 |
Ασημίνα Ξηρογιάννη
μτφρ. Μισέλ Βόλκοβιτς
εκδ. Le miel des anges |
ΓΡΑΦΕΙ Ο ΔΗΜΟΣ ΧΛΩΠΤΣΙΟΥΔΗΣ
Η Ασημίνα Ξηρογιάννη αποτελεί μία από
τις πιο δυναμικές φωνές των ποιητών της αγανάκτησης, καθώς αναζητά
διαρκώς νέα εκφραστικά μέσα και εκθέτει την ποιητική της σε συνεχείς
στιχουργικούς πειραματισμούς. Έτσι δεν αποτελεί έκπληξη το γεγονός ότι
ένα από τα σημαντικότερα -κατά τη γνώμη μας- ποιητικά βιβλία της κρίσης,
το «εποχή μου είναι η ποίηση» (Γαβριηλίδης, 2013), μεταφράστηκε από τον Μισέλ Βόλκοβιτς και κυκλοφορεί στα γαλλικά από τις εκδόσεις Le miel des anges, «Mon époque, c’est la poésie».
(…)Πιστή
στην πειραματική φύση της τέχνης, η Ξηρογιάννη εγκαταλείπει το ύφος των
μικρής έκτασης ποιημάτων της, δείχνοντας ότι η ποίηση δε γνωρίζει
καλούπια. Πρόκειται για μία ιδιάζουσα λογοτεχνική προσέγγιση που
κινείται μεταξύ ποίησης για την ποίηση και κοινωνικής ποιητικής, καθώς
σταθερά κέντρο αναφοράς είναι τα κοινωνικά βιώματα της εποχής μας…
Με
όχημα ποιήματα για την ποίηση η Ξηρογιάννη πρωτοπορεί θίγοντας τα
κοινωνικά πάθη, Όλες οι συνθέσεις που κριτικά ταξινομούνται "για την
ποίηση" στην ουσία είναι μία εκφραστική οδός με αφετηρία το ερώτημα αν
χρειαζόμαστε την ποίηση σε τούτους τους καιρούς. Η δημιουργός
επιστρατεύεται και απαντά αρνητικά μέσα από την ποίηση (!!!)
Αρνείται
το ρόλο του απομονωμένου ποιητή και στρέφει το βλέμμα της στα σκοτεινά
κελιά των ατομικών δραμάτων, στα στενά σοκάκια της περιθωριοποιημένης
κοινωνίας. Δεν ικανοποιείται με το ρόλο του θεατή σε μία τραγωδία.
Διεκδικεί έναν ενεργό ρόλο για την ποίηση που να συνδέει το αισθητικό
αποτέλεσμα με τον κοινωνικό βίο. Απεμπολεί το εξώκοσμο στοιχείο κι
αναζητά την υπερβατική δύναμη της ποίησης μέσα στο κοινωνικό πλαίσιο που
τη γεννά, είτε μιλά για τις ασχήμιες και τα βάσανα, είτε για τις χαρές.
Η ποίηση δεν είναι ένα απλό καταφύγιο, αλλά μία μαχητική τέχνη που
βιώνει τα δικά της πάθη μαζί με τους ανθρώπους...
Η
αποφθεγματική διατύπωση λειτουργεί ως επίλογος σε ένα αφηγηματικό
μοτίβο που μοιάζει με εξομολογητικό ύφος. Είναι και η στιγμή που
αποκαλύπτεται ότι η ποιητική της δεν είναι προσωπική ούτε εξομολογείται
σε κάποιον ανώνυμο ακροατή, αλλά ένα ποιητικό τέχνασμα. Και σε τούτο
ακριβώς έγκειται η καινοτομία της Ξηρογιάννη. Το εξομολογητικό ύφος (με
α΄ και β΄ ενικό γραμματικό πρόσωπο) είναι μία φενάκη που προσδίδει μία
θεατρική διάσταση στην ποιητική της. Η αφηγηματική διατύπωση σε αντίθεση
με την επιλογική αποφθεγματική αφαιρετικότητα του επιμύθιου εντείνει τη
δραματικότητα μέσα από ένα σχήμα κορύφωσης…
Σε
μία άλλη ερμηνεία όμως το α΄ ενικό πρόσωπο αποτελεί το συλλογικό
υποκείμενο των ποιητών της αγανάκτησης και της κρίσης. Είναι σα να
απευθύνεται στον κάθε ένα ποιητή της εποχής της, δίχως να περιμένει
απαντήσεις, αλλά έργα. Τούτη η θεώρηση επιβεβαιώνεται από το γεγονός πως
άλλοτε το ποιητικό υποκείμενο είναι ένα ποίημα ή ένας ποιητής, και πάλι
όμως ως ένα συλλογικό υποκείμενο(...)
https://tovivlio.net/%ce%9c%ce%b5%cf%84%ce%ac%cf%86%cf%81%ce%b1%cf%83%ce%b7-%cf%84%ce%b7%cf%82-%cf%80%ce%bf%ce%b9%ce%b7%cf%84%ce%b9%ce%ba%ce%ae%cf%82-%cf%83%cf%85%ce%bb%ce%bb%ce%bf%ce%b3%ce%ae%cf%82-%ce%b5%cf%80%ce%bf/
