ΜΕΧΡΙ ΝΑ ΓΙΝΕΙΣ ΓΑΤΑ/ Στέλλα Σαμιώτου Φιτσάιμονς

 

 

Απόσπασμα από τη νουβέλα

της Στέλλας Σαμιώτου Φιτσάιμονς

... wir werden nicht bestehen.

(....δε θα υπάρχουμε αιώνια.)

 

 

Τότε με κοίταξες και μου χαμογέλασες σαν να μην πίστευες λέξη από όσα έλεγα, αλλά και βέβαιος πως ούτως ή άλλως θα σε έπειθα, και μου είπες να μη βιάζομαι, ν’ αφήσω τα πράγματα ν’ ακολουθήσουν τη ροή τους και να μην κάνω σπασμωδικές κινήσεις, ν’ αφεθώ να περάσω μέσα από αυτά, να τα νιώσω και να τ’ απολαύσω και κυρίως, κυρίως να μην κάνω το λάθος να θεωρήσω τίποτα δεδομένο, γιατί τη στιγμή που παύεις ν’ αγωνίζεσαι για κάτι, παύει και να έχει αξία, έτσι μου είπες, και σου χαμογέλασα κι εγώ και σε ρώ-τησα αν εσύ ακολουθούσες τις συμβουλές σου, κι εσύ δεν έπεσες στην παγίδα, με κοίταξες ερωτηματικά και μου είπες ψιθυριστά, σχεδόν από μέσα σου, τόσο σιγά που μάλλον μάντεψα παρά άκουσα αυτό που είπες, είπες λοιπόν, αν νομίζεις πως τόση ώρα σε συμ-βουλεύω, θα έπρεπε να είχες σηκωθεί και να είχες φύγει, γιατί αν θυμάσαι, ένα από τα πρώτα πράγματα που μου είχες πει ήταν πως δεν μισούσες τίποτα περισσότερο από τους ανθρώπους που επέμεναν να δίνουν συμβουλές - μα είμαι ζωντανή, διαμαρτυρήθηκα, κι όσο είμαι ζωντανή, έχω το δικαίωμα ν’ αλλάζω γνώμη.

Και τότε με ρώτησες, Τζον, είσαι σίγουρη ότι ζεις; Και είπα, ναι, ασφαλώς, και τότε μου πρότεινες να το ξανασκεφτώ, κι εγώ είπα, δεν χρειάζεται, η σκέψη δεν είναι απαραίτητη προϋπόθεση της ζωής, νιώθω ότι ζω κι αυτό είναι αρκετό, όμως, α, μου είπες, είσαι σίγουρη πως ό,τι νιώθεις είναι πράγματι παρόν κι όχι παρελθόν, γιατί πολλές φορές δεν βιώνουμε τα περασμένα πιο έντονα από τα τωρινά; Κι εγώ: σημασία έχει ότι ούτως ή άλλως τα ζεις, και δεν είναι η αίσθηση πιο ουσιαστική από τη γνώση; Ναι, μου είπες, και η κότα όταν τη σφάξουν εξακολουθεί να κουνά τα πόδια της, είναι όμως αυτό ζωή ή σπασμός; Κι εγώ σου είπα σαν να ‘βλεπα για πρώτη φορά καθαρά, Τζον, όλα μα όλα έχουν ήδη βιωθεί και το μόνο που έχουμε εμείς να κάνουμε είναι να τ’ ανακαλύψουμε, παρελθόν, παρόν και μέλλον είναι το ίδιο πράγμα, βρίσκονται ακίνητα στη θέση τους κι εμείς ταξιδεύουμε ανάμεσά τους και δεν είναι υποχρεωτικό ν’ ακολουθούμε πάντα την ίδια κα-τεύθυνση, όποτε θέλουμε μπορούμε να γυρίσουμε πίσω, κι εσύ με ρώτησες, και είσαι σίγουρη ότι είσαι ζωντανή, κι εγώ είπα, ναι, ασφαλώς, τι ερώτηση, και τότε με φίλησες και σε φίλησα κι εγώ και καθώς κάναμε έρωτα μου ψιθύρισες, ο Χρόνος, ο μεγάλος αυτός εχθρός, νικήθηκε άλλη μια φορά.

 

 

Λίγα λόγια για το βιβλίο/μικρή περιγραφή:

 

"Ανάμεσα στο πραγματικό και το φανταστικό, το παρελθόν και το παρόν, μια γυναίκα παλεύει να βρει αυτό που έχει χάσει. Συντροφιά της η Νόρα που πάντα λέει την αλήθεια, ο τετράχρονος Παύλος, ο Τζον που είναι και δεν είναι παρών, η Ingeborg Bachmann, η Sylvia Plath, η Djuna Barnes. Τα επερχόμενα τριακοστά γενέθλιά της την παραλύουν, την φέρνουν αντιμέτωπη με όσα την τρομάζουν. Κινητήρια δύναμή της η αγάπη της για ένα νεαρό μουσικό που όμως φαίνεται να την έχει εγκαταλείψει. Εκτός κι αν τον έχει εγκαταλείψει η ίδια."