Ποιητικά στοχάζεται,στοχαστικά ποιεί//της Ασημίνας Ξηρογιάννη

...για το Τετράδιο Πειραμάτων  της Άννας Νιαράκη


Πειραματίζεται πάνω στις λέξεις,τις έξεις,στα αισθήματα.Επέλεξε να πειραματιστεί  επειδή το πείραμα είναι υπόθεση ουσίας υποθέτω.Και ακρως γοητευτική ενασχόληση εν τέλει.Το <<εγώ >>,το <<εσύ>>,ο έρωτας,αυτά κυρίως!Παιχνίδι για τρεις.Η Αννα Νιαράκη μετατρέπει το συναίσθημά της σε ποιητικό βίωμα και το κοινωνεί στον κόσμο.Η απεύθυνση στον εκλεκτό αγαπημένο,στο αξεπέραστο Εσύ, είναι πάντα εκεί:

<<θέλω να ζήσω το μαζί μαζί σου>>
<<Μέσα στο σύμπαν ήρθες και κάθισες ,δίπλα μου
και κοιμηθήκαμε με  τα μάτια ανοιχτά
κι αγκαλιαστήκαμε,χωρίς να ακουμπάμε τις παλάμες μας,κουβαριαστήκαμε σαν μπάλα...>>
<<...μόνο η αύρα σου...>>
<<..εγώ ,εσύ και η σιωπή...>>
<<εμείς  μαζί και χωριστά,αλλά πάντα εμείς>>
<<Συγχώνευσέ με>>

...το ποίημα <<Σε σένα>>...με αφιέρωση


Διαλαλεί τον ερωτα ως στημονική ιδέα της ζωής και του εργου της...(Πώς αλλιώς άλλωστε;)



...Η Αννα μονολογεί,αισθάνεται,γράφει ποιήματα <<ξόρκια για τη μοναξιά>>,θέτει ερωτήματα,φιλοσοφεί:<>,και αλλού:<>.Στοχάζεται ποιητικά,ποιεί στοχαστικά....,
<<Κι εγώ απαντάω με ποιήματα,σημειώνει>>.Η ποίηση είναι το φίλτρο της,το εργαλείο της,το σημείο αναφοράς της,το όπλο της!
Η λύπη περιφέρεται γλυκά μέσα στους στίχους της,η δέουσα ειρωνεία είναι παρούσα(<<..ευτυχώς την ώρα που κορύφωναν οι λυγμοί και οι στροφές του πλυντηρίου μπήκε από το ανοιχτό παράθυρο ο γάτος μου και νιαουρίζοντας θυμωμένα ,μου είπε να σου πω ότι είσαι μεγάλη κουφάλα>>)

...δεν λείπουν και τα αυτοαναφορικά παιχνίδια...

η άγνοια(κινδύνου σκοτώνει τον κίνδυνο),ειναι ο τιτλος του ποιηματος

Ήρθαν και  μου ζήτησαν τα ρέστα.
Οι φιλόλογοι που μπαίνω στα χωράφια τους.
Οι ποιητές που ενδύομαι τον τίτλο τους.
Οι αυθεντίες της τεχνικής που εμμένω να απορρίπτω.
Ηρθαν και μου ζητησαν τα ρέστα,αλήθεια
που μεταχειρίζομαι τις λέξεις με αυτόν τον τρόπο.
Χωρίς να ζητάω άδεια.
Τους είπα να πάνε από κει που΄ρθαν.
Οι λέξεις δεν έχουν ιδιοκτήτη κι αν συνεχίζουν  να με ζορίζουν
απείλησα να φτιάξω καινούργιες.
Δεν ξαναφάνηκαν από τότε
κι έχω αρχίσει να το σκέφτομαι...



Το ποιητικό σύμπαν της Αννας...γεμάτο τρυφερότητα,αλήθεια και θάρρος...!
Τα άπειρα κοιτάγματα στηv  ψυχή....

ΑΣΗΜΙΝΑ ΞΗΡΟΓΙΑΝΝΗ

Γράψε μια ιστορία στο Twitter////Κουζέλη Λαμπρινή

 http://www.tovima.gr/culture/article/?aid=480627#.UIvxCKpoQeE.facebook
ΠΗΓΗ:TO  BHMA

Ο διαγωνισμός μυθοπλασίας του γνωστού μέσου κοινωνικής δικτύωσης θέτει νέες εκφραστικές προκλήσεις στη λογοτεχνία

ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ:  23/10/2012 07:09

 
Σύμφωνα με έναν λογοτεχνικό θρύλο, ο Ερνεστ Χέμινγκγουεϊ έβαλε κάποτε στοίχημα ότι μπορούσε να γράψει μια ιστορία με λιγότερες από 10 λέξεις. Το κέρδισε με μια ιστορία με σασπένς, δραματική ένταση και… μόνο έξι λέξεις: «For sale: Baby shoes, never worn» (Πωλούνται: Παπούτσια μπεμπέ, αφόρετα).

Σύνολο, στα αγγλικά, 27 χαρακτήρες, πολλοί λιγότεροι από ένα tweet, που συγκριτικά δίνει στους λάτρεις της μικρής, μικρότατης φόρμας 140 χαρακτήρες για να πουν μια ιστορία, όπως οι ιστορίες που θα αφηγηθούν όσοι συμμετάσχουν στο πενταήμερο online λογοτεχνικό φεστιβάλ μυθοπλασίας που διοργανώνει το Twitter στα τέλη Νοεμβρίου.

«Το Twitter είναι ένας τόπος όπου αφηγούμαστε ιστορίες. Συχνά αφορούν την ειδησεογραφία, την πολιτική, τα σπορ ή τη μουσική, αλλά, όπως προκύπτει, το Twitter είναι κατάλληλος τόπος και για την αφήγηση φανταστικών ιστοριών. Οπως υποστήριξε μία καθηγήτρια από το Πολιτειακό Πανεπιστήμιο του Μίσιγκαν, «η αποστολή μηνυμάτων tweet μπορεί να θεωρηθεί μια νέα λογοτεχνική πρακτική». Θέλουμε να το γιορτάσουμε!». Με αυτά τα λόγια η ομάδα του Twitter ανακοινώνει την έναρξη του Twitter Fiction Festival (#twitterfiction), ενός δημιουργικού πειράματος μυθοπλαστικής αφήγησης με τη συμμετοχή συγγραφέων από όλον τον κόσμο.

«Το Twitter έχει φιλοξενήσει ήδη σπουδαία λογοτεχνικά πειράματα, όπως το "Black Box" της Τζένιφερ Ίγκαν, το "Small Fates" του Τέτζου Κόουλ ή το @mayoremanuel του Νταν Σίνκερ. Τώρα θέλουμε να προχωρήσουμε περισσότερο» δηλώνει η ομάδα του Twitter.

Αν το ζητούμενο είναι απλώς η συντομία, η περιεκτική, λακωνική έκφραση μέσα σε 140 χαρακτήρες, τότε το μέσο δεν πρωτοτυπεί. Το 2007, όταν το Twitter ήταν βρέφος ακόμη (ιδρύθηκε το 2006) η βρετανική εφημερίδα Guardian είχε ζητήσει από καταξιωμένους λογοτέχνες να μιμηθούν το παράδειγμα του Χέμινγκουεϊ γράφοντας ιστορίες των έξι λέξεων. Ο Τζον Μπάνβιλ, ο Ντέιβιντ Λοτζ, ο Τζέφρι Ευγενίδης, η Α. Σ. Μπάιατ, ο Ιαν Ράνκιν, η πρόσφατα δις βραβευμένη με το Μπούκερ Χίλαρι Μαντέλ και άλλοι σύγχρονοι συγγραφείς, συνολικά 35 λογοτέχνες, ανταποκρίθηκαν στην πρόκληση. Στην καλύτερη περίπτωση, όπως αυτή του Ντέιβιντ Λοτζ («Μήλο;» «Όχι.» «Δοκίμασε!» «ΑΔΑΜ;» Θεέ μου!) επικρατεί το πνευματώδες χιούμορ. Στη χειρότερη περίπτωση το εγχείρημα καταλήγει μια πλαδαρή, ακατανόητη λεκτική εκφορά.

Έναν αντίστοιχο πειραματισμό με τη μικροφόρμα του tweet επιχείρησαν πρόσφατα στην Ελλάδα και οι συντελεστές του e-book Tweet_Stories - Λογοτεχνία σε 140 χαρακτήρες (Openbook.gr, 2012), που είναι μια ψηφιακή έκδοση της ανοικτής βιβλιοθήκης Openbook. «Μπορεί η λογοτεχνία να λειτουργήσει στο ασφυκτικό πλαίσιο της πολύ μικρής φόρμας των κοινωνικών δικτύων;» ήταν το ερώτημα το οποίο τέθηκε σε χρήστες του διαδικτύου εξήγησε στο «Βήμα» ο κρητικός συγγραφέας και καθηγητής Πληροφορικής Γιάννης Φαρσάρης, που επιμελήθηκε τον τόμο.

«Ανταποκρίθηκαν στην πρόκληση πολλοί καταξιωμένοι έλληνες συγγραφείς, όπως ο Ευγένιος Τριβιζάς, ο Μάνος Κοντολέων, η Ερση Σωτηροπούλου, ο Νίκος Δήμου, η Ελένη Γκίκα, ο Σάκης Σερέφας, ο Χριστόφορος Κάσδαγλης και δεκάδες άλλοι, που κατάφεραν και στρίμωξαν την έμπνευση, την πλοκή και τους διαλόγους των ιστοριών τους μέσα στο στενό όριο των αναρτήσεων στο Twitter», μας διευκρίνισε.

Συγκεντρώθηκαν περισσότερες από 600 πρωτότυπες μικροϊστορίες, έκτασης έως 140 χαρακτήρων. Διαβάζοντας τις 371 που επελέγησαν για να εκδοθούν σε ένα e-book με ελεύθερη διανομή καταλαβαίνει κανείς πόσο δύσκολο είναι να γράψεις μια ιστορία σε tweet. Οι περισσότερες διατυπώσεις καταλήγουν αφορισμοί, άλλοι βαρύγδουποι και άλλοι πνευματώδεις, ή ολισθαίνουν στη συναισθηματολογία γυμνασιακού λευκώματος, στη συνθηματολογική καταγγελία ή στην ελλειπτικά στρεβλή έκφραση της αγγελίας.

Υπάρχουν όμως και δείγματα ότι το εγχείρημα μπορεί να ευοδωθεί, όπως, για παράδειγμα, τα ακόλουθα: «Πάντα να κουβαλάς ζωντανά μαζί σου για να φας. Δε σαπίζουν. Σημασία πια έχει μόνο η επιβίωση. Ο δρόμος. Το ταξίδι. "Αγόρι; Γιε μου; Έλα δω".» (# 006: Κυριάκος Αθανασιάδης). «Έρχεται στην ώρα του. Φορά τα καθημερινά του, βγάζω το καλό σερβίτσιο. Θυμάμαι λάθος πρόσωπο, φαίνεται. Το όνομα όμως ίδιο. Δεν φεύγει ποτέ.» (# 008: Δημήτρης Αθηνάκης). «"Σας παρακαλώ κυρία, έχω τρεις μέρες να φάω". Δεν γύρισε να τον κοιτάξει. Δεν μπορούσε να κοιτάξει ξανά στα μάτια τον κύριο Προϊστάμενο.» (034: Αλέξανδρος Βλαζάκης). «Κοίταξε τη Λέξη. Αν ερχόταν η Κρατική Υπηρεσία για έλεγχο; Η Λέξη και εκείνος, ένα νέο περιβάλλον. Τη διάβασε πάλι, έτοιμος για όλα!» (# 078: Μητσάκος Ζαφ). «Του άρεσαν οι άντρες. Η μάνα δεν του μιλούσε, μα στις γιορτές έστελνε γραβάτες. Μετά την κηδεία παραιτήθηκε. Τώρα πουλάει βιβλία σε παζάρια.» (# 332: Αννίτα Χατζίκου).

Ο υπαινικτικός, κοφτός, λακωνικός τρόπος των tweets, το υπαινικτικό και πνευματώδες του ύφους τους ενέπνευσαν και το «Twitterature: The World's Greatest Books in Twenty Tweets or Less» (Viking/Penguin 2009) των Αλεξάντερ Έισιμαν και ΄Εμετ Ρένσιν. Οι δευτεροετείς, τότε, φοιτητές του Πανεπιστημίου του Σικάγο συνόψισαν 80 γνωστά κείμενα, από την «Ιλιάδα» και την «Οδύσσεια» του Ομήρου ως τον «Άμλετ» του Σαίξπηρ, την «Άννα Καρένινα» του Τολστόι, τις «Μεγάλες προσδοκίες» του Ντίκενς και τον «Χάρι Πότερ» της Τζ. Κ. Ρόουλινγκ σε 20 tweets το καθένα. Κάποιοι χαρακτήρισαν το αποτέλεσμα βεβήλωση αριστουργημάτων της λογοτεχνίας. Άλλοι το βρήκαν ξεκαρδιστικό. Ο «Ξένος» του Αλμπέρ Καμί κατέληξε κάπως έτσι: «Η μητέρα νεκρή. Άγνωστο σήμερα ή χθες./ Στην κηδεία. Βαριέμαι. Ο κόσμος δείχνει θλιμμένος. Ετούτος ο γέρος "κανόνιζε" τη μαμά!/ Η κηδεία δεν έλεγε να τελειώσει. Μπάνισα μια γυναίκα στην επιστροφή. Θα τη δω αύριο, ίσως μου κάτσει. /… ».

Το βιβλίο των δύο νεαρών εκδόθηκε από τον εκδοτικό οίκο Penguin, που δεν είναι μόνο ο εκδοτικός οίκος με τη διασημότερη σειρά νεότερης κλασικής λογοτεχνίας αλλά δείχνει και μεγάλο ενδιαφέρον για τα λογοτεχνικά πειράματα στο διαδίκτυο. Το 2007 είχε πραγματοποιήσει το πρόγραμμα συμμετοχικής λογοτεχνίας «Million Penguins», ένα πείραµα συγγραφής μυθιστορήματος από κοινού, εµπνευσµένο από τη λογική της Wikipedia, στο οποίο συνεργάστηκαν 1.500 άτοµα.

Η συμμετοχικότητα, και όχι μόνο η συμπύκνωση στον περιορισμένο χώρο των 140 χαρακτήρων, φαίνεται να αποτελεί ζητούμενο των διοργανωτών του διαγωνισμού Twitter Fiction Festival. Ζητούν λοιπόν από όσους επιθυμούν να συμμετάσχουν στον διαγωνισμό να διευκρινίσουν στην αίτησή τους: «Πώς θα χρησιμοποιήσετε την πραγματικού χρόνου παγκόσμια πλατφόρμα μας και το περιεχόμενο που προσφέρει -μικροϊστορίες σε Tweets, Twitter chat, live-tweeting-, όπου οποιοσδήποτε μπορεί να συνεισφέρει στην ιστορία σας οποιαδήποτε στιγμή ή, ακόμη καλύτερα, πώς σκοπεύετε να δημιουργήσετε σε αυτήν την πλατφόρμα νέο περιεχόμενο;».

Οπωσδήποτε αναμένουμε ότι μια από τις συνηθέστερες πρακτικές στα μηνύματα tweet, η αποστολή μιας URL (της διεύθυνσης ενός πόρου στον παγκόσμιο ιστό), θα χρησιμοποιηθεί και στη διάρκεια του διαγωνισμού. Το πείραμα θα επεκταθεί συνεπώς και προς την κατεύθυνση της «υπερλογοτεχνίας», δηλαδή των διαδραστικών κειμένων που ενσωματώνουν και κάνουν εκτεταμένη χρήση των υπερσυνδέσμων, διανθίζοντας τον γραπτό λόγο με άλλα κείμενα, εικόνα, ήχο, χάρτες κτλ. και καταλύοντας τη γραμμική ανάγνωση.

Συντομία και αποσπασματικότητα, συνθηματική γλώσσα, πολυφωνία και θεματική ποικιλία, είναι τα χαρακτηριστικά του Twitter, το οποίο ο αμερικανός πεζογράφος Τζόναθαν Φράνζεν, χαρακτήρισε σε πρόσφατη συνέντευξή του «ανείπωτα εκνευριστικό». Σχολίασε ότι το Twitter είναι ένα ανεύθυνο μέσο, χώρος όχι για σοβαρούς αναγνώστες και συγγραφείς αλλά για όσους αγαπούν να φλυαρούν άσκοπα για το άτομό τους και πρόσθεσε: «Το Twitter αντιπροσωπεύει όλα όσα απεχθάνομαι. Είναι δύσκολο να παραθέσεις γεγονότα ή να δομήσεις ένα επιχείρημα σε 140 χαρακτήρες… Είναι σαν να γράφεις ένα μυθιστόρημα χωρίς το γράμμα Π…».

Έχοντας σπουδάσει φιλολογία, ο Φράνζεν γνωρίζει βέβαια ότι τέτοιοι εκφραστικοί περιορισμοί, σχετικοί με την έκταση μιας πρότασης ή με τον αριθμό ή το είδος των γραμμάτων που θα χρησιμοποιηθούν σε ένα κείμενο δεν αποτελούν εφεύρεση του Twitter. Το πρωτοποριακό γαλλικό Εργαστήριο Δυνητικής Λογοτεχνίας OuLiPo των Ρεϊμόν Κενό, Φρανσουά Λε Λιονέ, Ζορζ Περέκ κ.ά. ασκεί την πειραματική λογοτεχνία από το 1960 θέτοντας διάφορους μορφολογικούς περιορισμούς στη λογοτεχνική σύνθεση και συνδυάζοντας τη γραφή με τη ζωγραφική και τα μαθηματικά. Γράφτηκαν κείμενα αποκλειστικά με λέξεις που αρχίζουν και τελειώνουν με το ίδιο γράμμα ή συνθέσεις από τις οποίες λείπει εντελώς ένα γράμμα, όπως το μυθιστόρημα «La disparition» (1969, H εξαφάνιση) του Ζορζ Περέκ, όπου απουσιάζει εντελώς το e, το πιο συνηθισμένο γράμμα στη γαλλική γλώσσα.

Το θέμα είναι ότι, παρά το ενδιαφέρον τους, αυτοί οι πειραματισμοί συνήθως δεν καταφέρνουν να έχουν ευρεία αποδοχή, να υπερβούν τα στενά όρια της ομάδας που τους εμπνεύστηκε και να έχουν διάρκεια. Με το Twitter θα δούμε αν στην εποχή του διαδικτύου η πειραματική λογοτεχνία μπορεί να έχει ευρύτερη αναγνώριση ή αν οι παραδοσιακές μορφές αφήγησης αποδεικνύονται ισχυρότερες των τεχνολογικών προκλήσεων.

Η σπουδαία νέα παράμετρος που εισάγει το Διαδίκτυο και το Twitter είναι ο χρόνος: Παρακολουθούμε ένα κείμενο εν τη γενέσει του. Η χρονική απόσταση των tweets, η πύκνωσή ή η αραίωσή τους στον χρόνο αποτελεί στοιχείο ύφους. Παράλληλα, η κατανάλωση του κειμένου σε πραγματικό χρόνο επηρεάζει σε μεγάλο βαθμό το νόημα και την ερμηνεία του. Όλα αυτά είναι εντελώς νέα δεδομένα, και συναρπαστικά. Παραδοσιακά μέσα, όπως το αμερικανικό περιοδικό «New Yorker», υποστηρίζουν θερμά το φεστιβάλ ενώ η Δημόσια Βιβλιοθήκη της Νέας Υόρκης έχει προγραμματίσει μεγάλη σχετική ανοιχτή συζήτηση.

Όσοι ενδιαφέρονται να υποβάλουν συμμετοχή στο Twitter Fiction Festival μπορούν να συμπληρώσουν τη σχετική αίτηση ως τις 15 Νοεμβρίου. Οι επιλεγμένοι συγγραφείς θα ανακοινωθούν στις 19 Νοεμβρίου. Ο διαγωνισμός θα πραγματοποιηθεί online από τις 28 Νοεμβρίου ως τις 2 Δεκεμβρίου.

ΣΤΗΛΗ THE ARTMANIACS///ΒΑΓΓΕΛΗΣ ΡΑΠΤΟΠΟΥΛΟΣ

ΜΕΤΑ ΑΠΟ 33 ΧΡΟΝΙΑ ΚΑΙ 24 ΒΙΒΛΙΑ

 Aσημίνα Ξηρογιάννη: Σε γυρνάω πίσω στο χρόνο... Πώς έμπλεξες με τη γραφή; Μίλησέ μου για το πρώτο βιβλίο που εξέδωσες.

 Βαγγέλης Ραπτόπουλος:33 χρόνια και 24 βιβλία μετά; Είναι σαν να το έγραψε κάποιος άλλος. Αν και λένε ότι το πρώτο σου βιβλίο περιλαμβάνει, σε συμπύκνωση, όλα όσα θα γράψεις στη συνέχεια. 

