Πως η λογοτεχνία σού αλλάζει τη ζωή
Ψυχογιός, 2016
160 σελ.
****
Συνέντευξη στην ΑΣΗΜΙΝΑ ΞΗΡΟΓΙΑΝΝΗ
Πώς ξεκίνησαν όλα με το βιβλίο; Πού απευθύνεσαι με αυτό;
Αποφάσισα να αφηγηθώ διαφορετικά – να μιλήσω για τις αναγνωστικές μου περιπέτειες, για τη δοκιμασία της γραφής και για τα πολλά πρόσωπα της ίδιας της λογοτεχνίας. Με την έννοια αυτή το βιβλίο είναι μια διηνεκής συνομιλία με τον αναγνώστη.
Eίναι η Λογοτεχνία χρησμική;
Να σου θυμίσω αυτό που έλεγε ο Καμύ ότι δηλαδή η λογοτεχνία έχει πάντα ένα τόνο προφητείας που στο τέλος καταλήγει να γίνεται επικαιρότητα.
H αφήγηση ιστοριών μοιάζει να είναι φυσική ανάγκη κάποιων ανθρώπων...
Είναι ανάγκη όλων μας η αφήγηση. Είναι παρηγοριά όπως ακριβώς είναι και η φιλία σε αυτό τον κόσμο.
Ποιά τα χαρακτηριστικά της καλής λογοτεχνίας ;
Υπαινικτική διάθεση, χαμηλοί τόνοι, εύστοχα ερωτήματα, διάχυτη αμφιβολία.
Πιστεύεις στην κριτική και τους κριτικούς;
Ασφαλώς! Στο βαθμό που η κριτική λειτουργεί ως παράλληλη δημιουργία, ή αλλιώς ως δημιουργική ανάγνωση της λογοτεχνίας.
Aν σου ζητούσα να δώσεις έναν άλλο τίτλο στο βιβλίο, ποιος θα ήταν αυτός ο τίτλος;
Αν μπορούσε η λογοτεχνία να αλλάξει τον κόσμο.
Συγγραφείς που σου άλλαξαν το βλέμμα για τα πράγματα, συγγραφείς που σου άλλαξαν τη ζωή.
Ντοστογιέφσκι, Καμύ, Κάφκα είναι τα πρώτα ονόματα που μου έρχονται στο μυαλό.
'Ενα βιβλίο που θεωρείς πολύ κακό αλλά το διάβασες ως το τέλος.
Οι Άθλιοι του Ουγκώ αν και δεν είναι πολύ κακό. Είναι ένα από αυτά τα καλά-κακά βιβλία όπως το χαρακτήρισε και ο Όργουελ.
Πώς θα ήταν ο κόσμος χωρίς τη λογοτεχνία;
Εφιαλτικός, κυνικός, ανάλγητος, χωρίς καμία πρωτοτυπία,
Μπορούν οι αναγνώστες να διδάσκουν τους συγγραφείς;
Ο συγγραφέας δεν διδάσκει ούτε διδάσκεται. Οι αναγνώστες δεν διδάσκουν ούτε διδάσκονται. Έγινα σαφής;
Eνας συγγραφέας μπορεί να είναι αντικειμενικός με το δικό του έργο;
Εξαρτάται για ποιον μιλάμε. Ο ίδιος ο Τολστόι αποκήρυξε στα στερνά του την Άννα Καρένινα. Καταλαβαίνεις για τι είδους έγκλημα μιλάμε!
Γιατί επέλεξες το πρώτο πρόσωπο;
Τι άλλο θα μπορούσα να κάνω σ’ ένα βιβλίο που είναι εν μέρει εξομολογητικό εν μέρει αυτοβιογραφικό;
'Ενα σχόλιο για τη σύγχρονή μας λογοτεχνική πραγματικότητα.
Δεν διαφέρει από την λογοτεχνική πραγματικότητα άλλων εποχών αλλά αυτό θα το αντιληφθούμε σε πενήντα χρόνια από τώρα.
Ποιός διαχρονικός μυθιστορηματικός ήρωας πάντα σε συντροφεύει και πιστεύεις ότι ίσως δεν καταφέρεις να απαλλαγείς ποτέ άπ' αυτόν;
Αν δεν είναι ο Μερσώ ή ο Γιόζεφ Κ. τότε είναι κάποιος από τους Καραμάζοφ.
Ποιό το μέλλον της ποίησης ,δεδομένου ότι είναι για τους λίγους;
Ποιος σου είπε ότι μέλλον έχει μόνο ότι διαβάζεται από πολλούς; Το αντίθετο, θα έλεγα.
Θα ήθελα να θέσεις μόνος ένα ερώτημα,και μετά να δώσεις απάντηση .
Η λογοτεχνία βρίσκεται σε κρίση; Όχι, βέβαια. Πώς θα μπορούσε; Οι αναγνώστες της βρίσκονται σε κρίση.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου