ΓΙΩΡΓΟΣ ΓΚΑΝΕΛΗΣ /// ΔΥΟ ΠΟΙΗΜΑΤΑ

                                           

                                                       

   
ΤΟ   ΒΑΘΟΣ


Είδα πολλούς ανθρώπους άπ' το βάθος τους.
Όπως είναι πραγματικά
φανερώνονται μόνο όταν απελπίζονται'
τότε επιδίδονται σε μοναχικούς περιπάτους
μπροστά από  αστραφτερές βιτρίνες
που σε καλούν να τις επισκεφτείς από κοντά.
Μετά πηγαίνεις σπίτι
κι ακουμπάς τα νεύρα σου στο τραπέζι'
τα πλένεις,τα σκουπίζεις και τα ξαναφοράς
σαν να ήταν ρούχα που ποτέ δεν παλιώνουν
ενώ εσύ παλιώνεις
κάθε φορά που ζητάς εξηγήσεις από τις βιτρίνες.

Πολλών ειδών άνθρωποι γυρεύουν συντροφιά'
μην απατάσαι όταν τους βλέπεις να  γελούν:
στην ουσία εξοντώνονται
από τις συνεχείς μυ ι κές συσπάσεις
στο βάθος του πυρήνα τους.
Απομένει να δείχνεις κατανόηση...



****



ΜΕΘΕΟΡΤΙΟ




Θα'  ρθει και το Πάσχα,θα περάσει
και μετά θα μείνουμε κολλημένοι στην ίδια σελίδα
στο περιθώριό της
ν' αγναντεύουμε τις γραμμές τις σβησμένες
από τις πολλές διορθώσεις:
έχουμε τόσα πολλά να γράψουμε
που επιστρέφουμε στα ίδια
όλοι έχουν πολλά να πουν 
μα η γλώσσα είναι μικρή
και τ' αυτιά δυο σπηλιές φραγμένες
από αρχαίους σεισμούς.

Αυτοί είμαστε, όπως φαινόμαστε με την καρδιά αργόρυθμη
και την ψυχή να επιπλέει σε λίμνες αποξηραμένες
έχοντας αποδεχτεί την εισβολή αγρίων
και την άρνηση του νερού.
Πολλά τα τρύπια όνειρα
και τα χέρια στην ανάταση
μια εικόνα χωρίς κίνηση
και τα λάφυρα σκορπισμένα στους δρόμους.

Οι ιαχές της χθεσινής αποκριάς
αγκυροβόλησαν για πάντα σ' αυτό το ποίημα.



Aνάπηροι Δρομείς,εκδ.Στοχαστής ,2012