ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΦΥΣΣΑΣ
Ο ΚΗΠΟΥΡΟΣ ΚΑΙ Ο ΚΑΙΡΟΣΚΟΠΟΣ
Εκδόσεις της Εστίας,Αθήνα 2014
Προς το τέλος του 1940, ο νεαρός μετεωρολόγος Χάρης Χωματάς αποφασίζει να μελετήσει συστηματικά το κλίμα της Αθήνας, προσδοκώντας ότι κάποτε, με βάση τα πορίσματά του, η πόλη θα πολεοδομηθεί κατά το δυνατόν εκ νέου. Λίγο αργότερα ο γεωπόνος Αντώνης Αστεριάδης ξεκινάει μια εξίσου εξαντλητική έρευνα για τους λαχανόκηπους της πρωτεύουσας, αναδεικνύοντας τον αποφασιστικό ρόλο τους κατά την πολεμική περίοδο, αλλά και ελπίζοντας να ωθήσει τη μεταπολεμική τους ανάπτυξη. Και οι δυο παίρνουν σβάρνα τις γειτονιές της Αθήνας και περνάνε «το πλείστον των τρομερών κατοχικών ετών» συλλέγοντας στοιχεία.
Οι δυο ερευνητές γνωρίζονται και γίνονται φίλοι. Αμφότεροι ζουν τις πολιτικές συγκρούσεις της εποχής, όμως αρνούνται να επιλέξουν στρατόπεδο, επιμένοντας να επικεντρώνονται στο επιστημονικό τους έργο υπέρ της κοινωνίας. Με τέτοια μυαλά, απομονώνονται πολιτικά και απειλούνται απ’ όλες τις πλευρές.
Ο Χωματάς κι ο Αστεριάδης αποτελούν συγγραφικές μεταλλαγές υπαρκτών προσώπων. Η μεταπολεμική Αθήνα ούτε πολεοδομήθηκε εξαρχής, ούτε νέους λαχανόκηπους απέκτησε – εμείς, όμως, οι αναγνώστες κερδίζουμε αφενός μεν μιαν εικόνα για το τι σημαίνει εμμονή στην επιστημονική έρευνα και αφετέρου μια θέαση της Κατοχής αποκλίνουσα από τα συνήθη στερεότυπα. Συνεπώς το μυθιστόρημα αυτό μπορεί εκ του ασφαλούς να κατηγορηθεί ως απάδον προς τις υγιείς, ηρωικές και φρονηματικές εκείνες αρχές επί των οποίων στηρίζεται η κρατούσα κατοχική ιστορία «και των δύο ημισφαιρίων», όπως θα έγραφε ο Άρης Αλεξάνδρου.
****************************************
Νάνσυ Δανέλη
Το μυστικό ταξίδι
Μυθιστόρημα
Γαβριηλίδης, 2014
408 σελ.
"Αλλά ξημέρωσε. Μία μέρα, με ήλιο και βροχή, σαν τη ψυχή μου. Μέσα μου ανέτειλε ο ήλιος της αγάπης και την ίδια στιγμή έσταζε μονότονα ένα κρυφό δάκρυ. Μια βαθιά ανησυχία σκέπαζε με μαύρα σύννεφα τον ήλιο κι αυτός κάθε τόσο τα διαπερνούσε κι έβγαινε πάλι λαμπερός και ακμαίος. Δεν ήξερα αν θέλω να τραγουδήσω από χαρά για τον έρωτα, που απροσδόκητα δονούσε την ύπαρξή μου ή να λουφάξω από τρόμο μπροστά σ' αυτό που έβλεπα να έρχεται. Γιατί δεν μου είχε γράψει ο Περσέας; Ποιο αποτρόπαιο σχέδιο ετοίμαζε; Κι αν η νύχτα, μ' ένα όνειρο κακό, μου είχε στείλει το φοβερό μαντάτο; Αν την ίδια ώρα που τα χείλη μου μάθαιναν την αγάπη, ο γιος μου άνοιγε τα κιτάπια του θανάτου; Ο έρωτας κι ο θάνατος, ήλιος και βροχή την ίδια μέρα..."
Η Δανάη είναι η γυναίκα που κάνει ένα μεγάλο ταξίδι στο χρόνο και στα βάθη του εαυτού. Βγαίνοντας από έναν πανάρχαιο μύθο ξαναζεί στο σήμερα, αναζητώντας τη λύτρωση στη σύνθετη εποχή μας.
****************************************
ΒΑΓΙΑ ΚΑΛΦΑ
ΛΗΘΟΣΤΡΩΤΟ
Εκάτη,Αθήνα,2013
ΔΕΜΕΝΟΣ ΣΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΣΟΥ
Δεμένος στον εαυτό σου
Μιλάς για τα πλούτη του σκορπίσματος
Μες στην ένωση και την ένωση
Μες στο χάος-εκτείνεσαι
Για να σ'εντείνεις
Και να φτάσεις στην έκσταση
Είσαι το σώμα
Πλάι σε ένα άλλο σώμα
Που φιλοσοφεί
Γιατί θέλει ν'αγγίξει.
****************************************
Γεωργία Τρούλη
Πριν εισέλθετε, βεβαιωθείτε
Σαιξπηρικόν, 2013
32 σελ.