 Aσημίνα Ξηρογιάννη:Κάνε μου ένα σχόλιο για τη σύγχρονη λογοτεχνική πραγματικότητα.

  

Βαγγέλης Ραπτόπουλος: Η «σύγχρονη λογοτεχνική πραγματικότητα» υφίσταται τερατώδεις αλλαγές. Αρχίζουν τώρα να καταρρέουν, ή να φαίνονται πια κούφιες, οι αξίες των χρόνων της πλασματικής ευδαιμονίας. Χωρίς να έχουν, προς το παρόν, αναδυθεί νέες. 

 Aσημίνα Ξηρογιάννη:Λογοτεχνία και Διαδίκτυο.

  

 Βαγγέλης Ραπτόπουλος: Παράλληλα σύμπαντα, όσο κι αν εφάπτονται πότε πότε.

 Aσημίνα Ξηρογιάννη:Πέρα από την Τέχνη του λόγου, ποιά άλλη τέχνη σε συγκινεί;

Βαγγέλης Ραπτόπουλος:Όλες! Και πιο πολύ, η μουσική (του Μάιλς Ντέιβις αλλά και του Μότσαρτ), η ζωγραφική (του Ντέιβιντ Χόκνεϊ αλλά και του Βαν Γκογκ), το σινεμά (του Όρσον Ουέλς αλλά και του Ντέιβιντ Φίντσερ).

 Aσημίνα Ξηρογιάννη:Θεός;

Βαγγέλης Ραπτόπουλος:Ο «λόγος» του Ηράκλειτου. «Η σκέψη που μέσω των πάντων τα πάντα κυβερνάει».

 Aσημίνα Ξηρογιάννη:Ποιο από τα  δικά σου βιβλία αγαπάς πιο πολύ;

Βαγγέλης Ραπτόπουλος: Το μυθιστόρημά μου «Η αυτοκρατορική μνήμη του αίματος». Από το 1992, που δημοσίευσα το πρώτο μέρος, παραμένει ημιτελές. Καταντάει σκάνδαλο.

 Aσημίνα Ξηρογιάννη:Μίλησέ μου για το βιβλίο που πρόκειται να κυκλοφορήσει άμεσα.

.

Βαγγέλης Ραπτόπουλος: Το νέο μου μυθιστόρημα, «Η πιο κρυφή πληγή», θα κυκλοφορήσει στις αρχές Νοεμβρίου από τις εκδόσεις Ίκαρος. Μια σύγχρονη ερωτική ιστορία, με φόντο τα Δεκεμβριανά του ʼ44. Ένας ισόβιος έρωτας στην εποχή των στιγμιαίων ερώτων και ο εφιάλτης του εμφυλίου στα χρόνια της κρίσης.

 Aσημίνα Ξηρογιάννη:

Τί δεν θα συγχωρούσες ποτέ στον εαυτό σου;

Βαγγέλης Ραπτόπουλος:Τα μεγάλα λόγια.

 Aσημίνα Ξηρογιάννη:Tι διαβάζεις τώρα;

Βαγγέλης Ραπτόπουλος:Τους «Άγριους ντετέκτιβ» του Ρομπέρτο Μπολάνιο. Αυτού του «άγριου ντετέκτιβ» της λογοτεχνίας. Μεγάλη χαρά να συναντάς έναν συγγραφέα τόσο σπουδαίο. Το έργο του συνιστά μια αυτάρκη βιβλιοθήκη από μόνο του.

 Aσημίνα Ξηρογιάννη: Γράφεις κάτι τώρα;

 Βαγγέλης Ραπτόπουλος: Όπως κάθε παραγωγικός συγγραφέας που σέβεται τον εαυτό του, είμαι καταδικασμένος να απαντάω: ναι.

 Aσημίνα Ξηρογιάννη:H γνώμη σου για τα λογοτεχνικά βραβεία.

Βαγγέλης Ραπτόπουλος:Δεν βραβεύονται οι άνθρωποι, δεν είναι αγελάδες! Όπως το έθεσε και ο Μεγάλος Σκαρίμπας.

 Aσημίνα Ξηρογιάννη:Ως θεατρολόγος δεν θα μπορούσα να μην σου κάνω αυτήν την ερώτηση. Παρακολουθείς θέατρο

;

Βαγγέλης Ραπτόπουλος:Όσο κι αν παρακολουθώ τις άλλες τέχνες, οι ώρες που αφιερώνω στην ανάγνωση της λογοτεχνίας είναι απείρως περισσότερες.

 Aσημίνα Ξηρογιάννη: Πιστεύεις στην κριτική;

 Βαγγέλης Ραπτόπουλος: Το πρόβλημα με την κριτική, γράφει κάπου ο Στάινμπεκ, είναι πως γίνεται πάντα πολύ αργά, όταν έχει πια εκδοθεί το βιβλίο.

 Aσημίνα Ξηρογιάννη: Aπό τα διαβάσματά σου... αν σε ρωτούσα να μου επισημάνεις 3 βιβλία που διάβασες και σε σημάδεψαν τόσο που σου άλλαξαν το βλέμμα για τα πράγματα, τι θα απαντούσες;

 Βαγγέλης Ραπτόπουλος: Ομήρου, «Ιλιάδα». - Ηράκλειτου, «Αποσπάσματα». - Κ.Π. Καβάφη, «Ποιήματα».

 Aσημίνα Ξηρογιάννη:Γίνονται πολλές προσπάθειες τα τελευταία χρόνια για την υποστήριξη του ψηφιακού βιβλίου...

.

 Βαγγέλης Ραπτόπουλος:Το ψηφιακό βιβλίο είναι το μέλλον. Όχι υποχρεωτικά σε βάρος του χάρτινου. Το πιθανότερο είναι ότι, από δω και στο εξής, θα συμβαδίσουν.

 Aσημίνα Ξηρογιάννη:

 Διαβάζουν οι σύγχρονοι νέοι; Ποια αναγνώσματα προτιμούν;

  

 Βαγγέλης Ραπτόπουλος:Όσο διάβαζαν και οι γονείς ή οι παπούδες τους. Στην εποχή μας, προτιμούν τις γοτθικές ιστορίες, εφόσον η αγγλοσαξονική κουλτούρα είναι διεθνώς κυρίαρχη. Αλλά και επειδή τα σύγχρονα παιδικά αναγνώσματα παρα-είναι χαζοχαρούμενα, και οι γοτθικές ιστορίες λειτουργούν ως αντίδοτο, συγγενεύοντας άμεσα με τον τρόμο.

 Aσημίνα Ξηρογιάννη: Περνάει κρίση η γλώσσα μας;

Βαγγέλης Ραπτόπουλος: Όσο και η κοινωνία μας, δηλαδή απερίγραπτη. Η γλώσσα είναι καθρέφτης της κοινωνίας. Στο βάθος πρόκειται περί ταυτολογίας: η γλώσσα είναι η κοινωνία!

 Aσημίνα Ξηρογιάννη:Ποιός είναι ο Βαγγέλης Ραπτόπουλος με δυο λόγια;

 Βαγγέλης Ραπτόπουλος: Ειδικά αυτό, μόνο κάποιος άλλος μπορεί να το πει.

***

vangelisraptopoulos.wordpress.com

ΣΤΗΛΗ THE ARTMANIACS// XΡΥΣΑ ΣΠΗΛΙΩΤΗ

ΑΣΗΜΙΝΑ  ΞΗΡΟΓΙΑΝΝΗ:Ξεκινώ ρωτώντας... γιατί κάνετε  θεατρο!

ΧΡΥΣΑ ΣΠΗΛΙΩΤΗ:Γιατί σαν εσωστρεφής και απροσάρμοστος άνθρωπος όπως οι περισσότεροι καλλιτέχνες, νιώθω ευγνώμων που η μοίρα μου χάρισε αυτή τη διέξοδο επικοινωνίας με τον κόσμο.  

Δεν πιστεύω πως το θέατρο μπορεί ν' αλλάξει τον κόσμο, σίγουρα αλλάζει όσους ασχολούνται μ' αυτό και ασφαλώς συμβάλλει στον πολιτισμό μας.

ΑΣΗΜΙΝΑ  ΞΗΡΟΓΙΑΝΝΗ:Σκέψεις και σχόλια για τη σύγχρονή σας θεατρική πραγματικότητα. Γίνονται καλά πράγματα στο θέατρο σήμερα;

ΧΡΥΣΑ ΣΠΗΛΙΩΤΗ:Η αλήθεια είναι ότι γίνονται πολλά. Άλλα είναι καλά, άλλα ίσως όχι τόσο. Θα μπορούσαν να γίνονται και λιγότερα, αναλογικά με τον πληθυσμό μας. Απ' την άλλη μεριά όμως, αυτή η πληθώρα δείχνει πως οι Έλληνες αγαπούν τη θεατρική καλλιτεχνική έκφραση και πως οι θεατές ανταποκρίνονται τιμώντας τις δουλειές τους με την παρουσία τους. Πώς αλλιώς μπορεί να εξηγήσει κανείς τις τετρακόσιες παραστάσεις κάθε θεατρική σαιζόν; 

Φυσικά αρκετά θέατρα υποσιτίζονται και "βγαίνουν" μετά δυσκολίας, ή δεν "βγαίνουν" καθόλου οικονομικά, αλλά παρ' όλα αυτά επιμένουν. Κάποιοι λένε πως πολλοί απ' αυτούς που κάνουν θέατρο μ' αυτή τη συνθήκη είναι απλώς ψώνια. Ίσως μόνο ο χρόνος μπορεί να αποδείξει τι είναι ο καθένας. Γιατί βέβαια κανείς απ' τους θεατρικούς καλλιτέχνες δεν εννοεί τον εαυτό του όταν λέει κάτι τέτοιο.

ΑΣΗΜΙΝΑ  ΞΗΡΟΓΙΑΝΝΗ: Η κρίση ειναι γενική και ειδική.  Το θεατρο περναει κι αυτό κάποιου ειδους κρίση;

ΧΡΥΣΑ ΣΠΗΛΙΩΤΗ:Η ιστορία μας έχει δείξει πως το θέατρο ανθεί σε καιρό κρίσεων ακόμα και σε καιρό πολέμων. Τα τρία τελευταία χρόνια πάντως, ήταν μεγάλη η προσέλευση του κόσμου στις θεατρικές σκηνές. Η ανάσα όλων είναι βέβαια κρατημένη για τη φετινή χειμερινή περίοδο, αλλά προσωπικά παραμένω αισιόδοξη. Έχω την άποψη πως το θέατρο έχει μια εξισορροπητική ψυχολογικά λειτουργία στη ζωή μας, παρόμοια μ' αυτή των ονείρων, άρα θα πεθάνει μόνο μαζί μ' εμάς.

ΑΣΗΜΙΝΑ  ΞΗΡΟΓΙΑΝΝΗ:Πόσα θεατρικά εργα εχετε γραψει και ποια...Μια συντομη αναφορά στο καθενα παρακαλώ...

ΧΡΥΣΑ ΣΠΗΛΙΩΤΗ:Όπως οι περισσότεροι συνάδελφοι, έχω γράψει περισσότερα απ' όσα έχουν παρουσιαστεί. Τα έργα που έχουν παιχτεί είναι "Ποιος ανακάλυψε την Αμερική;" (ο κύκλος της ζωής δυο γυναικών απ' τα οκτώ ως τα ογδόντα τους χρόνια), "Σκοτσέζικο ντους" (μια κωμωδία για τα εσωτερικά μιας θεατρικής ομάδας που προσπαθεί να δώσει νέες διαστάσεις στη "Λυσιστράτη"του Αριστοφάνη), "Αγκά-σφί και φί" (Σύντμηση της φράσης Αγκάλιασέ με, σφίξε με και φίλησέ με, μια κωμωδία για τη δυσκολία στις ερωτικές σχέσεις τριών διαφορετικών γενιών), ο μονόλογος "Με διαφορά στήθους" (μια γυναίκα που βρήκε νέο νόημα στη ζωή της, ενώ πάσχει από καρκίνο στο στήθος), "Φωτιά και Νερό" (κοινωνικό έργο που ασχολείται με την πολιτιστική αντιπαράθεση Ανατολής-Δύσης), "Ποιος κοιμάται απόψε;" (μια σκληρή κοινωνική κωμωδία για τη ζωή στην Αθήνα σήμερα).

ΑΣΗΜΙΝΑ  ΞΗΡΟΓΙΑΝΝΗ: Μια θεατρική συνεργασία του παρελθόντος που ξεχωρίζετε και αναπολείτε με νοσταλγία...


ΧΡΥΣΑ ΣΠΗΛΙΩΤΗ:Τις πρόβες στο πρώτο μου έργο το "Ποιος ανακάλυψε την Αμερική;". Είχαμε μεγάλο ενθουσιασμό.

ΑΣΗΜΙΝΑ  ΞΗΡΟΓΙΑΝΝΗ:Έχετε ασχοληθεί ποτέ με την πολιτική;

ΧΡΥΣΑ ΣΠΗΛΙΩΤΗ:Όχι, ούτε και θ' ασχοληθώ ποτέ. Είμαι καλλιτέχνις όχι πολιτικός.

ΑΣΗΜΙΝΑ  ΞΗΡΟΓΙΑΝΝΗ:Μιλήστε  μου για το σεμινάριο που θα κάνετε στον ΠΕΣΥΘ.

ΧΡΥΣΑ ΣΠΗΛΙΩΤΗ:Πρόκειται για ένα σεμινάριο θεατρικής γραφής, που προσκαλεί τους θεατρολόγους (και όχι μόνο), ν' ασχοληθούν πρακτικά με το θεατρικό κείμενο γράφοντας οι ίδιοι και που στοχεύει να παρουσιάσει ένα συλλογικό θεατρικό έργο στο ΠΕΣΥΘ,  σαν αποτέλεσμα αυτής της δουλειάς.

ΑΣΗΜΙΝΑ  ΞΗΡΟΓΙΑΝΝΗ:Ρόλος που θα θέλατε να παιξετε στο μέλλον.Και εργο που θα θελατε να σκηνοθετησετε.

ΧΡΥΣΑ ΣΠΗΛΙΩΤΗ:Έχω κάνει έναν κύκλο σαν ηθοποιός και δεν είναι μέσα στα σχέδιά μου να ξαναπαίξω. Επίσης δεν ονειρεύομαι να σκηνοθετήσω. Έχω σκηνοθετήσει με πολύ κέφι δύο δικά μου θεατρικά και ίσως το ξανακάνω κάποια στιγμή, αλλά δεν είναι αυτή η φιλοδοξία μου. Αυτό που επιθυμώ πραγματικά εδώ και χρόνια είναι να καταφέρω να γράψω καλά και να εξελίσσομαι διαρκώς, τίποτα άλλο.

ΑΣΗΜΙΝΑ  ΞΗΡΟΓΙΑΝΝΗ:Ποιά άλλη μορφή τέχνης πέραν του θεατρου σας συγκινεί:;

ΧΡΥΣΑ ΣΠΗΛΙΩΤΗ:Με συγκινούν όλες οι μορφές τέχνες, αλλά η συγγραφή είναι αυτή που νιώθω πιο συγγενική μ' εμένα. Καταλαβαίνω περισσότερο απ' τα βιβλία νομίζω, παρά απ' τη ζωγραφική ή τη μουσική.

ΑΣΗΜΙΝΑ  ΞΗΡΟΓΙΑΝΝΗ:Γραφετε κάτι τώρα;

ΧΡΥΣΑ ΣΠΗΛΙΩΤΗ:Τελειώνω ένα έργο, με τίτλο "Το μάτι της τίγρης". Πρόκειται για την αφήγηση ενός νεο-μεσαιωνικού θρύλου που λαμβάνει χώρα σ' ένα ακαθόριστο μέλλον, μια εποχή οπισθοδρόμησης του πολιτισμού σ' ένα βαθύ μεσαίωνα. Στοιχεία κωμωδίας που μεταλλάσσονται ακαριαία σε τραγωδία και το ανάποδο, είναι τα χαρακτηριστικά του. 

ΑΣΗΜΙΝΑ  ΞΗΡΟΓΙΑΝΝΗ:Αγαπημενος θεατρικός συγγραφέας.

ΧΡΥΣΑ ΣΠΗΛΙΩΤΗ:Δεν είναι ένας, είναι πολλοί. Κάποτε έλεγα πως είναι ο Τσέχωφ, μετά ο Σαίξπηρ, ο Ίψεν. Κάθε έναν τον θαυμάζεις για ξεχωριστούς λόγους κι όλους για το μεγαλείο τους. Απίστευτοι συγγραφείς.  Παρακολουθώ όμως με μεγάλο ενδιαφέρον την εντελώς σύγχρονη δραματουργία. Θαυμάζω τον Βιριπάεβ, τον Σιμελπφένιχ, τον Μαυριτσάκη.

ΑΣΗΜΙΝΑ  ΞΗΡΟΓΙΑΝΝΗ:Αγαπημενο θεατρικο εργο.

ΧΡΥΣΑ ΣΠΗΛΙΩΤΗ:Επίσης δεν μπορώ να ξεχωρίσω ένα. Ίσως οι "Βάκχες" του Ευριπίδη.

ΑΣΗΜΙΝΑ  ΞΗΡΟΓΙΑΝΝΗ:Αν σας ζητούσαν να κανετε τη μονογραφία ενός θεατρικού προσώπου,ποιό θα ήταν αυτό;

ΧΡΥΣΑ ΣΠΗΛΙΩΤΗ:Του Διόνυσου στις "Βάκχες" ή του Άμλετ για τη συνεχή αναβλητικότητα του διανοούμενου ανθρώπου. Είδατε, πάλι δεν μπορεί να ξεχωρίσει κανείς ανάμεσα σε τόσα αθάνατα θεατρικά πρόσωπα.

ΑΣΗΜΙΝΑ  ΞΗΡΟΓΙΑΝΝΗ:Τι ονειρεύεστε

ΧΡΥΣΑ ΣΠΗΛΙΩΤΗ:Να γράφω με ανοιχτό μυαλό όσο ζω.

ΑΣΗΜΙΝΑ  ΞΗΡΟΓΙΑΝΝΗ:Άμεσα θεατρικά σας σχέδια.

ΧΡΥΣΑ ΣΠΗΛΙΩΤΗ:Είμαι χαρούμενη που το πρώτο μου έργο το "Ποιος ανακάλυψε την Αμερική;" θα ανέβει τέλη Νοεμβρίου του 2012 απ' το Teatr Na Woli στη Βαρσοβία, σε μετάφραση Ewa Szyler και σκηνοθεσία του Tadeusz Slobodznianek.

ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΤΗΣ ΠΟΙΗΤΙΚΗΣ ΣΥΛΛΟΓΗΣ/// "ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΓΙΑ ΤΣΑΚΙΣΜΕΝΕΣ ΚΑΡΔΙΕΣ ΚΑΙ ΣΑΛΕΜΕΝΑ ΜΥΑΛΑ"

  ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΤΗΣ ΠΟΙΗΤΙΚΗΣ ΣΥΛΛΟΓΗΣ ΤΗΣ ΜΑΡΙΑΣ ΚΑΤΣΟΠΟΥΛΟΥ "ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΓΙΑ ΤΣΑΚΙΣΜΕΝΕΣ ΚΑΡΔΙΕΣ ΚΑΙ ΣΑΛΕΜΕΝΑ ΜΥΑΛΑ"
 
Art bar ποιήματα και εγκλήματα, Αγίας Ειρήνης 17, 60 μέτρα από το μετρό, τηλ. 210 3228839


Τετάρτη
31
Οκτώβριος 2012

8:30 μμ


Οι ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΓΑΒΡΙΗΛΙΔΗΣ σας προσκαλούν στο art bar ποιήματα και εγκλήματα, Αγίας Ειρήνης 17 (μεταξύ Αθηνάς και Αιόλου), Μοναστηράκι την Τετάρτη 31 οκτωβρίου στις 8:30 μ.μ. στην παρουσίαση της ποητικής συλλογής της Μαρίας Κατσοπούλου "Ποιήματα για τσακισμένες καρδιές και σαλεμένα μυαλά" από τους ποιητές Νέστορα Πουλάκο και Μίνα Ξηρογιάννη.

ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΤΟΜΟΥ "ΠΟΙΗΤΕΣ ΣΤΗ ΣΚΙΑ"

Art bar ποιήματα και εγκλήματα, Αγίας Ειρήνης 17, 60 μέτρα από το μετρό, τηλ. 210 3228839

Δευτέρα 29 Οκτώβριος 2012 8:30 μμ

Δευτέρα 29 Οκτωβρίου στις 8:30 μ.μ. παρουσίαση του τόμου ποιητές στη σκιά. Περιλαμβάνονται όλοι οι ποιητές που παρουσιάστηκαν στον πρώτο κύκλο.


Δεκέμβριος 2011-Μάιος 2012:O ποιητής Γιώργος Μπλάνας επιμελείται έναν κυκλο αφιερωμάτων σε δέκα ποιητές .ΠΟΙΗΤΈΣ ΣΤΗ ΣΚΙΑ

 Οχι στο προσκήνιο.Οχι στις δημόσιες επετείους .Όχι στα πολλά και μεγάλα βραβεία.

30 νέοι ομότεχνοί τους καταθέτουν την προσωπική σχέση τους με τους ποιητές στη σκιά.
Ηθοποιοί διαβάζουν ποιήματα.Οι ομιλίες,τα ανθολογημένα κείμενα από τον Μπλάνα,
καθώς και τα εισαγωγικά και επιλογικά σημειώματά του περιλαμβάνονται στον τόμο που παρουσιάζεται.

Θα μιλήσει ο ποιητής Γιώργος Μπλάνας. 

ΒΟΥΛΗ ΖΩΓΟΥ///ΓΙΑ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ «Τάφος με θέα»,

[Αναδημοσίευση από το περιοδικό ΕΝΕΚΕΝ]

Γιώργης Π. Κασιμάτης-Δρυμωνιάτης
«Τάφος με θέα»,

Eκδόσεις ΖΑΘΕΟΝ ΠΥΡ, 2012

Μυθιστορία
Τάφος με θέα λοιπόν. Οξύμωρο τίτλο να τον πει κανείς; Ή οξυγράφο συγγραφέα να διαισθανθεί πίσω από αυτόν; Ας πάμε να διαβάσουμε για να κατανοήσουμε τι συμβαίνει.
Το έργο με τον τίτλο αυτό, με το οποίο ουσιαστικά πρωτοεμφανίζεται στην Ελληνική πεζογραφία, ο ανέκδοτος ως τώρα , αλλά αρκετά γνωστός στον κόσμο των ηλεκτρονικών τόπων και σελίδων, Ποιητής και συγγραφέας Γιώργης Κασιμάτης-Δρυμωνιάτης, δύσκολα κανείς μπορεί να το εντάξει σε κάποια από τις γνωστές κατηγορίες του πεζού λόγου. Ο ίδιος ο συγγραφέας , στον υπότιτλο, το χαρακτηρίζει ως «μικρή μυθιστορία σαν ιστορία». Και όντως , έχει αρκετά από τα χαρακτηριστικά τού μυθιστορήματος. Ίσως όμως, εκ του μικρού του μεγέθους των 253 μόλις σελίδων, θα μπορούσε ευκολότερα να χαρακτηρισθεί ως νουβέλα. Με τον απλό δε, αφηγηματικό του τρόπο και τους διαλόγους του, την όχι και τόσο έντονη πλοκή και την όμορφα ρέουσα γλώσσα του, θα μπορούσε επίσης και ως ένα εκτεταμένο σύγχρονο διήγημα να χαρακτηρισθεί.
Αλλά τι σημασία έχει ο τύπος και ο χαρακτηρισμός τού πεζογραφήματος; Εκείνο που έχει ιδιαίτερη σημασία είναι ότι ξεκινώντας κάποιος απ’ την πρώτη αράδα του και παρά τις μικρές δυσκολίες που συναντά στην πορεία της ανάγνωσης λόγω της σουρεαλιστικής γραφής, ωστόσο φτάνει απνευστί στον επίλογο.
«Την αγκάλιασα και φύγαμε προς αναζήτηση σπηλαίου».
Ίσως η πρόταση αυτή, με την οποία ο συγγραφέας κλείνει τη μυθιστορία του, να περικλείει όλα όσα ήθελε να πει και να δείξει γράφοντας τον «Τάφο με θέα». Κυρίως την αγωνία του για το μέλλον της Γης και της Ανθρωπότητας, για την επερχόμενη καταστροφή, ως συνέπεια της συνεχώς εξογκούμενης κακής παρέμβασης τού ασταμάτητα αναπτυσσόμενου ανθρώπινου πολιτισμού επί του γήινου περιβάλλοντος και των πόρων που είναι αναγκαίοι για την κάλυψη των αυξημένων απαιτήσεων για τροφή τού υπερπληθυσμού τού πλανήτη..
Κεντρικός ήρωας του «Τάφου με θέα» είναι ένας μονοπόδαρος Ποιητής, αυτοεξοστρακισμένος από την τρέχουσα κοινωνία, που ελάχιστα τα μέλη της ενδιαφέρονται για την Ποίηση και τις τέχνες. Μόνο τους μέλημα ν’ αποκτήσουν και να χορτάσουν από τα υλικά αγαθά της υπερκατανάλωσης! Ο Ποιητής αντιδρά σ’ αυτή την ομαδική ηλιθιακή υστερία. Εφευρίσκει και κατασκευάζει το εμβόλιο κατά των βασικών αναγκών. Αν καταργήσει αυτές και βέβαια πιο πριν τις άλλες, τις πλαστές και πλασματικές ανάγκες, ελευθερώνεται και ζει μια άλλη ζωή, αληθινή. Για να μπορέσει λοιπόν να ζήσει αληθινά μέσα σ’ αυτή την άμουση μυρμηγκοκοινωνία, που εργάζεται και σπαταλά ασταμάτητα, χωρίς άλλο νόημα στη ζωή της, και επειδή δεν έχει χρήματα καθόλου, μιας και η ποίηση, η μόνη δουλειά που ξέρει , δεν αγοράζεται από κανέναν, ψάχνει και βρίσκει τη λύση στον αντίποδα. Με το εμβόλιό του καταργεί στον εαυτό του και στο σκύλο του, όλες τους τις ανάγκες, ακόμα και τις βασικές, την πείνα , την δίψα, την ερωτική επιθυμία, την ανάγκη των μετακινήσεων, λόγω και του ενός μόνο ποδιού που διαθέτει.. Μόνο την ανάγκη του ύπνου και της ανάσας δεν καταργεί. Ελάχιστα μετακινούμενος, νηστικός , αλλ’ όχι πεινασμένος, ανέραστος , αλλά χωρίς να νοιώθει σεξουαλικά στερημένος, απολαμβάνει ξαπλωτός στην λιακάδα, στην αυλή του αυθαίρετου (κατά τους σύγχρονους νόμους) γερμένου, μισογκρεμισμένου σπιτιού του στο βράχο, με θέα απέραντη προς το άφραγο πέλαγος. Έτσι έχει επιτύχει να έχει κόστος ζωής μηδέν, άρα να χρειάζεται έσοδα μηδέν και να συμβάλλει βέβαια στους πόρους του κράτους με μηδέν.
Αλλά το σύστημα των Θεών και των ανθρώπων που κουμαντάρει τις ζωές, τον βλέπει με πολύ κακό μάτι. Άνθρωποι χωρίς ανάγκες είναι τελείως άχρηστοι για το σύστημα αυτό. Ακόμα χειρότερα, είναι εχθροί του συστήματος. Έτσι αποφασίζει και τον πολεμά. Πρώτος ο Ουρανός, που τον κατακεραυνώνει για να τον τρομάξει. Ύστερα το κράτος, που βλέποντας ν’ αποκτά οπαδούς, τρομάζει αυτό και ορμά να τον κατακρεουργήσει, για να μη μεταδώσει τα καινά δαιμόνια στη μάζα και τότε χαθούν οι φοροδότες, που αποτελούν την ψυχή των κρατών.
Σ’ όλην αυτή τη μυθιστορία , μία πλειάδα ηρώων εμπλέκεται στην πλοκή, που κύριο στόχο της έχει να δείξει πως ένα σύγχρονο, ανάλγητο κράτος δικαίου, στην τάχαμου προσπάθειά του ν’ αποδώσει δίκαιο στους υπηκόους του, το μόνο που κάνει είναι να τους αδικεί. Κατάφορα και ασύστολα.Μαζί με τον Ποιητή , άνθρωποι, πουλιά , ζώα, φίδια, συμμετέχουν στην πλοκή και ο καθένας τους συμβολίζει ένα κομμάτι ή ένα μέγεθος τής υπό την κρίση τού συγγραφέα κοινωνίας. Ένας ποιητής, ένας επιστήμονας, μια κουκουβάγια, ένας σκύλος , ο όφις και ο χαφιές, ο κύριος κούφιος και ο ασβός ο βρομερός, ο νανολαός και άλλοι πολλοί καλοί και κακοί, όλοι μαζί ζουν ανάκατα σ’ αυτό το κράτος , που διαθέτει μπουλντόζες πολλές ( ή και τανκς αν χρειαστεί) για την επιβολή του νόμου. Που πρέπει να επιβάλλεται για να πάει καλά ο κόσμος.
Και στην περίπτωση του δαίμονα, του αναρχικού Ποιητή, το κράτος εντέλει επικρατεί. Επιτίθεται σ’ αυτόν και στους φίλους του, τους φέροντες καινά δαιμόνια. Μετατρέπει το σπίτι σε τάφο. Τον καταπλακώνει κατά την στιγμή της κατεδάφισης της αυθαιρεσίας του. Ευτυχώς που το σπίτι είχε θέα. Κι έγινε ένας πανέμορφος τάφος. Με απέραντη θέα προς τη μηδαμινότητα του σύγχρονου πολιτισμού, αλλά και με πολλήν ελπίδα για αναγέννηση μετά από την αυτοκαταστροφή του. Ελπίδα, ναι. Μιας και η καταστροφή αφήνει πίσω της έναν παράνομο μεν, αλλά εξαίσιο έρωτα, σαν όλους τους έρωτες δηλαδή, που ψάχνει να στεγαστεί σε σπήλαια πάλι, δείχνοντας συνάμα πως εξαιτίας του η ζωή ποτέ δεν θα χαθεί. Και εν παρανομία τελούσα…. Αυτό είναι το εν κατακλείδι αισιόδοξο μήνυμα αυτού του αριστοτεχνικά παράξενου και δυναμικά κι αναρχικά όμορφου πεζοτράγουδου (έτσι θα το έλεγα ίσως) τού πρωτοεμφανιζόμενου στη μυθιστορία Συγγραφέα και Ποιητή Γιώργη Π. Κασιμάτη-Δρυμωνιάτη…

ΜΑΡΙΑ ΚΑΤΣΟΠΟΥΛΟΥ///ΠΟΙΗΜΑΤΑ

                                        

[...από το βιβλίο Ποιήματα για Τσακισμένες καρδιές και Σαλεμένα  Μυαλά,εκδ.Γαβριηλίδης,2012]



