Εύη Γκάλαβου///Φυλακισμένη στο παλιό σώμα

Δεν είχε αποφασίσει αν ήθελε να τρέξει. Τα πόδια δεν υπάκουσαν περπάτησαν πάνω στο ξύλινο πάτωμα γεμάτο ακίδες.  Σκονισμένες αναμνήσεις στο δάπεδο και στους τοίχους έμοιαζαν μικροσκοπικά σκουπίδια. Φύσηξε αναποφάσιστα, είχαν γίνει ένα με το δωμάτιο, δεν άλλαζαν θέση. Δύο παράθυρα κλειστά χωρίς κανένα εμπόδιο μα χωρίς αντικείμενο. Πάσχιζε να μαντεύει τι έκρυβαν δε τολμούσε να τα πλησιάσει. Ίσως γνώριζε και έτρεμε στην ιδέα πως μάντευε σωστά. Συνομίλησε αιώνες πολλούς, ώσπου έμαθε το μυστικό που έκρυβαν πίσω από την πλάτη τους. Πέρασε μια στιγμή από το μυαλό να στρέψει το βλέμμα έξω, η καρδιά τρόμαξε  το χέρι κοιμήθηκε στο σώμα ακόμα μια φορά. Ξάπλωσε πάνω στις ακίδες όπως κάθε βράδυ, πόνο δεν ένιωθε, αιμορραγούσε εσωτερικά από την αδυναμία να ανοίξει τα κλειστά βλέφαρα στο φως. Κάθε κύτταρο πυροδοτήθηκε από μια ξεχασμένη σταγόνα ζωής, φυλακισμένη στο παλιό σώμα. Αλλεπάλληλες εκρήξεις εκτίναξαν το σώμα. Αιωρήθηκε για μερικά λεπτά από το πάτωμα ψηλά, έσβησαν ανάσα και μυαλό. Το βαρύ σώμα έπεσε με δύναμη στις ακίδες που χάθηκαν μέσα σε πληγές. Κάθε μέλος του σώματος αποστασιοποιείται από το όλον, διαμελισμένο τρέχει χωρίς σκοπό μέσα στο δωμάτιο με τα δύο παράθυρα. Η καρδιά χτυπά ακόμα, κοιτάζει λυπημένα και αναπολεί. Πλησιάζει κάθε μέλος το φιλά στοργικά, το αγγίζει εγκάρδια, το μαγεύει με τη δύναμη της, το κολλάει πάνω της. Ένα. Τα σκόρπια, ένα ολόκληρο πάλι. Με καρδιά δυνατή, με βλέμμα καρφωμένο στο φως, με πόδια που υπακούν σε επιθυμίες, χέρια που εκτελούν. Τι σημασία έχει που έξω από το παράθυρο θεριεύει θάλασσα αδυσώπητα!