Της Αγγελικής Ελευθερίου
Έρχεσαι σαν τον ξαφνικό αέρα
Όταν καμιά φορά
Σε ώρες φθινοπωρινές γυρίζω στην αυλή σου
Εκεί επιστρέφεις άλλωστε και εσύ
Χλωμό φεγγάρι πάνω από τα κύματα
Καθώς σωπαίνει η θάλασσα
Τα λυρικά νερά
Σε αντιφεγγίζουν μελαγχολική
Σπάνε τα ρόδια στην πηγή
Χάντρες πλεγμένες
Τόσο ανέπαφη η μορφή σου
Σύννεφα
Να πέσει η βροχή
Που αποκοιμίζει γλυκά τους λυπημένους
Δεν μένεις πια εδώ
Θυσίασε ο άνεμος τον παφλασμό της νιότης
Πρόλαβα και είδα τις ρυτίδες
Κάτω από τα μάτια
Να θυμίζουν το εφήμερο
Τις ματαιώσεις
Τώρα μετρώ το φως
Ζυγίζει το πρόσωπο ωραίο
Ευγενικό
Μέσα από την απουσία
Ανεβαίνεις αδιάκοπα στον ουρανό
***
