ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΚΟ ΑΡΧΕΙΟ/// ΚΥΡΙΑΚΟΣ ΜΑΡΓΑΡΙΤΗΣ /// ΤΑ ΤΡΥΠΙΑ ΤΕΙΧΗ [Ψυχογιός, 2011]

                                         

Τα τρύπια τείχη

Κυριάκος Μαργαρίτης

Ψυχογιός, 2011
221 σελ.
****

 Γράφει ο Κυριάκος Μαργαρίτης



Μου ζήτησαν να γράψω δυο λόγια για κάποιο βιβλίο μου, είπα στη γυναίκα μου, και την ρώτησα ποιο θα πρότεινε εκείνη. Το Ρέκβιεμ, ή το Τσίρκο, απάντησε, αλλά το ερώτημα ήτο ρητορικό. 

     Θα γράψω για τα Τρύπια τείχη, της είπα, και απόρησε, γιατί να γράψω για ένα παιδικό βιβλίο. Έτσι, είπα εγώ, και εξηγούμαι αμέσως. 

    Τα Τρύπια τείχη είναι, για εμένα, ένα ιδιαίτερο κείμενο, και δεν εννοώ μόνο σε σχέση με τα παιδικά / εφηβικά που έχω γράψει. Πρόκειται, πιστεύω, για το πιο άρτιο από τα εκδομένα μου κείμενα, και, απ’ όσο ξέρω, για το λιγότερο διαβασμένο. 

     Τα Τρύπια τείχη προέκυψαν με έναν εξωφρενικό ρυθμό, έτσι όπως δεν έχει συμβεί ποτέ στον τρόπο δουλειάς μου – και έτσι όπως δεν πρόκειται να επαναληφθεί. 

    Το έγραψα μέσα σε τέσσερις ημέρες, χωρίς κανένα προσχέδιο, το καλοκαίρι του 2009, με μιαν αίσθηση χαρμολύπης, για ένα επικείμενο κακό. 

    Το κακό ήρθε, πλην: το κείμενο ήταν ήδη έτοιμο, έτσι η χαρμολύπη, η μόνη αρμονία που ξέρω, κατόρθωσε να επιβιώσει. 

   Τα Τρύπια τείχη αφηγούνται την ιστορία ενός αγοριού, του Ραφαήλ, που ζει στη μοιρασμένη Λευκωσία – καίτοι εγώ κατάγομαι από την Πάφο, η Λευκωσία είναι ένα τοπίο που το φορτίζει διαρκώς η γενεαλογία του (υπαρξιακού) διχασμού μας. 

   Η αφήγηση επιχειρεί μιαν ταύτιση ανάμεσα στο κοίταγμα, και στην έγνοια, ή το νοιάξιμο, αυτό που μας καθιστά υπεύθυνους, και μας υπενθυμίζει ότι χρειάζεται να φροντίσουμε για όλα αυτά. 


   Όλα αυτά: ο τόπος, η ιστορία, η μνήμη, η κοινότητα, οι φίλοι, οι συγγενείς, τα κορίτσια. Μ’ ένα λόγο: τα χαμένα αγαπημένα μας πρόσωπα. 

   Ως motto (και είμαι πολύ περήφανος για τα motto στα βιβλία μου) είχα διαλέξει μερικούς στίχους από το Μονόγραμμα του Ελύτη, και την αγέρωχη απελπισία του Μπέκετ, από τον Ακατονόμαστο. 

   Εννοώ: Δεν μπορώ να συνεχίσω, θα συνεχίσω. 

  Νομίζω ότι αυτή η αγωνία για τη συνέχεια συνοψίζει ολόκληρη την ιστορία, που είναι, όπως είπα, γραμμένη με πολύ κέφι, με γοερό γέλιο, και με βαθιά λύπη. 

  Ίσως έτσι μπορούμε να αντισταθούμε ενάντια σε όλους τους καιρούς, και τις εποχές του ολοκληρωτισμού, που έχει, πάντα, πολλά πρόσωπα, και χρώματα. 

  Ο Ραφαήλ, ο Τουρκοκύπριος κολλητός του, και το κορίτσι με το μαγικό όνομα Παντοφίλη (πρόσωπο, και όνομα, όπως όλα, υπαρκτό) κατορθώνουν αυτή την υπέρβαση της μεταφυσικής, και της τελεολογίας, επειδή ορκίζονται στη συνέχεια. 

   Με μια ιστορία κόμικς, και μια γιορτή στη μεσαιωνική τάφρο της Λευκωσίας, τα τείχη (της πόλης, του εαυτού, όλα) διαρρηγνύονται, για να ρίξουμε μια ματιά (να κοιτάξουμε, και να νοιαστούμε) στην άλλη πλευρά.
 
   Ο Ραφαήλ το ονομάζει περίπατο. 

   Μετά από έξι χρόνια, χαίρομαι που συμφωνώ (ακόμα) μαζί του, και, με ευγνωμοσύνη, καμαρώνω σαν κυπριακό σκεπάρνι, που έγραψα τα Τρύπια τείχη, εκείνο το λυπημένο καλοκαίρι του 2009, σε τέσσερις απίθανες μέρες. 

   Ήταν, και το ήξερα από τότε, το τελευταίο παιδικό βιβλίο που θα έγραφα. Φυσικά, συνεχίζω, με άλλους τρόπους, όπως όλος, ή ο περισσότερος κόσμος. 

   Δεν γίνεται αλλιώς. 



                                                         

Κυριάκος  Μαργαρίτης