notationes//////OKTΩΒΡΙΟΣ 2013///// Μνήμη Λευτέρη Βογιατζή

 γράφει η Ασημίνα Ξηρογιάννη 

Μνήμη Βογιατζή

Θέατρο που σαν καλή

ποίηση μοιάζει! 

[ένα χαικού,Α.Ξηρογιάννη]

 Ποτέ δεν μετανοιώσαμε όλοι εμείς που κάναμε ομαδικές κοπάνες από τις δικές μας πρόβες όταν φοιτούσαμε στην δραματική σχολή για να πάμε να παρακολουθήσουμε τις παραστάσεις του Λευτέρη Βογιατζή.Ο άνθρωπος αυτός άφησε το στίγμα του στο ελληνικό θέατρο και σφράγισε μια εποχή.Και τώρα είναι εύλογο να αναρωτηθεί κανείς τί θα μας φέρει η μετά Βογιατζή εποχή.Μπορεί πολλά.Μπορεί και τίποτα καινούριο.Το μέλλον είναι μπροστά.'Ιδωμεν!Βογιατζής ίσον ορόσημο,λοιπόν.Βογιατζής ίσον τομή.Γνωστός και λατρεμένος για αυτό που ήταν.Για την τελειομανία του,για την αγάπη του να φωτίζει την λεπτομέρεια,για τον υπέρμετρο ζήλο,το ήθος και την απόλυτη αφοσίωσή του στην τέχνη που επέλεξε να υπηρετήσει.Γνωστός και λατρεμένος για την αυθεντικότητά του.Έπαιζε και σκηνοθετούσε ανελλιπώς.Ακούραστος εργάτης του θεάτρου,απέραντα δημιουργικός,γοητευτικά ασυμβίβαστος.Σημαντικές συνεργασίες με άλλους θεατρανθρώπους, ίδρυση ξεχωριστών θιάσων για να καταλήξει στο θέατρο της οδού Κυκλάδων ,το οποίο θα γίνει στέκι ομορφιάς,έμπνευσης και δημιουργικότητας και θα αποκτήσει φανατικό κοινό!Ένας από τους παράγοντες που έκανε τη διαφορά ήταν θα έλεγε κανείς η εκ πεποιθήσεως έλλειψη λαικίστικης τακτικής.Το κοινό ''ανέβαινε'' προς την τέχνη του,από άποψη δεν ''κατέβαινε'' εκείνος και οι συνεργάτες του.Μακριά από κάθε είδους στράτευση και πουριτανισμό πορεύτηκε τον δικό του δρόμο,που όμως είχε μιαν μοναχικότητα και αλήθεια. Kι όμως όταν ρωτήθηκε σχετικά με την ''τελειομανία'' του σε συνέντευξη της εφημερίδας LIFO στον Χρήστο Παρίδη,απάντησε τα εξής:'' ''Καθόλου δεν είμαι τελειομανής! Είναι τελειομανία η κάποια μου επιμονή να βοηθήσω τους ηθοποιούς ώστε να ανοίξει μια μεγαλύτερη περιοχή μέσα τους και να μπορέσουμε να συμπορευτούμε για να υπηρετήσουμε αυτό που θέλουμε να κάνουμε; Είναι μια φυσιολογική αναζήτηση ενός τρόπου που καλύπτει μια βασική εκφραστική ανάγκη. Είναι κάποια επιμονή. Από 'κει και πέρα δεν έχω την πολυτέλεια αυτή την ανάγκη να την μεταθέσω σε άλλα επίπεδα, να την σπάσω, να την καταστρέψω αν θέλω, να την οδηγήσω σε κάτι πιο πολύπλοκο, ας πούμε παράφωνο--- έτσι όμως που να δίνει ευφωνία. Τελειομανία θα ήταν αν είχα στη διάθεση μου τον τρόπο και τα όργανα και το ηθικό να κάνω αυτά τα πράγματα. Θά 'πρεπε να έχω πολύ μεγαλύτερη ευχέρεια χρόνου και χρήματος για να πω ότι εξυπηρετώ την τελειομανία.'' Πηγή: www.lifo.gr «Σπασμένη στάμνα» του Κλάιστ,«Σάρα»,'Eλλη Λαμπέτη,«Αγροίκοι» του Γκολντόνι,«Κατζούρμπος» του Χορτάτζη,«Σε φιλώ στη μούρη» και το «Bella Venezia» του Διαλεγμένου,«Με δύναμη από την Κηφισιά» των Δημήτρη Κεχαΐδη - Λένας Χαβιαρά ,«Σε σας που με ακούτε» της Λούλας Αναγνωστάκη, «Θείο Βάνια» του Τσέχοφ,Μολιέρος,Σάρα Κέην,Χάρολντ Πίντερ,«Ημερη» του Ντοστογιέφσκι,''Τόκος'' του Δημητριάδη,είναι μερικές λέξεις κλειδιά που σχετίζονται με το θεατρικό σύμπαν του Λευτέρη Βογιατζή που υπήρξε κατά την ταπεινή μου γνώμη ένας ''εν ζωή μύθος'' για πολλά χρόνια .Και τώρα που έφυγε και αναστοχαζόμαστε ,καταλήγουμε πάλι στο ίδιο,δηλαδή σε αυτό που ήδη ξέρουμε,ότι ο Λευτέρης Βογιατζής ήταν από μόνος του και ρεύμα και σχολή.Δεν είχε θεατρικούς και σκηνοθετικούς προγόνους,αλλά ούτε και απογόνους.Στο ελληνικό θεατρικό γίγνεσθαι,οι υπάρχοντες κλασικοί,μοντέρνοι ή μεταμοντέρνοι σκηνοθέτες,όσο αξιόλογοι και ευρηματικοί κι αν είναι,έχουν τελείως διαφορετικές κατευθύνσεις,θέσεις και μεθόδους εργασίας,αλλά και τελείως διαφορετική φιλοσοφία στον τρόπο θέασης των πραγμάτων,αλλά και αναφορικά με τη θεατρική πράξη.Ο Λευτέρης Βογιατζής έφυγε νωρίς.Είχε πολλά ακόμα να δώσει στο θέατρο Σε όλους εμάς είναι ήδη αισθητή απουσία του.


https://www.facebook.com/LeuteresBogiatzesLefterisVogiatzis