ΑΣΗΜΙΝΑ ΞΗΡΟΓΙΑΝΝΗ ,Εποχή μου είναι η Ποίηση
[Εκδ.Γαβριηλίδης,2013]
Θα ξεκινήσω με ένα χαρακτηριστικό της νεότερης ποιητικής γενιάς το οποίο
έχει προκύψει ως διαπίστωσή μου από τις αναγνώσεις των ποιημάτων των δημιουργών που εντάσσονται σε αυτήν και δεν συναντάται σε αυτήν την ένταση και την έκταση σε προηγούμενες γενιές.Αυτό είναι ότι οι ποιητές αυτής της γενιάς διακατέχονται από την ανάγκη να τα πουν όλα.Να συμπεριλάβουν στην ποίησή τους σύμπαντα τον κόσμο.Ενίοτε η προσπάθειά τους τελεσφορεί παράγοντας άρτιο ποιητικά αποτέλεσμα και άλλοτε αποτυγχάνει συντετριμμένη από το βάρος στοιχείων που δεν μετουσιώνονται ποιητικά ,ξεστρατίζοντας θα μπορούσαμε να πούμε προς τις οδούς του χρονικού και του πεζού λόγου.Αυτό να εκληφθεί μόνο ως γενική διαπίστωση.
Η Ασημίνα Ξηρογιάννη ξεκινάει την ποιητική της συλλογή''Εποχή μου είναι η Ποίηση'',τίτλος ακραία δηλωτικός της συναισθηματικής της κατάστασης,με τους στίχους της να ερωτούν:''Πες μου,γιατί να γράφεις ποιήματα όταν δεν υπάρχουν αναγνώστες;''Eρώτημα ρητορικό που το ξεπερνά η απαρίθμηση στοιχείων μιας πραγματικής και μιας επιθυμητής κατάστασης.Το υπάρχον δηλαδή και το τί θα ήθελε η ποιήτρια ως υπάρχον.Στο ίδιο μήκος κύματος κινούνται και τα υπόλοιπα ποιήματα της συλλογής.
Μας λέει:'''Aλλοτε ο κόσμος μου ήταν τα ποιήματα/μα δεν αρκούν πια''.Και παρακάτω:''H γλώσσα σου έγινε σκληρή και τραχιά''.
Τριγύρω υπάρχει η καταπιεστική πραγματικότητα την οποία υφιστάμεθα όλοι μας.Αυτήν παρατηρεί η ποιήτρια και την εκθέτει σκεπτόμενη φωναχτά μέσω της ποίησης.Αναρωτιέται γι ατην κοινωνική κατάσταση,τη φτώχεια,την αποξένωση,την δυστυχία,την εθνική μας κατάθλιψη,επινοώντας ποιητικά αντίδοτα.Το ίδιο το ποίημα που θα λειτουργήσει παρηγορητικά και θα μνημειώσει το ''ενάντια''.Γεγονότα και πράξεις που δεν πρέπει να σκεπάσει η λήθη.
Σε πάρα πολλά ποιήματα της συλλογής επαναλαμβάνεται με διάφορους τρόπους το νόημα του:''Mα είναι τούτοι καιροί για ποίηση;'' ως επωδός, ερωτώμενη αλλά και ερωτώντας ταυτόχρονα.Αυτή η ερώτηση τής παρέχει τον τρόπο της συνέχειας υπερβαίνοντας αυτήν της την παραδοχή,καθιστάμενο έτσι ένα εργαλείο κατανόησης και ταυτόχρονα ένα ποιητικό μοτίβο υπέρβασης του χάους γύρω της.Επίσης,συναντάμε ποιήματα ποιητικής και αναφορές στο τυπικό της γραφής όπως το ποίημα με τον τίτλο:Nυχτερινό.
Στο ποίημα που έδωσε και τον τίτλο της συλλογής διαβάζουμε συμπυκνωμένες τις αγωνίες,τις σκέψεις,την περιγραφή της παρούσας κατάστασης και το ξεπέρασμά της μέσω του ποιήματος και της ποίησης. Kαταγγέλοντας αναγνωρίζουμε,επινοώντας τη ίδια στιγμή τις δικές σωτήριες εστίες αντίστασης.
Η ποίηση της Ξηρογιάννη είναι ποίηση του άστεως.H Aθήνα αναφέρεται σαφώς,καθώς και όσα καθημερινώς διαδραματίζονται εντός της και της αφαιρούν ζωή καθιστώντας την ετοιμοθάνατη.
Aναρωτιέται χαρακτηριστικά:''Aν αύριο θα υπάρχουν δρόμοι'',''αν αύριο θα υπάρχει πόλις''.
Η γνώση που απέκτησε μετά από όλη αυτή την περιπλάνηση είναι ότι:η γραφή ποτέ δεν σε προδίδει.Ένας κόσμος που καταρρέει σε οδηγεί πολλές φορές σε απόγνωση,τα ποιήματα δεν επαρκούν ως διέξοδος,αιτούνται την συνέργεια του έρωτα ώστε να γίνουν ο καταλύτης που θα πυροδοτήσει την αντίδραση για την δημιουργία του νέου.Την κατάσταση που θα υπερβούμε μέσω της ποιήσεως και θα περιγράψει το ποίημα.Αυτήν την ακατανίκητη δύναμη που σε κάνει να γράφεις,να λες όπως η ποιήτρια:''Mα εγώ θα γράφω''.
Eνδιάμεσα όλων αυτών των ποιημάτων συναντάμε και ένα με τίτλο:''Eνα ποίημα για τον Τασο Λειβαδίτη'' ,όπου εμπεριέχεται σε έναν του στίχο και ο τίτλος του βιβλίου του Λειβαδίτη''Μικρό βιβλίο για μεγάλα όνειρα''. Ο Λειβαδίτης πολιτικός,αλλά συνάμα και ερωτικός ποιητής συνδύασε τα δύο αυτά στοιχεία με απαράμιλλη ευαισθησία και δύναμη στα ποιήματά του και πιστεύω ότι υπήρξε οδηγός στην ποιήτρια σε αυτό το βιβλίο της.
Συνδυάζοντας και αυτή,εποχή και ποίηση,καθημερινή κατάσταση με ποιητική κατάσταση,που πυροδοτούν το ποίημα,καθώς και τον προβληματισμό της ως ενεργή πολίτις.Είναι ικανή η ποιητική δημιουργία ως πράξη αντίστασης;Aρκεί όμως το ποίημα το και η ποίηση για να σωθούμε σε αυτούς τους άπορους καιρούς;
ΓΙΩΡΓΟΣ ΓΩΤΗΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου