ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΤΡΩΑΔΙΤΗΣ / ΠΟΙΗΜΑΤΑ

 [Από την <Μοναξιά του Χρόνου>]


Oι λυγμοί είναι αρχέγονοι
   το ίδιο και οι απελπισίες

 όλα είναι αρχέγονα

    οι αρρώστιες
      τα χρέη
    και τα δανεικά
 ο εαυτός μου ίσως...

κι έτσι δεν μπορεί να βουβαθεί
   με σκόρπιες λέξεις

********

Οι πόλεμοι δεν κηρύσσονται
   σιγοβράζουν μέσα μας

οι ήρωες δεν εμφανίζονται
 υπάρχουν ως αναμνήσεις

  τα γεγονότα ρέουν
   αλλά είναι τα ίδια
με άλλους πρωταγωνιστές

  κι οι ελπίδες είναι ίδιες
 κι η κατάδοση μυστικών
κι η λιποταξία από τ΄όποιο χρέος

όταν ανασαίνουμε στον ύπνο
     όταν φεύγουμε
αφήνοντας σκόνη

**************

    Το κόκκινο δεν πληγώνει
συνταιριάζει με τόσα πράγματα

  τη φύση και την ανατολή
     τη δύση και τον αγώνα
την αναθρωπότητα που αντιστέκεται

   κάνει παρέα με το μαύρο
   της θλίψης και της οργής
κάνοντας τα σκοτάδια να λάμπουν

ευνοεί ακατανόμαστες πράξεις
  εξεγέρσεις στα σάπια βάθρα
    και γκρεμίσματα θρόνων.

*****************

Τ΄αγκαλιασμα όαση των χεριών
 οι κόκκινες λέξεις την αυγή
   ψίχουλα ευημερίας
αλλά ποτέ ολόκληρο καρβέλι

  το τραγούδι θα ηχεί
ανοίγοντας ρωγμές στον ήλιο

η σκιά του φθινοπώρου θα χάνεται
 στην ακυμάτιστη θάλασσα
  σπάζοντας τα στεγανά
της χάρτινης αντανάκλασης
    της ελευθερίας

   η ανυποψίαστη πόλη
θα έχει ένα φως λιγοστό
  ασάλευτες κραυγές
     ν΄ανατριχιάζουν
στο τριζοβόλημα της φωτιάς.