Kαι κείνη όλη της τη ζωή πέρασε ελπίζοντας πως θα αλλάξουν τα πράγματα· το θυμάμαι, Κατερίνα ήσουν εσύ που περίμενες ώρες ατελείωτες ένα σημάδι πως είμαστε ακόμα ζωντανοί. Σου γράφω γιατί έμεινες μόνη σου με τα φαντάσματα εγώ δεν μπόρεσα, πήγα σε άλλη γη που το πάθος για τη ζωή γίνεται ένα με τη μουσική και οι πληγές μένουν ένα ενθύμιο στον μπουφέ με τις φωτογραφίες των συγγενών που πέθαναν. Κάθε φορά που μιλάω για σένα δάκρυα ποτάμια· είσαι η ψυχή κι η βροχή ψυχούλα μου.
*Από την ομώνυμη ποιητική συλλογή της Μυρτώς Τάσιου, που κυκλοφόρησε το 2014, από τις εκδόσεις Καστανιώτη.
|
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου