Ενός λεπτού σιγή
Κρυμμένο το λεπτό
Της σιγής
Γυρίζει νυχτωμένο
Κι οι λέξεις του
Σαλπάρουν
Σε αμύθητες ωδές
Στρώσε φύλλα
Χωρίς θυμό
Φύτεψε άνθη
Με θυσία
Κι αν το νερό
Ποτίσει ζωές
Το χώμα
Αν θάψει αιώνες
Σβήσε το λάθος
Μα μην κοιμηθείς
Γράψε τη μοίρα
Μα μην ξυπνήσεις
***
Ισοδυναμία
Δεν μπορώ
Κατά παραγγελία
Ποίημα να γράψω
Αφού η έμπνευση
Σαν δαίμονας με κυνηγά
Και θα νικήσει
Ξανά αυτή
Χωρίς να μπορώ
Να ορίσω τι και γιατί
Πότε και πώς
Οι λέξεις θεριεύουν
Στο χαρτί
Όταν το ποίημα
Τους δώσει τη φωνή
Που διακαιούνται να έχουν
Όταν η τελευταία πνοή
Του ποιητή
Ισοδυναμεί
Με την πρώτη ανάσα
Του αναγνώστη
***
Παζλ
Να γεννιέμαι στο δάσος
Από νερό και χώμα
Δέντρο να γίνομαι
Σκορπίζοντας τα φύλλα
Να αιωρούμαι ανίερα
Ως παζλ στον αέρα
Να με τρώνε τα πουλιά
Ως ρυτίδες με χρώμα;
Ν΄αναζητώ
Με silver Alert
Δίχως όνομα
Εμένα
***
Γραβάτα δημοσίας αιδούς
'Αρχισα να ξηλώνω
Τα ρούχα μου
'Ωσπου έμεινα γυμνός
Στη μέση του πουθενά
Φωνάζοντας
Σε μια γλώσσα άγνωστη
('Ετσι κι αλλιώς
Ποιος θα με καταλάβαινε;)
Mα δεν με συνέλαβαν
Για προσβολή δημοσίας αιδούς
Για να σταματήσω τις φωνές
Με κέρασαν αψέντι
Και μ ΄έντυσαν στην τρίχα
Όμως τα κορδόνια μου
Δεν ταίριαζαν
Με τη γραβάτα τους
Δεν άφησα ρέστα
Για πουρμπουάρ
Δεν σκόνταψα διαγωνίως
***
«Γραβάτα δημοσίας αιδούς»,Κέδρος 2018
***
.Θα σε πάω κάποια χρόνια πίσω. Πώς ξεκίνησες με τη γραφή;
Ξεκινώ πρώιμα, όπως οι περισσότεροι, αναζητώντας μέσον έκφρασης και τη δική μου φωνή. Ουσιαστικά όμως η περιπέτεια της ποίησης, άρχισε όταν δημοσίευσα την πρώτη μου ποιητική συλλογή, "Ζητήματα κυμάτων", το 2009.
Eχεις λογοτεχνικά πρότυπα;
Υπάρχουν βιβλία που μου ταιριάζουν, τόσο ποίησης όσον και πεζού λόγου, τα οποία έχω αγαπήσει με πάθος και εννοώ να προσφεύγω σε αυτά σαν σε καλύβες στο δάσος όταν πιάνει καταιγίδα. Αν τα ονομάσουμε πρότυπα, έχουν εν τέλει κριτήριο περισσότερο συναισθηματικό παρά λογοτεχνικό.
Δώσε μου το δικό σου ορισμό για την ποίηση.
Ποίηση είναι να βλέπεις την αρμονία του Θεού πίσω από την επιφαινόμενη αταξία των εφήμερων πραγμάτων, εκφράζοντάς την με τις λέξεις σου.
Οι σχέσεις σου με την πεζογραφία.
Θα ‘λεγα, γενικά, πολύ καλές. Λόγω του συναισθηματικού κριτηρίου στην επιλογή αναγνωσμάτων, το οποίο προείπα, αγαπώ δυνατά τα ταξίδια της ψυχής που μου χαρίζουν οι όμορφες διηγήσεις, - κι ας μην είναι "όμορφες" με τον αναμενόμενο τρόπο, φορές-φορές.
Πιστεύεις στα λογοτεχνικά βραβεία;
Δεν πιστεύω στα βραβεία γενικότερα, με εξαίρεση τα αθλητικά βραβεία, που τα κερδίζει ο αθλητής με την καλύτερη επίδοση - μετρημένη με χρονόμετρο ή με το μέτρο. Τα υπόλοιπα είναι υποκειμενικά και ανάλογα με τα γούστα εποχής. Ως εκ τούτου δε με αφορά το θέμα.
Διαβάζεις λογοτεχνικά περιοδικά; Ξεχωρίζεις κάποια;
Λογοτεχνικά περιοδικά διαβάζω, όχι όσο θα ήθελα βεβαίως λόγω ελλείψεως χρόνου, αρκετά όμως ώστε ν’ απολαύσω την πολυφωνία που εκπροσωπούν. Κυρίως με αφορά η ποίηση, οπότε, στο βήμα των περιοδικών βλέπω τις νέες αφίξεις, αφετέρου συναντώ τα μονοπάτια που χαράσσουν οι καταξιωμένες ποιητικές φωνές, "ξυπνώ" από την καλώς εννοούμενη αυτήν επικαιρότητα. Από τα υφιστάμενα περιοδικά, ξεχωρίζω το Εμβόλιμον" για την άπλωση της ύλης του και τον δυναμισμό του και την "Παρέμβαση" και τον Πόρφυρα για την ακριτική τους επιμονή και πίστη. Εσχάτως, ξεχωρίζω την "δίοδο" της Δράμας, για την εξαίρετη, εντυπωτική όσον και εντυπωσιακή, εμφάνισή της. Ασφαλώς, ως άλλης τάξεως βρίσκω την και ελέω θέσης «εύνοια» των εντύπων του κέντρου.
Κριτική και Κριτικοί.
Δίλημμα. Και προσωπικό, αφού γράφω λογοτεχνική κριτική. Όσο οι κριτικοί παραμένουν ό, τι λέει το όνομά τους και δεν μετατρέπονται σε παράγοντες και παραγοντίσκους της λογοτεχνικής φωλεάς, θα τους ακούω και θα ενδιαφέρομαι για την όποια γνώμη τους. Από εκεί και πέρα, αυτοακυρώνονται άρα πλέον δεν αξιολογούνται.
Μίλησέ μου για το τελευταίο σου ποιητικό βιβλίο. Πώς προέκυψε. Βάλε μας στο εργαστήρι σου.
Το τελευταίο μου ποιητικό βιβλίο, με τίτλο "θαυματουργή πλην έρημος" εκδόθηκε από τις καλές εκδόσεις «Κουκκίδα» του Δ. Δημόπουλου. Δυστυχώς, προέκυψε από απώλεια(ες) σε επίπεδο προσωπικό, άρα θα μπορούσε κανείς να το ονομάσει και επιτύμβιο. Μια ιδιότυπη επιτύμβια στήλη, για κάθε τι πολυαγαπημένο που μας χάθηκε για πάντα. Και, υπ’ αυτήν την έννοια ελπίζω, κ’ ήδη έφτασαν τα πρώτα δείγματα έως εμένα, ότι άγγιξε τους αναγνώστες μου (του).
Ποιά άλλη μορφή τέχνης σε συγκινεί πέρα από την τέχνη του λόγου;
Αγαπώ πολύ τη ζωγραφική και γενικά τις εικαστικές τέχνες. Η ζωγραφική είναι για μένα, ποίηση με χρώματα και γραμμές, λειτουργώντας ακριβώς το ίδιο όπως και οι λέξεις (μου).
.Πολιτική και πολιτικοί.
Ένα μεγάλο κενό. Ως προς το νόημα του πράγματος εν γένει.
Ένα σχόλιό σου για τη σύγχρονη λογοτεχνική πραγματικότητα.
Υπάρχει δυναμική αναμφίβολα, που εξαρτάται και από την τάση ό, τι γράφεται να εκδίδεται και ό, τι εκδίδεται να παρουσιάζεται. Ασχέτως με το αν συμφωνώ ή όχι, η σημερινή λογοτεχνική πραγματικότητα ωφελείται, ανθεί, έρχονται νέοι άνθρωποι με τόλμη φωνής, οι παλαιότεροι συνεχίζουν στιβαρά και το τοπίο διαγράφεται ευνοϊκό προοιωνίζοντας το μέλλον.
Γράφεις κάτι τώρα;
Ναι, και πάλι ποιήματα, ευελπιστώντας να συστήσουν αύριο μια νέα ποιητική συλλογή.
Tρία βιβλία που σου άλλαξαν το βλέμμα σου για τον κόσμο.
Η "Ιλιάδα". Το "Εστραβαγάριο" (Π.Νερούντα). "Ο κυρίως ναός" (Κ.Θ.Ριζάκης).
Τι ελπίζεις, τι ονειρεύεσαι.
Να φτάσει κάποτε το χαμόγελο στο βάθος της ψυχής μου.
***
Ακόμα ανατέλλω
Μετάφραση Ασημίνα Ξηρογιάννη
Μπορείτε να με γράψετε στην ιστορία
Με τα πικρά ,στρεβλά σας ψέματα
Μπορείτε να με σύρετε στην ίδια τη βρωμιά
Αλλά ακόμα, σαν τη σκόνη, θ' ανεβαίνω ψηλά.
Σας αναστατώνει η ευφορία μου;
Γιατί με περιβάλλετε με σκοτάδι;
Μήπως γιατί περπατώ σαν να κατέχω πετρελαιοπηγές
Που ξεχειλίζουν απ΄ το σαλόνι μου;
Ακριβώς όπως τα φεγγάρια και όπως οι ήλιοι
Mε τη βεβαιότητα της παλίρροιας
Aκριβώς όπως οι ελπίδες που πηγάζουν από ψηλά
Ακόμα θ ανατέλλω.
θέλατε να με δείτε να σπάω;
Καλυμμένο κεφάλι και χαμηλωμένα μάτια;
‘Ωμους που πέφτουν κάτω σαν δάκρυα
Aδύναμη από τις οργισμένες μου κραυγές;
Μήπως το αγέρωχό μου ανάστημα σας προσβάλλει;
Δεν σας έρχεται πολύ δύσκολο
Που γελώ σαν να έχω ορυχεία χρυσού
Σκάβοντας στην πίσω αυλή μου;
Μπορείτε να με πυροβολήσετε με τις λέξεις σας
Μπορείτε να με σφάξετε με τη ματιά σας
Μπορείτε να με δολοφονήσετε με το μίσος σας
Αλλά ακόμα, σαν αέρας, θα ανεβαίνω ψηλά.
Μήπως η σεξουαλικότητά μου σας ενοχλεί;
Εκπλήσσεστε
Που χορεύω σαν να φορώ διαμάντια
Tη στιγμή που σμίγουν οι μηροί μου;
Πέρα από τις καλύβες της ντροπής της ιστορίας
Ανατέλλω
Πάνω από ένα παρελθόν που ρίζωσε στον πόνο
Ανατέλλω
Είμαι ένας μαύρος ωκεανός, κυματιστός και ανοιχτός
Εκπνέοντας γιγαντώνομαι κι αντέχω στην παλίρροια
Aφήνοντας πίσω νύχτες φόβου και τρόμου
Ανατέλλω
Σε ένα ηλιοβασίλεμα που είναι θαυμαστά ξάστερο
Ανατέλλω
Κουβαλώντας τα χαρίσματα που οι πρόγονοι μού κληροδότησαν
Είμαι το όνειρο και η ελπίδα του σκλάβου.
Ανατέλλω
Ανατέλλω
Ανατέλλω
***
Πρώτη δημοσίευση στο ηλεκτρονικό frear.gr
***
βραδυνό
θέλω απλά να έρθεις μαζί μου
το στήθος μου
όπως θα θυμάσαι
έχει μια τρύπα
πάντα
έχω τον νου μου
να της αλλάζω σακούλα
πριν γεμίσει
να τραβάω τις κολλημένες τρίχες
από τον πάτο της
να είμαστε σίγουροι
πώς θα κρατήσει μέσα της
την κάθε υπόνοια
σήμερα τρελάθηκε!
ξεβράζει
εκδικητικά
αγνοούμενα σώματα
ξερνάει
ασταμάτητα
ξεραμένο αίμα
από λέξεις καρφιά
που καταπίνω
όταν πίνω
με τους φίλους μου
έλα μαζί μου
το κρεβάτι βουλιάζει
ξαπλώνω και βυθίζομαι
στην πιο γλυκιά εξάρτηση
δε στο 'χα πει, αλλά.
