ΧΑΡΑΛΑΜΠΟΣ ΓΙΑΝΝΑΚΟΠΟΥΛΟΣ///ΓΡΑΜΜΑΤΑ Σ΄ΕΝΑΝ ΠΟΛΥ ΝΕΟ ΠΟΙΗΤΗ///ΕΚΔ.ΠΟΛΙΣ

 ...τολμάω αθανασία
(που ξέρεις καμιά φορά)


 Δυο φορές η αγάπη

Μου αρέσει τα βιβλία που αγαπάω πιο πολύ
να τα δωρίζω σε κείνους που αγαπάω

(κι έτσι συμβαίνει το παράδοξο
τα πιο αγαπημένα μου βιβλία
να μην τα έχω στη βιβλιοθήκη μου)

κι όταν μου λένε ότι τα διαβάζουν,
μέσα από τα μάτια τους ξανά κι εγώ
να τα διαβάζω

και τότε δύο φορές
κι εκείνους και αυτά τα αγαπάω.

 *****

Aνάμεσα στον πείσμα και τον έρωτα

Μοιράζεται η ζωή μου 
ανάμεσα στο πείσμα και τον έρωτα,
στη φιλοδοξία και την τρυφερότητα,
τις παγωμένες λεμονάδες και την αυπνία,

ανάμεσα στη ματαίωση και τη φιλία,
τους μακρινούς περιπάτους
και την ομορφιά,την απογοήτευση
και την ανάγνωση της Ιλιάδας.

*****

Με αργά βήματα

Όπως όταν φεύγεις χωρίς να το θες
κι απομακρύνεσαι με αργά βήματα
περιμένοντας ότι θα σε φωνάξουν
να γυρίσεις πριν χαθείς στη στροφή,

μα κανείς δεν σε φωνάζει
κι αποτολμάς να ρίξεις πίσω σου
μια ματιά και δεν βλέπεις κανέναν
να στέκει και να σε κοιτάζει πια.

*****

Αλκυονίδες μέρες

Τί ωραίο ήλιο που έχει έξω,αγάπη μου!
Έλα ν΄απλώσουμε μαζί τα ρούχα στα σκοινιά
και να καπνίσουμε ύστερα στο μπαλκόνι
φορώντας μόνο ένα φανελάκι,

μαύρο ή λευκό.

*****

Η  ρωγμή

Αφήνει  ο έρωτας
μια ρωγμή
στις ψυχές
που λάβρος
επισκέπτεται.

Από κει μπαίνει 
ύστερα το φως.

*****

Εrgo sum

Yπάρχει το στήθος σου
άρα
υπάρχει ο κόσμος.

******

Δεν καταλαβαίνω

Σκέφτομαι ότι υπάρχουν στον κόσμο άνθρωποι
που σε κοιτάζουν και δεν τους κόβεται η ανάσα

και δεν καταλαβαίνω.


*****


'Αλλη μια προσπάθεια


Η ποίηση είναι αναμνήσεις μιας ζωής
που δεν την έχουμε ζήσει ποτέ.

*****

Όσα ποτέ δεν έκανα 

Ποίηση είναι τα κορίτσια που αγάπησα
και δεν τα φίλησα στα δεκαεπτά μου χρόνια,
τα ποιήματα που δεν έγραψα
τότε που έπρεπε να τα γράψω,
οι πόλεις που ποτέ δεν επισκέφθηκα μαζί σου.

Ποίηση είναι όσα ποτέ δεν έγινα.

*****

Είναι επικίνδυνο να ανοίγεις τη πόρτα σου
σε άγνωστους μικρούς


Έχω τη συνήθεια κι ανοίγω, 
όταν μου χτυπούν το κουδούνι,
χωρίς να κοιτάξω άπ΄το ματάκι
ή να ρωτήσω ποιός είναι

και κάποια μέρα-το ξέρω-
θα το μετανοιώσω:θ΄ανοίξω

και θα στέκομαι εγώ στο κατώφλι,
δώδεκα χρονών,ξυπόλητος,
με τις Περιπέτειες του Τομ Σόγερ
κάτω από τη μασχάλη
κι ένα σουγιαδάκι στην τσέπη
και θα με κοιτάζω χωρίς να μιλάω.