XΡΗΣΤΟΣ ΑΣΚΟΛΙΔΗΣ

Νάμουνα πουλί

Στην απεραντοσύνη της ησυχίας
το σούρουπο κοιτώ με δέος
και φοβάμαι και λέω
νάμουνα πουλί να πετώ
νάχα φτερά, τον γαλάζιο ουρανό να περνώ..


Δυο τριζόνια τρίζουν σιγανά
σπάσανε τον θόρυβο της νύχτας,
και λέω και κλαίω για την μοίρα μου
που μ’ έκανε να ζω ανθρώπινα,
νάμουνα ένα τριζόνι σ’ένα δένδρο
μόνο μου να τραγουδώ το τραγούδι μου.


Και οι απόκρυφοι καημοί μου
πιότερο ξυπνάνε την ώρα της σιγαλιάς
σκέφτομαι στην απέραντη ησυχία
την γαλήνη την κοινωνία χωρίς μίση και δάκρυα.


Και ύστερα λέω , δεν μπορεί
δεν γίνεται αυτό που κλαίω
σπάσανε τα τύμπανα της συνείδησης
δόσμου το μαχαίρι σου αδελφέ να σε σκοτώσω.

Το σκοινί τεντώθηκε πάλι
τα μίση άναψαν στην κόψη του μαχαιριού
δάκρυα, πείνα σκοτωμούς
γέμισε τώρα όλη γης.


Και στο τέλος φωνάζω πάλι
νάμουνα ένα πουλί, ένα περιστέρι,
να ζούσα με τους νόμους των πουλιών
που είναι πιότερο καλύτεροι απ’ τους νόμους των ανθρώπων.