ΕΙΡΗΝΗ ΜΑΡΓΑΡΙΤΗ //// ΠΕΝΤΕ ΠΟΙΗΜΑΤΑ

Φλαμίνγκο


Ειρήνη Μαργαρίτη

Μελάνι, 2014
48 σελ. 
     
 ***
    
 Φλαμίνγκο
      
Τη λέγαν Μίλλυ
Και ζούσε μέσα σε ένα αεροπλάνο
Πολλά χρόνια
Μισή φλαμίνγκο μισή άνθρωπος
Ροζ από την κορφή ως τα νύχια

Τραγούδια δεν ήξερε άλλα
Εκτός από τον αέρα


Πότε από εδώ πότε από εκεί
Κανέναν λένε δεν αγάπησε
Εκτός από τα σύννεφα

Κοιτούσε τον κόσμο από ψηλά
Τι έκσταση
Να νιώθεις τα χιλιόμετρα

Ποτέ της δεν φοβήθηκε
Τον ουρανό

Κι όλο ήταν πάνω στις σκεπές
Τις λίγες μέρες που στον κόσμο κατοικούσε

Μικρές σταγόνες ξεχείλιζαν τις τσέπες της
Και έσταζαν πάνω στα όνειρά μας

Οι φτέρνες της χάιδευαν τα μαλλιά μας

Τη λέγαν Μίλλυ
και ίσως δεν την είδαμε ποτέ
Κι ας περπατούσε πάνω απ' τα κεφάλια μας. 


 ******


Είμαι μελό
Ρομαντική και ηλίθια
Κάθομαι εδώ
Γιατί δεν έχω τι να κάνω

Σέβομαι τη φτώχεια
Την αμορφωσιά
Και τους λεβέντες

Όταν δεν έχω κάτι να πιω
Ανοίγω τη βρύση και ξεχνιέμαι

Με λένε εύκολη
Γιατί το βράδυ φοβάμαι να κοιμάμαι μόνη

Και τα πρωινά μού τρώει ο ήλιος τη γλώσσα

Ένα καναρίνι απέναντι
Είναι μόνο
Στο κίτρινο κλουβί του
Το ζηλεύω

Η κυρία από το κάτω διαμέρισμα δεν θα 'ρθει ποτέ
να με μαλώσει

Ακούω πόρτες και τινάζομαι

Το τηλέφωνό μου έχει να χτυπήσει δέκα αιώνες

Άναψα το καλοριφέρ
Έτσι νομίζω πως οι τοίχοι μιλούν τα βράδια

Ο υπολογιστής είναι μια μαλακία ανακάλυψη

Είναι για να βλέπω πώς ζούνε οι άλλοι και να μαθαίνω

Το καλοκαίρι δεν θα πάω διακοπές
Και σε όλες τις αργίες θα γλεντάω ουρλιάζοντας

Ο χειμώνας είναι για τους νεκρούς
η άνοιξη για τους περαστικούς

Το Πάσχα εύχομαι να αναστηθώ   
    

 *****

Φορούσες κεφάλι αλόγου

Κι ήμουν νεκρή

Επιπλέοντας

Σε μια μεγάλη θάλασσα

Τόσο μεγάλη

Σαν να την έβλεπες πρώτη φορά

Ένα εκτυφλωτικό φως

Σου έπαιρνε τη ζωή

Και μια κιθάρα

Άγγιζε τα δάχτυλά σου

Τόσο όμορφα

Ήθελα να σου χαιδέυω τα αφτιά

Και να τρέχουμε μαζί

Ντυμένοι μαύρα μακριά φορέματα

Ήθελα μια βροχή

Και τα ματιά σου

Να πέσουν μέσα στο σκοτάδι μου

Μα είχε τόσο φως
                          
 *****

 Το βρακί

Σε παρακαλώ.
Να με πιστεύεις όταν σου λέω ιστορίες.
Το βρακί είναι ένοχο
'Οχι εγώ!
Ήθελε να βγει να ξεσκάσει.
'Ετσι αφημένο στα πλυμένα,
να ονειρεύεται συνουσίες...
Βαρέθηκε.
Στη βρομιά ταιριάζει να είναι βρεγμένη.
Το ότι βρέθηκε στα πόδια μου ήταν μια σύμπτωση 
ανάγκης
Ήταν οι μέρες οι ζεστές που εμείς κρυώναμε
Θέλω να ξέρεις πως το έπλυνα.
Τώρα να με πιστεύεις 
όταν σου λέω...
Σ΄ αγαπάω

 *****

Μια γυναίκα ουρλιάζει στο δρόμο 
Την κοιτάω άπ΄το παράθυρο
Στο τηλέφωνο
...ουρλιάζει
Ύστερα πέφτει κάτω
Και συνεχίζει να ουρλιάζει

Σ΄ αυτή τη γλώσσα...
ή σε μια άλλη
Δεν έχει σημασία
Υποφέρει .