Η μπαλαρίνα

Η μικρή μπαλαρίνα
χορεύει πάντα στο σκοτάδι
μπροστά σ’ έναν πορνόγερο με χοντρό μουστάκι
Δεν τον βλέπει, αλλά ξέρει πως είναι εκεί
Μυρίζει τη λάγνα του ανάσα
ανακατεμένη με φτηνά τσιγάρα κι αλκοόλ
Κάθε βράδυ ονειρεύεται ότι το σκάει
με τον μολυβένιο της στρατιώτη
μα πάντα κάτι τυχαίνει και δεν τα καταφέρνει

Απόψε της ανανέωσαν τις μπαταρίες
Θα χορεύει χωρίς σταματημό μέχρι να ξεράσει

*********

'ΑΚΥΡΟ

 H  φέτα ενός πορτοκαλιού

 Η ρόδα ενός ποδηλάτου

 Ο ιστός μιας αράχνης

 Ο λαβύρινθος του μυαλού σου

 Γαμώ τη φαντασία σου που τρέχει

 και γω δεν την προφταίνω

*********

ΣΤΗ ΦΥΛΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗ ΞΗΜΕΡΩΜΑΤΑ 

Περπατούσα στη Φυλής  Κυριακή ξημερώματα

και σκεφτόμουν την Ελένη

Αναψα τσιγάρο και συνάντησα μια πόρνη

Ελένη την έλεγαν κι αυτήν

Κοίτα να δεις πόσο μικρός είναι ο κόσμος

Γέμισε πουτάνες

***********

ΟΙ ΕΝΤΟΥΡΟ ΜΗΧΑΝΕΣ   

Μ΄αρέσουν οι εντούρο μηχανές

κι ας ξέρω πως ποτέ δεν θα τις οδηγήσω

Είμαι μικροκαμωμένη βλέπετε

Μ΄αρέσουν οι εντούρο μηχανές

κι  όταν κοιτάζω τ΄αγόρια με τα κράνη

καυλώνω.

************

Ασέβεια  

  

'' Η ηθική είναι η αναπηρία του εγκεφάλου ''

Είχε πεί ο Ρεμπώ

Ετσι λοιπόν και γω διασκεδάζω

Δείχνοντας ασέβεια στο κοινό

Και χλευάζοντας τις κριτικές επιτροπές

Με τα χυδαία ντεκολτέ.

*************

Μιλάς   

Μου λες πως τίποτα δεν είναι ακατόρθωτο

Πως μαζί μπορούμε να  νικήσουμε τα πάντα

Πως τα χρόνια που θα περάσουν θα μας βρουν αγκαλιά

Κι εγώ δεν σε καταλαβαίνω

Μιλάς για την αγάπη

Σαν να είναι κάτι σημαντικό    

 

    

 

ΑΣΗΜΙΝΑ ΞΗΡΟΓΙΑΝΝΗ///ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΣΤΟ ΠΑΝΔΟΧΕΙΟ

 ΠΗΓΗ http://pandoxeio.com/2012/09/18/aithrio101ksirogianni/

Θα μας συνοδεύσετε ως τη θύρα των  βιβλίων σας; 

Το πρώτο μου βιβλίο Η προφητεία του ανέμου», κυκλοφόρησε το 2009 από τις εκδόσεις Δωδώνη. (Πολύ πριν από αυτό είχα συμμετοχή σε δύο ανθολογίες για νέους ποιητές). «Η προφητεία του ανέμου» αποτελείται από δύο συλλογές: α. «Η σκέψη μου βυθίστηκε στα χέρια σου», που περιλαμβάνει ερωτικά ποιήματα και β. «Τα ωραιότερα ταξίδια είναι του μυαλού» που περιλαμβάνει ποιήματα με γενικό περιεχόμενο. Το δεύτερο βιβλίο μου είναι η νουβέλα «Το σώμα του έγινε σκιά» που κυκλοφόρησε το 2010 από τις εκδόσεις Ανατολικός. Είναι μια νουβέλα για την φθορά, τις εξαρτήσεις, τον χρόνο, τον έρωτα…βασισμένη σε αληθινή ιστορία. Με το τρίτο βιβλίο επιστρέφω στην ποίηση. Βασικά είναι μια αναμέτρηση με τις πληγές μου «Πληγές» ο τίτλος λοιπόν… από τις εκδόσεις Γαβριηλίδη, 2011. Και φέτος έχω μια συμμετοχή, σε συλλογικό έργο που εκδόθηκε στη Θεσσαλονίκη και είναι αφιερωμένο στον Νικηφόρο Βρεττάκο, ο τίτλος είναι «Ανθολογία Ποίησης και πεζού λόγου (επιμέλεια Βάσω Παππά και Εύα Πετροπούλου Λιανού).

Γράφετε ποίηση και πεζογραφία. Θα συνεχίσετε να ισορροπείτε ανάμεσα στα δυο; Πότε επιλέγετε το ένα αντί του άλλου;

Δεν επιλέγω. Με επιλέγουν! Αυτά επιλέγουν και τη στιγμή ….είναι όμορφη αυτή η ταλάντευση από  το ένα στο άλλο, σχεδόν μαγική…Δεν θα μπω στη διαδικασία να διαλέξω, δεν υπάρχει λόγος…..Υπάρχουν και οι θεατρικές μου γραφές άλλωστε…Ο χρόνος  θα δείξει ίσως…

Ποιος είναι ο προσφιλέστερός σας τρόπος συγγραφής; Πώς και πού παγιδεύετε τις ιδέες σας;

Οπουδήποτε μπορώ να παγιδεύσω ιδέες! Και στα πιο απίθανα μέρη! Ένα ερέθισμα μπορεί να καταγραφεί μέσα μου ή στο μπλοκάκι που πάντα κουβαλώ μαζί μου. Αυτό το ερέθισμα  με ταλαιπωρεί μέχρι να το αποτυπώσω στο χαρτί  με κάποιο τρόπο. Μετά αρχίζει η επεξεργασία όλου αυτού…που είναι συνήθως μια αργή και βασανιστική διαδικασία, που όμως παράλληλα μου χαρίζει μοναδική απόλαυση. Και να σημειώσω…είπα χαρτί γιατί γράφω με μολύβι πρώτα  οτιδήποτε(περισσότερο σβήνω θα έλεγα). Ο υπολογιστής έρχεται εφόσον  έχει ολοκληρωθεί το έργο. Και μάλιστα πολλές φορές βάζω άλλους να μου  δακτυλογραφούν τα κείμενα.

Εργάζεστε με συγκεκριμένο τρόπο; Ακολουθείτε κάποια ειδική διαδικασία ή τελετουργία; Επιλέγετε συγκεκριμένη μουσική κατά την γραφή ή την ανάγνωση; Γενικότερες μουσικές προτιμήσεις;

…Όχι, ο τρόπος δεν είναι συγκεκριμένος…Δοκιμάζω πράγματα. Όταν γράφω διαβάζω κιόλας. Διαβάζω γράφω, διαβάζω γράφω….πάνε πάντα μαζί…Συχνά με ερεθίζουν οι άλλες λέξεις…κείμενα άλλων που διαβάζω και μου μιλάνε δημιουργούν μια διάθεση μέσα μου που μπορεί να αποτελέσει τον οδηγό για τη δική μου γραφή….γίνεται μια μυστική γοητευτική ζύμωση…! Γενικά και ειδικά με  τρελαίνουν τα παιχνίδια ΔΙΑΚΕΙΜΕΝΙΚΟΤΗΤΑΣ…η ΔΙΑΣΥΝΔΕΣΗ κρυφή ή φανερή με άλλα κείμενα και λογοτέχνες…Λίγες φορές  ακούω μουσική όταν γράφω και διαβάζω, συνήθως προτιμώ τη σιωπή …και τις μικρές ώρες της νύχτας… Ωστόσο, λατρεύω τη μουσική και ακούω πάντα μέσα στην ημέρα… Κλασική, τζαζ, ελληνικό έντεχνο, τα πορτογαλλικά fados.

Σας ακολούθησε ποτέ κανένας από τους ήρωες των γραπτών σας; Μαθαίνετε τα νέα τους;

Η Μάγια Μ. μου …είναι η ηρωίδα  ενός από τα δύο  βιβλία  ποίησης που μόλις τελείωσα…Η Μάγια Μ. είναι ίσως ο ποιητικός μου εαυτός …αυτός πάντα με ακολουθεί. Βασικά υπάρχει μέσα μου, κυλάει στις φλέβες μου…είναι αξεδιάλυτα δεμένος με την ύπαρξή μου και τη βαθύτερη ουσία μου…

Έχετε γράψει σε τόπους εκτός του γραφείου σας/σπιτιού σας;

Φυσικά! Άλλωστε είμαι και γω από τους συγγραφείς που κουβαλάνε πάντα μαζί τους μπλοκάκι  για σημειώσεις, όπως είπα και προηγουμένως! Η έμπνευση μπορεί να σε βρει παντού. Ακόμα και σε μέρη που ποτέ δεν φαντάζεσαι μπορεί να πέσεις μοιραία πάνω στην αφορμή, στην αρχική ιδέα, στο ερέθισμα…τα οποία θα επεξεργαστείς αργότερα. Οπότε έχει τύχει να σημειώσω ή να γράψω μέσα σε λεωφορεία ,σε τραίνα, σε αυτοκίνητα, σε πλοία, σε καφετέριες….στην παραλία, οπουδήποτε…Και θεωρώ φυσικό να συμβαίνει αυτό.

Αγαπημένοι σας παλαιότεροι και σύγχρονοι συγγραφείς.

Ενδεικτικά  μόνο αναφέρω… Μπέκετ, Ιψεν, Σαίξπηρ, Καζαντζάκης, Εliot, Βιζυηνός, Καραγάτσης, Παπαδιαμάντης, Τσίρκας, Πρέσσφιλντ, Ελύτης, Σεφέρης, Καβάφης, Καρυωτάκης, Πίντερ, Κάρβερ, Κουτσί, Κούντερα, Κάφκα, Τσέχωφ, Μανσούρ, Χατζηλαζάρου, Κάμμινγκς, Ντ.Χ.Λώρενς, Τέννεση Ουίλλιαμς, Χοσέ Κάρλος Σομόθα, Αξελός.

 Αγαπημένα σας παλαιότερα και σύγχρονα βιβλία.

