ΕΔΩ ΠΕΘΑΙΝΟΥΜΕ ΑΡΓΑ
Η θλίψη βαδίζει αδιάφορα προς την έξοδο
σφυρίζοντας το τελευταίο χαρούμενο τραγουδάκι
έξόδιος ακολουθία η αγάπη σου, να με συντροφεύει
ως την πόρτα της άνοιξης
Για ποιά χαλασμένα παιχνίδια μιλάνε
οι ποιητές;
Για την κουρελιασμένη κορμοστασιά
του χειμώνα,
λικέρ ξεθυμασμένο σε ξεχασμένο ντουλάπι
ο θάνατος,
τι να μας κάνει τώρα που όλα τα σημάδια μας
τα κατάφερε η ζωή
Ακροπατώ στο θαύμα
στα δάχτυλα του ενός χεριού φτάνουν
να μετρηθούν οι ουτοπίες
των λέξεων- στην άβυσσο τα μαθηματικά
είναι άχρηστα
τροφή για τα ψάρια η αγάπη μου
ανυπεράσπιστη κολυμπά σε εχθρικούς ωκεανούς
πού να σε βρει να σε ταΐσει, πεινασμένε μου ήρωα
Εδώ πεθαίνουμε αργά, τόσο αργά που παθαίνουμε
(Aπό την ανέκδoτη ποιητική ενότητα "Η χαρά είναι μια άπιαστη θλίψη")
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου