ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΚΟ ΑΡΧΕΙΟ /// ΓΕΩΡΓΙΑ ΚΟΛΟΒΕΛΩΝΗ /// ΜΕΛΑΝΙ ΣΤΟΝ ΟΥΡΑΝΙΣΚΟ

      

Γεωργία Κολοβελώνη

Μελάνι στον ουρανίσκο

Εκδόσεις Μελάνι 2015

                                           

Γράφει η Αγάθη Γεωργιάδου

 

Να και ένα καλό του facebook: ανακαλύπτεις νέους ποιητές και μάλιστα πολύ αξιόλογους. Έτσι γνώρισα την ποιήτρια και συνάδελφο Γεωργία Κολοβελώνη και την καινούρια ποιητική της συλλογή Μελάνι στον ουρανίσκο. Ποίηση υπαρξιακή, του ιδιωτικού χώρου,που καταγράφει τη νύχτα υπό το φως της ζωής και –τι παράξενο- το όνειρο σαν «σκοτάδι εκτυφλωτικό» που οδηγεί«στην άλλη όχθη» και σαν τάση φυγής από τον κόσμο, από τη ζωή, από το σήμερα.

Με εμμονή στο χτες, η ποιήτρια τακτοποιεί στους στίχους της τα χρέη της προς το παρελθόν και τους νεκρούς της, αντιμετωπίζει παλιούς λογαριασμούς και νέες ελλείψεις, μετρά τον χρόνο και τα διαθέσιμα λεπτάτου:

ΔΕΙΠΝΟ

[…]

τικ τακ

μάτια χέρια κορμιά

τικ τακ

κάποιος μένει μόνος

-πάντα κάποιος στο τέλος μένει μόνος-

[…]

Πεισματικά αποθηκεύει εικόνες του χτες στη μνήμη της, ψιθύρους με μια θαυμαστή λιτότητα γραφής, η οποία ωστόσο εκπλήσσει με το δραματικό της βάθος. Έντονη η παρουσία της νοσταλγίας στη συλλογή, σε όλες τις διαστάσεις της: ως επιθυμία θανάτου, ερωτική επιθυμία, νοσταλγία του χτες, προσώπων, συναισθημάτων. Πένθος παντού. Στίχοι που φωτίζονται πότε με φως και πότε με σκοτάδι:

ΑΝΑΚΟΜΙΔΗ

το χώμα με πνίγει

φυτρώνει στα μάτια μου ρίζες

ολοένα ζητάνε νερό

η μνήμη μου άνυδρη

ένα όρθιο σώμα μονάχα θυμάται

τώρα στο φως ό,τι απέμεινε

από χορό σκουληκιών

κρανίο άκρα κορμός

σε κύκλο μαύρο

ανασαίνω μονάχα

οι ψίθυροι ντεσιμπέλ σε λαβύρινθο πόνο

σε παράταξη μέλη τοποθετούνται

στο τετράγωνο μέταλλο

έπειτα κάτι περισσεύει

και η ζωή θρυμματίζεται

κόκαλο άδειο που σπάει

στα δυο

Εναλλαγές φωτός και σκιάς, όπως ακριβώς και η ζωή. Η ποιήτρια νοσταλγεί να ζήσει την εμπειρία του τέλους σαν μια «υπόσχεση επιστροφής / σ’ αυτό που κάποτε υπήρξαμε»:

υπήρξα πάντοτε εραστής μιας άλλης διάστασης

Έντονη και η παρουσία του έρωτα, κυρίως ως σιωπής και απουσίας:

ΔΕΚΕΜΒΡΗΣ

ξαπλώνει στο κρεβάτι του

αγγίζει τα οστεώδη χέρια του

το κορμί του ζεστό

το στόμα του άγραφη σελίδα

δεν τον φιλά

ανασαίνει δυο στιγμές σιωπής και φεύγει

μέσα της χιονίζει λέξεις

Στη συλλογή διάσπαρτα και τα ποιήματα ποιητικής: η ματιά της ποιήτριας κοφτερή σα λεπίδι καταγράφει εικόνες, εμπειρίες, επιθυμίες. Αναρωτιέται, αναζητεί, ντύνει με λέξεις τα ανείπωτα, ονειρεύεται, «τυλίγεται σε φύλλα υποσχέσεων», «γεννά ποιήματα» ως «επένδυση για ένα αβέβαιο μέλλον». Πού και πού απεκδύεται το εγώ της, μεταμφιέζεταισε άλλη, σε ψάρι, σε ζώο. Η Θλίψη «οικόσιτη»:

ΠΑΡΑΔΟΧΗ

ύπαρξη αδικαίωτη

στέκεις

τομή αγεωγράφητη

δίχως πυξίδα

δεν είναι η ποίηση που επιτάσσει τη φυγή

μήτε η ζωή που κρύβεις μες στις λέξεις

είναι που θέλεις να’σαι ποιητής

σε κόσμο ανυπεράσπιστο

που όλο το μελάνι το χρωστάει

του θανάτου

Το μαύρο χρώμα, το μελάνι, ως μαύρο θανάτου αλλά καιως δείγμα γραφής, δεσπόζει. Συμβολίζει τόσο τον προαιώνιο εναγώνιο φόβο του θανάτου όσο και τον προσωπικό αγώνα της ποιήτριας ενάντια στην κατάλυση της μνήμης, σε μια προσπάθεια να συγκρατήσει,μέσω της ποίησης, τον ανελέητο χρόνο.