Σπάνιο πλάσμα
Σπάνιο πλάσμα ποτέ δεν κατά?ερα να σου πω
Πως εγώ προξενώ μήτρα
Εγώ προξενώ μήτρα
Πιέζω με όλη μου την δύναμη το αίμα
Από το κεφάλι να περάσει στα χέρια και
Μέχρι να σχηματίσει ουλές
Πιεσμένο στις άκρες - πληκτροδακτυλία λέγεται
Να αφήνει μεγάλα αποτυπώματα, πώματα, πτώματα
Να εντοπίζεται ο ένοχος - κάθε δάχτυλο και άλλη ταυτότητα
Διασχιστική προσωπικότητα λέγεται-Μην
Σπάνιο πλάσμα επί δύο
Πριν εισέλθετε βεβαιωθείτε ότι ο έρωτας έχει
Σταματήσει κανονικά πίσω από την πόρτα ή πάνω
Σπάνιο πλάσμα επί δύο
Πριν πατήσετε το κομβίον
Σπάνιο
Βεβαιωθείτε ότι ο άνθρωπος έχει σταματήσει
Κανονικά κάτω από το ταβάνι Τόσο μόνο του χρειάζεται
Τόσο ύψος
Σπάνιο πλάσμα- my precious
Βεβαιωθείτε ότι πριν ανοίξετε την πόρτα
Μια άλλη έχει κλείσει απότομα πίσω σας
Και η πλάτη σας γυρισμένη σε μιαν άλλη πόρτα
Γράφει - πωλείται
Ουρανός και γη συν δύο μυρμήγκια
Και μια Strangelove διαστρέβλωση του είδους
Σπάνιο
Όταν ο αποσυμπιεσμένος αέρας
Από τώρα προνοήθηκε η υποτέλεια
Κάθε άνω τελεία έχει μια υπό τελεία
Κενή συνήθως φαιή ανύποπτη ανυπόταχτη
Απαρατήρητη
Όλο κενό σεισμογρα?ικό καλλίγραμμα
Σπάνιο πλάσμα το αίμα βγαίνει από τα πλήκτρα
Και μυρίζει και σε λωρίδες βγαίνει η επιδερμίδα
Και στην σταφυλή ενός κεφαλιού
Και στον λάρυγγα της υδρογείου
Εκεί στο μήλο του Αδάμ που πρωτοδημιουργήθηκε
Πρωτοφιλήθηκε και αποτυπώθηκε
Εις τους αιώνας των αιώνων
Μέχρι τον εικοστό δεύτερο οιωνό
Σπάνιο πλάσμα
Τι είναι ένα ζωντανό κύτταρο;
Η μίτωση κοστίζει στην φύση ενέργεια
Και η συρρίκνωση μόνο - εδώ [...]
****************************************
ΜΑΡΙΚΑ ΣΥΜΕΩΝΙΔΟΥ
ΖΩΗ
Γαβριηλίδης 2014
****************************************
ΠΟΛΥ ΜΑΜΑΚΑΚΗ
Περίπατοι στον κήπο για δύο
....poema .2013
ΟΚΤΩΒΡΙΟΣ
Άρχισα να ζητάω περισσότερο ύπνο
για να μπορείς να με ξυπνάς
ή να με βρίσκεις στο όνειρο
να με αγγίζεις στις Εννεάδες του Πλωτίνου
ποτέ δεν ντύθηκε ομορφότερη αποστολή η νύχτα
να προλάβει το άλλο πρωινό
ζάλη του φθινοπώρου στους αστραγάλους
ένας άντρας μού κρατάει το χέρι γερά
****************************************
Κατερίνα Μαλακατέ
Κανείς δεν θέλει να πεθάνει
Ο Κήπος με τις Λέξεις 2013
Μια ογδοντάχρονη Αγγλίδα σε κώμα θα αλλάξει μια νύχτα κορμί με την τριαντάχρονη Ουκρανή που την προσέχει. Μεθυσμένη από την ξαφνική παράταση της ζωής, θα παραστρατήσει στα σοκάκια των Αθηνών, θα νιώσει κυνηγημένη, μόνη, θα φτάσει ως το τελευταίο σκαλί της εξαθλίωσης. Παράλληλα ένας μαύρος άντρας που δουλεύει στα φανάρια θα δει την πράσινη λάμψη που σκίζει τον ουρανό και θα ενεργοποιηθεί. Κι η δεκαοκτάχρονη εγγονή της Αγγλίδας με το κορμί που τόσο μοιάζει στη γιαγιά της θα φτάσει ως την τρέλα.
Τι τους ενώνει; Ένα πράσινο αφρικανικό μενταγιόν, ένας Ινδός θεός εγκατεστημένος σε μια μονοκατοικία κάπου στις παρυφές της Αττικής και η πεποίθηση πως κανείς δεν θέλει να πεθάνει.
Μια νουβέλα που πραγματεύεται τη ζωή και το θάνατο, την ύπαρξη του θεού ή και την ανυπαρξία, το τι θα έκανες την αθανασία αν στην χάριζαν έτσι ξαφνικά. Θέτει ένα σωρό ερωτήματα και φυσικά δεν απαντάει σε κανένα.
****************************************
Διονύσης Μαρίνος
ΑΝΑΜΝΕΖΑ
Γαβριηλίδης 2014
"MEMENTO MORI":
έρχομαι από πολύ μακριά
από το τύμπανο της μασχάλης σου
έρχομαι
κι από τη σπάνια τάξη
του λαιμού
έχω δρόμο μπροστά μου
πόλεις και σπίτια να διανύσω
σύννεφα να μασήσει η φωνή μου
κι άλλων χεριών το μελάνι
να ξεφυλλίσω
μέχρι τα μάτια σου
να φτάσω
θα μ' έχει χτυπήσει η ζωή
και το νερό της επαύριον
η νύχτα θα με θέλει
η κλεισμένη πατρίδα μου
κι ο χρόνος:
ψίχουλο στο σαγόνι
[...]
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου