ΕΙΡΗΝΗ ΠΑΡΑΔΕΙΣΑΝΟΥ/// ΤΑ ΓΥΑΛΙΝΑ ΜΑΤΙΑ ΤΩΝ ΨΑΡΙΩΝ

Tα γυάλινα μάτια των ψαριών


Ειρήνη Παραδεισανού


Vakxikon.gr, 2016
60 σελ.



Πενθέας


 

-ὀργὰς πρέπει θεοὺς οὐχ ὁμοιοῦσθαι βροτοῖς.
- πάλαι τάδε Ζεὺς οὑμὸς ἐπένευσεν πατήρ.
            Βάκχαι, Ευριπίδης

Δεν ένιωθε ο Πενθέας

πόσο βάρος σήκωνε το όνομα

που του δώσαν οι Μοίρες

Νεκρός απ’ το χέρι της μάνας του

αντίκριζε το σώμα του μισό

Και

- Αφύσικο , το ξέρω

μα δεν υπήρχε τίποτε το φυσικό

στο θάνατό του –

άκουγε την Αγαύη να μονολογεί:

« Μοιάζει ο θυμός σου ,Θεέ, θυμός ανθρώπου.»

Και ούρλιαζε το ακρωτηριασμένο σώμα

« Μην προσκυνάς μάνα την οργή του Θεού».

- Αφύσικο ,το ξέρω

να μιλά το σώμα και το κεφάλι να στάζει αίμα

στα χέρια της φόνισσας-

Μα τι το φυσικό έχουν οι πράξεις των Θεών;

Τα πέρασα τα όρια. Το ξέρω.

Μα νιώστε με.

Είδα στα μάτια της Αγαύης

να σαλεύει η σαύρα του πόνου

και πια δεν μπορώ να φοβηθώ

έναν Θεό

που ανίσχυρος στενάζει

« Δε φταίω.. Αυτά ο Δίας όρισε από παλιά».

Επιλέγω λοιπόν

ν ’ ακούσω το άψυχο κορμί του Πενθέα.

********

Προσευχή

                                          Εγώ προτείνω να προσπαθήσουμε 

                                            να είμαστε ευτυχείς,γλείφοντας το

                                           φτωχό ανθρώπινο πα ί δι.

                                                      Νικανόρ Πάρα

                  α

Όλα σαλεύαν γύρω μου σαν ξένα

με τον αργό ρυθμό που’ χουν στα όνειρα οι στιγμές.

Άγγιζα το δέρμα μου να ξορκίσω τον πόνο.

Οι πόροι ανασαίναν δάκρυα.

Θεέ

Έριξες ποτέ το βλέμμα στα πλάσματα των χεριών σου;

Ή να πω

του διεστραμμένου νου σου;

Συγχώρα με Θεέ.

Μιλάει ο πόνος.

Αυτή η μέγγενη που σφίγγει τους κροτάφους.

Μιλάει η ρυτίδα που σκάβει το μέτωπο κάθετα

κι όλο βαθαίνει τη μέρα

κι όλο ποθώ να τη σβήσω τη νύχτα

με των ονείρων την παυσίπονη ένεση .

Θεέ

Το δέρμα των ανθρώπων είναι διάφανο τόσο

όσο εσύ ποτέ δε θα νιώσεις

βυθισμένος στην αχλύ της βεβαιότητας.

Κοιμήσου εν ειρήνη

κι άσε για μας τη φρίκη του πολέμου.

Μονάχα όντα σακατεμένα από τη δίψα

μπορούν να γευτούν του σκοταδιού τη φρίκη.

Κι αυτή η μοναξιά τους ανήκει.

Είναι ο σταυρός τους που ζήλεψες

κι έστειλες τον γιο σου να τον κλέψει.


****