...συνέντευξη στην Ασημίνα Ξηρογιάννη
Πες μου λεπτομέρειες για τον theatergoer! Πότε ξεκίνησε αυτή η ιστορία;
Tι απήχηση έχει;
Τον Νοέμβριο του 2006 όταν έβαλε λουκέτο το CITY 210 – σ.σ. o εβδομαδιαίος οδηγός πόλης όπου είχα τη στήλη του θεάτρου- είπα να φτιάξω ένα μπλογκ όπου θα συνέχιζα τη σχέση που είχα αναπτύξει με τους αναγνώστες του περιοδικού και θα έγραφα και πάλι για το θέατρο, αλλά αυτή τη φορά αποκλειστικά κριτικά σημειώματα. Εν τω μεταξύ, ήρθε η συνεργασία με το DOWN TOWN, το ET-WEEKLY του Ελεύθερου Τύπου, το FAQ, το EXODOS και τώρα η METRO της Παρασκευής δίχως όμως μια στιγμή να διανοηθώ να εγκαταλείψω το μπλογκ! Είναι η πιο σταθερή σχέση μου με τους αναγνώστες που αναζητούν να διαβάσουν τη γνώμη για κάποιες από τις παραστάσεις που βλέπω δίχως περικοπές ή τροποποιήσεις, ναι, όπως καλά καταλαβαίνεις σε ορισμένα “μαγαζιά” συμβαίνει κι αυτό ερήμην των συντακτών, δυστυχώς! Η απήχηση είναι μεγάλη και διαρκώς αυξάνεται μιας και κάθε φορά αποκτά νέους φίλους και περισσότερους εχθρούς, ορκισμένους ανα κρίνω από τα μέιλ τους! 2.
Πώς βλέπεις τους νέους<<θεατρικούς δημιουργούς>> στις μέρες μας; Eίναι αρκετά δημιουργικοί; Yπάρχει χώρος γι΄αυτούς στο θεατρικό στερέωμα;
Οι νέοι δημιουργοί στην Ελλάδα τραβούν μόνοι τους κουπί, αποδιωγμένοι και κατακριτέοι ευκαιρίας δοθείσης από το σαθρό κατεστημένο. Η πολιτεία αδιαφορεί και οι παλαιότεροι ¨συνάδελφοι” –οι έχοντες και ουχί παρέχοντες!- αντί να διευκολύνουν μάλλον τους βάζουν τρικλοποδιές. Ένα απλό παράδειγμα: για να βρει στέγη ένας νεανικός θίασος σε ένα θέατρο που “επικροτεί” τους νέους ανθρώπους του χώρου τους ζητάει από 250, 300, 350 ευρώ και πάει λέγοντας τη βραδιά. Αν αυτό δε λέγεται κλέψιμο και εμπόδιο στην έκφραση των νέων, τότε… Είναι εμετική η κατάσταση και τρομακτικά αποθαρρυντική. Τα χάλια του κρατικού μηχανισμού τα ξέρετε, μην τα ξαναλέμε. Ωστόσο, οι νέοι τολμούν και τρομάζουν τους βρικόλακες της Σκηνής, το πόσο το χαίρομαι κάθε φορά δε λέγεται! Η ελπίδα να ξεφύγουμε από μια παραδοσιακή πρακτική περασμένων “μεγαλείων” προέρχεται από τις νέες ομάδες τις οποίες και θα πρέπει να ψηφίζουμε με τη φυσική μας παρουσία συστηματικά.
Mίλησέ μου για την τελευταία σου σκηνοθετική δουλειά...
Με την Ομάδα Παραστατικών Τεχνών προΤΑΣΗ συμμετείχαμε στο Φεστιβάλ Μονολόγων από την “Τέταρτη Διάσταση” του Γιάννη Ρίτσου στο Θέατρο Έναστρον που διοργάνωσε ο Κωνσταντίνος Κωνσταντόπουλος και η εταιρία ΣΥΝ-ΚΑΤΙ, με το ποιητικό έργο “Φιλοκτήτης”, το οποίο παρουσιάστηκε για πρώτη φορά. Δουλέψαμε με αισθητικά κριτήρια επικεντρωμένα στη δεκαετία του 1960 σχολιάζοντας την καθοριστική συνδρομή του Γιάννη Τσαρούχη στην εικαστική ζωή του τόπου αλλά και τη βαθιά του φιλία με τον Ρίτσο. Είναι ό,τι πιο κλασικότροπο / παλιομοδίτικο ερμηνευτικά έχω κάνει αλλά κι αυτό το εκλαμβάνω ως μια δοκιμασία ορίων και αντοχών. Πολύτιμη εμπειρία και χρήσιμη γνώση που επιβεβαιώνει την επιθυμία του κοινού για ήπια θεάματα, όχι διαφοροποιημένα από την πεπατημένη. Τα συμπεράσματα, φυσικά, προς συζήτηση!
Μια ερώτηση σε σχέση με την θεατρική παιδεία. Πιστεύεις ότι το θέατρο πρέπει να μπει ως BAΣΙΚΟ ΜΑΘΗΜΑ σε όλες τις βαθμίδες της Εκπαίδευσης στην χώρα μας;
Το πιστεύω ακράδαντα κι όχι επειδή είμαι πτυχιούχος θεατρολογίας. Κακώς, κάκιστα έχει καθυστερήσει η ένταξή του σε όλες τις βαθμίδες της εκπαίδευσης. Δεν αποτελεί άλλοθι το γεγονός ότι το “θέατρο” ενυπάρχει σε όλα τα στρώματα της ελληνικής κοινωνίας. Τα αποτελέσματά του τα βλέπουμε καθημερινά, ιδίως από την υποκρισία των κρατούντων!
Ποιά τα μελλοντικά σου σχέδια;
Θέατρο, θέατρο, θέατρο! Η δημοσιογραφία αρχίζει σιγά-σιγά να μην με αφορά επαγγελματικά. Όταν είσαι ο ίδιος παραγωγικός, βαριέσαι κάποια στιγμή να γράφεις για τους άλλους... Έτσι έχω πει “ναι” σε ένα ισπανικό έργο του Χουάν Κάρλος Ρούμπιο αλλά και στο θεατρικό αναλόγιο του ΙΤΙ, και τα δύο μετά το Πάσχα.
Τον Νοέμβριο του 2006 όταν έβαλε λουκέτο το CITY 210 – σ.σ. o εβδομαδιαίος οδηγός πόλης όπου είχα τη στήλη του θεάτρου- είπα να φτιάξω ένα μπλογκ όπου θα συνέχιζα τη σχέση που είχα αναπτύξει με τους αναγνώστες του περιοδικού και θα έγραφα και πάλι για το θέατρο, αλλά αυτή τη φορά αποκλειστικά κριτικά σημειώματα. Εν τω μεταξύ, ήρθε η συνεργασία με το DOWN TOWN, το ET-WEEKLY του Ελεύθερου Τύπου, το FAQ, το EXODOS και τώρα η METRO της Παρασκευής δίχως όμως μια στιγμή να διανοηθώ να εγκαταλείψω το μπλογκ! Είναι η πιο σταθερή σχέση μου με τους αναγνώστες που αναζητούν να διαβάσουν τη γνώμη για κάποιες από τις παραστάσεις που βλέπω δίχως περικοπές ή τροποποιήσεις, ναι, όπως καλά καταλαβαίνεις σε ορισμένα “μαγαζιά” συμβαίνει κι αυτό ερήμην των συντακτών, δυστυχώς! Η απήχηση είναι μεγάλη και διαρκώς αυξάνεται μιας και κάθε φορά αποκτά νέους φίλους και περισσότερους εχθρούς, ορκισμένους ανα κρίνω από τα μέιλ τους! 2.
Πώς βλέπεις τους νέους<<θεατρικούς δημιουργούς>> στις μέρες μας; Eίναι αρκετά δημιουργικοί; Yπάρχει χώρος γι΄αυτούς στο θεατρικό στερέωμα;
Οι νέοι δημιουργοί στην Ελλάδα τραβούν μόνοι τους κουπί, αποδιωγμένοι και κατακριτέοι ευκαιρίας δοθείσης από το σαθρό κατεστημένο. Η πολιτεία αδιαφορεί και οι παλαιότεροι ¨συνάδελφοι” –οι έχοντες και ουχί παρέχοντες!- αντί να διευκολύνουν μάλλον τους βάζουν τρικλοποδιές. Ένα απλό παράδειγμα: για να βρει στέγη ένας νεανικός θίασος σε ένα θέατρο που “επικροτεί” τους νέους ανθρώπους του χώρου τους ζητάει από 250, 300, 350 ευρώ και πάει λέγοντας τη βραδιά. Αν αυτό δε λέγεται κλέψιμο και εμπόδιο στην έκφραση των νέων, τότε… Είναι εμετική η κατάσταση και τρομακτικά αποθαρρυντική. Τα χάλια του κρατικού μηχανισμού τα ξέρετε, μην τα ξαναλέμε. Ωστόσο, οι νέοι τολμούν και τρομάζουν τους βρικόλακες της Σκηνής, το πόσο το χαίρομαι κάθε φορά δε λέγεται! Η ελπίδα να ξεφύγουμε από μια παραδοσιακή πρακτική περασμένων “μεγαλείων” προέρχεται από τις νέες ομάδες τις οποίες και θα πρέπει να ψηφίζουμε με τη φυσική μας παρουσία συστηματικά.
Mίλησέ μου για την τελευταία σου σκηνοθετική δουλειά...
Με την Ομάδα Παραστατικών Τεχνών προΤΑΣΗ συμμετείχαμε στο Φεστιβάλ Μονολόγων από την “Τέταρτη Διάσταση” του Γιάννη Ρίτσου στο Θέατρο Έναστρον που διοργάνωσε ο Κωνσταντίνος Κωνσταντόπουλος και η εταιρία ΣΥΝ-ΚΑΤΙ, με το ποιητικό έργο “Φιλοκτήτης”, το οποίο παρουσιάστηκε για πρώτη φορά. Δουλέψαμε με αισθητικά κριτήρια επικεντρωμένα στη δεκαετία του 1960 σχολιάζοντας την καθοριστική συνδρομή του Γιάννη Τσαρούχη στην εικαστική ζωή του τόπου αλλά και τη βαθιά του φιλία με τον Ρίτσο. Είναι ό,τι πιο κλασικότροπο / παλιομοδίτικο ερμηνευτικά έχω κάνει αλλά κι αυτό το εκλαμβάνω ως μια δοκιμασία ορίων και αντοχών. Πολύτιμη εμπειρία και χρήσιμη γνώση που επιβεβαιώνει την επιθυμία του κοινού για ήπια θεάματα, όχι διαφοροποιημένα από την πεπατημένη. Τα συμπεράσματα, φυσικά, προς συζήτηση!
Μια ερώτηση σε σχέση με την θεατρική παιδεία. Πιστεύεις ότι το θέατρο πρέπει να μπει ως BAΣΙΚΟ ΜΑΘΗΜΑ σε όλες τις βαθμίδες της Εκπαίδευσης στην χώρα μας;
Το πιστεύω ακράδαντα κι όχι επειδή είμαι πτυχιούχος θεατρολογίας. Κακώς, κάκιστα έχει καθυστερήσει η ένταξή του σε όλες τις βαθμίδες της εκπαίδευσης. Δεν αποτελεί άλλοθι το γεγονός ότι το “θέατρο” ενυπάρχει σε όλα τα στρώματα της ελληνικής κοινωνίας. Τα αποτελέσματά του τα βλέπουμε καθημερινά, ιδίως από την υποκρισία των κρατούντων!
Ποιά τα μελλοντικά σου σχέδια;
Θέατρο, θέατρο, θέατρο! Η δημοσιογραφία αρχίζει σιγά-σιγά να μην με αφορά επαγγελματικά. Όταν είσαι ο ίδιος παραγωγικός, βαριέσαι κάποια στιγμή να γράφεις για τους άλλους... Έτσι έχω πει “ναι” σε ένα ισπανικό έργο του Χουάν Κάρλος Ρούμπιο αλλά και στο θεατρικό αναλόγιο του ΙΤΙ, και τα δύο μετά το Πάσχα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου