ΠΟΙΗΜΑ ΣΤΟ ΠΟΙΗΜΑ///ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΦΥΣΣΑΣ -ΑΣΗΜΙΝΑ ΞΗΡΟΓΙΑΝΝΗ

΄Οταν,πριν πολύ καιρό, είχα διαβάσει για πρώτη φορά το βιβλίο του Δ.Φύσσα ΟΙ ΑΣΤΙΚΟΙ ΧΩΡΟΙ ΕΙΝΑΙ ΠΟΙΗΣΗ ΑΠΟ ΜΟΝΟΙ ΤΟΥΣ είχα κάνει αυτόματα,συνειρμικά σχεδόν,κάποιες σκέψεις ,τις οποίες ,είχα σπεύσει να αποτυπώσω στο χαρτί.Το ποίημα που γέννησε το άλλο ποίημα.!Ιδού ,κάποια ποιήματα λοιπόν που αποκρίνονται, <απαντούν>-θα έλεγα ,καλύτερα- σε ποιήματα του Φύσσα!Το είχα πει τότε στον κ. Φύσσα ,τώρα έχω την ευκαιρία και να τα καταθέσω εδώ.Λοιπόν...παραθέτω πάντα πρώτο ένα ποίημα του Δ.Φύσσα και εν συνεχεία,παραθέτω την δική μου <απάντηση> σε αυτό!Κάτι σαν <ποιητικός> διάλογος:

1.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΦΥΣΣΑΣ: ΟΙ ΛΕΞΕΙΣ ΚΑΙ ΤΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ


Με κάποια προσπάθεια,έστω,
Βρίσκονται λέξεις για τα πράγματα.

Δύσκολο είναι να βρεθούν π ρ ά γ μ α τ α για τις λέξεις.

ΑΣΗΜΙΝΑ ΞΗΡΟΓΙΑΝΝΗ:Μα κι οι λέξεις μοιάζουν με πράγματα,θαρρώ.
Οι λέξεις μου είναι οι αποσκευές μου.
Οι λέξεις σου είναι οι δικές σου αποσκευές.
Μας οδηγούν στα πράγματα και μας απομακρύνουν.
Κι όταν τα αισθήματα τις αναζητούν,
καθάρια ποίηση δίνουν.

2.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΦΥΣΣΑΣ: [ΑΤΕΛΕΙΩΤΑ ΣΠΑΤΑΛΗΜΕΝΑ ΠΡΩΙΝΑ ΤΗς ΜΟΝΑΞΙΑΣ...]
Ζ.,Ρ.,Θ,Λ.

Ατελείωτα σπαταλημένα πρωινά της μοναξιάς
Που περιμένουνε να ξεπλυθούν με ένα κρασί το βράδυ.


ΑΣΗΜΙΝΑ ΞΗΡΟΓΙΑΝΝΗ:Είναι κάτι βράδια ναυάγια
(όλο απόγνωση και τρέλα)
που ούτε το φως του πρωινού
δεν ξέρει πως να τα γιατρέψει.

3.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΦΥΣΣΑΣ:<ΤΟΝ ΤΑΦΟ ΜΟΥ ΤΟΝ ΘΕΛΩ ΣΤΑ ΧΑΥΤΕΙΑ>

Λέει ο Γκανάς:
Να το δεχτούμε ως τρανταχτή πρωτοτυπία.

Μα τόσα ωραία που έγραψε,δεν έχει σημασία
Πού θα΄τανε ο τάφος του-δεν έχει καν ουσία.

Γιατί τον διάβασε συγκινημένη η γαλαρία,
Τραγούδια τού απέδωσε σπουδαία η στιχουρχία,
Εντέλει,τον τραγούδησαν ΑΕΙ και φανταρία.

Και σημασία-άρα- καμιά,πού η τοποθεσία.


ΑΣΗΜΙΝΑ ΞΗΡΟΓΙΑΝΝΗ: ΑΥΤΟΑΝΑΦΟΡΙΚΟ

Με είπανε <ποιήτρια>
Και
Τρόμαξα.

4.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΦΥΣΣΑΣ:ΠΑΡΑΔΟΧΗ


Μια λέξη ψάχνω
Ενδεδειγμένη
Μονάχα μία
Μου κάνει εδώ.

Εκείνη ψάχνω
Στρυφνή,χαμένη
Εκείνη μόνο
Αναζητώ.

Αν μου προκύψει
Ολοκληρώνω
Το κάθε ποίημα
Που πολεμώ.

Αλλιώς τα σκίζω
Και τα ματώνω.
Αυτό το ποίημα
Τελειώνει εδώ-


και....


ΜΕ ΤΗΝ ΠΡΕΠΟΥΣΑ ΦΕΙΔΩ
Με τον τρόπο του Κ.Π.Κ.

Μην πιάνεις το μολύβι σου με το παραμικρό
Με το παραμικρό τον υπολογιστή σου μην ανοίγεις.
Απόφευγε,την οποιαδήποτε στιγμούλα της ζωής σου,
Σε στίχο να την κλείνεις.Της Τέχνης σου τα μέσα
Μην καταχράσαι.Πάντοτε με την πρέπουσα φειδώ
Και με το αίσθημα της αρμονίας το αναγκαίο
Τα θέματά σου διάλεγε.Προπάντων,λίγοι οι στίχοι
΄Ωστε ν΄αποδεικνύεται ως της αρμόζει
Η κάθε μία επιλεγείσα εκ των στιγμών.


ΑΣΗΜΙΝΑ ΞΗΡΟΓΙΑΝΝΗ:ΠΟΙΗΣΗ ΤΕΛΟΣ

Οι λέξεις που δεν με ταξίδεψαν
Οι λέξεις που περίσσευαν
Οι ποιητές που τους ταξίδευαν άλλοι -κι ας μην ήταν ποιητές-
Η στείρα επανάληψη εννοιών,τρόπων,συνδυασμών
-για την ασφάλεια ,ρε γαμώτο-
Ποίηση τέλος.
Οι μη ποιητές
Που άλλος Καβάφης δεν θα υπάρξει
Οσοι μανιοκαταθλιπτικοί έγραψαν ποιήματα
και οι κριτικοί που τους εξύμνησαν
Γίναμε όλοι ποιητές
Ποίηση τέλος ,λοιπόν.
Η ευκολία να γράφουν όλοι <ποιήματα>
Ακρως πληγωτικό
Αναζητώ αυτό που θα ναι Ποίηση
Μια συνάντηση με την Ποίηση
Αναζητώ
Ξανά.

5.ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΦΥΣΣΑΣ :ΤΟ ΠΟΙΗΜΑ

Μέσα στη νύχτα ,από΄ναν ύπνο που δεν έρχεται
Τα χέρια σφιγμένα πίσω άπ΄το κεφάλι
Το βλέμμα στο βάθος του σκοταδιού-

Ο πυρετός των στίχων μού τρώει το μυαλό.

Μια ποιήση θνησιγενής,χωρίς προοπτική
Πέντε έξι θέματα τριμμένα ,όλο τα ίδια
Φτωχά φτωχά τα πράγματα-

Ο πυρετός των στίχων μού τρώει το μυαλό.

Κι αν κάτι αλλιώτικο δε λέει τόσον καιρό να βγει
Ομως αυτό το ποίημα ξέρω εγώ να γράφω.


ΑΣΗΜΙΝΑ ΞΗΡΟΓΙΑΝΝΗ:


ΤΟ ΠΟΙΗΜΑ ΠΟΥ ΔΕΝ ΤΕΛΕΙΩΝΕΙ 1-ΔΟΚΙΜΕΣ

Η σκέψη μου δεν χωράει σε λέξεις,
καλύτερα,δεν μπορώ τη σκέψη μου να τη χωρέσω σε λέξεις,
καλύτερα,δεν επαρκώ.
*
Ποίηση
Προσποίηση
*
Α-πορία ίσον ποιητικό αδιέξοδο
ίσον αδιέξοδο λεξιλογικό
ισον αδιέξοδο συνδιασμού λέξεων
ισον αδιέξοδο εύρεσης λέξεων.
*
Ξενυχτώ χρόνια
Ξενυχτώ νανουρίζοντας λέξεις
*
Μού ΄παν ήταν τρεις:
Kαβάφης
Σολωμός
Παπαδιαμάντης
[Με αυτή τη σειρά]
Μπορεί να ναι αλήθεια.
*
Λευκές κόλλες.
Ε,και;
*
Στίξη που αιωρείται.
*
Την ατεχνία μου την ονόμασα <συνωμοσία των λέξεων>
*
Δεν γράφεται έτσι η ποίηση,
Χωρίς ταξίδι ζωής.
*
Γυρίζω σ΄αυτό που άφησα μισό
-σ΄αυτό που έχει την αξίωση να λέγεται <ποίημα> και να είναι-και
φεύγω πάλι.
*
Πάλι αλλάζω
άλλαξα
θα αλλάξω
μια λέξη.

*
Παιδεμός.
*
Συντρίβομαι από αυτό που αδυνατώ να εκφράσω.
*
Με αφήσανε οι λέξεις.
Χωρισμός.
*

Εννοιες-λέξεις
Σκόρ 1-0
*
Αν ανατείλλει μαγικό συνταιριασμα
θα ανατείλλω κι εγώ.
*
Ψοφάω για τις μέρες που δεν έπιασα στυλό.
*
Δεν γράφω σήμερα,
απεργεί η σκέψη.
*
Εγώ
Εσύ
Στη μέση η Ποίηση .
*
Παίζω
Ποίηση εγώ
Ποίηση εσύ.
*
Οι λέξεις μου ο καθρέφτης μου
-Μα η λέξη δεν καθρέφτισε τη σκέψη
-Μα η σκέψη πληγώθηκε από τη λέξη.
-Μα η σκέψη παρέμεινε σκέψη,δεν έγινε λέξη...


και....


ΤΟ ΠΟΙΗΜΑ ΠΟΥ ΔΕΝ ΤΕΛΕΙΩΝΕΙ 2-ΔΟΚΙΜΕΣ

Μόνο τις μικρές ώρες τις νύχτας
είμαι ο ποιητής που προσδοκώ.

Πάλι η λέξη δεν καθρέφτισε τη σκέψη

Πάλι η σκέψη πληγώθηκε απ΄τη λέξη

Πάλι η σκέψη παρέμεινε σκέψη

Χωρίς ειρμό
βαδίζω στο χαμό



Ποίηση-οργασμός
σχεδόν συνώνυμα.

Το ποίημα που δεν τελειώνει
δεν τελειώνει
τελειώνει

δεν

Αντέχεις τους στίχους μου,
Εμένα όχι.


Οι λέξεις που αγαπώ
με βασανίζουν
Θέλουν οπωσδήποτε να βολευτούν.

Πάλεμα
Ανάσα
Παίγνιο
Περιπλάνηση
Ηθική
Θέατρο
Ζήλια
Δίλλημα
Ερως

Θα σας αντισταθώ.

Ιδανικά
Κατάθλιψη
Ξόρκι
Pοές
Στίγμα
Τύχη
Υφος
Φόβος
Φύγετε μακριά μου.

Ουτοπία
Περίγραμμα
Χάλια
Ψέμμα
Ονειρο
Μακριά μου!

Δεν

Oι λέξεις που μ΄αγαπούν
θέλουν οπωσδήποτε να βολευτούν.

ΑΣΗΜΙΝΑ ΞΗΡΟΓΙΑΝΝΗ

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΦΥΣΣΑΣ-ΟΙ ΑΣΤΙΚΟΙ ΧΩΡΟΙ ΕΙΝΑΙ ΠΟΙΗΣΗ ΑΠΟ ΜΟΝΟΙ ΤΟΥΣ

Από το βιβλίο αυτό του Δημήτρη Φύσσα παραθέτω τα παρακάτω που μου άρεσαν πολύ:







ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ
Τ.,Α,Ο.

Η Τάνια και η ΄Αρτεμη κι ο Οδυσσέας
Τρεις γολετίτσες στο Ιόνιο
Στη ρότα που χαράξανε
<Η Κλεοπάτρα,η Σεμίραμις,η Θεοδώρα>-

Και δε φοράνε πάμπερς!

25.8.1990,εν πλω από Πάτρα προς Ιθάκη

Από την ενότητα <Για την Ποίηση>:


H AITIA


Γράφουμε ποίηση για την πολυσημία των νοημάτων
΄Ωστε να γίνεται ποιητής (κι) ο κάθε αναγνώστης
΄Ωστε έκαστος να ολοκληρώνει τη συγκίνησή του μόνος
Αφ΄εαυτού κι ανάλογα με τη στιγμή
Να νιώθει κατά βούληση το στίχο.

Το αποτέλεσμα οφείλει να διαλύεται
Αν και μια λέξη μόνο-Τί λέω,μια παρένθεση,'ενα κόμμα-
Αλλάξει ή εξοβελιστεί ή κινηθεί πιο πέρα.

Γράφουμε ποίηση για τον υπαινιγμό των νοημάτων
Για τη στοχαστική διέλευση των φευγαλέων ωρών
Και το διαρκές αβέβαιο των πραγμάτων.




ΣΤΗΝ ΚΑΛΟΓΡΕΖΑ
Ν.

Γωνία Ακροπόλεως και Νοταρά
Μέσα στα συνεργεία και τις Βιοτεχνίες
Εκεί μιλήσαμε για τελευταία φορά.

(Πέφτω συνέχεια πάνω σου,σχεδόν σε κάθε σκέψη
Σ΄όλα τα μέρη που περνάω βιαστικά
Σε κάθε οικείο αντικείμενο της μνήμης
Στις ρίζες σου που έχω μες στο δέρμα.
Πέφτω πάνω στα λόγια σου κι όταν τα λένε άλλοι
Φέρω τη στάμπα σου-
...δεν ξέρω ως πότε).
Γωνία Ακροπόλεως και Νοταρά
Είδα το βλέμμα σου για τελευταία φορά.





Η ΑΣΗΜΙΝΑ


Παρηγοριά στα καπηλειά
Τεκέδες και ουζάδικα
Και μαστούρης ένα μήνα
Το πρωί ξυπνάς στο Τμήμα
Στα Παντρεμενάδικα.

Βελονάκιας τώρα είσαι
Κοκαίνης τρομερός
<Φίλε,θα βρεις το μπελά σου
΄Ασε δε και την υγειά σου
Κι είν΄ο βήχας φοβερός>.

Τρία χρονάκια αργότερα
΄Ησουνα μες στο μνήμα
Τριάντα δύο χρονώ παιδί
Και όλα τα΄φταιξε αυτή
Η σκρόφα η Ασημίνα.

Πάλι από την Ενότητα <Ερωτικά>:

O,TI MENEI
X.

Διάψευση των θριάμβων
Ήτανε ακριβώς ο θρίαμβος των διαψεύσεων.

<΄Απ΄ τη ζωή μου πέρασες,με τσάκισες ,με γέρασες>.*

Τρόμος της μνήμης είναι ο τρόμος των λ έ ξ ε ω ν.



*<΄Απ΄ τη ζωή μου πέρασες,με τσάκισες ,με γέρασες>:από το <Γιατί με ξύπνησες πρωί του Τσιτσάνη