θα 'θελα να 'μουν δύο
***
ε
Η άμμος σου πάνω μου
τα μαλλιά μου κολλημένα
Ο αέρας δεν υπήρχε
παρέσερνε τα πάντα
η άμμος πέτρες αιχμηρές
έγδερναν την πλάτη σου
και εσύ να γδύνεσαι
να μην αφήσεις σημείο σου ανεκμετάλλευτο
οικόπεδο νο.3
ο λαιμός σου
η κάτοψη
ανάμεσα στα πόδια σου οικόπεδο νο.5
Eίναι γνωστό ότι οι παραλίες μας κινδυνεύουν
εξάλλου η περίοδος χάριτος τελείωσε
τη στιγμή που άφησες το πατρικό
τώρα το φάντασμα επιστρέφει τις αργίες
μην του ανοίγεις
το στόμα σου
ανά διαστήματα ανοιχτό
ένα μαύρο δάσος έρεε
ζεστό
θέλω να το διασχίζω
ξανά και ξανά
νύχτα.
ο αέρας μολυσμένος
ζητούσες και άλλο
περπάταγες γυμνή
όσο εμείς βυθιζόμασταν στο χώμα
«Πάντα έψαχνα μια οργή να με ανθίσει»
Όταν ξυπνήσαμε έλειπες
***
Δημόσια αναμονή
Περάσαμε το ένα τρίτο της ζωής μας
σε αίθουσες δημόσιας αναμονής
κοιτάζοντας τα παπούτσια του μπροστινού μας
κλωτσώντας το μέλλον μας
σε θυρίδες δίχως φως
Το άλλο τρίτο
σε λάθος ανθρώπους το ξοδέψαμε
σε συναισθήματα δίχως αξία
και σε φιλίες χωρίς αντίκρισμα κανένα
Σε λάθος κόσμο επενδύσαμε
στη χώρα που κατάπιε
τα όνειρά μας
πιστεύοντας
κίβδηλους υποκριτές
Για αυτό δε θέλω να αναρωτιέμαι
πόσος κλασματικός χρόνος μου απέμεινε.
Τόσος λίγος χρόνος
για τόσα πολλά λάθη.
***
Απουσία
κλειδιά στο τραπέζι
η παρουσία σου˙
τώρα
κλειδιά στο τραπέζι
η απουσία σου
***
Ποίηση
Ποίηση δεν είναι τίποτε άλλο
παρά προδομένες λέξεις
που πνίγονται
σε κορμιά από τον καιρό βασανισμένα
δεν είναι τίποτε άλλο
παρά φωνές που θέλουν να ακουστούν
ασφυκτιούν σε θνητά σώματα
ζητούν αέρα
Ποίηση δεν είναι παρά
ένα έμβρυο που αγωνιά
τη μέρα να αντικρύσει
δεν είναι παρά
διαβάτες χαμένοι μες την νύχτα
που καταφύγιο ποθούν να βρουν
Ποίηση δεν είναι παρά
ψυχές φυλακισμένες
που ελευθερία και δικαίωση αποζητούν
δεν είναι παρά
κραυγές χαράς ή πόνου
που όταν δεν αντέχουν πια
Γίνονται ποιήματα
***
Κλειδιά στο τραπέζι,Οδός Πανός 2018
***
Η μοίρα του ποιητή
Πρωί, πρωί βρήκαν τα ποιήματα
Στους δρόμους της πόλης σκορπισμένα
Πρωί, πρωί και τ’ άψυχο κορμί
Μπρούμυτα να επιπλέει στου
Χρυσαφιού και τ’ ασημιού τ’ ανάμεσα
Παραδομένο σε λικνίσματα καθώς
Που πρόσταζε ο Γραίγος
Είπαν πως σκόρπισε τα ποιήματα
Γιατί τον έπνιγαν, κι έπειτα
Έπεσε στη θάλασσα να δροσιστεί.
Πνίγηκε όμως όχι απ’ τα σκορπισμένα
Μα απ’ εκείνα που ποτέ δεν έγραψε
Βαρίδια σκαλωμένα στην ψυχή.
***
Ο κύκλος
Άσε έστω αυτόν τον κύκλο ανοικτό.
Φτάνει τόσους και τόσους που ‘κλεισες.
Σε βλέπω μ’ αυτήν την κάτασπρη
κιμωλία στο χέρι και τρομάζω.
Πανικοβάλλομαι τέτοιες ώρες
να ψάχνω για σφουγγάρι.
Όσο μένει ανοικτός
είναι για ‘μένα μια αφορμή.
Όταν τον κλείσεις
δεν θα ‘χεις πια καμιά δικαιολογία
***
(Ανέκδοτα)
***
