ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΣΤΗΝ ΑΣΗΜΙΝΑ ΞΗΡΟΓΙΑΝΝΗ
VARELAKI: Ξεκινώντας… θά ‘θελα ένα σχόλιο για το σημερινό ελληνικό λογοτεχνικό τοπίο…
ΝΑΤ.ΖΑΧΑΡΟΠΟΥΛΟΥ:Νομίζω ότι το λογοτεχνικό τοπίο κι όχι μόνο το Ελληνικό, μοιάζει και αντανακλά την εποχή που ζούμε. Βρίσκεται σε αναβρασμό, αναζητά κατεύθυνση, ροκανίζει τις σάρκες του. Όμως και πώς αλλιώς θα μπορούσε να συμβαίνει, αφού ζωή και τέχνη είναι καταστάσεις σύμφυτες, αλληλένδετες και αλληλοεξαρτώμενες. Έτσι και στις μέρες μας μπορεί κάποιος να βρει λογοτεχνικούς θησαυρούς, αλλά να συναντήσει και τόνους σελίδων για τα σκουπίδια. Χρειάζεται ψάξιμο, πολύ ψάξιμο, και όχι μόνο στον αφρό. Δεν εννοώ φυσικά ότι στον αφρό δεν υπάρχουν διαμάντια, αλλά πάντα η υψηλή λογοτεχνική αξία αναγνωρίζεται από εκείνους που και ως αναγνώστες έχουν την αντίστοιχη συνειδησιακή ποιότητα, οι οποίοι ήταν και παραμένουν σπάνιοι ανάμεσά μας. Όμως η εποχή που διανύουμε χαρίζει ευκαιρίες και στον λογοτεχνικό χώρο. Όχι μόνο να γεννηθεί το καινούργιο, και δεν μιλώ το σπασμωδικά καινούργιο (αν κι από αυτό θα περάσουμε), αλλά, επίσης, λόγω του αναγκαστικού περιορισμού της σπατάλης είναι πιθανόν να μας οδηγήσει στην με επιμονή αναζήτηση της ποιότητας, κι όχι μόνο εμάς τους αναγνώστες αλλά και τις εκδοτικές επιχειρήσεις. Ίσως έτσι δημιουργηθούν εκ νέου ευκαιρίες «ν’ ανεβούμε λίγο ψηλότερα».
VARELAKI: Διαβάσματα και συγγραφείς που σε έχουν επηρεάσει στη σκέψη και τη γραφή σου. Τα κίνητρα της γραφής σου.
ΝΑΤ.ΖΑΧΑΡΟΠΟΥΛΟΥ:Όλοι όσοι έχω διαβάσει, Έλληνες και ξένοι, με έχουν επηρεάσει ο καθένας με τον τρόπο του. Θ’ αναφέρω ορισμένα ονόματα από τα πιο γνωστά, απλώς και μόνο ενδεικτικά: Παπαδιαμάντης, Ροΐδης, Βιζυηνός, Σολωμός, Σεφέρης, Καβάφης, Καζαντζάκης, Λειβαδίτης, Ρίτσος, Αποστολίδης, Φωκάς, Ελύτης, Κάφκα, Τόμας Μαν, Ρ. Μ. Ρίλκε, Χένρι Ντ. Θορώ, Τζάκ Κέρουακ, Χαρούκι Μουρακάμι. Τελευταία, από Ελληνίδες συγγραφείς με έχει επηρεάσει η κα Νατάσα Κεσμέτη, και της οφείλω βαθειά ευγνωμοσύνη γι’ αυτό. Επειδή νομίζω πως, άσχετα με την πρόθεσή του (αν και τίποτα δεν πετυχαίνεται μόνο και μόνο επειδή υπάρχει κάποια πρόθεση), το να καταφέρει ο κάθε συγγραφέας να κάνει έστω κι ένας, τουλάχιστον ένας, από τους αναγνώστες του μιάν εσωτερική μετατόπιση ακόμα κι ένα χιλιοστό πλησιέστερα προς το συνειδησιακό του κέντρο, δικαιώνει την ανάγκη της δικής του ψυχής να εκφραστεί μέσω της λογοτεχνίας ή και κατακυρώνει τη λογοτεχνική του αρτιότητα. Αυτό μού συνέβη όταν διάβασα το «νησί από ελαφρόπετρα» της κας Κεσμέτη, το οποίου ακόμα και ο τίτλος υπηρετεί το αντιθετικόν ζεύγμα: Αντί το περιεχόμενο να επιπλέει στην επιφάνεια, ταξιδεύει στον βυθό φωτίζοντας όχι μόνο τα σκοτάδια της ατομικής μας ύπαρξης, αλλά προσπαθώντας συνάμα να ανιχνεύσει ή και ν’ απαντήσει σε σοβαρά ερωτήματα της τέχνης του λόγου: Τι είναι δηλαδή λογοτεχνία και ποιος είναι ο «άλλος». Όχι μόνο ο «άλλος» ως λογοτεχνικός ήρωας ή εκείνος ο «άλλος» για τον οποίον μπορεί να γράφουμε, αλλά και αυτός ο «άλλος»-ο άλλος μας εαυτός.
Όσον αφορά το δεύτερο σκέλος της ερώτησής σου σχετικά με το κίνητρο της γραφής, νομίζω ότι γράφουμε για να γνωρίσουμε τους εαυτούς μας. Με αυτούς συνδιαλεγόμαστε. Οι ήρωες των βιβλίων είναι εκδοχές μας σ’ άλλα σημεία άγνωστες, σ’ άλλα σημεία οικείες μας, και μπορεί να φαίνεται ότι ότι κατά την εξελικτική διαδικασίαπρος την ολοκλήρωσή τους απελευθερώνονται και αυτενεργούν, αλλά πόσο εν τέλει μπορεί το μέρος να διαφέρει από την υφή και την ποιότητα του όλου και πράγματι ν’ αυτοδιατίθεται και ν’ αυτενεργεί;
Εννοώ μ’ αυτό πως και οι λογοτεχνικοί ήρωες είναι όπως το ολόγραμμα. Χρησιμοποιώ τον όρο με την έννοια που τον χρησιμοποιεί κι η Φυσική, δηλαδή, ότι το πιο μικρό κομμάτι του συνόλου περιέχει όλη την πληροφορία που ενέχεται στο σύνολο. Ακριβώς όπως συμβαίνει με κάθε ένα ξεχωριστό κύτταρο ενός έμβιου όντος, όπως και μ’ εμάς, την κάθε ξεχωριστή ατομικότητα, σε σχέση με το Σύμπαν που μας περιέχει.
VARELAKI: Διαβάζουν οι νέοι λογοτεχνία στις μέρες μας;
ΝΑΤ.ΖΑΧΑΡΟΠΟΥΛΟΥ:Δεν γνωρίζω τα αποτελέσματα κάποιας στατιστικής ώστε ν’ απαντήσω «ναι» ή «όχι». Όπως επίσης, δεν γνωρίζω, στην περίπτωση που διαβάζουν τι είδους λογοτεχνία διαβάζουν. Και νομίζω ότι δεν μπορεί κάποιος να βασιστεί ακόμη και στους αριθμούς που αφορούν τις πωλήσεις βιβλίων. Κανείς δεν ξέρει αν αυτά τα νούμερα είναι πραγματικά ή, πόσο κοντά στην πραγματικότητα βρίσκονται.
Αυτό πάντως που συχνά έχω συναντήσει μιλώντας με αρκετούς νέους, οι οποίοι μάλιστα θέλουν να γράψουν και οι ίδιοι είτε ποίηση είτε διήγημα ή μυθιστόρημα, είναι ότι «αποφεύγουν να διαβάσουν για να μην αλλοιωθεί αυτό που εκείνοι έχουν να πουν».
Με την ευκαιρία που μου δίνει η ερώτησή σου λοιπόν, θα ήθελα να σημειώσω ότι κανείς ποτέ δεν έχασε διαβάζοντας. Άλλωστε ούτε παρθενογένεση υπάρχει ούτε αυθεντία. Όλα έχουν ειπωθεί, όλα έχουν γραφεί. Η ανθρωπότητα έχει τα ίδια ερωτηματικά εδώ και χιλιάδες χρόνια. Μπορεί να έχουν διαφοροποιηθεί οι συνθήκες της ζωής μας εξωτερικά, αλλά είμαστε το ίδιο μετέωροι, φοβισμένοι, ανασφαλείς, αβέβαιοι, ανίσχυροι ή χαρούμενοι κι ευτυχισμένοι όπως ακριβώς κι οι πιο μακρινοί μας ιστορικά πρόγονοι. Έχουμε τα ίδια υπαρξιακά ερωτήματα. Μας δονούν ή μας κρημνίζουν οι ίδιες καταστάσεις διανθισμένες κάθε φορά από τις ιδιαίτερες ιστορικά ή συγκυριακά συνθήκες μέσα στις οποίες συμβαίνουν. Και μπορεί να διαπιστώσει ο καθένας ότι σήμερα η Τεχνολογία έχει κάνει άλματα, αλλά ο άνθρωπος μέσα του είναι ο ίδιος. Κατά συνέπεια, δεν κινδυνεύει κανείς διαβάζοντας άλλους, το αντίθετο μάλιστα. Καταφέρνει να βρει τον προσωπικό του τρόπο έκφρασης, αλλά, επίσης, ν’ αποκτήσει ή να βελτιώσει τα κριτήριά του. Και γι’ αυτό το σκοπό ο μόνος ασφαλής δρόμος είναι η με προσοχή ανάγνωση των Ελλήνων και ξένων κλασικών της λογοτεχνίας, της φιλοσοφίας κ.λπ.
VARELAKI: Λογοτεχνία και διαδίκτυο. Κάπως ακούγεται αυτό… για πες…
ΝΑΤ.ΖΑΧΑΡΟΠΟΥΛΟΥ:Το διαδίκτυο έδωσε την ευκαιρία σε πολλούς ανθρώπους που ασχολούνται με το γράψιμο να έρθουν σ’ επαφή με έναν μεγάλο αριθμό χρηστών. Αυτή είναι η μία πλευρά. Η ευκολία ν’ αναζητήσεις κάποιον, να διαβάσεις κείμενά του, να βρεις πολλές πληροφορίες γι’ αυτόν που κάποιες άλλες εποχές ήθελε πολύ τρέξιμο. Η άλλη πλευρά όμως παραμένει η ίδια: Η πλευρά δηλαδή της λογοτεχνικής αξίας των δημοσιοποιημένων κειμένων. Η ευρεία διαδικτυακή δημοσιότητα ή η μεγάλη επισκεψιμότητα κάποιων ιστοχώρων δεν προϋποθέτουν και την λογοτεχνική αξία των δημοσιευμένων κειμένων. Και μέσω αυτού του τρόπου μπορεί κάποιος επίσης να συναντήσει και μαργαριτάρια και σκουπίδια. Οπότε, είτε κάποιος στέκεται μπροστά από τους «περιορισμένους» πάγκους ή τα ράφια ενός βιβλιοπωλείου ή μπροστά στην αχανή διαδικτυακή τράπεζα πληροφοριών, πάντα παίζει ρόλο η ιδιαιτερότητά του ως αναγνώστη, η επάρκειά του, ο τρόπος που φιλτράρει ή αποδέχεται άρρητα άκριτα το κάθε τι ως μοναδικό, εξαιρετικό ή ό,τι άλλο παρεμφερές.
VARELAKI: Ποιο από τα βιβλία σου ξεχωρίζεις;
ΝΑΤ.ΖΑΧΑΡΟΠΟΥΛΟΥ:Δεν μπορώ να ξεχωρίσω κανένα. Όσο μεγαλύτερη χρονική απόσταση με χωρίζει από ορισμένα, τόσο ευκολότερο είναι να σταθώ περισσότερο κριτικά απέναντί τους, ν’ αναγνωρίσω θετικές ή αρνητικές επισημάνσεις που μου έχουν γίνει, να συμφωνήσω ή και να διαφωνήσω μ’ αυτές. Όμως δεν μπορώ να ξεχωρίσω κανένα. Είναι σαν να πρέπει να ξεχωρίσω στιγμές της ως σήμερα ζωής μου. Πώς να γίνει αυτό; Η κάθε στιγμή και ο τρόπος που την προσλαμβάνουμε, την αντιλαμβανόμαστε και ζυμωνόμαστε μαζί της συνυφαίνει το σύνολο της προσωπικότητάς μας. Τι θα ήταν ο καθένας μας σήμερα χωρίς την προϊστορία του;
VARELAKI: Με ενδιαφέρει πολύ να μου πεις για το ρέϊκι. Τι είναι ακριβώς και ποιες κατηγορίες ανθρώπων το έχουν περισσότερο ανάγκη. Πώς προέκυψε το βιβλίο αυτό;
ΝΑΤ.ΖΑΧΑΡΟΠΟΥΛΟΥ:Το ρέϊκι είναι ένα σύστημα Φυσικής Θεραπείας. Στις αρχές του 20ού αιώνα ένας Ιάπωνας, ο Μικάο Ουσούϊ, ξαναανακάλυψε τη θεραπευτική τεχνική με τη χρήση της Ενέργειας που υπάρχει γύρω μας, την οποία η ανθρωπότητα γνώριζε και χρησιμοποιούσε εδώ και χιλιάδες χρόνια, και μας παρέδωσε μέσω ενός ασφαλούς τρόπου τη συγκεκριμένη γνώση ώστε να τη χρησιμοποιούμε αλλά να τη μεταδίδουμε και εμείς.
