notationes /// M A I O Σ - Ι Ο Υ Ν Ι Ο Σ 2014 /// ΔΙΑΡΚΗΣ ΑΠΟΡΙΑ ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΤΟ ΘΑΥΜΑΣΤΟ της ΑΣΗΜΙΝΑΣ ΞΗΡΟΓΙΑΝΝΗ

                                                               

 

            ΓΕΩΡΓΙΑ  ΤΡΟΥΛΗ

 

 

 

 

 

                        {ΠΡΙΝ ΕΙΣΕΛΘΕΤΕ,

                             ΒΕΒΑΙΩΘΕΙΤΕ}

 

                             

 ΕΚΔ.ΣΑΙΞΠΗΡΙΚΟΝ

                                            2013

 

Όταν ένα βιβλίο σε βυθίζει στο όνειρο, μοιραία αναστοχάζεσαι πάνω στην πραγματικότητα. «Τα όνειρα τα καταβροχθίζει κανείς με όλες του τις αισθήσεις», μας λέει η Γεωργία Τρούλη. Πώς είναι όταν ο άνθρωπος ονειρεύεται ιστορίες και έρχεται  αντιμέτωπος με χαώδεις καταστάσεις του υποσυνείδητου και του εσώτερου εγώ; Πώς είναι όταν ο διαρκής διχασμός συνιστά μια αλλοπρόσαλλη διαδρομή και καταλήγει να γίνει μια άλλη ταυτότητα; Βρισκόμαστε ανίσχυροι  απέναντι στο εξής αντιφατικό φαινόμενο: την εναλλαγή απώλειας και επανάκτησης του εαυτού. Η Γεωργία Τρούλη,  ζωηρά και αποφασιστικά, αφηγείται διχασμούς  και   μας βυθίζει σε  δεκάδες μυστικές διαδρομές που διαθέτουν αγριότητα. Ζωγραφίζει σκληρές ποιητικές εικόνες, κάποιες από αυτές μένουν ανολοκλήρωτες να αιωρούνται μαγικά στις συνειδήσεις μας, διαθέτοντας μικρή  ή μεγαλύτερη ποσότητα φρίκης, απαραίτητο συστατικό για να νιώσουμε το σοκ μιας πρωτοφανούς ψυχρότητας.

 

 

Δεν υπάρχουν ζεστά χρώματα για να βάψουν τα επιμέρους τοπία που δημιουργεί η Τρούλη. Διχάζεται μέσα της ο κόσμος ή μάλλον κομματιάζεται, γίνεται θρύψαλα σχεδόν. Όμως εκείνη έχει την ψυχραιμία να τον δει από ψηλά και να τον περιγράψει. Έχει την τόλμη να αφηγηθεί το ανείπωτο, το τερατώδες, το τραυματικό. Η αλλοίωση του κόσμου στη συνείδησή της ελλοχεύει ένα σοβαρό κίνδυνο. Να μην αναπλαστεί πάλι, να βυθιστεί στο αιώνιο σκοτάδι.Εδώ που διαβάζουμε η διαύγεια μοιάζει ξεχασμένη υπόθεση. Μάταιη είναι κι η αναζήτηση ταυτότητας του βιώματος, του αρχικού ερεθίσματος που φιλτράρεται με ιδιαίτερο τρόπο από την δημιουργό. Εκείνη έχει καλά κρυμμένο το εγώ της. Ξαναγυρίζω πάλι στην εικονοποιία, πιάνω το νήμα από κει που το άφησα. Άπειρες μικρές ή πιο μεγάλες εικόνες, σαφείς ή ασαφείς, ρεαλιστικές ή μη ρεαλιστικές, σουρεαλιστικές και (μετα)μοντέρνες, ίσως, στα σημεία. Άπειρες εκδοχές και συνειρμοί που φλερτάρουν ασύστολα με μια ιδιάζουσα ποιητικότητα. Κοφτές φράσεις, άλλες ανολοκλήρωτες, στίχοι ριγμένοι επιμελώς ατημέλητα πάνω στο χαρτί για να πυροδοτήσουν μια κάποια δραματικότητα και να γεννήσουν ερωτήματα. Ρωτάω όπως αναπνέω. Υπάρχει ποίηση στην πεζή πραγματικότητα; Yπάρχει ποίηση μέσα στα όνειρα; Yπάρχει ποίηση στο θάνατο; Ποίηση στο φόβο; Ποίηση στον πόνο; Aνιχνεύοντας αν υπάρχει ποίηση μέσα σε όλα τα παραπάνω, η ποιήτρια βουτάει για τα καλά μέσα την ποιητική διαδικασία,’ «αγκυλώνει το χάος», έστω για λίγο, κι είναι έτσι σαν να το νικά, φλερτάροντας με το αιώνιο και το άφθαρτο.

Τραγουδώντας το κενό κι αντέχοντας συρρικνώσεις. «Πηγαινοφέρνοντας λέξεις» και παραληρώντας αναπόφευκτα λίγο πριν την τελική απόσχιση. Αποταμιεύοντας γλωσσικές και νοηματικές αντιφάσεις. Καταγράφοντας με σθένος ό,τι καταργεί και καταστρέφει  και απολαμβάνοντας τις αποδομήσεις  και την ενέργειά τους, δεν στοχεύει στην ανάπλαση και αναδόμηση απαραίτητα. Τιμά τα ερείπια. Εγώ ως αναγνώστης αγαπώ πάντα τις ιστορίες με κακό τέλος. Τις θεωρώ  πιο αληθινές και πιο αυθεντικές. Κλείνοντας, δεν μας νοιάζουν οι σαφείς προθέσεις σε αυτήν την περίπτωση. Είναι το strong feeling, η δημιουργική ένταση, οι άπειρες διάχυτες αισθήσεις που σαν δώρα σου προσφέρονται. Ναι, δεν μας νοιάζουν οι σαφείς προθέσεις, όταν ο αναγνώστης είναι διαρκώς υπ’ ατμόν και απορημένος βαθιά μπροστά στο θαυμαστό.