Κι απ’ όλους ξεχωριστοί
μονάχα οι ποιητές απόμειναν.
Σαν τους παλιούς ρεμπέτες
των καημών λυράρηδες έγιναν
παρότι ρηχά τα αισθήματα του κόσμου.
Και πρώτος
ένας Μωραΐτης
απ’ την Ήλιδα
της ζωής τα βάσανα
λυπητερά τραγούδια υφαίνει
φέρνοντάς μου δάκρυα
στο σκοτάδι
κάτω απ’ τα σκεπάσματα
της ερημιάς μου.
Στις παρυφές των Εξαρχείων
άλλοτε σε μια ρεματιά του Κολωνού
παρέα του Οιδίποδα
δίχως κανένα σύμπλεγμα
κι ολοφώτεινο
ανταμώνω
κρατώντας
στ’ αλήθεια
την τύχη απ’ τα μαλλιά.
Καλό λόγο
δύσκολα να χαρίσει
η εξοχότης του
μόνο στον κόντε Διονύσιο
άντε
και στον άλλο μας ευγενή
κυρ Οδυσσέα
εκ Λέσβου.
Τα δίκια δικά του
μα πώς να είσαι ποιητής
στις μέρες μας;
Γι’ αυτό
ύψιστος τίτλος τιμής λογιέται
πάνω από κάθε άρχοντα˙
τι μόνο ένας στιχάρης μπορεί να σκοτώσει
δίχως μαχαίρι κι όπλο, χωρίς σταγόνα αίμα
─ με δυο του λέξεις, μόνο.
Κυβερνήτης κι ήρωας
ακόμα κι αν
ξυπόλυτος κι αλάνι τριγυρνά
στις πιάτσες
μ’ όλα τα βάσανα του κόσμου
στις πλάτες του.
Του χρόνου το αέναο βλέμμα
πέτρωσε
καθώς τα σωθικά μας.
Κι εσύ φόβε
σκύλε της νύχτας
παρών παντού.
Μ’ αλλιώς ήταν κάποτε
κι άλλα σημάδευαν τις παιδικές ψυχές.
***********
Κύρους κατάβαση
Νίκος Μπατσικανής
Γαβριηλίδης, 2013
47 σελ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου