| Ασημίνα Ξηρογιάννη: Οντισιόν |
Οντισιόν, θέατρο, Ασημίνα Ξηρογιάννη, εκδόσεις Vakxikon.gr 2015
A: Ήταν μια καταπληκτική δουλειά.
Β: Ό,τι χειρότερο έχω δει.
Α: Έλα τώρα. Είσαι λίγο απόλυτος. Οι ηθοποιοί δώσανε ρέστα, το κείμενο σούπερ, τα σκηνικά...
Β: ...ΑΝΥΠΑΡΚΤΑ!
Α: Υπερβάλλεις.
Β: Σοβαρά τώρα. Ένα μαύρο φόντο. Μια κάθετη στήλη, ούτε καν κολώνα κι ένα ανάποδο φεγγάρι;
A: Kαι τι περίμενες; Τώρα η τέχνη πάει μπροστά. Μινιμαλισμός σου λέει ο άλλος!
Β: Αηδίες, δηλαδή. Και κείνοι οι ταλαίπωροι ηθοποιοί που σφιγγόντουσαν να παίξουν;
A: Tι λες; "Σφιγγόντουσαν;" Mα καλά, δεν κατάλαβες ότι όλη αυτή η δυσκολία, η δυστοκία ήταν σκηνοθετική άποψη;
Β: Nαι; Aλήθεια; Mωρέ πατάτα ήταν και τίποτα άλλο.
Α: Είναι γοητευτική. Αποπνέει κάτι.
Β: Να αφοδεύει ο ηθοποιός πάνω στη σκηνή; Έχουμε τρελαθεί τελείως μου φαίνεται.
A: Καλά, από πού έρχεσαι;
Β: Γιατί εσένα σου φαίνονται οικεία και φυσιολογικά όλα αυτά; Tα έχεις ξανασυναντήσει αυτά τα φαινόμενα;
Α: Τώρα όλοι κυνηγούν την πρωτοπορία. Αποφεύγουν τα τετριμμένα. Κι αν θέλεις τη γνώμη μου, καλά κάνουν. Ο κόσμος βαριέται τις επαναλήψεις. Διψάει να βλέπει καινούρια πράγματα.
Β: Για κάτσε, δηλαδή, ο μπιντές είναι κάτι καινούριο;
A: Tώρα γίνεσαι κυνικός και άδικος! Από όλα όσα είδαμε απόψε, μόνο αυτό σου έμεινε; O μπιντές;
Β: Aπλά αναρωτιέμαι, αν αυτό το έργο θα μπορούσε να υπάρξει χωρίς το μπιντέ.
A: Αν κατάλαβα καλά, ο μπιντές είναι λέξη κλειδί για την εξέλιξη του έργου. Παράλληλα χρησιμοποιείται ως σύμβολο.
Β: Μάλιστα, ώστε δεν ξέρεις αν κατάλαβες καλά! Και τι συμβολίζει;
A: Eίναι ευρεία η συμβολική του.
Β: A, καλά, άστο, κατάλαβα! Έχεις αρχίσει να μιλάς σαν τον Καλαβρυνό.
A: Μπα, πώς και τον γνωρίζω, νόμιζα ότι παρακολουθούσες τη δουλειά πιο συντηρητικών σκηνοθετών.
Β: Έλα,άσε τις ειρωνίες! Αυτόν τον γνωρίζουν ακόμα και οι πέτρες! Καλό δηθενάκι είναι κι αυτό.
A: Εντάξει, τώρα νομίζω ότι υποτιμάς έναν άνθρωπο που έχει πραγματικά ανανεώσει τα ελληνικά θεατρικά πράγματα. Μάλιστα, από μόνος του αποτελεί θεατρικό είδος. Όπως είναι ο Αγγελόπουλος για τον κινηματογράφο, ας πούμε.
Β: Δέχομαι ότι αποτελεί από μόνος του θεατρικό είδος. Το θεατρικό είδος του δηθενισμού. Κουβάδες επί σκηνής. Άνθρωποι να πετάγονται μέσα από σακούλες μασουλώντας πλαστικό. Ερμαφρόδιτοι να κάνουν σεξ πάνω σε ανάποδες καρέκλες. Χαρτάκια να πέφτουν από το ταβάνι. Και καλά, τέχνη!
A: Δεν είναι τυχαία όλα αυτά. Υπάρχει λόγος και αιτία. Ο τύπος έχει από την αρχή, όταν πρωτοεμφανίστηκε, εισπράξει πολύ καλές κριτικές. Ακόμα και από τον Θούμπο.
Β: Α, τον πουλημένο!
Α: Αμάν, ρε παιδί μου, δηλαδή τίποτα δεν λειτoυργεί σωστά; Oύτε και η κριτική; Ποτέ δεν σε έχω ακούσει να πεις κάτι καλό, κάτι ενθαρρυντικό βρε αδελφέ!
Β: Τι να πω. Έτσι που τα έχουν κάνει; Παίρνω και γω ο δήθεν άσχετος ένα μπιντέ και τον βάζω στο κέντρο της σκηνής, βάζω και έναν κακομοίρη με μια ιδιαίτερη φάτσα να πλύνει τα πόδια του και ok τελείωσα. Αυτό το ονομάζω Τέχνη. Με αυτόν τον πρακτικό και εύκολο τρόπο μπορούν όλοι να κάνουν τέχνη. Ακόμα και η γιαγιά μου, σωστά;
A: Ξέρω και γω, μωρέ; Tα παραλές, τα παραλές, νομίζω!
Β: Αφού τα παραλέω και αφού βρήκες το κείμενο "σούπερ", ορίστε, εμπρός, πες μου τι κατάλαβες από το σημερινό έργο. (Παύση) Έλα, λοιπόν! Πες μου τι κατάλαβες.
A: Θα σου πω. Λοιπόν...
Β: Άσε μην κουράζεσαι, θα σου πω εγώ μια πρακτική που θα εφαρμόσω από δω και το εξής.
A: Και ποια είναι αυτή;
Β: Τέλος, φιλαράκι μου. Θέατρο τέλος
http://www.vakxikon.gr/content/view/2298/11618/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου