notationes ΦΘΙΝΟΠΩΡΟ 2016 /// ΣΤΗΛΗ : THE ARTMANIACS /// Ο ΣΠΥΡΟΣ ΑΡΑΒΑΝΗΣ ΓΙΑ ΤΟ ΠΟΙΕΙΝ ///

                                                                             
                                              


Συνέντευξη στην Ασημίνα Ξηρογιάννη



Σας καλωσορίζω στο varelaki, κ. Αραβανή, σε μια συνέντευξη που αφορά αποκλειστικά στο περιοδικό Ποιείν, το οποίο εφέτος τον Οκτώβριο γιορτάζει τα 10 χρόνια λειτουργίας του. Ας γυρίσουμε λοιπόν 10 χρόνια πίσω, ως είθισται στις επετείους. Πείτε μου πώς ξεκίνησε και πώς πορεύεται το Ποιείν.

Η ιστορία του Ποιείν  περιέχει τρεις χρονολογικές φάσεις. Ιδρύεται, ως μια πρωτόλεια μορφή site-blog, το 2001 από τον Σωτήρη Παστάκα, (δική του έμπνευση, εκτός των άλλων, και το εξαιρετικό αυτό απαρεμφατικό του τίτλου προφητεύοντας το ζωντανό του οργανισμό). Συνεχίζει, με μια μικρή τεχνολογική εξέλιξη το 2004, πάντα ως ένα προσωπικό του ποιητικό ημερολόγιο με αραιή ανανέωση. Δυο χρόνια αργότερα, το 2006, αφ’ ότου τον έχω γνωρίσει και έχει φιλοξενήσει ποιήματά μου, με προσκαλεί να συμμετέχω στο διαχειριστικό του έλεγχο. Στην αρχή μαθητεύοντας και με το πέρασμα του χρόνου συνεκδοτικά και συνδιευθυντικά. Έτσι, Οκτώβριο του 2006, ξεκινά η ιστορία του λογοτεχνικού, πια περιοδικού, Ποιείν, η οποία συνεχίζει μέχρι σήμερα με την ίδια μάλλον ανορθόδοξη μέθοδο. Αυτό μεταφράζεται ως εξής:

Δεν υπάρχει καμία συντακτική ομάδα η οποία να αποφασίζει κεκλεισμένων των θυρών ως Ιερά Εξέταση ή φωτογραφούμενοι σε ποιητικά καφενεία, ως βαρόνοι του πνεύματος. Συνεχίζουμε να δημοσιεύουμε βασισμένοι μόνο στο προσωπικό μας λογοτεχνικό φίλτρο. Δεν αλυσοδένεται κανένας συνεργάτης ζητώντας του αποκλειστική συνεργασία. Για αυτό και έχουμε δεκάδες συνεργάτες (οι  δικές τους αφιλοκερδείς δημιουργίες, μεταφράσεις, κριτικές, παρουσιάσεις μεταγγίζουν το αίμα στο περιοδικό) που ήλθαν, είδαν και είτε παρέμειναν είτε απήλθαν. Δεν χρησιμοποιείται καμία τεχνολογική ευκολία προβολής του (Δελτία Τύπου, newsletter, πληρωμένες διαφημιστικές καταχωρήσεις κ.τ.λ.) πέραν της σελίδα του στο facebook. Δεν αξιοποιούνται οι νέες τεχνολογικές διευκολύνσεις κάνοντας το περισσότερο ελκυστικό γραφιστικά Δεν συνεργάζεται  με κανέναν εκδοτικό οίκο ή βιβλιοπωλείο στο πλαίσιο οικονομικού δούναι και λαβείν (οι χορηγίες επικοινωνίας και τα διαφημιστικά banner γίνονται από ελεύθερη βούληση και όχι με εμπορική χρήση). Και το σημαντικότερο: δεν αποκλείεται οτιδήποτε έχει –σύμφωνα με τα προσωπικά κριτήρια- λογοτεχνική αξία ακόμα και αν υπάρχουν προσωπικές έριδες. Όλα αυτά όχι στο πλαίσιο ενός underground marketing ή μιας ελιτίστικης νοοτροπίας, αλλά γιατί αυτή είναι η φύση του. Αυτή είναι και η νοοτροπία μου. Τόσο απλά. Τόσο φυσικά. Τόσο ανεξάρτητα. Καλώς ή κακώς. 

Αν κάποιος σας ζητούσε ένα σύντομο απολογισμό, τι θα απαντούσατε για τα κέρδη του;

Το μεγαλύτερο κέρδος είναι ότι το Ποιείν από την πρώτη μέρα της παρουσίας του ως περιοδικό, συνεχίζει να λειτουργεί με την πλέον δημοκρατική νοοτροπία δημοσίευσης: η κεντρική ανάρτηση ανανεώνεται κάθε 24 ώρες. Αυτό σημαίνει πως είτε νομπελίστας ποιητής είσαι, είτε 20αρης πρωτοεμφανιζόμενος, έχεις ισότιμο χρόνο προβολής. Σήμερα, την εποχή της υπερ-πληροφορίας και του καταιγιστικού ρυθμού δημοσίευσης κειμένων, το Ποιείν θα συνεχίσει να ανανεώνεται μια φορά την ημέρα όσον αφορά τη πρωτότυπη λογοτεχνική του ύλη. Είναι κάτι που δεν τo διαπραγματεύομαι, όσο και παλαιομοδίτικο, ως νοοτροπία, ακούγεται. Κέρδος του βεβαίως δεν μπορεί παρά να είναι και όλος αυτός ο όγκος των δημοσιεύσεων (κοντά πια στις 4.000). Αυτή είναι η περιουσία και παρακαταθήκη του η οποία κρίνεται και θα κριθεί μόνο από τους αναγνώστες του.

Ως προς τα προσωπικά μου κέρδη, τώρα, το Ποιείν μού γνώρισε εκατοντάδες ποιήματα, δεκάδες ποιητές και ελάχιστους φίλους. Και τα τρία ως συνειδητή μου επιλογή. Και πάντα θα φυλάω μέσα μου τις ωραίες ανθρώπινες ζωντανές εκδηλώσεις του, κυρίως τα πρώτα «αθώα» χρόνια, πριν ξεκινήσει αυτός ο ορυμαγδός των παρουσιάσεων που ζούμε. 

Ως προς τις ζημιές του;

Η μία και μοναδική είναι ο χρόνος που του αφιερώνω αυτά τα δέκα χρόνια. Γιατί αυτό που βλέπετε, είναι η κορυφή του παγόβουνου. Το αθέατο μέρος είναι οι ατελείωτες ώρες προσωπικής εργασίας (επιλογή δημοσιεύσεων, επιμέλειες στα ετήσια Αλμανάκ, αναρίθμητη αλληλογραφία, οργάνωση εκδηλώσεων, ανανεώσεις των banner προβολής και της σελίδας στο facebook και άλλα «λειτουργικά») τις οποίες, κοιτώντας τώρα από μια χρονική απόσταση, δεν θα αντάλλασα με τίποτε άλλο λιγότερο κοπιαστικό. Γιατί πρόκειται για την πιο κερδοφόρα «ζημιά» που θα μπορούσα να έχω.

Έχετε μετανιώσει για κάτι; Αν μπορούσατε κάτι να αλλάξετε, τί θα ήταν αυτό;

Έχω μετανιώσει για τη βίαιη «ενηλικίωση» που έζησα μαθαίνοντας τις ανθρώπινες ιστορίες πίσω από το λογοτεχνικό έργο. Και όταν λέω «ανθρώπινες ιστορίες» δεν εννοώ εκείνες τις ανθοφορούσες βιογραφίες, αλλά αυτές τις γνωστές ασημαντότητες, τα «μικροσυντεχνιακά» Αν άλλαζα, λοιπόν, κάτι, θα έκλεινα τα αυτιά μου στις παραλογοτεχνικές σειρήνες που κελαηδούσαν δίπλα μου, ώστε να μείνω για περισσότερο χρόνο «ρομαντικός».

Με βάση αυτή, τη σημερινή μου διαπίστωση, θα άλλαζα και τον τρόπο διαχείρισης εκ μέρους μου των σχολίων του Ποιείν, στα πρώτα του χρόνια, όταν και επέτρεψα λεκτικούς διαξιφισμούς (παίρνοντας ενίοτε και εγώ μέρος) οι οποίοι δεν είχαν σχέση με το εκάστοτε έργο, αλλά με τα πάρεργα. Σήμερα, κάτι τέτοιο δεν το επιτρέπω να συμβεί. Με διευκολύνει πάντως το γεγονός ότι εξαιτίας του facebook, ένα μέρος του κόσμου εκτονώνει εκεί τα έξω-λογοτεχνικά του απωθημένα. Έτσι χαίρομαι για το γεγονός ότι ενώ αυξάνονται τόσο η επισκεψιμότητα του περιοδικού όσο και τα διαδικτυακά του μέλη (10.000 και πλέον)  υπάρχει εμφανής ποσοτική μείωση των σχολίων του. Αντίθετα με θλίβει βαθύτατα ότι μειώνονται και οι εξαιρετικοί ποιητικοί σχολιασμοί, μέρος της «προίκας» του Ποιείν – η φεισμπουκική νοοτροπία του «like» είναι και εδώ σαρωτική. Αυτό φαίνεται και στις συνεργασίες-κριτικά κείμενα που μας αποστέλλονται. 

Ποια είναι η εκδοτική δραστηριότητα του Ποιείν;

Το 2012 προχωρήσαμε στη συνεργασία με τις εκδόσεις-περιοδικό Μετρονόμος λόγω των εχεγγύων που προσέφερε η πολύχρονη και δοκιμασμένη γνωριμία μου με τον εκδότη, Θανάση Συλιβό, δημιουργώντας, έτσι, τη Σειρά Ποιείν. Μέχρι σήμερα έχουμε εκδώσει μόνο 14 βιβλία. Και λέω «μόνο» γιατί οι απορρίψεις των βιβλίων προς έκδοση είναι πολλαπλάσιες. Δεν τρέφω καμία ανάγκη βιβλιοεκδοτικής καριέρας ειδικά στο πλαίσιο του σημερινού εκδοτικού σούπερ-μάρκετ. 

Η Επιθεώρηση Ποιητικής Τέχνης, Ποιείν, εκπέμπει και ραδιοφωνικά.

Μολονότι αγαπώ την τέχνη του γραψίματος και όχι του ραδιοφώνου, εδώ και δυόμισι χρόνια, κάθε Σάββατο, επιμελούμαι τη ραδιοφωνική εκπομπή «Ποιείν Radio», στη συχνότητα της ertopen.com, 106,7 FM. Ο λόγος είναι καθαρά από μια ανάγκη να ακούσω, εγώ πρώτα ως ακροατής, στο ραδιόφωνο, ποιητικά έργα και ζώντες δημιουργούς οι οποίοι δεν βρίσκουν εύκολα χρόνο και θέση στα ραδιοκύματα, αλλά και να ακουστεί η μελοποιημένη ποίηση πέραν του επίσημου corpus της βλ. Θεοδωράκης, Μικρούτσικος κ.τ.λ. Αποτελεί έτσι μια προέκταση του Ποιείν, ειδικά της Σαββατιάτικης στήλης του, «Ραδιόφωνο Ποιείν», όπου δημοσιεύονται κείμενα για δίσκους και βιβλία μελοποιημένης ποίησης.

Ποια είναι τα σχέδιά σας για το Ποιείν;

Ένα είναι το σχέδιο και παραμένει αναλλοίωτο από την αρχή της εμπλοκής μου. Να δημοσιεύονται όσο το δυνατόν καλύτερα κείμενα χρησιμοποιώντας την παρουσία μου προς όφελος του Ποιείν και όχι το αντίστροφο.