Όλα είναι για μένα. Και το τατού στο δεξί χέρι. Και δίπλα οι
οριζόντιες γραμμές των καρπών. Την επομένη διαδικασία μέτρησης θα ήθελα να
γευτώ αυτή τη διακριτή φουσκάλα αίματος. Της οντότητας. Και η χρωμοταιριαστή
φορέματος μάσκας για μένα.
Είναι τότε που αποφάσιζα να μετακομίσω στην οδό Ντιμέ δίχως
να στο πω. Που δέχτηκα την πρόσκληση στο σφαγείο. Στον αριστερό ώμο κάθε
μπλούζας υπήρχε μια σταθερή μυρωδιά.
Και την εποχή εκείνη της κριτικής του γείτονα στα ισάξια
μπαλκόνια που ίσως με έβλεπε να κυκλοφορώ γυμνός μέσα από τις κουρτίνες και
σκόφαρε με ένα χαρακτηριστικό ύφος στο μοβ του αμάξι.
Το έκανε και ο Ντος Πάσος. Γιατί όχι και εγώ;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου