 |
| Κολάζ Ασημίνα Ξηρογιάννη |
Δεκατρείς φορές
I
Χάσκουν οι ουρανοί
και είναι οι λεωφόροι
πρόδρομοι της φυγής μας
ΙI
Στους πυλώνες των δρόμων
στέκουν τα φανάρια της ευτυχίας μας
Τα φώτα τους πάλλονται
και τα κύματα της νύχτας
παφλάζουν στα χέρια μας
IΙΙ
Σκοτεινά τα δέντρα
πάνω από τους πολύβουους δρόμους
κρέμονται
και κοιτάνε αμίλητα
τις κινήσεις του νεύρου μας
που βομβίζει
ΙV
Τα χέρια μας φτερά
στου απείρου το φως
που τρεμοσβήνει
V
Ο χρόνος μάς κυνηγά
και εμείς σκορπάμε
σαν τα πουλιά
στους τέσσερις ορίζοντες
VI
Στα μανουάλια των προσευχών μας
αναδύονται
θερμικά ρεύματα και θυμιάματα
υπερυψώνοντας τις φωνές μας
VII
Ένα νήμα κόβεται
από το στρίφωμα του κόσμου
και η ζωή μας
φαντάζεται το αύριο
στο μηδενικό καρέ της ιστορίας
VIΙI
Προβολή του σύμπαντος
σε θερινό σινεμά
η θύμηση ενός έρωτα
ξεχασμένη λατρεία μιας αξίας
IX
Οι κήποι του έρωτα ποτίζονται
με την δοκιμασία της απουσίας
για κάτι που θα ανθίσει
πίσω από ένα φόβο
X
Στο απύθμενο της ίριδας του μυαλού μας
μια περιπέτεια
-που ποτέ δεν ξεκίνησε-
είναι ο έρωτας που περιμένουμε
να μας αναστήσει
ΧI
Στην εκκλησία των ανθρώπων
λειτουργίες αλληγορίας
δοξολογούν
της λογικής την υπέρβαση
και το δέος το πανανθρώπινο
πίστη γίνεται
ΧΙI
Αυτό που μας φοβίζει
το περιέχουμε
Είναι μέρος μας
του ανήκουμε
ΧΙΙI
Απωθημένα ψυχών
στοιβάζονται στο περβάζι των ονείρων
Και κάτω από χειμαρρώδεις ουρανούς
ο χρόνος σμιλεύει
όση ζωή μας απομένει
****
