notationes///AYΓΟΥΣΤΟΣ 2013///ΝΙΚΟΣ ΤΑΚΟΛΑΣ

Από το Μικρό Συναισθηματολόγιο

 Μαζώχτηκαν ολούθε του ντουνιά οι ποιητάδες και οι λογοκόποι, μιαν ακόμα φορά, να ξεγεννήσουν την ιστορία απʼ τα ανεμογκάστρια της. Ποίηση ή λογοτεχνία; Λόγος ή αίσθηση; Πνεύμα ή ζωή; 

Κι άλλος που τόλεγε πως καλύτερα να γράφεις πεζά, για να ξεφύγεις επιδεξιότερα τα θαλασσοπέλαγα και τα βυθοπέλαγα του ακατάληπτου λυρισμού κι άλλος που τόλεγε πως άμα η ποίηση είναι σωστή, το βέλος που σαϊτεύει την καρδιά θα την πετύχει, όση ομίχλη και νάχει. Κι έλεγαν κι έλεγαν, ως το επόμενο ανεμογκάστρι..... 

Μάνα

 "Πεθαίνω μάνα", έκανε ο πειρατής, πέφτοντας απ' το κεντρικό κατάρτι, λαβωμένος θανάσιμα στο στέρνο από πυρωμένο βέλος. Στο ακαριαίο πέσιμο έσπασε τη μαύρη θανατερή σημαία του καραβιού. "Πεθαίνω μάνα", ξανακούστηκε μέσα στις κλαγγές των ξιφών και το βήξιμο της μπομπάρδας ακατανόητα, αφού ποτέ δε γνώρισε τους γονείς του.....