Στα πλαίσια της στήλης THE ARTMANIACS!!!!!
Συνέντευξη στην Ασημίνα Ξηρογιάννη
Ασημίνα Ξηρογιάννη:Πώς έμπλεξες με την συγγραφή;
Μ. Κόντζογλου- ΤσιαχτσίρηΛοιπόν. Ομολογώ ότι δεν έχω καμία απολύτως δικαιολογία για αυτό το παραστράτημά μου. Ήμουν μεγάλη, ώριμη (υποθέτω…), δεν είχα κακές παρέες (με άλλους συγγραφείς), είχα κάνει καλή καριέρα σε κάτι τελείως τεχνοκρατικό, δηλαδή ήμουν … ένας φυσιολογικός άνθρωπος.
Το μόνο, ίσως, που θα μπορούσες να το πεις και «ενοχοποιητικό στοιχείο» ήταν ότι λάτρευα τη λογοτεχνία από μικρό παιδί, από τότε που έμαθα διαβάζω, και ότι διάβαζα ακατάπαυτα. Αμαρτίες δηλαδή που ακόμη κάνω, όχι μόνο κατ’εξακολούθηση, αλλά και με πλήρη επίγνωση (του αδικήματος).
Ξαφνικά, 6-7 χρόνια πριν, χωρίς να έχω κανένα σημάδι εμφανές (εξάνθημα, πυρετό, βήχα ή πονοκέφαλο) κάθισα στον υπολογιστή και άρχισα να γράφω. Κάτι. Που δεν ήξερα καθόλου τι ήταν. Ούτε το είχα σκεφθεί, έστω και πέντε λεπτά πριν ξεκινήσω. Και … εγένετο μυθιστόρημα. Το πρώτο μου, ΤΟ ΜΕΛΙ ΤΟ ΘΑΛΑΣΣΙΝΟ. Μια ιστορία πραγματικά φτιαγμένη με «παρθενογένεση».
Μετά από εκείνο το βιβλίο, αποφάσισα ότι έπρεπε να ενδώσω, χωρίς νάζια και τσιριμονιές. «Κάτι που δε μπορείς να αποφύγεις, φρόντισε τουλάχιστον να το απολαύσεις». Και το απολαμβάνω, ανενδοίαστα.
Ασημίνα Ξηρογιάννη:Υπάρχει ενεργό αναγνωστικό κοινό σήμερα ή η τηλεόραση και το διαδίκτυο το έχουν εκφυλίσει;
Μ. Κόντζογλου- Τσιαχτσίρη:Φυσικά και υπάρχει, αλίμονο αν δεν υπήρχε. Μπορεί να μην είναι πολυάριθμο, μπορεί να μην είναι «αμιγώς αναγνωστικό» κατά ένα μεγάλο ποσοστό, αλλά φυσικά και υπάρχουν άνθρωποι που τους αρέσει να ταξιδεύουν με ένα βιβλίο. Ή να μορφώνονται. Ή να εντριφούν στη φιλοσοφία και στις σκέψεις κάποιου συγγραφέα.
Η τηλεόραση είναι γενικά κακόγουστη και ευθύνεται απόλυτα για την απώλεια της σκέψης μας (για να μην πω και «συνείδησης») και το διαδίκτυο αντικαθιστά την ανθρώπινη επαφή. Παρ’όλα αυτά, δε φταίει το μέσον από μόνο του, φταίει το είδος της χρήσης που κάνει ο καθένας από εμάς. Γιατί αν θέλεις, μπορείς να δεις και καλή τηλεόραση ή να περάσεις δημιουργικά την ώρα σου στο διαδίκτυο.
Εξάλλου, υπάρχουν και πολλά βιβλία που είναι εξίσου «δηλητηριώδη» με την τηλεόραση. Ξέρετε, παραλύουν σιγά σιγά το μυαλό και επέρχεται ο (εγκεφαλικός) θάνατος, σε μια ξαπλώστρα κοσμικής παραλίας, δίπλα σε ένα ζευγάρι σαγιονάρες prada και το τελευταίο best seller…
Ασημίνα Ξηρογιάννη:Ti προσδοκάς γράφοντας;
Μ. Κόντζογλου- Τσιαχτσίρη:Να περάσω καλά. Γιατί εγώ όταν γράφω, περνάω θαυμάσια. Και όταν το γλεντήσω με τη ψυχή μου, τολμώ να ελπίσω ότι μπορεί και κάποιος άλλος να περάσει καλά με το βιβλίο μου. Μακάρι να περάσει καλά, ότι είναι «περνάω καλά» για τον καθένα.
Ανακαλύπτω αλήθειες, βρίσκω ωραίες εικόνες, διαπιστώνω μια καλή γλώσσα, συγκινούμαι, γελάω, ερωτεύομαι, παθιάζομαι, ταυτίζομαι, μαθαίνω κάτι που δεν ήξερα, γίνομαι κοινωνός μιας συγκεκριμένης θεωρίας…
Ασημίνα Ξηρογιάννη:Tα βιβλια σου έχουν καλό τέλος; Θα ήθελα μια αναφορα σε κάθε ένα από αυτά!!!
Μ. Κόντζογλου- Τσιαχτσίρη:Τα βιβλία μου δεν έχουν τέλος… Μου αρέσει, σαν αναγνώστρια κατ’αρχή, να μην κλείνει η ιστορία, να υπάρχει ένα φωτάκι στο τέλος του διαδρόμου που να αναβοσβήνει με κίτρινο φως, όπως ο σηματοδότης «ρυθμίστε την κυκλοφορία μόνοι σας». Ο καθένας να μπορεί να υποθέσει ότι θέλει, όπως το θέλει.
Βέβαια, επειδή είμαι αισιόδοξη και αγαπώ τους ανθρώπους, θέλω να υπάρχει πάντα η ελπίδα στο «μη τέλος» των ιστοριών μου. Για ό,τι καλύτερο μπορεί ο κάθε ένας διαφορετικός άνθρωπος να σκεφθεί.
ΤΟ ΜΕΛΙ ΤΟ ΘΑΛΑΣΣΙΝΟ τελειώνει με ένα όνειρο της ηρωίδας, της μικρούλας Δήμητρας, το οποίο είναι αρκετά σουρεαλιστικό (λουλούδια φυτρώνουν στην άμμο, κανταΐφια κρέμονται από τα μαλλιά των γυναικών, άνθρωποι βγαίνουν μέσα από τη θάλασσα κλπ) το οποίο όνειρο αφήνει μια γλυκιά αίσθηση (… που δεν είναι από τα κανταΐφια) και μια ελπίδα ότι όλα θα διορθωθούν, όλα θα πάρουν το δρόμο που επιθυμεί το παιδί.
Το ΠΕΡΠΑΤΑ ΜΕ ΤΟΝ ΑΓΓΕΛΟ ΣΟΥ τελειώνει με ένα χορό στον Παράδεισο. Σαφώς, κάποιοι από τους ήρωες έχουν πεθάνει εφ’όσον βρίσκονται εκεί. Κατά συνέπεια οι υπόλοιποι είναι ζωντανοί. Όμως το πάρτι στον Παράδεισο είναι τόσο … ανεβασμένο, που σε κάνει να ζηλέψεις τους αναχωρήσαντες. Ή τουλάχιστον, να μην τους λυπάσαι.
Στους ΜΕΣΗΜΒΡΙΝΟΥΣ ΤΗΣ ΖΩΗΣ… αααα, αυτό δε μπορώ να σας το αποκαλύψω, δεν έχει τελειώσει ακόμη, μπορώ όμως να εγγυηθώ ένα εξ ίσου σουρεάλ τέλος. Που είναι του γούστου μου, όπως θα έχετε ήδη καταλάβει…
Ασημίνα Ξηρογιάννη:Ποιές οι λογοτεχνικές σου επιρροές;Συγγραφείς που αγαπάς!
Μ. Κόντζογλου- Τσιαχτσίρη:Λατρεύω πολλούς και διάφορους συγγραφείς. Ονειρεύτηκα με τον Μενέλαο Λουντέμη, σκίρτησα με τον Καζαντζάκη, χάθηκα με τον Θεοτόκη, τον Τσίρκα, τον Καραγάτση. "Παιδεύτηκα" με τον Έκο, ταξίδεψα με τον Θερβάντες.
Μου αρέσει ιδιαίτερα η λογοτεχνία της Νότιας & της Λατινικής Αμερικής, ο Φουέντες είναι ο αγαπημένος μου.
Όμως και πολλοί σύγχρονοι Έλληνες με έκαναν να ζηλέψω αφόρητα -πώς το σκέφτηκαν αυτό και το έγραψαν;- , θεωρώ κορυφαία τη Ζυράννα Ζατέλη και θαυμάζω απεριόριστα την Ι. Καρυστιάνη.
Θέλεις να συνεχίσω; Δε θα τελειώσουμε ούτε ως αύριο.
Σίγουρα επηρεάστηκα από αυτούς -και από πολλούς άλλους- , κυρίως στην προσπάθεια να δημιουργήσω κάτι αξιοπρεπές και πρωτότυπο. Το αποτέλεσμα στη διάθεση των αναγνωστών.
Ασημίνα Ξηρογιάννη: Γραφεις κάτι τώρα;
Μ. Κόντζογλου- Τσιαχτσίρη:Γράφω. Πολλά. Τελειώνω το τελευταίο βιβλίο της τριλογίας μου ΟΙ ΜΕΣΗΜΒΡΙΝΟΙ ΤΗΣ ΖΩΗΣ και στα... διαλείμματα γράφω κάτι χαριτωμένα μικρά-μικρά διηγήματα, που με κάνουν να ξεχνιέμαι και να γελάω πολύ. Έχω στα "σκαριά" ένα καινούργιο μυθιστόρημα, το οποίο, σε ένα άλλο διάλειμμα το σχεδιάζω με κέφι & λεπτομέρεια και τσαλαβουτάω άγαρμπα στην ποίηση. Για μένα μόνο...
Ασημίνα Ξηρογιάννη: Oνειρα και μελλοντικά σχέδια....
Μ. Κόντζογλου- Τσιαχτσίρη:Συγγραφικά; Δεν κάνω σχέδια, μόνο όνειρα έχω. Να μένω σ'ένα σπίτι στο βουνό, να έχω ατέλειωτη θέα και να γράφω. Τι; Δεν έχει σημασία. Μόνο να γράφω. Πρώτα για μένα και μετά για τους άλλους.
Προσωπικά, επίσης δεν κάνω σχέδια. Ονειρεύομαι, ας πούμε, να χαλάσουν δια μαγείας όλες οι τηλεοράσεις του κόσμου και να ορμήσουν αλαλάζοντας οι άνθρωποι στα βιβλιοπωλεία και στις αίθουσες Τέχνης. Μάλιστα. Αυτό είναι ένα όνειρό μου...
Α, ναι. Και κάτι άλλο. Στα βιβλιοπωλεία να υπάρχουν άνθρωποι που διαβάζουν και αγαπούν τη λογοτεχνία και να είναι σε θέση να σου προτείνουν και κάτι άλλο πέρα από τα "ευπώλητα" και τις νέες κυκλοφορίες...
Τρίτη 22 Φεβρουαρίου 2011
ΡΙΣΠΕΚΤ-ΕΦΗΒΙΚΟ ΘΕΑΤΡΟ
ΘΕΑΤΡΟ ΧΩΡΑ
Αμοργού 20, Κυψέλη
τηλ. 210 8673945
www.choratheater.gr
Ξεκίνησε την ΚΥΡΙΑΚΗ 9 ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ 2011
και...συνεχίζεται κάθε Κυριακή στις 6.00 μ.μ.
ΡΙΣΠΕΚΤ
Του Jack Thorne σε σκηνοθεσία Τζωρτζίνας Κακουδάκη
Ρ για την απρόσμενη Ροή της ζωής
Ι για την Ιστορία ως προσωπική μας υπόθεση
Σ για τον Σεβασμό στις επιλογές των άλλων
Π για την Πίστη στις ικανότητες του ανθρώπου
Ε για την Ελευθερία της σκέψης
Κ για την Κατάφαση στην καλή πλευρά των πραγμάτων
Τ για την Τόλμη απέναντι στο μέλλον.
Μετάφραση: Αντώνης Γαλέος
Διασκευή: Αντώνης Γαλέος, Τζωρτζίνα Κακουδάκη, Κατερίνα Μπερδέκα
Σκηνοθεσία: Τζωρτζίνα Κακουδάκη
Σκηνικά-Κοστούμια: Κωνσταντίνος Ζαμάνης
Κίνηση: Πατρίτσια Απέργη
Μουσική: Σταύρος Γιαννουλάδης
Φωτισμοί: Νίκος Βλασόπουλος
Bοηθοί σκηνοθέτη- χορογράφου: Νεφέλη Μαϊστράλη, Πάνος Τοψίδης
Φωτογραφίες: Στάθης Μαμαλάκης, Τρέηλερ: Κωνσταντίνος Φραγκούλης
Παραγωγή: Γιώργος Λυκιαρδόπουλος, Λυκόφως ΑΜΚΕ
Παίζουν: Γιώργος Βουβάκης, Απόστολος Κουτσιανικούλης, Γιώργος Ματαράγκας, Μαριάνθη Μπαϊρακτάρη, Αθηνά Μπερδέκα, Κωνσταντίνος Μωραϊτης
Γιατί θέατρο αποκλειστικά για εφήβους;
Διότι η εφηβεία είναι το δύσκολο και συναρπαστικό πέρασμα από την παιδική
ηλικία στην ενηλικίωση και μέχρι πρόσφατα είχε αγνοηθεί από τα θεατρικά
δρώμενα. Οι παραστάσεις περιορίζονταν σε αυτές για ενηλίκους και παιδιά. Το
θέατρο Χώρα αναλαμβάνει την πρωτοβουλία και την ευθύνη να επικοινωνήσει με
τους νέους, να μιλήσει τη γλώσσα τους, χωρίς σοβαροφάνεια και διδακτισμό,
για τα θέματα που τους αφορούν, τους ψυχαγωγούν και ακουμπούν στην δική τους
αισθητική.
Ποιο είναι το περιεχόμενο του κειμένου και πώς είναι η παράσταση;
Παρακολουθούμε 3 μοναδικές μέρες από την ζωή του 16χρονου Τόμι. Τον συναντάμε να αναρωτιέται με παιδική αφέλεια αν θα μπορούσε να είναι το... σίκουελ του θεανθρώπου… και γινόμαστε μέτοχοι της απότομης ενηλικίωσής του μετά τον βίαιο θάνατο του αδελφού του σε κακόφημη γειτονιά της πόλης.
Απομονωμένος ως τότε στην ασφάλεια του δωματίου του και του υπολογιστή του, αποφασίζει να βγει στην πραγματική ζωή κάνοντας μια ηρωική πράξη, να θάψει τον αδελφό του στο πεζοδρόμιο, στο σημείο που βρέθηκε νεκρός. Η συγκίνηση εναλλάσσεται με το γέλιο, η απόφαση με το δισταγμό, το παρόν με τις αναμνήσεις, οι συζητήσεις με τα τραγούδια σε ένα καταιγισμό απίστευτων συναντήσεων με ανθρώπους που θέλουν να τον αποτρέψουν από το να θάψει τον αδελφό του στο πεζοδρόμιο για να μην χαλάσει την αισθητική και την υγιεινή των κατοίκων ή πολύ απλά γιατί πρέπει να πάρει άδεια από…τον Δήμο.
Όταν ο Τόμι, με την επιμονή του, αρχίζει να γνωρίζει έστω και αργά τον αδελφό του, μέσα από απανωτές ανατροπές, για το ποιος ήταν πραγματικά και πώς σκοτώθηκε, βρίσκει και την δική του ταυτότητα, και έτσι εφόσον έχει συμφιλιωθεί μαζί του, δεν χρειάζεται πια να τον θάψει στο πεζοδρόμιο.
ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ
Δευτέρα-Παρασκευή πρωινές παραστάσεις (κατόπιν συνεννόησης υπάρχει η δυνατότητα πραγματοποίησης παραστάσεων το απόγευμα και το Σαββατοκύριακο)
Τιμή εισιτηρίου στις οργανωμένες παραστάσεις: 10 ευρώ
Δυνατότητα εκπαιδευτικής συνάντησης, μετά την παράσταση, των μαθητών και καθηγητών με την Θεατροπαιδαγωγό Ηρώ Ποταμούση (Δίκτυο για το Θέατρο στην Εκπαίδευση) και τους ηθοποιούς της παράστασης.
Υπεύθυνη επικοινωνίας
Αθηνά Μπερδέκα, Τηλέφωνο: 210 3222831, 6944960790 (ώρες: 10:00 – 13:00)
Για περισσότερες πληροφορίες για την παράσταση και τα θεατροπαιδαγωγικά προγράμματα επισκεφτείτε την ιστοσελίδα μας
www.respectefiviko.gr
Video Trailer : http://www.youtube.com/watch?v=09K2EtupkV8
Yπό την αιγίδα της Γενικής Γραμματείας Νέας Γενιάς και
του Πανελλήνιου Δικτύου για το Θέατρο στην Εκπαίδευση
Ρισπέκτ: μια παράσταση για εφήβους που δεν μπορεί να απαντήσει σε πρωταρχικές ερωτήσεις. Αλλά τουλάχιστον ρωτά
Σκέψεις για την παράσταση από την σκηνοθέτη της Τζωρτζίνα Κακουδάκη:
<Οι έφηβοι έχουν ό,τι ανησυχίες έχουμε όλοι μας. . Απλώς δεν ξέρουν ακόμα ότι θα τις έχουν πάντα. Το εφηβικό θέατρο βοηθάει στην συνειδητοποίηση πρωταρχικών ερωτημάτων. Δεν θα απαντηθούν τα περισσότερα αλλά είμαστε και εμείς ακόμα εκεί.
Ο αδελφός του Τόμι είναι νεκρός. Βρέθηκε νεκρός στο πεζοδρόμιο μιας κακόφημης πλατείας. Όλοι είναι αναστατωμένοι, εκτός από τον Τόμι, ο οποίος έχει αναστατωθεί με έναν τρόπο που δεν μπορεί να εξηγήσει και που οι γονείς του δεν θα καταλάβαιναν ποτέ. Μόνος τρόπος να ενεργήσει είναι να πάει να σκάψει το πεζοδρόμιο και να θάψει τον αδελφό του εκεί, στον τόπο του. εγκλήματος και να αντιμετωπίσει την αλήθεια, όπως ξεδιπλώνεται μέσα από όλους τους ανθρώπους που συναντά: τον αλητάκο που κάνει λαθρεμπόριο, την κυρία του Δήμου, την αστυνομία, την αδελφή του που τον ψάχνει σε όλη την πόλη, τους παιδικούς του φόβους αλλά ΚΥΡΙΩΣ τον ίδιο του τον αδελφό που, στις αναστατωμένες νύχτες εκεί στην μοναξιά της άκρης της πόλης, εμφανίζεται ξανά και οδηγεί τον Τόμι σε μια συμφιλίωση με την απώλεια.
Ο τίτλος του έργου είναι ακριβής αλλά η πράξη συμβολική. Το έργο μιλάει για το τί σημαίνει να μεγαλώνεις. Το έργο αφορά τον τρόπο που ένας 16χρονος αποφασίζει να διαχειριστεί την ξαφνική και τυχαία δολοφονία του αδελφού του. Ο Τόμι, απομονωμένος στην ασφάλεια του δωματίου του και του υπολογιστή βγαίνει στη «ζωή», σε μια κακόφημη πλατεία του κέντρου της Αθήνας για να γνωρίσει κομμάτια της αληθινής ζωής και της ταυτότητας του. Ένα έργο για την απώλεια, την έλλειψη επικοινωνίας, την απομόνωση, την ενηλικίωση, την αποδοχή της διαφορετικότητας, την απόκτηση προσωπικών στόχων και επιθυμιών. Και όλα αυτά διαποτισμένα με το χιούμορ, την δημιουργική ενέργεια και την αισιοδοξία που χαρακτηρίζει την συναρπαστική περίοδο της εφηβείας.
Ένα στοίχημα που πρέπει να βάζει η λογοτεχία, όπως και όποτε μπορεί, είναι να προσδιορίζει στο σήμερα τις αρχετυπικές πράξεις. Ο Τόμι έχει να διαχειριστεί μια «λογοτεχνική» επιλογή. Ξέρουμε όλοι στην δυτική κουλτούρα την τελετουργική συμπεριφορά για τον άταφο νεκρό που αδικείται. Ο Τόμι, αποφασίζει να θάψει τον αδερφό του γιατί κανέις δεν του εξηγεί πώς πέθανε και πώς δικαιολογείται ένα τέτοιο ξαφνικό γεγονός, βγαίνει στο πεδίο μάχης των δρόμων, δίνει βάρος στην δική του χειοραφέτηση μέσα στο έργο , δίνει τη σημερινή εκδοχή, μακριά από την Αντιγόνη, για το τί σημαίνει πράξη, απόφαση και ανδρεία.
Η παράσταση στο θέατρο Χώρα έχει στόχο να μιλήσει για τα πρωταρχικά ερωτήματα της ζωής, για αυτά που δεν θα μπορέσουμε ίσως να απαντήσουμε ποτέ, αλλά αξίζει να τολμήσουμε να ρωτήσουμε. Η πλοκή ξεκινά από τα αρχικά ερωτήματα: για το χρέος μας απέναντι στη ζωή, στον εαυτό μας και στους άλλους, αλλά το περιεχόμενο της παράστασής μας θίγει επίσης και απόλυτα καθημερινούς προβληματισμούς. Την φοβιστική μεγαλούπολη με τις κακόφημες πλατείες, την άναρχη δομή της πόλης που σκάβεται,αναπλάθεται και επαναπροσδιορίζεται συνεχώς, τον εγλωβισμένο σε ένα ρόλο παρατηρητή νέο, σε μια παρατεταμένη ανήλικη φαντασιακή ζωή γεμάτη ακόμα δράκους και νεράιδες, σε άγνοια του τί βρίσκεται «εκεί έξω». Το θέμα του ειναι η συνειδητοποίησηκαι η συμφιλίωση με τον θάνατο, τις προσωπικές αξίες και τον εαυτό μας στην εφηβεία και κυρίως η ανάπτυξη του σεβασμού απέναντι στις ανθρώπινες επιλογές και τις επιθυμίες του κάθε ανθρώπου. Εξού και ο τίτλος Ρισπέκτ, μιας και δεν δώσαμε έμφαση στην πλοκή του έργου (ένας έφηβος αποφασίζει να θάψει τον αδερφό του στο σημείο που τον βρήκαν νεκρό), όσο στις αξίες για τις οποίες μιλάει, τα όνειρα και την διαχείρηση της απώλειας. Ο τρόπος που αναπτύξαμε το πέρασμα αυτό στην ενηλικίωση, την έξοδο από τον παράδεισο, στην παράσταση, δεν είναι βίαιο. Είναι αναπάντεχο, είναι απρόσμενο, είναι συναρπαστικό. Βίαιο μπορεί να είναι στο ποσοστό που η υπερπροστατευτικότητα της οικογένειας δημιουργεί ένα σκληρό κέλυφος που πρέπει να σπάσεις κάποια στιγμή με μια βίαιη κίνηση. Στο έργο, πάντως, ο συγγραφέας είναι προσεκτικός. Επινοεί για τον ήρωα, ένα παιδί λίγο αυτοαναφορικό αλλά με πολύ χιούμορ, -πολύ δυνατό όπλο για τη ζωή το χιούμορ-, ένα ταξίδι μέσα στην πόλη του, κοντά στους φίλους του, παρέα με τα όνειρά του και τους φόβους του. Η παράσταση έχει δημιουργήσει για τον ήρωα του έργου, τον Τόμι, ένα περιβάλλον μεταφυσικό, συμβολικό, αναμνηστικό, σουρεαλιστικό, φαντασιακό, και μέσα από αυτήν την προσωπική αίσθηση της πραγματικότητας κάνει το βήμα μπροστά. Ο θάνατος είναι μια διαδικασία για τον συγγραφέα, δεν τον διαχειρίζεται ως σοκ.Αλλά το μύνημα είναι σε κάθε περίπτωση θετικό. Τα πάντα πρόκειται να συμβούν, δεν έχουμε άλλη λύση παρά να τα αντιμετωπίσουμε. Ένα μύνημα απόλυτα θετικό στην φοβιστική πραγματικότητα που νομίζουμε ότι ζούμε όλοι μας σήμερα. Το πιο ωραίο στη ζωή είναι όταν αντιμετωπίζουμε ό,τι φοβόμαστε και να επιδιώκουμε αυτό που επιθυμούμε. Τα θέματα τουέργου είναι σκληρά, γιατί θέλουμε να μιλήσουμε για την πραγματικότητα με πραγματικούς όρους. Αλλιώς υπάρχει πάντα η αλληγορία και ο συμβολισμός, πολύ διαφορετικά μέσα για να μιλήσεις για τα πράγματα. Σκληρά μιλάνε πολλοί καλλιτέχνες και για την ενήλικη ζωή, είναι νομίζω θέμα αισθητικής και της κρίσης του καθενός για το τί χρειάζεται για να αλλάξει αυτός ο κόσμος. Αν κάποιος έφηβος, βίωνε την παράσταση όπως την πραγματική ζωή, το θέατρο σήμερα θα ήταν μεγάλος κίνδυνος, θα είχε πετύχει το σκοπό του....θα ήταν μια παρέμβαση. Αλλά η ζωή είναι πολύ πιο σκληρή>.
