Πορτρέτο
Πρωινά ατελέσφορα
Δεν φιλοξενώ τα σκόρπια όνειρα.
Φιλοτεχνώ τα ορισμένα.
Συμφωνία έγκλειστη εκλείσθη.
Μεσημέρια μισοσκότεινα.
Συντάσσω δυο τρεις επιστολές αποχαιρετιστήριες.
Ιεροτελεστία τελευταία τελέστηκε.
Απογεύματα επισκεπτηρίου.
Καταγράφω τους καθρέφτες που έσπασα.
Ψάχνω ειδικώς τα πιο μικρά κομμάτια.
Ένα μάτι κόκκινο.
Μισά χείλη.
Σκαμμένο αριστερό πάνω δέρμα.
Πορτρέτο άνισο.
Το κορνιζάρω στο σαλόνι.
Υδρόβια πουλιά στέκονται μπροστά του και το παρατηρούν.
Τις νύχτες που αναζητούν τροφή στα μουσκεμένα όνειρά μου.
Τα μάτια κλείνω.
Όρθια.
Πριν κοιμηθώ.
Ξαπλωτή.
Βλέπω εμένα να βουτάω στη θάλασσα μαζί τους
Βλέπω εμένα να βουτάω.
Βλέπω εμένα.
***
Ωραιότερο δεν άκουσα ποτέ
Σου έχω μιλήσει ποτέ για τις σιωπές;
Για τις σιωπές που κρύβονται στους ιριδίζοντες ουρανούς.
Κάνοντας κουπί σε μια βάρκα που μεθάει.
Καθώς τα κύματα χαϊδεύουν το γυμνό της δέρμα.
Σου έχω μιλήσει;
Σου έχω ψιθυρίσει ποτέ για τα δυο μαύρα πουλιά;
Αυτά που πήραν τη σκοτεινιά πίσω από εκείνα τα βουνά.
Δυο ζωγραφισμένα και πλατιά μι σε παλέτα που σουρούπωνε.
Σαν τα σύννεφα αγκάλιαζαν την ευστοχία του αναπάντεχου.
Σου έχω ψιθυρίσει;
Σου έχω φωνάξει ποτέ από μακριά;
Παίζοντας παιγνίδια με ήχους και Πινακωτές.
Πίσω από τα βράχια παρέα με κάτι ψάρια και δυο αλήθειες.
Που βρήκαν την ομορφιά της ησυχίας.
Σαν τον κόκκο της άμμου που συνάντησε το άλλο του μισό.
Σου έχω φωνάξει;
Όχι.
Δεν σου έχω μιλήσει.
Δεν σου έχω ψιθυρίσει.
Ούτε σου έχω φωνάξει.
Μα εσύ τ’ άκουσες όλα.
Όλα.
Εσύ.
***
Φοβού τους εαυτούς
Πρωινές συνεστιάσεις.
Φερέλπιδες νέοι τις συνέταξαν.
Μιας μέσης νεότητας.
Πρώην συμπληρωματικοί.
Πρώην αποστάτες.
Νυν και αεί.
Σε χρόνο μελλοντικό.
Τωρινοί προφήτες.
Προβλέπουν κινδύνους.
Συνεχώς.
Πού και πού ελλοχεύουν.
Εαυτούς.
Πίσω από μια γλάστρα.
Ανθίζουν.
«Θερινή ώρα»,'Εναστρον 2018
***
