θεατρικές έννοιες>>,λέξεις κλειδιά από το θεατρικό γίγνεσθαι με τους ορισμούς τους,π.χ <<Σκηνικός Χώρος είναι ο διαμορφωμένος για την παράσταση χώρος που παίζουν οι ηθοποιοί.>>Επίσης, το βιβλίο διαθέτει πλούσια εικονογράφηση.Περιέχει φωτογραφίες από δραστηριότητες,και σκιτσάκια που επεξηγούν τις ασκήσεις που προτείνονται.Στις τελευταίες σελίδες υπάρχουν δύο χρήσιμα παραρτήματα,ένα με τη γλώσσα και ένα με τα πρόσωπα του Θεάτρου.Αυτά μπορούν να χρησιμοποιηθούν ,σε όποιο βαθμό,με την καθοδήγηση του δασκάλου.Ολόκληρο το βιβλίο άλλωστε συνδιάζει τη θεωρία με την πράξη,δίνοντας στα παιδιά μια πιο απτή εικόνα του μαθήματος της θεατρικής αγωγής!
Είναι ευχάριστο,ενδιαφέρον και καλογραμμένο.Αλλά,αλίμονο αν κολλήσει κανείς στις θεωρίες και τις αράδες.Πρέπει το βιβλίο αυτό να αποτελέσει το μέσο για ένα σκοπό και όχι να γίνει το ίδιο αυτοσκοπός.Σαφέστερα,να αποτελέσει το ερέθισμα,την αφορμή για την απελευθέρωση του σώματος και της φαντασίας των παιδιών.Εδώ τον κύριο ρόλο παίζει ο διδάσκων,ο διαμεσολαβητής ανάμεσα στο παιδί και το βιβλίο.Γι΄αυτό απαιτείται ένας εμψυχωτής με ειδικές γνώσεις και ικανότητες που θα ενθαρρύνει την μεταξύ των μαθητών συνεργασία και επικοινωνία,περνώντας τους το μήνυμα πως το θέατρο είναι πάνω από όλα πράξη.
Σάββατο 2 Ιανουαρίου 2010
LOS TARANTOS-ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ
ΙΟΥΛΙΟΣ 2005
Αρ.49
LOS TARANTOS ΤΟΝ ΑΥΓΟΥΣΤΟ
Στα πλαίσια των 50 χρόνων του Φεστιβάλ Αθηνών,όλοι εμείς,οι εραστές της Τέχνης δίνουμε ραντεβού με το άγνωστο.Ανάμεσα στους δικούς μας μουσικούς δημιουργούς,τον Θεοδωράκη,τον Σπανουδάκη,την Αγνή Μπάλτσα,τον Μαρκόπουλο,τον Λεοντή,αλλά και τους θεατρικούς Παπαβασιλείου,Κακογιάννη,Νικολαίδη,Χατζάκη συναντάμε και ξένο αίμα:Ennio Morricone,English National Ballet,την Κρατική Ακαδημία Θεάτρου Μπολσόι της Ρωσίας,το μιούζικαλ <>.
¨¨ Το <> είναι το πρώτο τσιγγάνικο μιούζικαλ που εξαντλεί τις διαφορετικές γεύσεις της μουσικής του flamenco μέχρι το σημείο που πετυχαίνει μια συγχώνευση με τις φωνές και τους αστικούς ρυθμούς της αρχής αυτού του αιώνα.>>Κάπως έτσι ο σκηνοθέτης Εmilio Hernandez περιγράφει την δική του διασκευή της δουλειά του Αlfredo Manas,την τσιγγάνικη έκδοση του <<Ρωμαίου και της Ιουλιέτας>>,την οποία έφερε στις κινηματογραφικές οθόνες ο FRANCISO ROVIRA BELETA,για να κερδίσει μεγάλη αποδοχή από κοινό και κριτικούς,καθώς και μια υποψηφιότητα για ΄Οσκαρ.
Το μιούζικαλ αυτό αναφέρεται στην αντίθεση ανάμεσα σε δυο τσιγγάνικες οικογένειες.Τον ρόλο της Jouana ,της κόρης των Jorongos η οποία αγαπά έναν Taranto υποδύεται η Αna Zalazar,μια από τις νεώτερες και πολλά υποσχόμενες παρουσίες στη σκηνή του flamenco.Τη Sοledad,τη χήρα μάνα από τηνφυλή των Τarantos,παίζει η Carnelilla Montoya.O Juan Carlos Lerida παίζει το ρόλο του Ιsmal,του Ρomeo από την οικογένεια των Rosendo,τον αρχηγό των Zorongos.Oloι αυτοί θα συνοδεύονται από πάνω από 10 καλλιτέχνες που θα τραγουδούν και θα χορεύουν επί σκηνής,καθώς και εννέα μουσικούς και δύο τραγουδιστές φλαμένγκο(cantaores),oi οποίοι επιλέχθηκαν έπειτα από εξάμηνες ακροάσεις στην Ανδαλουσία,στη Μαδρίτη και τη Βαρκελώνη.Η μουσική είναι των Juan Gomez Chicuelo kai Τomatito.H χορογραφία τ ου Javier Latorre.
