Παρουσίαση της ποιητικής συλλογής της Σοφίας Παπαχριστοφίλου με τίτλο "Από φεγγίτη μικρό"

  Σάββατο 9 Απριλίου 2016, 12:30 μμ

  

  Παρουσίαση της ποιητικής συλλογής της Σοφίας Παπαχριστοφίλου 

 

με τίτλο "Από φεγγίτη μικρό".

Για την ποιητική συλλογή θα μιλήσει

 η Ανθούλα Δανιήλ, Δρ Φιλολογίας, συγγραφέας και κριτικός λογοτεχνίας, 

ο Σωτήρης Σαράκης, ποιητής, και

 η Ασημίνα Ξηρογιάννη , συγγραφέας και φιλόλογος.

 Ποιήματα από το βιβλίο της θα διαβάσει η ποιήτρια                                                

poems ‘n crimes των Εκδόσεων Γαβριηλίδης, Αγίας Ειρήνης 17, Μοναστηράκι (60 μέτρα από το μετρό), τηλ.210-3228839

 

 

Η λίστα του Μπρόντσκι, βιβλία που θά' πρεπε να διαβάσουμε

• 
  

Έργα που θά' πρεπε απαραίτητα να διαβάσουμε, "Απλά για να έχουμε κάτι για να μιλήσουμε".

Ο Ιωσήφ Μπρόντσκι πήγε στην Αμερική το 1974 και έγινε καθηγητής σε πέντε κολέγια. Λίγο αργότερα έμαθε γι 'αυτόν ο διευθυντής του Γυναικείου Πανεπιστημίου Mount Holyoke και προσκάλεσε τον ποιητή να διδάξει στο Τμήμα Σλαβικών Σπουδών, αν και ο Μπρόντσκι εγκατέλειψε το σχολείο σε ηλικία 15 ετών και δεν είχε δίπλωμα.

Η στάση του ποιητή προς την διδασκαλία ήταν πολύ υπεύθυνη. Ούτε σχέδια ή σημειώσεις διαλέξεων, ούτε κανονικά βιβλία δεν είχε. Διηγούνταν τα έργα των πεζογράφων και ποιητών που ήταν κοντινοί σ’αυτόν (που καταλάβαινε και αγαπούσε ο ίδιος). Κατά την διάρκεια των διαλέξεων συνεχώς έπινε καφέ και κάπνιζε.

Μόνο ένα πράγμα όντως τον έκανε να γίνει έξω φρενών: η ανεξέλεγκτη άγνοια της αμερικανικής νεολαίας. Μια μέρα εξοργισμένος από μια ομάδα φοιτητών ο Μπρόντσκι κάθισε στην γραφομηχανή του και βιαστικά έγραψε "λίστα των βιβλίων που ο καθένας πρέπει να διαβάσει."

Ποιά απ’ αυτά έχουμε διαβάσει εμείς;

1. Μπαγκαβάτ Γκίτα
2. Μαχαμπαράτα
3. Γκιλγκαμές
4. "Ιλιάδα", "Οδύσσεια" του Ομήρου
5. "Ιστορία" του Ηροδότου

6. Παραστάσεις του Σοφοκλή
7. Παραστάσεις του Αισχύλου
8. "Ιππόλυτος", "Βάκχες", "Ηλέκτρα", "Φοίνισσαι" του Ευριπίδη
9. "Ιστορία του Πελοποννησιακού Πολέμου" του Θουκυδίδη
10. "Διάλογοι" του Πλάτωνα

11. "Ποιητική", "Φυσική", "Ηθική", "Περί ψυχής" του Αριστοτέλη
12. Λουκρήτιος "Για τη φύση των πραγμάτων"
13. Πλούταρχος "Βιοι Παράλληλοι"
14. Βιργίλιος "Αινειάδα", "Βουκολικών", "Γεωργικά"
15. Τάκιτος. "Χρονικά"

16. Οβίδιος. "Μεταμορφώσεις", "Ηρωίδες", "Ερωτικήτέχνη"
17. Καινή Διαθήκη
18. Γάιος Καλιγούλας "Η ζωή των καισάρων"
19. Μάρκος Αυρήλιος
20. Κάτουλλος

21. Οράτιος
22. Επίκτητος
23. Αριστοφάνης
24. Κλαύδιος Αιλιανός"Ποικίλη ιστορία", "Περί ζώων ιδιότητος"
25. Απολλόδωρος "Αργοναυτική"

26. Μιχαήλ Ψελλός «Χρονογραφία»
27. Εδουάρδος Γίβων «Η ιστορία της παρακμής και της πτώσης της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας"
28. Πλωτίνος " Εννεάδες"
29. Ευσέβιος «Εκκλησιαστική Ιστορία»
30. Βοήθιος "Η παρηγοριά της Φιλοσοφίας"

31. Ο Πλίνιος ο νεότερος "Γράμματα"
32. Ηράκλειτος "Περί φύσεων"
33. Αυγουστίνος "Εξομολογήσεις"
34. Θωμάς Ακινάτης "Summa Theoloqica"
35. Φραγκίσκος της Ασίζης "Μικρά Άνθη του Αγίου Φραγκίσκου"

36. Νικολό Μακιαβέλι "Ο ηγεμόνας"
37. Δάντης Αλιγκέρι "Θεία Κωμωδία"
38. Διηγήματα του Σακέτι, Φράνκο
39. Σαίξπηρ "Αντώνιος και Κλεοπάτρα", "Αμλετ", "Μάκβεθ", "ΕρρίκοςΕ΄"
40. Φράνσις Μπέικον

41. Μάρτιν Λούθερ
42. Ιωάννης Καλβίνος
43. Μισέλ ντε Μονταίν "Δοκίμια"
44. Θερβάντες. "Δον Κιχώτης"
45. Ντεκάρτ

46. Χένρι Άνταμς "The Education of Henry Adams"
47. Τόμας Χομπς "Λεβιάθαν"
48. Μπλεζ Πασκάλ "Σκέψεις"
49. Τζον Μίλτον"Χαμένος Παράδεισος"
50. Ζπινόζα "Πραγματείες"

51. Σταντάλ "Το μοναστήρι της Πάρμας", "Το Κόκκινο και το Μαύρο", "Η ζωή του Ανρί Μπρυλάρ"
52. Τζόναθαν Σουίφτ "Τα ταξίδια του Γκιούλιβερ"
53. Λώρενς Στερν "ΤρίστραμΣάντυ"
54. Πιερ Σοντερλό ντε Λακλό "Οι επικίνδυνες σχέσεις"
55. Μοντεσκιέ "Περσικές επιστολές"

56. Τζων Λοκ "Δεύτερη πραγματεία περί κυβερνήσεως"
57. Άνταμ Σμιθ "Πλούτος των Εθνών"
58. Λάιμπνιτς
59. Ντέιβιντ Χιουμ
60. Ιμμάνουελ Καντ "Κριτική του καθαρού Λόγου"

61. Κίρκεγκωρ "Φόβος και τρόμος", "Είτε - Είτε", "Φιλοσοφικά Ψιχία"
62. Ντοστογιέφσκι "Σημειώσεις από το υπόγειο", "Οι δαιμονισμένοι"
63. Γκαίτε "Φάουστ", "Το ταξίδι στην Ιταλία"
64. Τοκβίλ "Η Δημοκρατία στην Αμερική"
65. Ντε Κουστίν "Empire of the Czar: A Journey Through Eternal Russia"

66. Έριχ Άουερμπαχ "Μίμησης"
67. Πρέσκοτ "Ο Λαβύρινθος της Μοναξιάς"
68. Καρλ Πόπερ "Λογική της επιστημονικής ανακάλυψης", "Η ανοιχτή κοινωνία και οι εχθροί της"
69. Ελίας Κανέττι " Μάζα και Εξουσία"

Ποίηση συνιστώμενη για ανάγνωση:

Αγγλική / Αμερικανική: Ρόμπερτ Φρόστ, Τόμας Χάρντι, Ουίλιαμ ΜπάτλερΓέιτς, Τόμας Στερνς Έλιοτ, ΟυίστανΧιου Ώντεν, Μαριάννα Μούρ, ΕλίζαμπεθΜπίσοπ.
Γερμανική: Ράινερ Μαρία Ρίλκε, Γκεόργκ Τράκλ, Πέτερ Χούχελ, Ινγκεμποργκ Μπάχμαν, Γκότφριντ Μπεν.
Ισπανική: Αντόνιο Ματσάντο, ΦεδερίκοΓκαρθία Λόρκα, Λουίς Σερνούντα, Ραφαέλ Αλμπέρτι, Χουάν Ραμόν Χιμένεθ, Οκτάβιο Λοσάνο Πας.

Πολωνική: Λεόπολντ Σταφ, Τσέσλαβ Μίλος, ΖμπίγκνιεβΧέρμπερτ, ΒισλάβαΣυμπόρσκα.
Γαλλική: ΓκιγιώμΑπολλιναίρ, Ζιουλ Σουπερβάιλ, Πιερ Ρεβερντύ, Μπλεζ Σαντράρ, Μαξ Ζακόμπ, ΦρανσίΖαμ, Αντρέ Φρενό, Πωλ Ελυάρ, Βικτώρ Σεγκαλέν, Ανρί Μισό.
Ελληνική: Κωνσταντίνος Καβάφης, Γιώργος Σεφέρης, Γιάννης Ρίτσος.

Ολλανδική: Μάρτινους Νέιχοφ (MartinusNijhoff) "Awater".
Πορτογαλική: Φερνάντο Πεσσόα, Κάρλος Ντορουμόντ ντε Αντραντέ.
Σουηδική: Γκούναρ Εκελεβ, Χάρι Μάρτινσον, Βέρνερ Ασπενστρομ, ΤούμαςΤράνστρεμερ.
Ρωσική: Μαρίνα Τσβετάγιεβα, Όσιπ Μάντελσταμ, Άννα Αχμάτοβα, Μπορίς Πάστερνακ, Βλαντισλάβ Χοντασέβιτς, Βίκτορ Χλέμπνικοφ, Νικολάι Κλιούεφ, Νικολάι Ζαμπολότσκι




Πηγή: adme.ru
Μετάφραση από την Koshel Valeria

Πηγή: ekpaideytikos.gr

Thessaloniki Arts and Culture http://www.thessalonikiartsandculture.gr

notationes /// 'ANOIΞΗ 2016 /// ΣΩΤΗΡΙΟΣ ΠΑΣΤΑΚΑΣ /// 'ΕΝΑΣ ΚΗΠΟΣ

                                        



Εκεί που κατουράνε οι πότες φυτρώνουν
πυκνές φτέρες. Εδώ συναντιούνται αμίλητοι
μες στις φανταχτερές τους στολές: οι αθλητές
με τους εκκλησιαζόμενους και τους ξενύχτηδες.
Όταν σημαίνουν οι καμπάνες και το σήμαντρο
επισπεύδει το τελευταίο σφηνάκι, κατεβαίνω
με την πετσέτα μου περασμένη στους ώμους,
μέσα από τους κήπους με τις φτέρες αμίλητος,

πιστός στο πρωινό μπάνιο της Κυριακής. 


*


Πένθος το φυλλοβόλο πλήττει τον κήπο μου.
Ο γεωγραφικός προσανατολισμός προσδιορίζει
τη μοίρα ενοίκων και συγκατοίκων. Γυρίζουν
οι σελίδες από ένα ξεχασμένο βιβλίο στο τραπεζάκι.
Φύλλα εφημερίδας ακολουθούν σύντομες τροχιές
πριν διακοσμήσουν κλαδιά και πέργολες.
Πενθώ κι αγάλλομαι. Την ένατη μέρα ο ταχυδρόμος
μ’ έβαλε να υπογράψω πριν παραδώσει το φάκελο 

με τα κλειδιά. Θ’ ανοίξουν μόνον την πόρτα μου; 



*


Δυο αγκαλιές κήπος ο κάμπος. Χώμα
για τα ποιήματα: το συναίσθημα
να τον διασχίζει απ’ τον τοίχο του πατρικού
ως εκεί που σπάει το φράγμα του ο ήχος,
να τον διαπερνά και να τον παραδίδει αλώβητο.
Χώμα εύφορο. Χώρος μεταμορφώσεων.
Χορός μεταμφιεσμένων. Ώσπου να ριζώσει
ένα φιλί στο μάγουλο κι ένα φιλί στο στόμα. 


Ένας κήπος μικρός στον αδήωτο κάμπο. 


*


Μια αιώρα τεντωμένη ανάμεσα σε δυο
συμβολαιογραφικές πράξεις: αγοράς
και πώλησης. Αλλάζουν οι ιδιοκτήτες.
Ξεφτίδια ενθυμίων. Αναστεναγμοί.
Ένας φίλος. Μια στιγμή. Μια πόλη.
Ένας άντρας. Μια νύχτα. Μια όμορφη.
Αναφιλητά. Ένα, δύο και τρία βήματα βαλς.
Αναποδογυρισμένες καρέκλες. Καμένη χλόη.

Κάποτε έκλεψα κι εγώ έναν κήπο. 




(από την υπό έκδοση συλλογή «Αλτσχάιμερ αρχόμενο»)

notationes /// 'ANOIΞΗ 2016 /// ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΚΟ ΑΡΧΕΙΟ // ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΣΤΕΦΑΝΑΚΗΣ /// ΠΩΣ Η ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ ΣΟΥ ΑΛΛΑΖΕΙ ΤΗ ΖΩΗ

                                     

Πως η λογοτεχνία σού αλλάζει τη ζωή

Ψυχογιός, 2016
160 σελ.


****


Συνέντευξη στην ΑΣΗΜΙΝΑ ΞΗΡΟΓΙΑΝΝΗ



Πώς ξεκίνησαν όλα με το βιβλίο; Πού απευθύνεσαι με αυτό; 

Αποφάσισα να αφηγηθώ διαφορετικά – να μιλήσω για τις αναγνωστικές μου περιπέτειες, για τη δοκιμασία της γραφής και για τα πολλά πρόσωπα της ίδιας της λογοτεχνίας. Με την έννοια αυτή το βιβλίο είναι μια διηνεκής συνομιλία με τον αναγνώστη. 


Eίναι η Λογοτεχνία χρησμική; 


Να σου θυμίσω αυτό που έλεγε ο Καμύ ότι δηλαδή η λογοτεχνία έχει πάντα ένα τόνο προφητείας που στο τέλος καταλήγει να γίνεται επικαιρότητα. 


H αφήγηση ιστοριών μοιάζει να είναι φυσική ανάγκη κάποιων ανθρώπων... 


Είναι ανάγκη όλων μας η αφήγηση. Είναι παρηγοριά όπως ακριβώς είναι και η φιλία σε αυτό τον κόσμο. 

Ποιά τα χαρακτηριστικά της καλής λογοτεχνίας ; 


Υπαινικτική διάθεση, χαμηλοί τόνοι, εύστοχα ερωτήματα, διάχυτη αμφιβολία. 

Πιστεύεις στην κριτική και τους κριτικούς; 


Ασφαλώς! Στο βαθμό που η κριτική λειτουργεί ως παράλληλη δημιουργία, ή αλλιώς ως δημιουργική ανάγνωση της λογοτεχνίας. 


Aν σου ζητούσα να δώσεις έναν άλλο τίτλο στο βιβλίο, ποιος θα ήταν αυτός ο τίτλος; 

Αν μπορούσε η λογοτεχνία να αλλάξει τον κόσμο. 



Συγγραφείς που σου άλλαξαν το βλέμμα για τα πράγματα, συγγραφείς που σου άλλαξαν τη ζωή. 

Ντοστογιέφσκι, Καμύ, Κάφκα είναι τα πρώτα ονόματα που μου έρχονται στο μυαλό. 


'Ενα βιβλίο που θεωρείς πολύ κακό αλλά το διάβασες ως το τέλος. 


Οι Άθλιοι του Ουγκώ αν και δεν είναι πολύ κακό. Είναι ένα από αυτά τα καλά-κακά βιβλία όπως το χαρακτήρισε και ο Όργουελ. 


Πώς θα ήταν ο κόσμος χωρίς τη λογοτεχνία; 


Εφιαλτικός, κυνικός, ανάλγητος, χωρίς καμία πρωτοτυπία, 

Μπορούν οι αναγνώστες να διδάσκουν τους συγγραφείς; 


Ο συγγραφέας δεν διδάσκει ούτε διδάσκεται. Οι αναγνώστες δεν διδάσκουν ούτε διδάσκονται. Έγινα σαφής; 


Eνας συγγραφέας μπορεί να είναι αντικειμενικός με το δικό του έργο;
 

Εξαρτάται για ποιον μιλάμε. Ο ίδιος ο Τολστόι αποκήρυξε στα στερνά του την Άννα Καρένινα. Καταλαβαίνεις για τι είδους έγκλημα μιλάμε! 


Γιατί επέλεξες το πρώτο πρόσωπο; 

Τι άλλο θα μπορούσα να κάνω σ’ ένα βιβλίο που είναι εν μέρει εξομολογητικό εν μέρει αυτοβιογραφικό; 


'Ενα σχόλιο για τη σύγχρονή μας λογοτεχνική πραγματικότητα. 


Δεν διαφέρει από την λογοτεχνική πραγματικότητα άλλων εποχών αλλά αυτό θα το αντιληφθούμε σε πενήντα χρόνια από τώρα. 


Ποιός διαχρονικός μυθιστορηματικός ήρωας πάντα σε συντροφεύει  και πιστεύεις ότι ίσως δεν καταφέρεις να απαλλαγείς ποτέ άπ' αυτόν; 


Αν δεν είναι ο Μερσώ ή ο Γιόζεφ Κ. τότε είναι κάποιος από τους Καραμάζοφ. 


Ποιό το μέλλον της ποίησης ,δεδομένου ότι είναι για τους λίγους; 

Ποιος σου είπε ότι μέλλον έχει μόνο ότι διαβάζεται από πολλούς; Το αντίθετο, θα έλεγα. 


Θα ήθελα να θέσεις μόνος ένα ερώτημα,και μετά να δώσεις απάντηση .


Η λογοτεχνία βρίσκεται σε κρίση; Όχι, βέβαια. Πώς θα μπορούσε; Οι αναγνώστες της βρίσκονται σε κρίση.



                                 

notationes /// 'ANOIΞΗ 2016 /// ΜΑΡΙΑ ΑΓΓΕΛΟΠΟΥΛΟΥ /// ΠΟΙΗΜΑΤΑ

                                                              

Η απουσιολόγος

Μαρία Αγγελοπούλου

Θράκα, 2016
32 σελ.

*


Ξεφλουδίζονται τα συμβάμματα 

στοιχεία
ενσυναίσθησης, ρέουν. 


Μέχρι τελευταίας διαφυγής
στάζει στάχτη 

                το στιλέτο
στάχτη 

               καμένου φλάουτου. 


Ζυμώνεται
ψήνεται
πλάθεται - με δάκρυα - βουβό 


να το κοιτάμε. 

……………………………. 


Υπήρξε αναχωρητής.
Ως αθάνατος
     βαρέθηκε τελειότητα 
ως θνητός
     κανονικοποιήθηκε με επιτυχία. 



Θάνατος μαδώντας τον, 
καρφώνει αράχνες στα μάτια
αυτές τα δαγκώνουν γνέθουν,
στις κόγχες τους, ιστό.


 «Τυφλέ»
 φώναζαν οι φίλοι του
 «Τυφλέ,
 οι άντρες δεν κλαίνε»

ΤΟ ΜΗΝΥΜΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΗΜΕΡΑ ΘΕΑΤΡΟΥ 2016

Ο εορτασμός της Παγκόσμιας Ημέρας Θεάτρου καθιερώθηκε το 1962 από το Διεθνές Ινστιτούτο Θεάτρου (Δ.Ι.Θ.). Γιορτάζεται κάθε χρόνο στις 27 Μαρτίου από την παγκόσμια θεατρική κοινότητα. Το Εκτελεστικό Συμβούλιο του Δ.Ι.Θ. επιλέγει κάθε φορά μια διεθνώς αναγνωρισμένη προσωπικότητα του θεάτρου από μια χώρα-μέλος για να γράψει το μήνυμα, το οποίο διαβάζεται σε όλα τα θέατρα και μεταδίδεται από τα Μ.Μ.Ε σε όλον τον κόσμο. Κατά καιρούς μήνυμα για την Παγκόσμια Ημέρα Θεάτρου έχουν γράψει οι: Ζαν Κοκτώ, Άρθουρ Μίλλερ, Λώρενς Ολίβιε, Ζαν Λουί Μπαρώ, Πήτερ Μπρουκ, Πάμπλο Νερούδα, Ευγένιος Ιονέσκο, Λουκίνο Βισκόντι, Μάρτιν Έσλιν, Ιάκωβος Καμπανέλλης , Αριάν Μνουσκίν, Ρομπέρ Λεπάζ, Αουγκούστο Μποάλ, Τζούντι Ντεντς, Τζον Μάλκοβιτς, Ντάριο Φο κ.ά.

Ο Ανατόλι Βασίλιεφ, επιλέγηκε φέτος από το Εκτελεστικό Συμβούλιο του Διεθνούς Ινστιτούτου Θεάτρου (ΔΙΘ) να γράψει το Μήνυμα της Παγκόσμιας Ημέρας Θεάτρου.

Το μήνυμα της Παγκόσμιας Ημέρας Θεάτρου είθισται να διαβάζεται σε κάθε θέατρο πριν από την παράσταση της 27ης Μαρτίου.

Μήνυμα της Παγκόσμιας Ημέρας Θεάτρου 2016

Έχουμε ανάγκη το θέατρο;

Αυτό είναι το ερώτημα που τίθεται ενώπιον χιλιάδων επαγγελματιών του θεάτρου και εκατομμυρίων κουρασμένων από αυτό, ανθρώπων.

Γιατί το έχουμε ανάγκη;

Στις μέρες μας, συγκρινόμενη με τις πλατείες των πόλεων και τις γαίες των κρατών, όπου πραγματικές τραγωδίες συμβαίνουν καθημερινά στη ζωή, η σκηνή μοιάζει πια ασήμαντη.

Τι σημαίνει το θέατρο για μας;

Επίχρυσες γκαλερί και μπαλκόνια σε θεατρικές αίθουσες, βελουδένιες πολυθρόνες, βρώμικα παρασκήνια, δουλεμένες φωνές των ηθοποιών – ή αντιθέτως, κάτι διαφορετικό: Μαύρα κουτιά, βαμμένα με λάσπη και αίμα, γεμισμένα με ένα τσούρμο λυσσαλέων γυμνών σωμάτων.

Τι θα μπορούσε να μας πει;

Τα πάντα!

Το θέατρο μπορεί να μας μιλήσει για τα πάντα.

Για το πώς οι θεοί κατοικούν στον ουρανό, πώς οι φυλακισμένοι μαραζώνουν σε υπόγειες σπηλιές και πώς το πάθος μας εξυψώνει και πώς η αγάπη μπορεί να μας καταστρέψει, πως κανείς δεν έχει ανάγκη έναν καλόν άνθρωπο σ’ αυτόν τον κόσμο και πώς βασιλεύει ο δόλος, πώς μερικοί άνθρωποι ζουν σε διαμερίσματα, ενώ τα παιδιά εξασθενούν σε προσφυγικούς καταυλισμούς και πώς όλοι θα πρέπει να επιστρέψουν πίσω στην έρημο και πώς μέρα με τη μέρα αναγκαζόμαστε να αποχωριστούμε τους αγαπημένους μας – το θέατρο μπορεί να μας μιλήσει για όλα.

Το θέατρο υπήρχε και θα συνεχίσει να υπάρχει παντοτινά.

Και τώρα, τα τελευταία πενήντα έως εβδομήντα χρόνια, μας είναι ιδιαίτερα αναγκαίο. Γιατί είναι εμφανές ότι από όλες τις δημόσιες τέχνες μόνο το θέατρο έχει τη δυνατότητα της μετάδοσης – του λόγου, από στόμα σε στόμα, από βλέμμα σε βλέμμα, από χέρι σε χέρι, από σώμα σε σώμα. Το θέατρο δεν χρειάζεται διαμεσολαβητή για να ταξιδέψει ανάμεσα στους ανθρώπους – αποτελεί την πιο διάφανη πλευρά του φωτός, δεν ανήκει ούτε στον νότο, ούτε στον βορρά, στην ανατολή ή τη δύση – ω όχι, είναι η ουσία του ιδίου του φωτός, που λαμπυρίζει από τις τέσσερεις γωνιές του κόσμου, ενός φωτός που ακαριαία αναγνωρίζει κάθε εχθρικό ή φιλικό πρόσωπο.

Και χρειαζόμαστε ένα ποικίλο θέατρο, παντός είδους. Παρόλα αυτά, πιστεύω ότι από όλες τις μορφές του θεάτρου οι πιο περιζήτητες θα αποδειχθούν οι αρχαϊκές μορφές του. Το τελετουργικό θέατρο δεν πρέπει να τοποθετείται με τεχνητό τρόπο σε αντιδιαστολή με τα «πολιτισμένα έθνη». Ο λαϊκός πολιτισμός αποδυναμώνεται όλο και περισσότερο, καθώς ο ούτω καλούμενος «πολιτισμός της πληροφορίας» σταδιακά αντικαθιστά και εκδιώχνει τις φυσικές οντότητες, καθώς και την ελπίδα μας για μια συνάντηση μαζί τους, κάποτε.

Μα τώρα το βλέπω ξεκάθαρα: το θέατρο άνοιξε. Η είσοδος είναι ελεύθερη για όλους.

Στο διάολο οι ηλεκτρονικές συσκευές και οι υπολογιστές – πηγαίνετε θέατρο! Γεμίστε ολόκληρες σειρές καθισμάτων κοντά και μακριά από τη σκηνή, ακούστε το λόγο και κοιτάξτε τις ζωντανές εικόνες! – είναι θέατρο αυτό μπροστά σας, μην το παραγνωρίζετε και μη χάνετε την ευκαιρία να συμμετέχετε σ’ αυτό – είναι ίσως η πολυτιμότερη ευκαιρία που έχουμε τη δυνατότητα να βιώσουμε από κοινού, μέσα στις μάταιες και βιαστικές ζωές μας.

Χρειαζόμαστε κάθε είδους θέατρο.

Μόνο ένα είδος θεάτρου σίγουρα κανένας δεν έχει ανάγκη – και μιλώ για το θέατρο των πολιτικών παιγνιδιών, ένα θέατρο πολιτικών «ποντικοπαγίδων», ένα θέατρο που παίζουν οι πολιτικοί, ένα μάταιο πολιτικό θέατρο. Αυτό που σίγουρα δεν χρειαζόμαστε είναι το θέατρο της καθημερινής τρομοκρατίας, είτε σε ατομικό είτε σε συλλογικό επίπεδο, αυτό που δεν χρειαζόμαστε είναι το θέατρο πτωμάτων και αίματος στις πλατείες και στους δρόμους, στις πρωτεύουσες ή στις επαρχίες, ένα κάλπικο θέατρο συγκρούσεων μεταξύ θρησκειών και εθνικών ομάδων.

Ανατόλι Βασίλιεφ
Μετάφραση από τα αγγλικά και τα γαλλικά: Αγγέλα Χριστοφίδου

Ανατόλι Βασίλιεφ: ο διεθνούς φήμης ρωσικής καταγωγής σκηνοθέτης, παιδαγωγός και ερευνητής κι ένας από τους σημαντικότερους ανθρώπους του σύγχρονου θεάτρου σπούδασε στην Ακαδημία Δραματικής Τέχνης της Μόσχας (GITIS). Από το 1973 και μετά, συνεργάστηκε ως σκηνοθέτης με το Θέατρο Τέχνης της Μόσχας, το Θέατρο Στανισλάφσκι, το Θέατρο Ταγκάνκα του Γιούρι Λιουμπίμοφ, το Θέατρο Μπολσόι  κά. Σταδιακά, άρχισε να αναγνωρίζεται διεθνώς, σκηνοθετώντας παραστάσεις στην Κομεντί Φρανσαίζ (1992), το Φεστιβάλ της Αβινιόν (1997), την Kαρτουσερί της Αριάν Μνουσκίν (1998), το Θέατρο Οντεόν (2006), αλλά και στην Ιταλία, τη Γερμανία, την Ουγγαρία, τη Μεγάλη Βρετανία.

Παράλληλα, ασχολήθηκε με την διδασκαλία. Έχει διδάξει στην Ακαδημία Δραματικής Τέχνης της Μόσχας (GITIS), στο Ινστιτούτο Κινηματογράφου της Μόσχας (VGIK), στην Ανώτατη Σχολή Θεάτρου της Λυόν (ENSATT), το Ινστιτούτο Γκροτόφσκι στην Πολωνία. Το 1987 ίδρυσε στη Μόσχα τη δική του Σχολή Δραματικής Τέχνης, που αποτέλεσε εργαστήριο πειραματισμού επάνω στη φωνητική και σωματική εκπαίδευση του ηθοποιού.

Έχει τιμηθεί με πολλά βραβεία και θεωρείται ο σπουδαιότερος Ρώσος σκηνοθέτης της γενιάς του.

Στην Ελλάδα, έχουν παρουσιαστεί σε σκηνοθεσία του οι παραστάσεις: Μήδειας υλικό (συμπαραγωγή ΚΘΒΕ και Σχολής Δραματικής Τέχνης Α. Βασίλιεφ, Βασιλικό Θέατρο 2002), Ομήρου Ιλιάς Ραψωδία Ψ (Σχολή Δραματικής Τέχνης Α. Βασίλιεφ, Δελφοί 2006),  Μήδεια (ΔΗΠΕΘΕ Πάτρας, Αρχαίο Θέατρο Επιδαύρου 2008).

πηγή: http://www.culturenow.gr/46572/to-mhnyma-gia-thn-pagkosmia-hmera-theatroy-2016

notationes /// 'ANOIΞΗ 2016 /// ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΚΟ ΑΡΧΕΙΟ // ΙΔΕΑ ΒΙΛΑΡΙΝΙΟ /// ΤΟ ΑΝΘΟΣ ΤΗΣ ΣΤΑΧΤΗΣ ///ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ ΈΛΕΝΑ ΣΤΑΓΚΟΥΡΑΚΗ

                                                     

                                                        

ΤΟ ΑΝΘΟΣ ΤΗΣ ΣΤΑΧΤΗΣ

ΝΥΧΤΕΡΙΝΑ, ΕΡΩΤΙΚΑ ΚΑΙ ΑΛΛΑ ΠΟΙΗΜΑΤΑ (ΔΙΓΛΩΣΣΗ ΕΚΔΟΣΗ, ΕΛΛΗΝΙΚΑ-ΙΣΠΑΝΙΚΑ)

VILARINO IDEA

Χρονολογία Έκδοσης	Δεκέμβριος 2015
Αριθμός σελίδων	400

ΜετάφρασηΣΤΑΓΚΟΥΡΑΚΗ ΕΛΕΝΑ 


 ΓΡΑΦΕΙ Η ΑΣΗΜΙΝΑ ΞΗΡΟΓΙΑΝΝΗ



Η Ιδέα Βιλαρίνιο όπως  την μεταγγίζει στην γλώσσα μας η 'Ελενα Σταγκουράκη ,αποτελεί το θέμα του εν λόγω κειμένου.Μια ιδιαίτερη ποιήτρια,με εμφανή  '' γυναικεία γραφή'',ευαισθησία που ξεχειλίζει σαν ποταμός  και σε κατακλύζει,ένας  ποιητικός χείμαρρος που στο διάβα του παρασέρνει κάθε ψυχή που αγωνιά,πονά,θλίβεται,προσμένει,συντρίβεται από τον έρωτα.Ανασφάλεια,αβεβαιότητα,''μια αναμονή παράλογη'',''φως αρνημένο''.
''Η αγωνία έγινε γεύση σχεδόν'',γράφει στα ''poemas  anteriores''(πρώιμα ποιήματα). Ποιήματα λιτά,ανθρώπινα,άμεσα,χωρίς πολύπλοκες συνδέσεις,ή μοντέρνες υπερβολές.Ακολουθεί τον δικό της δρόμο μέσα στη θάλασσα της ποίησης.Η μοναξιά της έχει γίνει συνείδηση.Γράφει με το σώμα.Καταγράφει με τις αισθήσεις.Απεύθυνση σε ένα Eσύ,στίχοι παράπονα,στίχοι ερωτευμένοι,στίχοι αφημένοι στη μοίρα τους,στίχοι σαν ''σώματα απλωμένα'',στίχοι νοσταλγικοί για ό,τι η ποιήτρια δεν έζησε.
  'Οταν συναντήθηκε με την 'Ελενα Πονιάτοφσκα στο Μοντεβίδεο το 2001 παραδέχτηκε:'' H ποίησή μου είμαι εγώ''.Μια ποίηση που απορροφά όλους τους γυναικείους κραδασμούς της,μια ποίηση κραυγή ,που ωστόσο στιγματίζεται από πινελιές πένθους και θλίψης.Πολύ πριν πεθάνει είχε αναγνωριστεί ώς μία σημαντική φωνή της ισπανικής ποίησης.Ποίηση με πεσιμισμό,αλλά και με πείσμα ,που εμπνέεται από την υφή των ερώτων  της δημιουργού της.Η Έλενα Σταγκουράκη μάς τη γνωρίζει από την καλή και από την ανάποδη ,μας προσφέρει ένα πλούσιο βιβλίο,επιμελημένο με φροντίδα.Και η ίδια η Βιλαρίνιο υπήρξε μεταφράστρια,όπως πληροφορούμαστε από τον κατατοπιστικό πρόλογο της έκδοσης.Μετέφρασε Καινό,Σαίξπηρ,'Ελιοτ και διασκεύασε και αρχαίους έλληνες κλασικούς.
Αναλυτική εισαγωγή και πλούσιο επίμετρο(:1.Aπό την επιστολογραφία της Ιδέας Βιλαρίνιο(1948-1983),2.'Ερωτας και Θάνατος:Oι μόνες βεβαιότητες:συνέντευξη της Ιδέας Βιλαρίνιο στον Μάριο Μπενεντέτι,1971,3.''Η ποίησή μου είμαι εγώ''-συνέντευξη της Ιδέας Βιλαρίνιο στην 'Ελενα Πονιατοφσκα,2001,4.Απαντήσεις της Ιδέας Βιλαρίνιο στο ερωτηματολόγιο του Προυστ ,2005) από τη μεταφράστρια ,προσεγμένο χρονολόγιο,καθώς και κατάλογος ονομάτων συνοδεύουν την όμορφη αυτή δίγλωσση έκδοση που σχεδίασαν και επιμελήθηκαν ο Δημήτρης Αρμάος και ο Γιάννης Μαμαής.Ακόμα,μέσα στο βιβλίο συναντάμε φωτογραφικό υλικό που φωτίζει την  ποιήτρια. Φωτογραφίες της στα είκοσι και τα τριάντα,φωτογραφίες οικογενειακές και άλλες που δείχνουν χειρόγραφα σημειώματα και αφιερώσεις της.
Ποίηση με αυστηρότητα,αισθησιασμό,ποίηση μοιραία,αντιφατική,αυτάρεσκη,ηχηρή όπως και η ίδια η Ιδέα.Γραφή που αφουγκράζεται τη γυναικεία καρδιά.
Δεν είναι εμφανείς ούτε συνδέσεις,ούτε επιρροές,μόνο μια παρούσα φυσικότητα,ή αλλιώς μια παρουσία φυσική,ένας αέρας μοναχικότητας ,η δυναμική της ύπαρξης.