Δεν υπάρχουν συγκεκριμένες κατηγορίες ανθρώπων που να έχουν ανάγκη το ρέϊκι ή όχι. Έτσι κι αλλιώς βέβαια οι άνθρωποι δεν χωριζόμαστε σε κατηγορίες. Εν πάσει περιπτώσει, η Ενέργεια μέσω του Συστήματος Ουσούϊ Ρέϊκι διαθέτει τη συχνότητα εκείνη που είναι καλότατα ανεκτή από κάθε ζωντανό οργανισμό πάνω στον πλανήτη. Μας βοηθάει να πετύχουμε μια απλή χαλάρωση αλλά και να θεραπευτούν πολύ σοβαρές ασθένειες ή και χρόνια νοσήματα. Βελτιώνει την ποιότητα της ζωής μας σε όλα τα επίπεδα: Συναισθηματικό, νοητικό και σωματικό. Αλλάζει ακόμη και την ενεργειακή ποιότητα των χώρων μας, είτε αυτό είναι το σπίτι ή ο εργασιακός μας χώρος, αλλάζει την ενεργειακή ποιότητα της τροφής όπως και κάθε άλλου πράγματος που χρησιμοποιούμε. Η σημαντικότερη όμως συνεισφορά του Ρέϊκι στη ζωή μας είναι η επανασύνδεσή μας με την καρδιά των όντων, με την καρδιά του Όλου. Η άνθηση της Κατάστασης Αγάπη μέσα μας.
Όμως το Ρέϊκι όμως δεν είναι μόνο μια θεραπευτική μέθοδος που έχει κατεύθυνση από εμάς προς τα έξω, δηλαδή προς ό,τι υπάρχει γύρω μας, αλλά είναι και μονοπάτι ζωής, έχει δηλαδή κατεύθυνση από εμάς, την προσωπικότητα του καθενός μας, στο εντός, στον Εαυτό μας. Σ’ αυτό βοηθούν οι Αρχές του, τις οποίες ο Μικάο Ουσούϊ πρόσθεσε στο Ενεργειακό θεραπευτικό σύστημα. Οι Αρχές μάλιστα είναι συνυφασμένες με τη γνωστή σ’ εμάς Δελφική ρήση «γνώθι σ’ αυτόν».
Έτσι οι Αρχές του Ρέϊκι, η Καρδιά του Συστήματος, μας βοηθούν να φτάσουμε στη δική μας καρδιά: Στο Κέντρο της Ύπαρξής μας. Εκεί όπου βρίσκεται η ρίζα της θεραπείας. Νομίζω ότι σήμερα, περισσότερο από ποτέ, μέσα στον κυκεώνα των συνθηκών ζωής που βιώνουμε, καθώς κάθε τι παλιό γκρεμίζεται και το καινούργιο, που είναι άγνωστο και απρόβλεπτο, και εξ αυτού αβέβαιο και ανασφαλές, έρχεται, χρειάζεται όλοι μας να κάνουμε το άλμα εντός. Καμία αλλαγή δεν θα έρθει, όπως και ποτέ δεν ήρθε, απ’ έξω. Χρειάζεται να μετατοπιστούμε εσωτερικά. Από την ανάγκη λοιπόν το άλμα στο βάθος της συνειδητότητας να είναι ασφαλές και σωτήριο για όλους μας, καθώς και από την ως τώρα εμπειρία μου με τη χρήση της Ενέργειας μέσω του Ρέϊκι προέκυψε το συγκεκριμένο βιβλίο.
VARELAKI: Τι ονειρεύεσαι; Μελλοντικά σχέδια…
ΝΑΤ.ΖΑΧΑΡΟΠΟΥΛΟΥ:Το μέλλον τελικώς είναι κάτι που κανείς μας δεν γνωρίζει αν θα έρθει και πώς. Τι νόημα έχει λοιπόν να καταναλώνει ο καθείς φαιά ουσία κάνοντας τα οποιαδήποτε σχέδια; Κατά τη γνώμη μου είναι περισσότερο σημαντικό και ωφέλιμο να ζούμε το παρόν με αυθεντικότητα και να παραμένουμε όρθιοι όταν όλα γύρω μας γκρεμίζονται. Και κατά μία έννοια, θα μπορούσε να πει κανείς, ότι κι αυτό είναι όνειρο και πρόκληση συνάμα. Γιατί είναι πολύ δύσκολο κάθε στιγμή του παρόντος να είσαι ΠΑΡΩΝ.
