EΛΕΝΗ ΚΟΣΜΑ /// ΦΙΛΙΑ ΣΤΗ ΓΗ

II.



Όσο κοιμάσαι
τρεμοπαίζουν μέσα μου
τα βλέφαρά σου.


*

Σε είδα χθες, ήρθες σε όνειρο βαθύ
που κάτι θύμιζε από θάνατο και φως,
ήσουν μακριά κι ο άλλος σου εαυτός
με πήρε τρυφερά από το χέρι· αυτή
η εικόνα έχει μέσα μου θαφτεί.
Σε άλλον ύπνο πέφτω ή σε πηγάδι
όμοια βαθύ· και σκοτεινό σαν χάδι·
αλλά έχουμε κι οι δύο πια χαθεί.
Στο σπίτι όπου ξυπνώ έχει στηθεί
παράσταση με σένα και με μένα·
και έχουνε οι ρόλοι αντιστραφεί:
εγώ κοιτάζω αλλού κι εσύ εμένα.
Αυτή είναι η μοίρα των ανθρώπων
που τους σπαράζει η ερημία των τόπων.


VIII.

Ποιήματα και
άνθρωποι αδιακρίτως
σε έρημη γη.

*

Είσαι ένα ράφι στη βιβλιοθήκη μου όπως
την κοιτώ απ’ την καρέκλα μου δεξιά:
ράχες σκληρές, μαλακές, οπισθόφυλλα,
δώρα ασημένια ποιήματα· να ένας τρόπος
να σε νιώθω κοντά. Ένα βιβλίο κι ακόμη
ένα· άλλα μικρά, άλλα μεγάλα (λιγότερα),
καλοδεμένα· από μι’ άλλη ζωή τα περισσότερα,
καλά δεμένη κι αυτή, εάν θες τη γνώμη
τη δική μου. Και τώρα που μείναμε μόνοι,
τα βιβλία σου κι εγώ, λέω να κρυφτώ
στο από κάτω ράφι· και μόλις νυχτώνει
να ανεβαίνω, να σε κοιτώ, να σε σκεπάζω
με ένα μαύρο απέραντο σεντόνι -που να
μπαλώνει τη λαθραία μας μνήμη στα κενά


                                                              
ΧIΙ.

Ξένος χειμώνας·
κατάπιε η γη τα δέντρα
και τα ορτύκια.
*
Χειμώνας έξω ξανά. Κάθε φορά
ένας πιο ξένος χειμώνας θυμίζει
έναν παλαιότερο, πιο οικείο· ραγίζει
τη μνήμη της νέας ζωής η φορά:
η θλίψη, η σιωπή· η επανεκκίνηση
και μετά: η ζωή που επίμονη
αναβάλλεται. Τινάζω τη σκόνη
του χρόνου απ’ τις γωνίες κι εσύ
με περιμένεις στο Έντεν γι’ ακόμη
έναν καφέ, τελευταίο. Χειμώνας
ξανά, κρύο, βροχή και οι ώμοι
σκυφτοί. Στην πόλη πάντοτε βρέχει
και στον υγρό κήπο ο ποταμός
της Εδέμ κυλά βαθύς και πλωτός.