Αμοργού 20, Κυψέλη
τηλ. 210 8673945
www.choratheater.gr
Ξεκίνησε την ΚΥΡΙΑΚΗ 9 ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ 2011
και...συνεχίζεται κάθε Κυριακή στις 6.00 μ.μ.
ΡΙΣΠΕΚΤ
Του Jack Thorne σε σκηνοθεσία Τζωρτζίνας Κακουδάκη
Ρ για την απρόσμενη Ροή της ζωής
Ι για την Ιστορία ως προσωπική μας υπόθεση
Σ για τον Σεβασμό στις επιλογές των άλλων
Π για την Πίστη στις ικανότητες του ανθρώπου
Ε για την Ελευθερία της σκέψης
Κ για την Κατάφαση στην καλή πλευρά των πραγμάτων
Τ για την Τόλμη απέναντι στο μέλλον.
Μετάφραση: Αντώνης Γαλέος
Διασκευή: Αντώνης Γαλέος, Τζωρτζίνα Κακουδάκη, Κατερίνα Μπερδέκα
Σκηνοθεσία: Τζωρτζίνα Κακουδάκη
Σκηνικά-Κοστούμια: Κωνσταντίνος Ζαμάνης
Κίνηση: Πατρίτσια Απέργη
Μουσική: Σταύρος Γιαννουλάδης
Φωτισμοί: Νίκος Βλασόπουλος
Bοηθοί σκηνοθέτη- χορογράφου: Νεφέλη Μαϊστράλη, Πάνος Τοψίδης
Φωτογραφίες: Στάθης Μαμαλάκης, Τρέηλερ: Κωνσταντίνος Φραγκούλης
Παραγωγή: Γιώργος Λυκιαρδόπουλος, Λυκόφως ΑΜΚΕ
Παίζουν: Γιώργος Βουβάκης, Απόστολος Κουτσιανικούλης, Γιώργος Ματαράγκας, Μαριάνθη Μπαϊρακτάρη, Αθηνά Μπερδέκα, Κωνσταντίνος Μωραϊτης
Γιατί θέατρο αποκλειστικά για εφήβους;
Διότι η εφηβεία είναι το δύσκολο και συναρπαστικό πέρασμα από την παιδική
ηλικία στην ενηλικίωση και μέχρι πρόσφατα είχε αγνοηθεί από τα θεατρικά
δρώμενα. Οι παραστάσεις περιορίζονταν σε αυτές για ενηλίκους και παιδιά. Το
θέατρο Χώρα αναλαμβάνει την πρωτοβουλία και την ευθύνη να επικοινωνήσει με
τους νέους, να μιλήσει τη γλώσσα τους, χωρίς σοβαροφάνεια και διδακτισμό,
για τα θέματα που τους αφορούν, τους ψυχαγωγούν και ακουμπούν στην δική τους
αισθητική.
Ποιο είναι το περιεχόμενο του κειμένου και πώς είναι η παράσταση;
Παρακολουθούμε 3 μοναδικές μέρες από την ζωή του 16χρονου Τόμι. Τον συναντάμε να αναρωτιέται με παιδική αφέλεια αν θα μπορούσε να είναι το... σίκουελ του θεανθρώπου… και γινόμαστε μέτοχοι της απότομης ενηλικίωσής του μετά τον βίαιο θάνατο του αδελφού του σε κακόφημη γειτονιά της πόλης.
Απομονωμένος ως τότε στην ασφάλεια του δωματίου του και του υπολογιστή του, αποφασίζει να βγει στην πραγματική ζωή κάνοντας μια ηρωική πράξη, να θάψει τον αδελφό του στο πεζοδρόμιο, στο σημείο που βρέθηκε νεκρός. Η συγκίνηση εναλλάσσεται με το γέλιο, η απόφαση με το δισταγμό, το παρόν με τις αναμνήσεις, οι συζητήσεις με τα τραγούδια σε ένα καταιγισμό απίστευτων συναντήσεων με ανθρώπους που θέλουν να τον αποτρέψουν από το να θάψει τον αδελφό του στο πεζοδρόμιο για να μην χαλάσει την αισθητική και την υγιεινή των κατοίκων ή πολύ απλά γιατί πρέπει να πάρει άδεια από…τον Δήμο.
Όταν ο Τόμι, με την επιμονή του, αρχίζει να γνωρίζει έστω και αργά τον αδελφό του, μέσα από απανωτές ανατροπές, για το ποιος ήταν πραγματικά και πώς σκοτώθηκε, βρίσκει και την δική του ταυτότητα, και έτσι εφόσον έχει συμφιλιωθεί μαζί του, δεν χρειάζεται πια να τον θάψει στο πεζοδρόμιο.
ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ
Δευτέρα-Παρασκευή πρωινές παραστάσεις (κατόπιν συνεννόησης υπάρχει η δυνατότητα πραγματοποίησης παραστάσεων το απόγευμα και το Σαββατοκύριακο)
Τιμή εισιτηρίου στις οργανωμένες παραστάσεις: 10 ευρώ
Δυνατότητα εκπαιδευτικής συνάντησης, μετά την παράσταση, των μαθητών και καθηγητών με την Θεατροπαιδαγωγό Ηρώ Ποταμούση (Δίκτυο για το Θέατρο στην Εκπαίδευση) και τους ηθοποιούς της παράστασης.
Υπεύθυνη επικοινωνίας
Αθηνά Μπερδέκα, Τηλέφωνο: 210 3222831, 6944960790 (ώρες: 10:00 – 13:00)
Για περισσότερες πληροφορίες για την παράσταση και τα θεατροπαιδαγωγικά προγράμματα επισκεφτείτε την ιστοσελίδα μας
www.respectefiviko.gr
Video Trailer : http://www.youtube.com/watch?v=09K2EtupkV8
Yπό την αιγίδα της Γενικής Γραμματείας Νέας Γενιάς και
του Πανελλήνιου Δικτύου για το Θέατρο στην Εκπαίδευση
Ρισπέκτ: μια παράσταση για εφήβους που δεν μπορεί να απαντήσει σε πρωταρχικές ερωτήσεις. Αλλά τουλάχιστον ρωτά
Σκέψεις για την παράσταση από την σκηνοθέτη της Τζωρτζίνα Κακουδάκη:
<Οι έφηβοι έχουν ό,τι ανησυχίες έχουμε όλοι μας. . Απλώς δεν ξέρουν ακόμα ότι θα τις έχουν πάντα. Το εφηβικό θέατρο βοηθάει στην συνειδητοποίηση πρωταρχικών ερωτημάτων. Δεν θα απαντηθούν τα περισσότερα αλλά είμαστε και εμείς ακόμα εκεί.
Ο αδελφός του Τόμι είναι νεκρός. Βρέθηκε νεκρός στο πεζοδρόμιο μιας κακόφημης πλατείας. Όλοι είναι αναστατωμένοι, εκτός από τον Τόμι, ο οποίος έχει αναστατωθεί με έναν τρόπο που δεν μπορεί να εξηγήσει και που οι γονείς του δεν θα καταλάβαιναν ποτέ. Μόνος τρόπος να ενεργήσει είναι να πάει να σκάψει το πεζοδρόμιο και να θάψει τον αδελφό του εκεί, στον τόπο του. εγκλήματος και να αντιμετωπίσει την αλήθεια, όπως ξεδιπλώνεται μέσα από όλους τους ανθρώπους που συναντά: τον αλητάκο που κάνει λαθρεμπόριο, την κυρία του Δήμου, την αστυνομία, την αδελφή του που τον ψάχνει σε όλη την πόλη, τους παιδικούς του φόβους αλλά ΚΥΡΙΩΣ τον ίδιο του τον αδελφό που, στις αναστατωμένες νύχτες εκεί στην μοναξιά της άκρης της πόλης, εμφανίζεται ξανά και οδηγεί τον Τόμι σε μια συμφιλίωση με την απώλεια.
Ο τίτλος του έργου είναι ακριβής αλλά η πράξη συμβολική. Το έργο μιλάει για το τί σημαίνει να μεγαλώνεις. Το έργο αφορά τον τρόπο που ένας 16χρονος αποφασίζει να διαχειριστεί την ξαφνική και τυχαία δολοφονία του αδελφού του. Ο Τόμι, απομονωμένος στην ασφάλεια του δωματίου του και του υπολογιστή βγαίνει στη «ζωή», σε μια κακόφημη πλατεία του κέντρου της Αθήνας για να γνωρίσει κομμάτια της αληθινής ζωής και της ταυτότητας του. Ένα έργο για την απώλεια, την έλλειψη επικοινωνίας, την απομόνωση, την ενηλικίωση, την αποδοχή της διαφορετικότητας, την απόκτηση προσωπικών στόχων και επιθυμιών. Και όλα αυτά διαποτισμένα με το χιούμορ, την δημιουργική ενέργεια και την αισιοδοξία που χαρακτηρίζει την συναρπαστική περίοδο της εφηβείας.
Ένα στοίχημα που πρέπει να βάζει η λογοτεχία, όπως και όποτε μπορεί, είναι να προσδιορίζει στο σήμερα τις αρχετυπικές πράξεις. Ο Τόμι έχει να διαχειριστεί μια «λογοτεχνική» επιλογή. Ξέρουμε όλοι στην δυτική κουλτούρα την τελετουργική συμπεριφορά για τον άταφο νεκρό που αδικείται. Ο Τόμι, αποφασίζει να θάψει τον αδερφό του γιατί κανέις δεν του εξηγεί πώς πέθανε και πώς δικαιολογείται ένα τέτοιο ξαφνικό γεγονός, βγαίνει στο πεδίο μάχης των δρόμων, δίνει βάρος στην δική του χειοραφέτηση μέσα στο έργο , δίνει τη σημερινή εκδοχή, μακριά από την Αντιγόνη, για το τί σημαίνει πράξη, απόφαση και ανδρεία.
Η παράσταση στο θέατρο Χώρα έχει στόχο να μιλήσει για τα πρωταρχικά ερωτήματα της ζωής, για αυτά που δεν θα μπορέσουμε ίσως να απαντήσουμε ποτέ, αλλά αξίζει να τολμήσουμε να ρωτήσουμε. Η πλοκή ξεκινά από τα αρχικά ερωτήματα: για το χρέος μας απέναντι στη ζωή, στον εαυτό μας και στους άλλους, αλλά το περιεχόμενο της παράστασής μας θίγει επίσης και απόλυτα καθημερινούς προβληματισμούς. Την φοβιστική μεγαλούπολη με τις κακόφημες πλατείες, την άναρχη δομή της πόλης που σκάβεται,αναπλάθεται και επαναπροσδιορίζεται συνεχώς, τον εγλωβισμένο σε ένα ρόλο παρατηρητή νέο, σε μια παρατεταμένη ανήλικη φαντασιακή ζωή γεμάτη ακόμα δράκους και νεράιδες, σε άγνοια του τί βρίσκεται «εκεί έξω». Το θέμα του ειναι η συνειδητοποίησηκαι η συμφιλίωση με τον θάνατο, τις προσωπικές αξίες και τον εαυτό μας στην εφηβεία και κυρίως η ανάπτυξη του σεβασμού απέναντι στις ανθρώπινες επιλογές και τις επιθυμίες του κάθε ανθρώπου. Εξού και ο τίτλος Ρισπέκτ, μιας και δεν δώσαμε έμφαση στην πλοκή του έργου (ένας έφηβος αποφασίζει να θάψει τον αδερφό του στο σημείο που τον βρήκαν νεκρό), όσο στις αξίες για τις οποίες μιλάει, τα όνειρα και την διαχείρηση της απώλειας. Ο τρόπος που αναπτύξαμε το πέρασμα αυτό στην ενηλικίωση, την έξοδο από τον παράδεισο, στην παράσταση, δεν είναι βίαιο. Είναι αναπάντεχο, είναι απρόσμενο, είναι συναρπαστικό. Βίαιο μπορεί να είναι στο ποσοστό που η υπερπροστατευτικότητα της οικογένειας δημιουργεί ένα σκληρό κέλυφος που πρέπει να σπάσεις κάποια στιγμή με μια βίαιη κίνηση. Στο έργο, πάντως, ο συγγραφέας είναι προσεκτικός. Επινοεί για τον ήρωα, ένα παιδί λίγο αυτοαναφορικό αλλά με πολύ χιούμορ, -πολύ δυνατό όπλο για τη ζωή το χιούμορ-, ένα ταξίδι μέσα στην πόλη του, κοντά στους φίλους του, παρέα με τα όνειρά του και τους φόβους του. Η παράσταση έχει δημιουργήσει για τον ήρωα του έργου, τον Τόμι, ένα περιβάλλον μεταφυσικό, συμβολικό, αναμνηστικό, σουρεαλιστικό, φαντασιακό, και μέσα από αυτήν την προσωπική αίσθηση της πραγματικότητας κάνει το βήμα μπροστά. Ο θάνατος είναι μια διαδικασία για τον συγγραφέα, δεν τον διαχειρίζεται ως σοκ.Αλλά το μύνημα είναι σε κάθε περίπτωση θετικό. Τα πάντα πρόκειται να συμβούν, δεν έχουμε άλλη λύση παρά να τα αντιμετωπίσουμε. Ένα μύνημα απόλυτα θετικό στην φοβιστική πραγματικότητα που νομίζουμε ότι ζούμε όλοι μας σήμερα. Το πιο ωραίο στη ζωή είναι όταν αντιμετωπίζουμε ό,τι φοβόμαστε και να επιδιώκουμε αυτό που επιθυμούμε. Τα θέματα τουέργου είναι σκληρά, γιατί θέλουμε να μιλήσουμε για την πραγματικότητα με πραγματικούς όρους. Αλλιώς υπάρχει πάντα η αλληγορία και ο συμβολισμός, πολύ διαφορετικά μέσα για να μιλήσεις για τα πράγματα. Σκληρά μιλάνε πολλοί καλλιτέχνες και για την ενήλικη ζωή, είναι νομίζω θέμα αισθητικής και της κρίσης του καθενός για το τί χρειάζεται για να αλλάξει αυτός ο κόσμος. Αν κάποιος έφηβος, βίωνε την παράσταση όπως την πραγματική ζωή, το θέατρο σήμερα θα ήταν μεγάλος κίνδυνος, θα είχε πετύχει το σκοπό του....θα ήταν μια παρέμβαση. Αλλά η ζωή είναι πολύ πιο σκληρή>.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)