«Η Βραδύτητα», Κούντερα, «Τα ελεγεία της οξώπετρας», «Μαρία Νεφέλη» Ελύτης, «Περιμένοντας τον Γκοντό», Μπέκετ, «Τhe remainds of the day», Kazuo Ishiguro (novel), Ruth Prawer Jhabvala  (screenplay) «O Πόλεμος της Τέχνης», Πρέσσφιλντ «Κυμβελίνος», Σαίξπηρ, «Δεσποινίς Τζούλια», Στρίντμπεργκ, «Η Φόνισσα», Παπαδιαμάντης, «Ο μικρός πρίγκηπας», Εξυπερί, «Θείος Βάνιας», Τσέχωφ, «Έξι πρόσωπα ζητούν συγγραφέα», Πιραντέλλο, «Ποιήματα», Λειβαδίτης, «Διακοπές στην πραγματικότητα», Βλαβιανός, «Ποιήματα», Χριστιανόπουλος, τα παραμύθια, τα αστυνομικά του Μαρή και της Αγκάθα Κρίστι και πολλά άλλα και όχι απαραίτητα με αυτήν τη σειρά.

Αγαπημένα σας διηγήματα.

Είναι τα χριστουγεννιάτικα, τα πασχαλινά και τα παιδικά διηγήματα του Παπαδιαμάντη και τα ψυχογραφήματα του Βυζηινού… Πάντα με αγγίζουν  κι ας μοιάζουν να έρχονται από εποχή μακρινή σε μας. Ακόμα αγαπώ τα διηγήματα του Τσέχωφ και του Κάρβερ.

Σας έχει γοητεύσει κάποιος σύγχρονος νέος έλληνας λογοτέχνης;

Δεν θα αναφερθώ συγκεκριμένα, όμως θα πω ότι υπάρχουν πολλοί νέοι ταλαντούχοι λογοτέχνες. Που έχουν όμορφες ιδέες, υπόσχονται πολλά και μάλιστα, ακολουθώντας τις επιταγές της εποχής, προβάλουν τη δουλειά τους  μέσω των social media επειδή την πιστεύουν. Παρακολουθώ  πάντα την λογοτεχνική κίνηση και ενημερώνομαι σχετικά με  εκδόσεις νέων δημιουργών.

Αγαπημένος ή/και ζηλευτός λογοτεχνικός χαρακτήρας.

Ο Αμλετ και η Μαντάμ Μποβαρύ! Και οι δύο ζηλευτοί!

Πώς βιοπορίζεστε;

Εδώ και δέκα περίπου χρόνια διδάσκω το μάθημα της Θεατρικής Αγωγής στην Πρωτοβάθμια Εκπαίδευση. Έχω ανεβάσει κάμποσες παραστασούλες με τους μικρούς μου ηθοποιούς, τους μαθητές μου. Παράλληλα παραδίδω μαθήματα γλώσσας, λογοτεχνίας, καθώς και ιστορίας και θεωρίας του Θεάτρου και εργάζομαι ως εμψυχώτρια θεατρικού παιχνιδιού συνεργαζόμενη με ιδιωτικούς φορείς.

Ποιες είναι οι σπουδές σας; Διαπιστώνετε κάποια εμφανή απορρόφησή τους στη γραφή σας;

Έχω σπουδάσει κλασική φιλολογία και στη συνέχεια θεατρολογία στο Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών. Επίσης έχω τελειώσει τη δραματική σχολή «Θέατρο – Εργαστήριο» (Εμπρός). Σαφώς και είμαι επηρεασμένη από τις σπουδές μου. Έχω ξαναπεί πόσο πολύ συνέβαλαν οι φιλολογικές μου σπουδές στο να μελετήσω λογοτεχνία, να διαβάσω κυρίως έλληνες  ποιητές και πεζογράφους. Συνάντησα δασκάλους (ένας από αυτούς ήταν και ο Δημήτρης Λιαντίνης) που με μύησαν  στο χώρο της λογοτεχνίας. Την ίδια εποχή που μπήκα στο Πανεπιστήμιο πειραματιζόμουν με διάφορα είδη γραφής, προσπαθούσα να αρθρώσω την δική μου φωνή και βίωνα  όλη την αγωνία σε σχέση με αυτό. Όχι πως η αγωνία της γραφής σταματά ποτέ βέβαια.

Αργότερα ήρθε το θέατρο…θεωρία και πράξη. Έχω αδυναμία στους διαλόγους…αυτό είναι εμφανές και στα διηγήματά μου. Κάποια ποιήματά μου από την «Προφητεία του Ανέμου» έχουν ως θέμα το θέατρο, και πιο ειδικά, τη μάσκα. Η νουβέλα μου «Το Σώμα Του Έγινε Σκιά» στην ουσία είναι δύο μεγάλοι παράλληλοι μονόλογοι ανάμεσα σε έναν άντρα και μια γυναίκα που αφηγούνται την ίδια ιστορία  ο καθένας από τη δική του σκοπιά. Δεν λείπουν όμως και κάποιες διαλογικές σκηνές που φωτίζουν τους χαρακτήρες των ηρώων μου. Θα μπορούσε το βιβλίο αυτό να διασκευαστεί θεατρικά και πρώτη φορά λέω σε συνέντευξη ότι  ναι, η θεατρική του μεταφορά είναι μελλοντικός μου στόχος…Ο ήρωας της νουβέλας μου είναι χορευτής και εδώ έρχεται και μια δεύτερη εξομολόγηση.

Πέρα από τις παραπάνω σπουδές και παράλληλα με αυτές ,έχω ασχοληθεί με το χορό για πάνω από 15 χρόνια. Από μικρή ηλικία και μέχρι τα 28 μου χρόνια έκανα κλασικό μπαλέτο και σύγχρονο χορό, είχα συμμετοχή σε παραστάσεις χορευτικές και χοροθεατρικές …είναι γνωστό σε όσους  με γνωρίζουν καλά. Οπότε δεν είναι  καθόλου τυχαία ούτε η επιλογή του θέματος της νουβέλας, ούτε το γεγονός ότι  ο ήρωάς μου, ο Άγγελος, είναι χορευτής…έχει πολλά στοιχεία δικά μου .Τέλος,…η θεατρική γραφή είναι μέσα στο πεδίο μου αναπόφευκτα. Ο Ποιητικός μου Μονόλογος «Χωριστά» έχει λάβει έπαινο από τον Ιωνικό Σύνδεσμο στα πλαίσια λογοτεχνικού διαγωνισμού. Αλλά και για τις  ανάγκες των παραστάσεων  που ανεβάζω στο σχολείο… πολλές φορές χρειάζεται να κάνω θεατρικές διασκευές ή να γράψω κάποιο έργο ή έστω κάποιο σκετς….

Αγαπημένο σας ελληνικό λογοτεχνικό περιοδικό, «ενεργό» ή μη; Κάποιες λέξεις για τον λόγο της προτίμησης;

Παρακολουθώ τις δραστηριότητες αρκετών λογοτεχνικών περιοδικών… Όταν ήμουν φοιτήτρια θυμάμαι διάβαζα την «Λέξη». Όμορφες προσπάθειες γενικά  στον τομέα αυτό… το «Δέντρο» μου αρέσει πολύ, το «Κουκούτσι», το «Εντευκτήριο», η «Σοδειά», ο νεοϊδρυθείς «Σίσυφος» και άλλα. Όμως δυστυχώς διάβαζα ένα άρθρο στο Βήμα τις προάλλες που λέει ότι πολλά από αυτά τα περιοδικά που μας κρατούσαν συντροφιά τόσα χρόνια κινδυνεύουν να κλείσουν, βασικά παλεύουν να μείνουν όρθια   …Μήπως είναι το τέλος εποχής και η αρχή μιας άλλης; Nα, δείτε εδώ. Επειδή ρωτάτε για το αγαπημένο μου όμως… θα αναφερθώ στην «Ποιητική»! Καλοστημένο, με πλούσια ύλη, πάντα με ξαφνιάζει ευχάριστα, βρίσκω  θέματα σχετικά με την τέχνη της Ποίησης  που με ενδιαφέρουν και με συγκινούν  ιδιαίτερα.

Αν είχατε σήμερα την πρόταση να γράψετε μια μονογραφία – παρουσίαση κάποιου προσώπου της λογοτεχνίας ή γενικότερα ποιο θα επιλέγατε;  

Θα επέλεγα ένα θεατρικό πρόσωπο…τον  θεατρικό συγγραφέα Χάρολντ Πίντερ!!!

Παρακολουθείτε σύγχρονο κινηματογράφο ή θέατρο; Σας γοήτευσε ή σας ενέπνευσε κάποιος σκηνοθέτης, ταινία, θεατρική σκηνή;

Παρακολουθώ πάντα κινηματογράφο, ελληνικό και ξένο. Τον αγαπώ εξίσου με το θέατρο. Όταν σπούδαζα στην Θεατρολογία Αθήνας είχαμε  μάθημα  υποχρεωτικό κινηματογράφου σε αρκετά εξάμηνα το οποίο απολάμβανα αφάνταστα. Ο δύσκολος αλλά ποιητικός κινηματογράφος του Αγγελόπουλου εμένα  με κέρδισε. Ο Αγγελόπουλος μόνος  του είναι σχολή και ρεύμα μαζί. Λατρεύω τον Παντελή Βούλγαρη, έχω δει  σχεδόν όλες του τις ταινίες. Τον θεωρώ πολύ σημαντικό. Παρακολουθώ στενά τον νέο ελληνικό κινηματογράφο όλα τα χρόνια. Αλλά ξεχωρίζω και κάποιους ξένους σκηνοθέτες. Τον Λαρς Φον Τριαρ και τον Γούντι Άλλεν ας πούμε. Αγαπημένες μου ταινιες…(έχω δει την καθεμία από αυτές πάνω από 10 φορές): Φρίντα, Great expectations, οι Ωρες !!! Εξαιρετικές!!! Το Θέατρο είναι  αναπόφευκτα μέσα στη ζωή μου… Επειδή  θεατρο-παιχνιδίζω και διδάσκω θέατρο σε παιδιά και εφήβους παρακολουθώ πολύ παιδικό και εφηβικό θέατρο, καθώς και χοροθέατρο…Από σκηνοθέτες θεάτρου, παρακολουθώ από κοντά  τη δουλειά του Λευτέρη Βογιατζή και του Θωμά Μοσχόπουλου που ήταν και δάσκαλός μου στο μάθημα της σκηνοθεσίας θεάτρου στο «Θέατρο – Εργαστήριο». Εξακολουθώ να μελετώ  θεατρικά  έργα  και αρθρογραφώ  στην εφημερίδα του Πανελλήνιου Επιστημονικού Συλλόγου Θεατρολόγων.