 ΣΙΩΠΗ

Τι μπορώ να πω
πια
που να μην το έχω πει
τί μπορώ να γράψω 
πια
που να μην το έχω γράψει
τί μπορεί να πει κανείς
που να μην έχει
γραφτεί ειπωθεί τραγουδηθεί
ήδη.
Σιωπή λοιπόν.
Σιωπή.  

***

ΜΠΑΙΝΩ ΣΤΟ ΠΑΙΧΝΙΔΙ

Μπαίνω στο παιχνίδι
παίζω
τα φυλάω
βγαίνω
σε ακολουθώ χαμογελάω
παραδίνομαι
αφήνομαι
ξεχνιέμαι
όταν είσαι πλάι μου
όταν μ´ αγαπάς
μα όταν πάψεις
όταν έρθει  το ''όχι πια''
το '' όχι ακόμη''
πόσο δύσκολο
να σ' αγαπώ.


               (Απρίλιος 1960)


***

 Ο ΜΑΡΤΥΡΑΣ

Τίποτα εγώ δεν σου ζητώ
τίποτα δεν δέχομαι εγώ από σένα
Αρκεί που υπάρχεις
στον κόσμο
που ξέρεις ότι υπάρχω
στον κόσμο
που είσαι
και είσαι για χάρη μου
μάρτυρας κριτής θεός.
Αν όχι
όλ' αυτά προς τι.


***

ΧΘΕΣ ΝΥΧΤΑ

Χθες νύχτα στο όνειρό μου
μια χούφτα τόσης στάχτης
σου έκανα έρωτα άγιο
γαλήνιο και εξαίσιο
εσένα που είσαι τόσο
τόσο καιρό στο χώμα.

   (21 Φεβρουαρίου 1990)

 ***

ΕΠΙΤΑΦΙΟΣ

Σεβασμός των λέξεων
απόδοση
της σημασίας που τούς πρέπει.
Απλώς
το πράγμα έληξε.
'Εληξα εγώ;
Mια δύναμη
ένα πάθος ειλικρινές και θέληση
μια ενστικτώδης θέληση
να συνεχίσω.
Όλο κι όλο ,αυτό.       



                                                            

Η ΙΔΕΑ ΒΙΛΑΡΙΝΙΟ

notationes /// 'ANOIΞΗ 2016 /// Αφιέρωμα με τη ματιά σύγχρονων Ελλήνων ποιητών

(Source: http://bit.ly/1SY3z6C.)

 ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ: ΧΑΡΙΤΙΝΗ ΜΑΛΙΣΣΟΒΑ                                     



Αφιέρωμα με τη ματιά σύγχρονων Ελλήνων ποιητών.Εξηγούν τους λόγους για τους οποίους γράφουν) ...




ΧΑΡΑΛΑΜΠΟΣ ΓΙΑΝΝΑΚΟΠΟΥΛΟΣ

"Τι κοιτάζει στ" αλήθεια ο ποιητής;",εκδ.Πόλις,2016

Γράφω ποιήματα για να δώσω διάρκεια στη στιγμή και να φωτίσω την ποίηση που κρύβεται μέσα στα δευτερόλεπτα. Γράφω ποιήματα για να δώσω υπόσταση στις φωνές που μιλάνε μέσα μου και είναι όλες τους εγώ. Γράφω ποιήματα για να μην έχει το απάνω χέρι η πραγματικότητα όπως είναι. Γράφω ποιήματα για να κάνω φίλους. Γράφω ποιήματα για να εκτεθώ. 

Όταν γράφω ποιήματα είμαι εκείνος που σουλατσάρει στους δρόμους μιας αφανέρωτης χώρας και θαυμάζει τα άγνωστα λουλούδια στα μπαλκόνια, τις παράξενες επιγραφές στα μαγαζιά, τον ήχο της ξένης γλώσσας στα αυτιά του. Είμαι εκείνος που θαμπώνεται από τη λάμψη των γυναικών που συναντάει κάθε μέρα. Είμαι εκείνος που βλέπει τουλίπες να ανθίζουνε στο σώμα της γυναίκας που κρατάει μες στα χέρια του. Κι ύστερα τα διηγείται όλα αυτά.      

Δικοί μου αγαπημένοι ποιητές, αυτό τον καιρό, είναι όσοι στην ποίησή τους διασώζουν το χιούμορ, είτε ως δύναμη αμφισβήτησης και διασάλευσης της τάξης είτε ως καταφύγιο από την αγωνία της ύπαρξης και την οδύνη της πραγματικότητας: ο Κώστας Καρυωτάκης, ο Νίκος Εγγονόπουλος, ο Νικόλαος Κάλας, ο Ε. Χ. Γονατάς, ο Νίκος Καρούζος, η Κική Δημουλά, ο Γιάννης Κοντός, ο Μίμης Σουλιώτης, ο Ηλίας Λάγιος, ο Σάκης Σερέφας. 

