EIΡΗΝΗ ΒΕΡΓΟΠΟΥΛΟΥ///////ΕΝΣΤΟΛΗ

ΠΗΓΗ/ΕΙΡΗΝΗ ΒΕΡΓΟΠΟΥΛΟΥ





Με μπερδεύουν οι στολές, και από παλιά.
Ξέρεις, αυτές που φοράμε, ανάλογα με την περίσταση.
Δεν μπαινοβγαίνουν εύκολα, όπως πι χι, οι φτηνές μασκούλες μας.
Κείνες μωρέ, οι χάρτινες, τα σκαριφήματα τα πρόχειρα,
που είναι πολύχρωμες και μπόλικες, για εναλλαγή,
με το ψιλό λαστιχάκι που εύκολα σπάει ωστόσο,
και δεν τις συγκρατεί καλά.
Οι στολές από την άλλη, είναι βαριές, είναι ολόσωμες,
μας περικλείουν ολόκληρους μέσα.
Και μεις τις αναρτούμε στο κορμί μας σαν πανοπλίες,
στολίζοντάς τες , για να τις μπορούμε, με κάτι χαζά λιλιά,
που τα υπολογίζουμε για πούπουλα,
αλλά είναι όμως σιδερένιοι μεντεσέδες.

 

Με μπερδεύουν οι στολές, γιατί συγχύζεται η ψυχή μου λίγο εντός τους.
Δεν ξέρω αν, με την αντίστοιχη ζωσμένη πάνω μου,
εγώ είμαι στ’ αλήθεια, όταν πάω για δουλειά,
ή εγώ είμαι στ’ αλήθεια όταν ενδύομαι τάχατές μου τον ποιητή.
Ποια φορεσιά μου πάει καλύτερα,
ποια είναι λιγότερο τραχιά, και ποια είναι κάπως υποφερτή,
δεν έχω καταλάβει.



Τρέμω μόνο, μπας και με τραβήξουν βαθύτερα μέσα τους,
ετούτες και οι άλλες , οι διάφορες κουστουμιές.
Μην σφαλίσουν στα μανίκια, και στα μπατζάκια και στους γιακάδες οι μεντεσέδες,
και δεν μπορώ ύστερα καθόλου,
όχι ένστολη,
αλλά ούτε απλά εγώ να είμαι.