Τι διαβάζετε αυτό τον καιρό;

… μόλις χθες τελείωσα  τον «Κρυφό Κήπο» του Νάιτζελ Μακ Κρέρι.

Τι γράφετε τώρα; 

Πριν κάποιο διάστημα  ολοκλήρωσα δυο έργα…Την ποιητική συλλογή «Εποχή μου είναι η ποίηση» (ένα διάλογο ανάμεσα στην εποχή και την τέχνη της ποίησης) και το ποιητικό βιβλίο «Η μυστική ζωή της Μάγιας Μ.». Έχουν γίνει αρκετές προδημοσιεύσεις σε ηλεκτρονικά περιοδικά και  blogs….Τώρα  δουλεύω  αφενός μεν πάνω στην συνέχεια της Μάγιας Μ. (γιατί θα υπάρχει και συνέχεια) και αφετέρου πάνω σε μια νέα  ανεξάρτητη συλλογή …

Τι περιλαμβάνει το ιστολόγιό σας; Οι εμπειρίες σας από το ιστολογείν και το διαδικτυώνεσθαι;

To varelaki, σελίδες Τέχνης και Πολιτισμού, μπήκε σε λειτουργία  το 2009 και μέχρι σήμερα αποτελεί μια σταθερή παρουσία μέσα την μπλογκόσφαιρα. Ίσως να είναι το μοναδικό μπλογκ που δεν δημοσιεύει φωτογραφίες. Είναι κατ’ επιλογήν  Kαθαρός Λόγος. Βέβαια οι πειρασμοί είναι πολλοί, γιατί, κακά τα ψέματα, ζούμε στην εποχή της εικόνας και η εικόνα έχει τεράστια δύναμη…Το varelaki επιμένει σε αυτή την γραμμή πριμοδοτώντας τη φαντασία του αναγνώστη  και…όσο αντέξει. Το μπλογκ περιλαμβάνει δημοσιεύσεις που αφορούν στην ποίηση, στο θέατρο ,αλλά και στην λογοτεχνία γενικότερα. Ακόμα, δημοσιεύσεις που μπορεί να αφορούν και άλλες μορφές τέχνης. Εμφανώς έχει αδυναμία στην Ποίηση, αλλά αυτό δεν αποτελεί αιτία μομφής. Επιπλέον, περιλαμβάνει κείμενα δικά μου, αλλά και άλλων συντακτών τους οποίους φιλοξενεί κατά καιρούς. Περιλαμβάνει παρουσιάσεις βιβλίων, κριτικές, καθώς και τη στήλη «Τhe art-maniac».

Αυτή η στήλη περιέχει μια σειρά από συνεντεύξεις που έχω πάρει  από διάφορους ποιητές, πεζογράφους, ανθρώπους του θεάτρου, ηθοποιούς, και άλλους. Καταθέτουν τις σκέψεις τους και τη δουλειά τους…Η συνέντευξη που πήρα πρόσφατα ήταν από τον  ποιητή και μεταφραστή Γιώργο Μπλάνα. Μέσα στο varelaki υπάρχει και η δική μου προσωπική γωνιά. Είναι συγκεντρωμένα όλα τα στοιχεία  αναφορικά με το έργο μου: ποιήματά μου, πεζά μου, θεατρικά μου, προδημοσιεύσεις από τα βιβλία μου, κριτικές για το έργο μου, κριτικές δικές μου για το έργο άλλων, λινκς που αφορούν δημοσιεύσεις της δουλειά μου σε άλλα blogs ή ηλεκτρονικά περιοδικά, κείμενά μου για την ποίηση και γενικά, συνεντεύξεις μου. Για περισσότερα, εσείς και οι αναγνώστες σας, δείτε εδώ. Το varelaki δέχεται κείμενα, βιβλία και συνεργασίες. Πολλοί νέοι και παλαιότεροι λογοτέχνες έχουν διαβεί το κατώφλι του και έχουν καταθέσει τη δουλειά τους.

ογείν είναι, πιστεύω, ένα υπέροχο ταξίδι στην γνώση  και στον πολιτισμό, όπως και το διαδικτυώνεσθαι. Δεν είμαι  από αυτούς που βλέπουν παντού τέρατα. Ο τρόπος χρήσης του διαδικτύου, αλλά και των social media είναι το κλειδί για όλα. Ακόμα και το facebook που όλοι το κατηγορούν, αλλά όλοι είναι μέσα, μου  έχει προσφέρει πολλά θετικά, περισσότερα από αρνητικά  Είχα τη ευκαιρία να γνωριστώ με αξιόλογους ανθρώπους και με ομότεχνους, να ανταλλάξουμε απόψεις, να γνωρίσει  ο ένας την δουλειά του άλλου και να προχωρήσουμε σε συνεργασίες και σε φιλίες ακόμα. Έχω τοποθετηθεί ανοιχτά πάνω στο θέμα του φατσοβιβλίου και της επίδρασής του πάνω μας και της λειτουργίας του. Έχω υποστηρίξει στο protagon πως η ποίηση ανθίζει μέσα στο διαδίκτυο. Δείτε εδώ και σε παραπλήσιο κείμενο στο varelaki εδώ.

Να σημειώσω τέλος ότι δεν θεωρώ ότι η στενή σχέση με το διαδίκτυο απειλεί τη σχέση μας με το βιβλίο .Είναι δυο πράγματα που δεν συγκρίνονται. Και είναι άδικο να γίνεται σύγκριση εντέλει. Όσοι λατρεύουμε  το βιβλίο ξέρουμε να διαχωρίζουμε τα πράγματα.

Διαβάζετε λογοτεχνικές παρουσιάσεις και κριτικές; Έντυπες ή ηλεκτρονικές;

Ναι, διαβάζω και παρουσιάσεις και κριτικές για διάφορα βιβλία (και για τα δικά μου φυσικά) …Και έντυπες και ηλεκτρονικές όσο μπορώ! Με την παρουσίαση αισθάνομαι πάντα πιο άνετα. Η κριτική όμως είναι πράγμα εξαιρετικά δύσκολο και οφείλει κανείς να έχει βαθιά γνώση των  πραγμάτων  και να είναι πολύ προσεκτικός και ακριβής στις παρατηρήσεις του, ώστε να μην δημιουργούνται παρανοήσεις, παρεξηγήσεις και άλλα παρόμοια… Η  άσκηση κριτικής είναι κι αυτή μια μορφή έκθεσης στον κόσμο. Και οι κριτικοί δέχονται  κι οι ίδιοι κριτική  μοιραία!

Θα μας γράψετε κάποια ανάγνωση σε αστικό ή υπεραστικό μεταφορικό μέσο που θυμάστε ιδιαίτερα;  [μέσο - διαδρομή - βιβλίο - λόγος μνήμης]

Δεν θα απαντήσω ακριβώς…δεν τυχαίνει να έχω κάτι ιδιαίτερο να θυμηθώ… Όμως…θα σας πω μια πολύ σύντομη ιστορία, που αποτελεί το πρώτο υλικό για ένα διήγημα που ετοιμάζω… Λοιπόν…. Ένας άντρας είναι μέσα τον ηλεκτρικό. Είναι βραδάκι Αυγούστου και  υπάρχει λίγος κόσμος μέσα στο  βαγόνι. Άλλωστε και η πόλη είναι άδεια τέτοια εποχή. Για να περάσει η ώρα διαβάζει ένα λογοτεχνικό βιβλίο που έχει σασπένς. Η  κεντρική ηρωίδα του  περνάει ερωτική απογοήτευση και ετοιμάζεται να  αυτοκτονήσει, πιο συγκεκριμένα…να πέσει στις ράγες του τρένου … Είναι απορροφημένος στο διάβασμα  του βιβλίου, αλλά παρόλα αυτά ακούει την ανακοίνωση από τα μεγάφωνα ότι ο ηλεκτρικός σταματάει την πορεία του. Κάτι είχε συμβεί. Μετά από δευτερόλεπτα  άκουσε έναν κύριο να λέει εκνευρισμένος: Ποιος ξέρει πόση ώρα θα περιμένουμε πάλι; Ο άντρας διαποτισμένος από μια παράξενη αναστάτωση, άρχισε να συνομιλεί με τους λίγους συνεπιβάτες…Την άλλη μέρα έμαθε από τις εφημερίδες τί είχε γίνει .Μια κοπέλα έπεσε στις ράγες και αυτοκτόνησε. Ελένη Ζαφειρίου ήταν το όνομά της. Ήταν σίγουρος ότι κάπου είχε ακούσει αυτό το όνομα. Μα ναι, ήταν το όνομα της ηρωίδας του βιβλίου. Η κοπέλα για την οποία  διάβαζε χθες ότι ετοιμαζόταν να αυτοκτονήσει….Σε ποιό κεφάλαιο ήταν να δεις;; Τί να συνέβη παρακάτω; Έψαξε το βιβλίο…μέσα στην τσάντα του….δεν το βρήκε…έψαξε στον καναπέ…με το βλέμμα πάνω στο τραπέζι…πουθενά…Το βιβλίο είχε εξαφανιστεί…Κάπως έτσι….

Αν κάποιος σας χάριζε την αιώνια νιότη με αντίτιμο την απώλεια της συγγραφικής ή αναγνωστικής σας ιδιότητας, θα δεχόσασταν τη συναλλαγή;

Ξέρετε…θίγετε τώρα ευαίσθητες χορδές μου…Είχα πάντα θέμα με τα γηρατειά, την αλλοίωση των μορφών…Δεν φοβόμουν τον θάνατο, αλλά έτρεμα τα γηρατειά. (Ένα από τα κοινά μου σημεία με τον ήρωα της νουβέλας μου, τον Άγγελο.)Έτρεμα στην κυριολεξία, λοιπόν. Το δούλεψα πολύ μέσα μου όλο αυτό με τα χρόνια…έχω συμφιλιωθεί αρκετά με την ιδέα… Ίσως τελικά και η αιώνια νιότη να είναι αφόρητα βαρετή…δεν θα το μάθουμε ποτέ όμως.

Κάποια ερώτηση που θα θέλατε να σας κάνουμε μα σας απογοητεύσαμε; Απαντήστε την!

(Κάνοντας χιούμορ)…Η αλήθεια είναι ότι όλοι με ρωτούν από πού προέκυψε το όνομα του Ιστολογίου μου, Varelaki. Εσείς όμως  δεν με ρωτήσατε. Αλλά και να με ρωτούσατε, θα είχα τη χαρά να μην απαντήσω για άλλη μια φορά….οπότε….