Η ΑΓΑΠΗ της Φρόσως Χατζήνα

Η ΑΓΑΠΗ ή "Όλοι χρειαζόμαστε ο ένας τον άλλον"..
by Frosso Hatzina on Wednesday, December 8, 2010 at 10:17pm

Όλοι χρειαζόμαστε ο ένας τον άλλον.

Είμαι πολύ καιρό στο fb μιλάω με πολλούς από σας με διάφορους τρόπους αλλά ποτέ δεν έγραψα μια σημείωση. Ίσως γιατί πάντα με κάλυπταν οι άλλοι: η Πόλυ, η Ρίτσα, η Μίνα, η Πέγκυ ....και έλεγαν ακριβώς αυτά που κι εγώ ήθελα να γράψω.. ο καθένας βέβαια με τον δικό του μοναδικό τρόπο γραφής. Σήμερα δεν ξέρω γιατί αλλά θέλω να μιλήσω για κάτι χιλιοειπωμένο: την αγάπη.

Θα ξεκινήσω με τα λόγια του Isaak Dinesen: "Νομίζω ότι αυτοί οι δύσκολοι καιροί με βοήθησαν να κατανοήσω καλύτερα από κάθε άλλη φορά πόσο απεριόριστα πλούσια και όμορφη είναι η ζωή σε όλες τις εκδηλώσεις της και ότι τόσο πολλά πράγματα που μας στενοχωρούν δεν έχουν καμιά ιδιαίτερη σημασία"....



Όποιος αγάπησε έχει νιώσε το κεντρί της Αγάπης. Όταν κτίζουμε μια σχέση τη χτίζουμε πάνω στην Αγάπη, δηλαδή αυτή επιδιώκουμε κατά βάθος με διάφορους τρόπους. Ελπίζουμε ότι θα πάρουμε αυτό που θέλουμε. Μόλις οι επιθυμίες μας διαχυθούν αμοιβαία σε μια αρμονική κατάσταση συμβιβασμού, τότε υπάρχει ΑΓΑΠΗ. Όταν συγκρούεται υπάρχει αντιπαράθεση..είναι πολύ φυσιολογικό να θέλουμε να αποφύγουμε την επανάληψη οδυνηρών εμπειριών, έτσι αναγκαζόμαστε - θέλοντας να αποφύγουμε οτιδήποτε κινείται και υπονοεί την πιθανότητα Πόνου - να γίνουμε υπερβολικά προσεκτικοί και συνεσταλμένοι. Απομονώνουμε τον εαυτό μας πίσω από τα αμυντικά προπύργια και νομίζουμε πως έτσι ξεφεύγουμε από τον κίνδυνο της οικειότητας, της στενής και ανεπιτήδευτης σχέσης. Ίσως υπάρχει και ανακούφιση στην υποχώρηση και την απομάκρυνση. Δεν διαρκεί όμως πολύ. Κι αυτό, γιατί η πραγματικότητα, μας έχει δείξει ότι είναι δύσκολο να επιβιώσουμε χωρίς ανθρώπους γύρω μας, όπως είναι το ίδιο δύσκολο να ζήσουμες χωρίς ΑΓΑΠΗ.

Ελάχιστοι άνθρωποι μπορούν να αποφύγουν τον πόνο και τα δάκρυα, όταν προδοθούν στην αγάπη. Τέτοιες εμπειρίες μας κάνουν σκληρότερους και λιγότερο ικανούς να συγχωρούμε. Δικαιολογούμε την δυστυχία μας κατηγορώντας την αγάπη. Ξεχνάμε όμως το γεγονός ότι η αγάπη είναι σταθερή, οι άνθρωποι είναι άστατοι. Οι άνθρωποι είναι ευμετάβλητοι, επιπόλαιοι, ανασφαλείς, η Αγάπη, ως γνήσιο θετικό συναίσθημα είναι εντελώς πράγμα εμπιστοσύνης!! Το σημαντικό είναι να προσπαθούμε να κάνουμε τον εαυτό μας άξιο και ικανό για τη διαρκή αγάπη. Αυτό γίνεται μόνο αν δώσεις και πιστεύω ότι αγάπη θα πει δίνω. Αν πάρεις και δεν δώσεις τότε είναι μόνο εγωϊσμός.

Εγώ πάλι νομίζω ότι δεν πήρα αγάπη τόση όση να χορτάσω!!. Ήμουν και παιδί που όλο έτρεχε και χαϊδευόταν στην αγκαλιά της μαμάς μου, είχα κι έναν πολύ τρυφερό και γλυκό μπαμπάκα και μου έδωσαν τόση αγάπη που ποτέ δεν μου έφτανε τη γαϊδούρα!!

Στις σχέσεις μας όταν ο/η άλλος/η μας δίνει πολλά εμείς το "παίζουμε".....μμμμμμμμ...σίγουρη την έχουμε τη αγάπη... μέχρι να μας φύγει και άντε πάλι να τον/την κατηγορούμε ότι δεν μας άξιζε βρε παιδί μου!!

Ποτέ δεν ζούμε την Αγάπη δυο φορές με τον ίδιο τρόπο και αυτό μας μπερδεύει και μας προκαλεί. Κάθε καινούρια αγάπη απαιτεί μια νέα, μοναδική συμπεριφορά από μέρους μας, ανοίγουμε ένα νέο file στον υπολογιστή της καρδιάς μας. Δεν αναφέρομαι μόνο στις ερωτικές σχέσεις αλλά σε κάθε είδους νέα οικοδομίσιμη σχέση. Σε κάθε νέα κατάσταση κουβαλάμε τα παλιά μας βιώματα ώσπου να ανακαλύψουμε ότι δεν μας χρειάζονται πια και βρίσκουμε νέους τρόπους συμπεριφοράς και νέες συνήθειες. Ποτέ όμως δεν πρέπει να φοβόμαστε το μεταβαλλόμενο πρόσωπο της αγάπης.

Η ζωή μπορεί να είναι πολύ ζοφερή κατά καιρούς. Δεν μπορούμε πάντα τόσο εύκολα να ξεφύγουμε από τη γήινη ύπαρξή μας και ξεχνάμε ότι υπάρχει στη ζωή κάτι πολύ περισσότερο από εκείνο που βιώνουμε με το περιορισμένο πεδίο δράσης του νου μας. Καλό είναι βέβαια να θυμόμαστε πως αν διευρύνουμε το οπτικό μας πεδίο και μοιραστούμε νέους κόσμους με τους ανθρώπους που αγαπάμε ή που θέλουμε να αγαπήσουμε ή που θέλουμε να μας αγαπήσουν, διευρύνουμε έτσι και τον ειδικό δεσμό μας.



Σ΄ΑΥΤΗ ΤΗ ΖΩΗ Η ΑΓΑΠΗ ΜΕΝΕΙ, ΜΟΝΟ Η ΑΓΑΠΗ ΜΕΝΕΙ



Πριν μερικούς μήνες όταν προσπαθούσα να ταϊσω τον άντρα μου και δεν άνοιγε το στόμα του, λίγες μέρες πριν φύγει από τη ζωή, και τον μάλωνα σαν μικρό παιδί, με κοιτάει και λέει: "Ποια είσαι;" .."Ποια είμαι βρε?" του λέω, σοκαρισμένη γιατί άρχιζα να βλέπω ΚΑΙ αυτά τα σημάδια του θανάτου, αλλά δεν ήθελα να του το δέιξω.... "Η μαμά μου" μου απαντά σαν μικρό παιδί, μ΄αυτ΄οτο χαμόγελο που δίνει η μετάσταση που πλημμύριζε το κεφάλι του.... "Όοοχι" του λέω δασκαλίστικα... Με κοιτά , μου πιάνει το χέρι και μου λέει: "Εσύ, μ΄αγαπάς".....

Μετά από μερικές μέρες, ώρες πριν φύγει, μου είπε: "Σ΄αγάπησα πιο πολύ απ όλους".."

ΔΕΝ ΜΟΥ ΤΟ ΕΔΕΙΞΕΣ" του είπα, αλλά δεν το άκουσε.....>>>>>>> .

Ο ΠΟΝΟΣ ΔΕΝ ΠΑΡΑΜΥΘΙΑΖΕΤΑΙ της Ασημίνας Ξηρογιάννη

Όταν ήμουν στην εφηβεία,έλαβα ένα δώρο που μου άλλαξε τη ζωή.Ήταν το βιβλίο που έχει γράψει ο γνωστός ιταλός ψυχολόγος Λεό Μπουσκάλια και φέρει τον τίτλο<Λεωφορείο 9 για τον Παράδεισο>.Θυμάμαι ότι το είχα διαβάσει απνευστί μέσα σε λίγες ώρες ,και, εν συνεχεία ,φρόντισα και προμηθεύτηκα και άλλα βιβλία του εν λόγω κυρίου ,τα οποία εξακολουθούσα να διαβάζω για πολλά χρόνια.Γιατί είχα πάντα την ανάγκη <να ζω ,ν΄αγαπάω και να μαθαίνω >,να κάνω ενδοσκοπήσεις,να βελτιώνω τη ζωή μου,να νικώ την κατάθλιψη,να αναζητώ την ισορροπία μέσα μου.
Τις προάλλες που πήρα τον ηλεκτρικό για να κατέβω Ομόνοια έγινα μάρτυρας του εξής θλιβερού περιστατικού που έλαβε χώρα στα εκδοτήρια των εισιτηρίων στον σταθμό Ηράκλειο.Μια κουφάλαλη κοπέλα-όπως αποδείχτηκε κατόπιν ότι ήτο κουφάλαλη-προσπαθούσε να επικοινωνήσει με την υπάλληλο .Η κοπέλα εδειχνε με το χέρι της τα εισιτήρια με μάτια γεμάτα απορία,η υπάλληλος εκνευριζόταν γιατί δεν καταλάβαινε ακριβώς,ώσπου εξερράγη,εξαπολύοντας βρισιές ενάντια στο κορίτσι,του τύπου:<Μάθατε τώρα...όλοι το ίδιο κάνετε για να μην πληρώσετε...κάνετε πως δεν καταλαβαίνετε...το παίζετε αλλοδαποί...αλλά σας ξέρω εγώ εσάς...>.Και να αφρίζει το στόμα της ,και η κοπέλα με γουρλωμένα και θλιμμένα μάτια να προσπαθεί να εκφραστεί,να επικοινωνήσει και η άλλη να μη σταματά,να χτυπιέται με μίζερο μένος και να λέει ,να λέει,να λέει.Και γω πήρα το κορίτσι από το χερι ,το οδήγησα στο μηχάνημα -εκδοτήριο των εισιτηρίων σε μια απελπισμένη προσπάθεια να το προφυλάξω από την κακόβουλη,νευρωτική ανέραστη υπάλληλο με τα ξυνισμένα μούτρα.Μετά ξαναπήγα μπροστά της,στάθηκα και την κοίταξα με το πιο δολοφονικό βλέμμα που μπορούσα να διαθέσω και περίμενα-δεν ξέρω τι.Εκείνη κατάλαβε εν τέλει και χαμηλώνοντας αμήχανα τους τόνους είπε κάπως απολογητικά:<Νομίζουν ότι μπορούν να κοροιδεύουν.Αλλοδαπές!Το΄χουν κάνει σύστημα,ταχα δεν ακούνε>.<Θα΄πρεπε να ντρέπεστε >,της είπα με απαξίωση και έφυγα.Πάντοτε ήθελα να μάθω τη νοηματική και ακόμα δεν το μπόρεσα.Ίσως κάποτε.Ένας φίλος σκηνοθέτης που την έμαθε έκανε μια παράσταση για κωφάλαλους,στην οποία μάλιστα κάποιοι από τους ηθοποιούς ήταν κωφάλαλοι.Μια παράσταση πολύ επικοινωνιακή που ένωνε τους διαφορετικούς κόσμους και είχε ως κύριο συστατικό της την Αγάπη.
Μια φορά έθεσα στο status μου στο facebook την παρακάτω ερώτηση:<Ποιά είναι η αγαπημένη σας λέξη;>.Kαι μου απάντησαν οι φίλοι.΄Αλλος είπε<ελευθερία>,άλλος<λόγος>,'αλλος <φως>,άλλος<έρωτας>,άλλος <αγάπη>,άλλος <ταξίδι>,'αλλος <ποίηση>,άλλος <ποιότητα>,άλλος <αμφιβολία> και άλλες πολλές.΄Ολες ωραίες,γοητευτικές,είναι και δικές μου αγαπημένες λέξεις.Όμως κάποιος είπε το <όχι> ως αηαπημένη του λέξη.Και εδώ θα σταθώ .Σε αυτήν την άρνηση.Και θα παραθέσω ένα απόσπαμα από το <Να ζεις,ν΄αγαπάς και να μαθαίνεις> του προαναφερθέντος<Λεό Μπουσκάλια>.Γράφει λοιπόν κάπου:<Πρέπει ν΄απαλλαγούμε από τα ΟΧΙ.Τί αρνητική λέξη!Πρέπει να απαλλαγούμε από το ΑΔΥΝΑΤΟΝ.Τίποτε δεν είναι ΑΔΥΝΑΤΟΝ.Πρέπει να απαλλαγούμε από το ΑΥΤΟ ΔΕΝ ΓΙΝΕΤΑΙ.Δεν υπάρχει τίποτα που να μην γίνεται.΄Ολες αυτές είναι λέξεις για χαζούς,όχι για έξυπνους ανθρώπους.Σβήστε τις από το λεξιλόγιό σας.Ποτέ μην ξαναπείτε ΠΟΤΕ!ΑΔΥΝΑΤΟΝ;Φυσικά και είναι ΔΥΝΑΤΟΝ!>.
Η αλήθεια είναι ότι οι λέξεις οι <απόλυτες>,όπως <πάντα> ,<ποτέ>,<κανένας><πουθενά>,<παντού> μου προκαλούσαν τρόμο και φαγητό.Μού δημιουργούσαν την αίσθηση του αποκλεισμού.Η μόνη απόλυτη αλήθεια είναι ο θάνατος.Τετριμμένο σίγουρα,αλλά τί να κάνουμε;; ΄Ετσι είναι. Ο Λεό Μπουσκάλια όλα αυτά τα χρόνια της ζωής μου που ανατρεχω σ΄αυτόν μου δίνει κουράγιο,εμπνέοντάς μου αισιοδοξία και αλήθεια.Είναι σοφός μέσα στην απλότητά του.Τον συστήνω και στους μαθητές μου,ιδιαίτερα σε αυτούς που θέλω να ενθαρρύνω πιο πολύ.Είναι όντως ένα <ανοιχτό πανεπιστήμιο > ζωής.Εξαιτίας του παραδέχτηκα πικρές αλήθειες για τον εαυτό μου,άντεξα τους φρικτούς μου πόνους,αναζήτησα την ομορφιά,την ποιότητα και την ουσία που είναι αόρατη στο μάτι.Είναι τόσο ισχυρά τα σημεία μέσα στα βιβλία του που αποτελούν τονωτικές ενέσεις πίστης,χαράς,πνευματικής ανάτασης.Και τα πιστεύω αυτά.Κι όταν η Αριάδνη μεγαλώσει λιγάκι και πάει σχολείο ,θα τη ρωτάω το ίδιο πράγμα που ρώταγε ο πατέρας του τον Μπουσκάλια κάθε βράδυ για πολλά χρόνια:<Τί καινούριο έμαθες σήμερα ,Αριάδνη μου;>
Μέσα στο <Να ζεις ,ν΄αγαπάς και να μαθαίνεις> υπάρχει ένα κεφάλαιο με τίτλο<Διάλεξε τη ζωή>.Από αυτό παραθέτω το εξήςσπουδαίο:
<΄Ανθρωποι που κρίθηκαν ετοιμοθάνατοι σηκώθηκαν πάνω και είπαν:<Στο διάβολο,εγώ δεν πρόκειται να πεθάνω>.Και δεν πέθαναν.[...]Διαβάστε την Ανατομία της Ασθένειας του Νόρμαν Κάζιν.Τον είχαν θεωρήσει εοιμοθάνατο και του είχαν δώσει μόνο δύο μήνες ζωής.Αντί για αυτό ο άνθρωπος γράφει τώρα άρθρα γιατην Saturday Review,κάνει διαλέξεις σε όλο τον κόσμο,έγραψε ένα βιβλίο,διδάσκει με πλήρες ωράριο.Είναι γεμάτος ενεργητικότητα!Θαυμάσιος!Αρνήθηκε να πεθάνει!~>.

Τα τελευταια οχτώ χρόνια κάνω θεατρικό παιχνίδι σε παιδιά.Είναι κάτι για το οποίο οποίο νιώθω περήφανη,αλλά άλλο θέλω τώρα να σχολιάσω.Είχα για τρια χρόνια μια υπέροχη μαθήτρια .Την γνώρισα όταν ήταν τεσσάρων.Πανέμορφη,τετραπέρατη,με μπλε μάτια,με τρελή φαντασία στους αυτοσχεδιασμούς,με ωριμότητα που προσπερνούσε την ηλικία της!΄Ενα πλάσμα ξεχωριστό,που όμως δεν βρίσκεται πια εν ζωή.Γιατί ξαφνικά την χτύπησε καρκίνος που -μέσα σε λίγο διάστημα- έκανε μετάσταση παντού και την εξόντωσε.

Γυρίστε πίσω εσείς,στην προηγούμενη παράγραφο,στο τέλος της.Αμέσως μετά το<Αρνήθηκε να πεθάνει> ,ο Μπουσκάλια συνεχίζει στο βιβλίο του και γράφει τα εξής:Πες <ναι> στον πόνο.Πες <ναι> σε αυτό που δεν καταλαβαίνεις.Δοκίμασε το <ναι>,δοκίμασε το <πάντα>.Δοκίμασε το < δυνατόν> .Δοκίμασε το <ελπίζω>.
Εντάξει,κ.Μπουκάλια.
Δεκτόν!
Ελπιδοφορο!
Ναι,πρέπει να έχουμε σημαία μας την ελπίδα και τη θετική σκέψη.
Ομως,ξέρετε κάτι Κ.Μπουσκάλια μου;
Εγώ στην περίπτωση της μικρής μου Αννίκας,δεν θέλω τίποτα να πω,τίποτε να ελπίσω,τίποτα να δοκιμάσω.ΤΟ ΑΠΟΛΥΤΟ ΤΙΠΟΤΑ,ΟΜΩΣ.
Θέλω μόνο να κάτσω μόνη σε μια μεριά να κλάψω.Να κλάψω ατελείωτα.Να λιώσω στο κλάμα.,,,

Αναρωτιέμαι αν παραμυθιάζεται ο πόνος.

Παραμυθιάζεται ο πόνος;
Ο Χ Ι ,ΡΕ ΓΑΜΩΤΟ,Ο ΠΟΝΟΣ ΔΕΝ ΠΑΡΑΜΥΘΙΑΖΕΤΑΙ.

http://www.protagon.gr/?i=protagon.el.article&id=6487

Ασημίνα Ξηρογιάννη