Η Ποίηση είναι μια πόρτα ανοιχτή.
Πολλοί κοιτάζουν μέσα χωρίς να βλέπουν
τίποτα και προσπερνούνε.Όμως μερικοί
κάτι βλέπουν,το μάτι τους αρπάζει κάτι
και μαγεμένοι πηγαίνουνε να μπουν.
Η πόρτα τότε κλείνει.Χτυπάνε μα κανείς
δεν τους ανοίγει.Ψάχνουνε για το κλειδί.
Κανείς δεν ξέρει ποιός το έχει.Ακόμη
και τη ζωή τους κάποτε χαλάνε μάταια
γυρεύοντας το μυστικό να την ανοίξουν.
Φτιάχνουν αντικλείδια.Προσπαθούν.
Η πόρτα δε ανοιγει πια.Δεν άνοιξε ποτέ
για όσους μπορεσαν να δουν στο βάθος.
Ισως τα ποιήματα που γράφτηκαν
από τότε που υπάρχει ο κόσμος
είναι μια ατελείωτη αρμαθιά αντικλείδια
για να ανοίξουμε την πόρτα της Ποίησης.
Μα η ποίηση ειναι μια πόρτα ανοιχτή.
(Τα Αντικλείδια,1988)
Από την κλειδαρότρυπα κοιτω την Ποίηση, που καθισμένη σχεδόν ακίνητη στον Θρόνο της, ακόμη και με Σιωπές προσελκύει την Έμπνευση και την ίδια τη Ζωή να ξαπλώσουν πάνω στο Στίχο που σμιλεύει το Αγαλμα της.....
ΑπάντησηΔιαγραφήκαι επιμένω να διασκορπίζω την Σκέψη πως:
Ποιητής είναι αυτός
που ακόμη κι αν δεν έχει διδαχτεί Μητρική Γλώσσα
μπροστά στο θαύμα μιας Άνοιξης
δύναται να απαγγείλει Ποίημα
σε μία Γλώσσα στιγμιαίας Επινόησης!
Αμέτρητα Φιλιά πρώτης Επαφής στο Ιδεόγραμμα των Ποιημάτων!!!
...καλώς ήρθες στην παρέα μας!
ΑπάντησηΔιαγραφή