ΓΙΑΝΝΗΣ ΔΟΥΚΑΣ

Το σύνδρομο Σταντάλ,εκδ.Πόλις

Κάτι το καθησυχαστικά επαναληπτικό περιβάλλει, κάθε χρόνο τέτοιο καιρό, την εθιμοτυπία των παραπλήσιων ερωτήσεων για την ποιητική γραφή και για τη φύση της: μια εαρινή ισημερία, θα λέγαμε, παύσης και αναστοχασμού. Όταν γράφω ποίηση, νιώθω σαν να καταπιάνομαι με μια χειρωναξία. Αν όλα ξεκινούν από τον "τρύγο" της αυτοπαρατήρησης και της πρόσληψης του πραγματικού, πρώτη μου ύλη γίνονται τα στράφυλλα, τα απομεινάρια, δηλαδή, των πατημένων σταφυλιών και η διαδικασία της γραφής μοιάζει με τον βρασμό και την απόσταξή τους μέσα στο ρακοκάζανο. Το ποίημα θα 'ναι, αν βγει, διάφανο και θα εμπεριέχει –αόρατες, μα τεκμαρτές– τις αυταπόδεικτες αιτίες και τους σκοπούς του. Ίσως γι' αυτό, εντέλει, και να μην επιδέχεται απάντησης το ερώτημα γιατί γράφω ποίηση έξω, τουλάχιστον, από τις απαρχές της αναγνωστικής αναζήτησης – που είναι, διαμέσου της, και υπαρξιακή. Γράφω ποίηση, δηλαδή, επειδή κάποτε άρχισα να διαβάζω ποίηση, προσπαθώντας, σε όρους προσωπικής "θερμοκρασίας", να βρω στον τόνο των άλλων κάτι που να μπορώ ν' αναγνωρίσω, κάτι που να μου μοιάζει – καθορίζοντας διαγνωστικά τις προτιμήσεις μου. Πέρα από αυτό, και μαζί του, ανιχνεύω πάντα με βαθύ σεβασμό τις τροχιές εκείνων που κόπιασαν πολύ να εντοπίσουν ένα προσωπικό ιδίωμα, είτε το κατόρθωσαν, είτε όχι· και στις αποτυχίες τους, ακόμη, υπάρχει κάτι το περίλαμπρο.

ΔΩΡΑ ΚΑΣΚΑΛΗ

«Ανταλλακτήριο ηδονών, 

Σαιξπηρικόν

(Βραβείο Μαρία Πολυδούρη 2015)

Ξεκίνησα να γράφω ποίηση μετά από κάποια θητεία στον πεζό λόγο, κυρίως στο διήγημα. Προέκυψε ως πηγαία ανάγκη να ασκηθώ στον οικονομικό, περιεκτικό, πολυπρισματικό κόσμο της ποιητικής γλώσσας. Είναι σχολείο, μια περίοδος μαθητείας που συνεχίζεται και πιστεύω ότι έδωσε καρπούς εκφραστικά στη δεύτερη συλλογή διηγημάτων μου, που ακολούθησε το πρώτο μου ποιητικό βιβλίο. Όταν γράφω ποίηση, εκκινώντας από μία αρχική ιδέα, αυτό που αποκαλούμε «έμπνευση», γνωρίζω ότι πρέπει να βηματίσω σε άλλα μονοπάτια, ότι η ανάσα, η κάθε λέξη έχει μια μοναδική δύναμη και θέση στο στίχο. Γνωρίζω, επίσης, ότι κάθε ποίημα έχει πολλή δουλειά, συνεχείς διορθώσεις, είναι ένα παλίμψηστο από γραψίματα και σβησίματα. Στις σπουδές και τα διαβάσματά μου, η ποίηση είχε την πρώτη θέση. Είμαι παιδί του Σεφέρη, του Καβάφη, του Καρυωτάκη. Αλλά όσο μεγαλώνω προστίθενται συνεχώς και άλλοι: Πολυδούρη, Ιωάννου, Ασλάνογλου, Καρέλλη, Καρούζος, Σαχτούρης, Γκόρπας. Είναι πολλοί, διαφορετικής πνοής. Και προσπαθώ να έρχομαι σε επαφή και διάλογο και με την ξένη ποίηση, από μεταγραφές και από το πρωτότυπο: Πάουντ, Έλιοτ, Σίμικ, Στραντ, Κάρβερ, Πλαθ, Μανσούρ, Αχμάτοβα, Τσετάγιεβα, Σιμπόρσκα. Η συνομιλία αυτή, άλλοτε υποδόρια και άλλοτε εμφανής, μεταβολίζεται και πλουτίζει το δικό μου λόγο. Μου υπενθυμίζει τι με ορίζει, καθορίζει, αλλά και τι με διαχωρίζει τελικά από τους άλλους δημιουργούς.

ΑΣΗΜΙΝΑ ΞΗΡΟΓΙΑΝΝΗ
"23 μέρες",εκδ.Γαβριηλίδης,2015

 Φοβούμαι ότι προσπαθώντας να εξηγήσω ή να περιγράψω γιατί γράφω ποίηση ,αφενός μεν  θα φανώ γραφική,αφετέρου δεν θα μπορέσω να συγκεντρώσω και να καταθέσω όλα τα απαραίτητα στοιχεία που απαιτούνται για αυτό το σκοπό.Πάντα μοιραία κάτι θα μου διαφεύγει-και τούτο είναι απολύτως φυσικό.Θυμάμαι που με ρώτησαν ξανά και είχα πει ότι η ποίησή μου είναι μια προσπάθεια για διαύγεια και καθαρότητα ,μια προσπάθεια να βάλω σε τάξη την άκρως χαοτική μου προσωπικότητα.Εμπεριέχει αλήθεια και ουσία αυτή η δήλωση.Αλλά δεν είναι μόνο αυτό.Θα το θέσω αλλιώς:το να γράφω ποίηση είναι μια πράξη βαθιά συνδεδεμένη με την ύπαρξή μου, με την ίδια μου την ψυχή.'Ισως'' ποθώ να γνωρίσω τις αισθήσεις που μου λείπουν''.Ποθώ.Αυτό είναι πάντα το κατάλληλο ρήμα  για να μιλήσουμε για ποίηση.Πολλοί είναι αγαπημένοι ποιητές:Από έλληνες ,ο Καβάφης,ο Λειβαδίτης,ο Σεφέρης ,η Ρουκ,από ξένους o Tσέσλαβ Μίλοζ,η Κάρολ Ανν Νταφυ,ο Ντέρεκ Γουόλκοτ,ο Τεντ Χιουζ ,των οποίων ποιήματα έχω μεταφράσει στα ελληνικά.Πιο επισταμένα τα τελευταία τρία χρόνια ασχολούμαι με τον Μάρκ Στραντ .Μεταφράσεις μου των ποιημάτων του δημοσιευτεί σε διάφορα λογοτεχνικά περιοδικά.Παράλληλα προχωράει και το δοκίμιό μου για το έργο του Χάρη Βλαβιανού,αποσπάσματα του οποίου επίσης έχουν δημοσιευθεί.

ΜΑΡΙΑΝΝΑ ΠΑΠΟΥΤΣΟΠΟΥΛΟΥ

"Το Σωσίβιο Φτερό"

Εκδ.Γαβριηλίδη,2015

Μόνο όταν ερωτεύομαι γράφω ποιήματα, αλλά ο έρωτάς μου για την ποίηση είναι ισόβιος. Γράφω με μέτρο ακόμη και στον πεζό λόγο, κάνω προσπάθεια για να τον σκληρύνω αν χρειάζεται. Νομίζω πως πίσω απ όλα τούτα κρύβεται η αγάπη για τη μουσική κι επίσης η ανάγκη για το νανούρισμα. Κάτι πολύ βαθύ και παιδικό, δηλαδή, που μάλλον έχει σχέση με την αγαπημένη μου μητέρα, άλλωστε από εκείνην έμαθα τον Σολωμό, τον Σικελιανό και τον Κάλβο..

Τα ποιήματα έρχονται ουρανοκατέβατα, αργότερα τα βάζω σε λίγη τάξη. Γενικά πλέω σε θάλασσες παλαβωμάρας ή υπερέντασης, μισομεθυσμένη σα να λέμε. Αν δεν μ αρέσουν, τα σβύνω ή τα ρίχνω στον φάκελλο για ξαναδούλεμα, που είναι κάτι παρόμοιο. Γράφω  κάθε δυο τρεις μέρες κάτι. 

Δικοί μου αγαπημένοι ποιητές είναι

εκείνοι που μετέφρασα:Γέητς, Μπωντλαίρ, Βαλερύ, Πρεβέρ  και ο Άλαν Γκίνσμπεργκ και βέβαια οι δικοί μας όλοι με πρώτους  τους Σολωμό, Σεφέρη, Καρυωτάκη, Καββαδία και Σκαρίμπα, και σχεδόν όλους τους τωρινούς μου φίλους και φίλες ποιητές. Δεν τους ονομάζω, μη και ξεχάσω κανέναν και τον στενοχωρήσω..

ΜΑΡΙΑ ΤΟΠΑΛΗ

"Οι λέξεις μου",εκδ.Νεφέλη,2015

Γράφουμε ποίηση έχοντας κάποιο δαίμονα, δεν εξηγείται διαφορετικά. Άλλωστε κάθε συστηματική ασχολία,  αν δεν είναι ρουτίνα, έχει δαίμονα. Ο δικός μου είναι επικοινωνιακός - συναλλακτικός. Θέλει να δώσει, να πάρει και να ξαναδώσει, να το σκεφθεί λιγάκι, να ξαναδοκιμάσει. Του αρέσει να το κάνει αυτό με λέξεις με τον ίδιο τρόπο που σε άλλον αρέσει να μαγειρεύει, να ράβει ή να ζωγραφίζει. Γιατί οι λέξεις είναι η προέκταση του σώματός μου και η άκρη των αισθήσεων, των πέντε και της έκτης. 

Καμιά φορά, οι δονήσεις παρα-πυκνώνουν και το ποίημά μου σηκώνεται στις άκρες των ποδιών του – δεν το χωρά ο τόπος. Τότε γίνεται ένα είδος διαφορετικό, πολύ κοντά στο μουσικό θέατρο.  

Πολλοί και εντελώς διαφορετικοί μεταξύ τους είναι οι αγαπημένοι μου ποιητές και ποιήτριες. Μεγάλο μέρος της ζωής μου το περνώ με Ρίλκε, Χαίλντερλιν και Τσέλαν. Σημαντική θέση κατέχει ο Έλιοτ ενώ ο Ουώλκοτ είναι πιο πρόσφατη αγάπη. Στον Σολωμό κάνει καλό να εμβαπτίζεσαι συχνά, ανήκω όμως σε αυτούς που αγαπούνε και τον Παλαμά. Η Έλζε Λάσκερ-Σύλερ, η Ανέτε φον Ντρόστε, ο Μπρεχτ, η Κάρολ-Αν Ντάφυ είναι μορφές συντροφικές. Έχω, τέλος, σεβασμό κι εκτίμηση στη σύγχρονη ελληνική ποίηση που γράφεται στις μέρες μου: Αρανίτσης, Βλαβιανός, Γιαννίση, Ιωαννίδης, Απέργης, Ηλιοπούλου, Αμανατίδης...

ΧΑΡΗΣ ΒΛΑΒΙΑΝΟΣ

"Γιατί γράφω ποίηση",εκδ.Άγρα,2015

Ο Χάρης Βλαβιανός σε 62 κατηγορηματικές και ολιγόλεξες απαντήσεις,εξηγεί τους λόγους για τους οποίους γράφει ποίηση.Αναφέρω ενδεικτικά:

Επειδή ο γιος μου όταν ήταν πέντε χρονών μου είπε: «μη σβήνεις το φως, φοβάμαι· ακούω το σκοτάδι». 

Επειδή η κόρη μου την πρώτη φορά που έβαλε ένα κοχύλι στο αυτί της με ρώτησε: «σε ποιον μιλάει η θάλασσα;».

Επειδή κάποιοι ποιητές (Ρεμπώ, Καρυωτάκης, Μπέρρυμαν) με κάνουν ν’ απολογούμαι για αδικήματα που δεν έχω διαπράξει.

Επειδή μένω έκθαμβος μπρος στην αιώνια παρθενικότητα των λέξεων. Επειδή όταν διαβάζω Εμπειρίκο γελάω μέχρι δακρύων.

Επειδή, όπως λέει ο κάμμινγκς, «τα φιλιά είναι καλύτερη μοίρα απ’ τη σοφία».

Επειδή όλες οι γυναίκες δεν είναι η Ελένη,όμως  όλες  κρύβουν μιαν Ελένη στην καρδιά τους.

Επειδή το μόνο αληθινό κι ανθεκτικό σχόλιο σ’ ένα ποίημα είναι ένα άλλο ποίημα.

Επειδή όταν βρέχει δεν παίρνω ποτέ ομπρέλα.

 Επειδή η ζωή μου είναι ένα ημιτελές ποίημα, γεμάτο λάθη και παραλείψεις, που μάταια προσπαθώ να ολοκληρώσω.

Οι απαντήσεις στο ερώτημα «Γιατί γράφω ποίηση» αντλούνται ισομερώς από την ίδια την ποίηση, από τον βαθιά εδραιωμένο δεσμό του Βλαβιανού με την ποιητική τέχνη, την ελληνική και την ξένη (τον Σολωμό, τον Σικελιανό, τον Μαλλαρμέ, τον Γέητς, τον Γουίλλιαμς, τον Σαίξπηρ, την Ντίκινσον, τον Αναγνωστάκη, τον Πάουντ, τον Έλιοτ, τον Ελύτη, τον Στήβενς, τον Άσμπερυ, τον Εμπειρίκο, τον Ώντεν κ.α.), και από τη ζωή του (από τα παιδικά του χρόνια μέχρι τη σχέση με τα δικά του παιδιά), αξεδιάλυτα συνδεδεμένη με την ποίηση.

Aναδημοσίευση από :
http://www.kifisia-life.gr/index.php/politismos/item/15675-gia-tin-imera-poiisis

http://wwwharitinicom.blogspot.gr/2016/03/blog-post_20.html?m=1