Ο θεατροπαιδαγωγός Αστέριος Τσιάρας καταθέτει ένα βιβλίο που αφορά στην διδακτική του αυτοσχέδιου θεάτρου. Αναφέρεται σε πολλές τεχνικές και μεθόδους σχετικά με τη διδασκαλία του και απευθύνεται σε πλήθος ανθρώπων που με τον τρόπο τους ο καθένας μπορεί να ενδιαφέρεται για αυτό: φοιτητές θεατρικών και παιδαγωγικών σχολών, δασκάλων, νηπιαγωγών, ηθοποιών, φιλολόγων, φοιτητών δραματικών σχολών.Ο αυτοσχεδιασμός είναι μέρος την εκπαιδευτικής διαδικασίας στην θεατρική αγωγή στην Πρωτοβάθμια και Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση και όχι μόνο. Καλό θα ήταν και οι εκπαιδευτικοί άλλων κλάδων και ειδικοτήτων, αλλά και οι δάσκαλοι να τον βάλουν μέσα στη ζωή τους για ένα αποτελεσματικό και ουσιαστικό μάθημα. Ο αυτοσχεδιασμός ενεργοποιεί το σώμα και το μυαλό, διευρύνει τους πνευματικούς ορίζοντες, απελευθερώνει τη φαντασία. Αποτελεί μια άκρως δημιουργική έκφραση που πρέπει να ενισχύεται στα σχολεία.Η ιστορία του αυτοσχεδιασμού είναι μακρά. Ο Αριστοτέλης αναφέρει ότι στα πρώιμά τους στάδια η τραγωδία και η κωμωδία παρουσιάζονται στους θεατές με αυτοσχεδιαστική μορφή. Να μην ξεχνάμε και τους μίμους που συναντάμε στην Ελλάδα και τη Ρώμη. Να μην ξεχνάμε επίσης τα αυτοσχέδια εκκλησιαστικά δράματα, αλλά και την Κομμέντια Ντελ άρτε. Και αργότερα οι Στανιστλάβκι και Κοπώ, σκηνοθέτες και δάσκαλοι υποκριτικής χρησιμοποίησαν και κείνοι σε μεγάλο βαθμό την αυτοσχέδια έκφραση. Κατόπιν ο Τσιάρας αναφέρει τον Johnstone ως την πρώτη σύγχρονη μορφή θεατρικού αυτοσχεδιασμού. Για να αναφερθεί μετά και στους Del Close και Chara Halpern που έχει να κάνει με την δημιουργία ενός ολόκληρου θεατρικού έργου βασισμένου στις προτάσεις του κοινού. Διότι ο αυτοσχεδιασμός που συνδυάζεται με την διάδραση είναι επίσης ένα κεφαλαιώδες ζήτημα στην ιστορία του θεάτρου.
 |
| Αστέριος Τσιάρας |
Πρόκειται για ένα άκρως ενδιαφέρον βιβλίο με εκτενή κατατοπιστικό πρόλογο. Με ωραία δομή και ταξινόμηση των επιμέρους κεφαλαίων αποτελεί πράγματι ένα ενημερωμένο εγχειρίδιο για ειδικούς, αλλά και για λιγότερο ειδικούς. Στο πρώτο κεφάλαιο δίνεται έμφαση στο εκπαιδευτικό δράμα, διαδεδομένο σε πολλές χώρες του κόσμου ,που αποτελεί ένα ισχυρό μέσο μάθησης. Ευνοεί το πείραμα, την αναδημιουργία, την ανάπτυξη της συναισθηματικής νοημοσύνης, την εξέλιξη του συμβολικού παιχνιδιού. Στο δεύτερο κεφάλαιο παρουσιάζει τις βασικές αρχές του θεατρικού αυτοσχεδιασμού: την εμπιστοσύνη, τον αυθορμητισμό, την αποδοχή των ιδεών των άλλων, την επιλεκτική προσοχή και ενεργητική ακρόαση, τη μη λεκτική επικοινωνία, τη θεατρική αφήγηση. Ο αυτοσχεδιασμός είναι δράση κυρίως, αλλά και διαίσθηση και ένστικτο. Στο τρίτο κεφάλαιο αναφέρεται στο πλαίσιο υλοποίησης της αυτοσχέδιας θεατρικής πράξης μέσα στη σχολική τάξη. Πρόκειται για μια βιωματική διαδικασία όπου το άτομο ανασχηματίζει τον εαυτό του μέσω του αυθορμητισμού. Είναι μια παιγνιώδης διαδικασία με στόχο την αλληλεπίδραση μεταξύ των παικτών που ευνοεί την αυτοέκφραση, την καλλιέργεια της ενσυναίσθησης, καθώς και την κοινωνικοποίηση. Στο τέταρτο κεφάλαιο, ο Τσιάρας καταθέτει πλούσιες πρακτικές προτάσεις για τη διδασκαλία του θεατρικού αυτοσχεδιασμού. Συγκεκριμένα παιχνίδια, δραστηριότητες, συγκεκριμένες ασκήσεις που βοηθούν τους ενδιαφερόμενους να κάνουν ένα ενεργητικό μάθημα εφαρμόζοντάς τα στην τάξη τους. (π.χ. «Ο τερματοφύλακας»/«Βοηθητικά χέρια»/«Τα καπέλα»/,«Δισταγμός»/«Χορεύοντας πλάτη με πλάτη» κ.α)Το βιβλίο αυτό τεκμηριώνει ακριβώς αυτό: H διδασκαλία και η μάθηση δεν μπορεί να είναι μια άκαμπτη και στεγνή διαδικασία. Αλλά μέσα από την αλληλεπίδραση και την εμπειρία ο άνθρωπος οφείλει να μαθαίνει αλλά και να ανακαλύπτει τον ίδιο του τον εαυτό. Με τη βοήθεια ώριμων και ασκημένων καθοδηγητών μπορούν οι μαθητές να κάνουν την υπέρβασή τους. Να αναπτύξουν δεξιότητες, να ξεδιπλώσουν ικανότητες, να εξασκηθούν στην κριτική σκέψη, να διδαχθούν ότι η ζωή είναι ένα μεγάλο παίγνιο, να τονώσουν την αυτοπεποίθησή τους. Να υπάρξουν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου