Τα νερά του μετανάστη
Ζαφείρης Νικήτας
Μελάνι, 2015
48 σελ.
ΓΡΑΦΕΙ Η ΑΣΗΜΙΝΑ ΞΗΡΟΓΙΑΝΝΗ
H ποίηση ως αφήγηση
Η ποίηση είναι πλουραλιστική ως προς τις εκφάνσεις της.Πέρα από τα χαρακτηριστικά που την σκιαγραφούν και την ορίζουν ως τέτοια,έχει τεράστιο εύρος ως προς τον τρόπο που μπορεί να εκφράζει το ανοίκειο ή να εισάγει το νέο.Συμβαίνει συχνά η ποίηση να '' αλλάζει'',να ''μεταμορφώνεται'' ανάλογα με τους καιρούς που διανύει,καθότι ο δημιουργός της βιώνει ποικίλα πράγματα κάθε φορά και επηρεάζεται αναπόφευκτα από αυτά.Πώς αλλιώς,άλλωστε;Δεν είναι εύκολο να κλείσεις τα μάτια μπροστά στα σημεία των καιρών,δεν είναι εύκολο να μην λάβεις υπόψιν σου ερεθίσματα που σε κατακλύζουν.Δεν ζεις μέσα σε γυάλινο πύργο,είσαι πολίτης μιας κοινωνίας,ενός έθνους,του κόσμου όλου.
Κι είναι φορές που οι ιστορίες σου χτυπάνε την πόρτα και σου ζητάνε απεγνωσμένα να τις γράψεις.Εσύ θα διαλέξεις τον τρόπο που θα τις επεξεργαστείς και θα τις αποτυπώσεις πάνω στη λευκή κόλλα.Και είναι μερικές ιστορίες που σε τσακίζουν,αλλά εσύ βρίσκεις τον τρόπο να τις υπερβείς εν τέλει μέσω της γραφής.Τις βάζεις μέσα στο ποιητικό σου εργαστήρι τις κάνεις λέξεις ,εικόνες,στίχους.
Ανθρώπινες ζωές κινούνται μέσα στο χρόνο,γράφουν τις προσωπικές τους ιστορίες ,ξεδιπλώνουν έρωτες,οικογενειακές στιγμές ,διάγουν στο παρόν .Ο Ζαφείρης Νικήτας σε ρόλο παρατηρητή-αφηγητή παρουσιάζει πρόσωπα,πράγματα και καταστάσεις του Σήμερα.Οι πρόσφυγες και οι ζωές τους κυρίως.Ο τόπος και ο χρόνος τους.Επίκαιρος ο Νικήτας,σκύβει τρυφερά και με ενδιαφέρον πάνω σε αυτούς του ανθρώπους .Τα μέσα του άμεσα,λιτά και απέριττα,το βλέμμα του ιδιαίτερο.Οι πολύπλοκες τεχνικές και οι αδικαίωτες υπερβολές και φιοριτούρες δεν έχουν καμία θέση εδώ.Ακούμε ιστορίες ,σύγχρονους μύθους ανθρώπων με σάρκα και οστά που ζουν ανάμεσά μας.Που κάποιους σαν κι αυτούς μπορεί να συναντήσαμε μια μέρα στην ομόνοια ή στο σταθμό της Βικτώριας και να τους δώσαμε μια μικρή ή μεγάλη βοήθεια ή να τους προσπεράσαμε αδιάφορα.Ο Νικήτας στο δεύτερο ποιητικό του βιβλίο γραμμένο με καθαρότητα,δεν μοιρολατρεί διόλου ,αλλά ,τηρώντας τις σωστές αποστάσεις και ισορροπίες κάνει τον πόνο ποίημα ,εξιστορώντας ανθρώπων πάθη,αφουγκραζόμενος ανθρώπων αδιέξοδα ,επιδεικνύοντας τρυφερότητα και αναδεικνύοντας μια ομορφιά που ακροβατεί μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας.Δεν ταιριάζει εδώ το '' και διηγώντας τα να κλαίς''.Είναι πέρα από αυτό.Αλίμονο αν ήταν μια συναισθηματική αποτύπωση του ζοφερού παρόντος!Ευτυχώς ,δεν είναι,αν και αφορμάται ακριβώς από αυτό το ζοφερό παρόν.Ο Νικήτας βροντοφωνάζει πως, παρα τις αντιξοότητες, τίποτα δεν χάθηκε και κυρίως η ελπίδα.Ο άνθρωπος επιβιώνει όσο μπορεί να ακούει ακόμα τον ήχο των λέξεων,όσο μπορεί να ερωτεύεται σε καιρό πολέμου,όσο μπορεί ακόμα να επιθυμεί.
Πρόσωπα μπαινοβγαίνουν στα ποιήματα,λέγονται ιστορίες για αυτά τα πρόσωπα.Φαινομενικά ''τίποτα συνταρακτικό δεν συμβαίνει'',στην πραγματικότητα συμβαίνουν πολλά,από εφιάλτες μέχρι απλούς εκτροχιασμούς.Τα ποιήματα αυτά έχουν κοινωνικό πρόσωπο,ο ποιητής είναι ''ένας συνομιλητής κυμάτων'',που ξαγρυπνούν οι στίχοι του πάνω από τις ζωές των συνανθρώπων,που ''η ζωή αστραπιαία λάμπει στα μάτια του'',που προτάσσει την ανθρώπινη εμπειρία ως αξία ,θέτοντας ,ίσως ,σε δεύτερη μοίρα την αισθητική ως αυτοσκοπό.Ποιήματα ευσύνοπτα,με συνοχή,ποιήματα- ολότητες που αναδεικνύουν τη αίσθηση που σου αφήνουν τα πράγματα όταν μπαίνεις στη διαδικασία να τα παρατηρήσεις,αναζητώντας την ουσία και την αλήθεια τους.