Η παγκόσμια πρεμιέρα του έργου έγινε στις 20 Σεπτεμβρίου στο Μουσικό Θέατρο της Βαρκελώνης.Αναμένουμε την υποδοχή που θα΄χει από το ελληνικό κοινό και την απήχησή του στην Ελλάδα.
Εγκρίνουμε και επαυξάνουμε τέτοιου είδους πολιτιστικές ανταλλαγές.Ας αναλογιστούμε άλλωστε και μερικούς άλλους σπουδαίους καλλιτέχνες και καταξιωμένα σχήματα που σχετικά πρόσφατα επισκέφθηκαν τη χώρα μας:Marcel Marceau,Tiger Lillies και Peter Βrook!
Αρ.49
LOS TARANTOS ΤΟΝ ΑΥΓΟΥΣΤΟ
Στα πλαίσια των 50 χρόνων του Φεστιβάλ Αθηνών,όλοι εμείς,οι εραστές της Τέχνης δίνουμε ραντεβού με το άγνωστο.Ανάμεσα στους δικούς μας μουσικούς δημιουργούς,τον Θεοδωράκη,τον Σπανουδάκη,την Αγνή Μπάλτσα,τον Μαρκόπουλο,τον Λεοντή,αλλά και τους θεατρικούς Παπαβασιλείου,Κακογιάννη,Νικολαίδη,Χατζάκη συναντάμε και ξένο αίμα:Ennio Morricone,English National Ballet,την Κρατική Ακαδημία Θεάτρου Μπολσόι της Ρωσίας,το μιούζικαλ <
¨¨ Το <
Το μιούζικαλ αυτό αναφέρεται στην αντίθεση ανάμεσα σε δυο τσιγγάνικες οικογένειες.Τον ρόλο της Jouana ,της κόρης των Jorongos η οποία αγαπά έναν Taranto υποδύεται η Αna Zalazar,μια από τις νεώτερες και πολλά υποσχόμενες παρουσίες στη σκηνή του flamenco.Τη Sοledad,τη χήρα μάνα από τηνφυλή των Τarantos,παίζει η Carnelilla Montoya.O Juan Carlos Lerida παίζει το ρόλο του Ιsmal,του Ρomeo από την οικογένεια των Rosendo,τον αρχηγό των Zorongos.Oloι αυτοί θα συνοδεύονται από πάνω από 10 καλλιτέχνες που θα τραγουδούν και θα χορεύουν επί σκηνής,καθώς και εννέα μουσικούς και δύο τραγουδιστές φλαμένγκο(cantaores),oi οποίοι επιλέχθηκαν έπειτα από εξάμηνες ακροάσεις στην Ανδαλουσία,στη Μαδρίτη και τη Βαρκελώνη.Η μουσική είναι των Juan Gomez Chicuelo kai Τomatito.H χορογραφία τ ου Javier Latorre.
Η παγκόσμια πρεμιέρα του έργου έγινε στις 20 Σεπτεμβρίου στο Μουσικό Θέατρο της Βαρκελώνης.Αναμένουμε την υποδοχή που θα΄χει από το ελληνικό κοινό και την απήχησή του στην Ελλάδα.
Εγκρίνουμε και επαυξάνουμε τέτοιου είδους πολιτιστικές ανταλλαγές.Ας αναλογιστούμε άλλωστε και μερικούς άλλους σπουδαίους καλλιτέχνες και καταξιωμένα σχήματα που σχετικά πρόσφατα επισκέφθηκαν τη χώρα μας:Marcel Marceau,Tiger Lillies και Peter Βrook!
Θεατρική Κριτική-Nτιμπούκ
Απρίλιος 2006
Αρ.53
ΝΤΙΜΠΟΥΚ
Μια γοητευτική ιστορία για τον έρωτα και το θάνατο στην Πειραματική Σκηνή του Εθνικού!Μια ιστορία που έχει να κάνει με την ανθρώπινη ύπαρξη και τα όριά της!Ενας άνδρας.Μια γυναίκα.Δυο καταπληκτικές ερμηνείες.Η Δέσποινα Κούρτη και ο Δημήτρης Παπανικολάου παίζουν μόνοι τους όλους τους ρόλους όπως απαιτεί το κείμενο του Μπρους Μάγερς,ξεδιπλώνοντας στο έπακρο τα εκφραστικά τους μέσα και πετυχαίνοντας εν τέλει να καθηλώσουν τον θεατή.Αφηγούνται,ουρλιάζουν,ερωτεύονται,πεθαίνουν,ξαναγεννιούνται,κατέχονται από πνεύματα,υφίστανται εξορκισμούς.Ολα αυτά αποκτούν ιδιαίτερο ενδιαφέρον,αν αναλογιστεί κανείς ότι το έργο,όπως γράφτηκε αρχικά από τον ΄Ανσκι, έχει περίπου είκοσι τέσσερις ρόλους και αρκετές σκηνές πλήθους.Οι ηθοποιοί αφηγούνται την<<εβραική εκδοχή του Ρωμαίου και της Ιουλιέτας όπως τη γέννησε ο Ιουδαικός μυστικισμός και η Καμπάλα>>,γράφει ο σκηνοθέτης Σωτήρης Χατζάκης.
Όσο για τη λέξη...<<ντιμπούκ>>;Αυτή,όπως διαβάζουμε στο πρόγραμμα ,προέρχεται απο την εβραική λέξη ledavek που σημαίνει <<γαντζώνομαι>> .Αναφέρεται σε μια ψυχή που δεν έχει ησυχάσει ή ένα πονηρό πνεύμα που κυριεύει έναν ζωντανο άνθρωπο και προκαλεί ψυχικές διαταραχές,δημιουργώντας μια νέα προσωπικότητα και μιλώντας μέσα από τον άνθρωπο που΄χει κυριεύσει.Αυτή η συνήθεια του εξορκισμού των ντιμπούκ ενέπνευσε τον μποέμ Ρωσοπολωνό εθνογράφο Σαλόμ Ανσκι να γράψει το διάσημο έργο του,το οποίο διακρίνεται για το καθαρά μυστικιστικό του υπόβαθρο!
Ο θεματικός πυρήνας λέει η Νίνα Γκουρφίνγκελ είναι:<>Πέρα από την έξοχη σκηνοθεσία και τις καταπληκτικές ερμηνείες,αξίζει να σταθούμε στο ιδιαίτερα προσεγμένο πρόγραμμα.Τα κείμενά του αφενός φωτίζουν πολύπλευρα και ουσιαστικά το πρωτότυπο ως προς το θέμα του έργο,αφετέρου παρουσιάζουν πολύ μεγάλο θεατρολογικό ενδιαφέρον λόγω του εύρους και της ποιότητας των πληροφοριών που περιέχουν.Είναι ευχής έργον να γίνονται ανάλογες προσπάθειες και προς αυτήν την κατεύθυνση!!!
Αρ.53
ΝΤΙΜΠΟΥΚ
Μια γοητευτική ιστορία για τον έρωτα και το θάνατο στην Πειραματική Σκηνή του Εθνικού!Μια ιστορία που έχει να κάνει με την ανθρώπινη ύπαρξη και τα όριά της!Ενας άνδρας.Μια γυναίκα.Δυο καταπληκτικές ερμηνείες.Η Δέσποινα Κούρτη και ο Δημήτρης Παπανικολάου παίζουν μόνοι τους όλους τους ρόλους όπως απαιτεί το κείμενο του Μπρους Μάγερς,ξεδιπλώνοντας στο έπακρο τα εκφραστικά τους μέσα και πετυχαίνοντας εν τέλει να καθηλώσουν τον θεατή.Αφηγούνται,ουρλιάζουν,ερωτεύονται,πεθαίνουν,ξαναγεννιούνται,κατέχονται από πνεύματα,υφίστανται εξορκισμούς.Ολα αυτά αποκτούν ιδιαίτερο ενδιαφέρον,αν αναλογιστεί κανείς ότι το έργο,όπως γράφτηκε αρχικά από τον ΄Ανσκι, έχει περίπου είκοσι τέσσερις ρόλους και αρκετές σκηνές πλήθους.Οι ηθοποιοί αφηγούνται την<<εβραική εκδοχή του Ρωμαίου και της Ιουλιέτας όπως τη γέννησε ο Ιουδαικός μυστικισμός και η Καμπάλα>>,γράφει ο σκηνοθέτης Σωτήρης Χατζάκης.
Όσο για τη λέξη...<<ντιμπούκ>>;Αυτή,όπως διαβάζουμε στο πρόγραμμα ,προέρχεται απο την εβραική λέξη ledavek που σημαίνει <<γαντζώνομαι>> .Αναφέρεται σε μια ψυχή που δεν έχει ησυχάσει ή ένα πονηρό πνεύμα που κυριεύει έναν ζωντανο άνθρωπο και προκαλεί ψυχικές διαταραχές,δημιουργώντας μια νέα προσωπικότητα και μιλώντας μέσα από τον άνθρωπο που΄χει κυριεύσει.Αυτή η συνήθεια του εξορκισμού των ντιμπούκ ενέπνευσε τον μποέμ Ρωσοπολωνό εθνογράφο Σαλόμ Ανσκι να γράψει το διάσημο έργο του,το οποίο διακρίνεται για το καθαρά μυστικιστικό του υπόβαθρο!
Ο θεματικός πυρήνας λέει η Νίνα Γκουρφίνγκελ είναι:<
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)