Κι είναι αυτά τα παλιά τραύματα
Που ύπουλα ανοίγουν περάσματα στο παρελθόν
Με τις ουλές ορατές
Μόνο από το μάτι του χρόνου
Το μικρό κι αιχμηρό
Σαν βελόνας
Που τρυπάει και ματώνει το δάχτυλο
Και
γίνεται η αφή
Η μόνη αίσθηση
Που μπορεί να σε βγάλει από το σκοτάδι
Καθώς τα βήματα
Σαθρά γκρεμίζονται
Το ένα μετά το άλλο στο διάβα σου
Το σώμα ανήμπορο να αντέξει
Τη βαρύτητα του κενού
Παραλύει
Και μυρμηγκιάζουν οι σκέψεις
Λες και παγώνει το αίμα
Μια πληγή εκ πρώτης όψεως
ακίνδυνη
Κοίτα που μπορεί τελικά
Να οδηγεί σε αργό θάνατο
…………………………………………………………………………
Θα αφανίσω τα ίχνη σου
Που έχουν ριζώσει στη σκέψη μου
Τις κινήσεις, τα αγγίγματα, τις μυρωδιές
Θα απαλλοτριώσω τη μνήμη
Θα αλλάξω το ρου στους νευρώνες
Και θα καλύψω το κενό
Με άλλα ερεθίσματα νέα
Θα αποκαθηλώσω το κάδρο σου
Από τους τοίχους της ζωής μου
Και την εικόνα σου θα χαλάσω
Με μαύρο μαρκαδόρο ανεξίτηλο
Και πάνω απ’ όλα
Θα καταστρέψω τις λέξεις σου
Όλα τα ανυπόταχτα χαρτάκια
Τα δυσανάγνωστα σημειώματα
Τις αυτοσχέδιες βόμβες
Που σκάνε ξαφνικά στα μάτια μου
Συλλαβίζοντας με φθόγγους ανίατους
Τη θλιβερή μοναξιά μου
Κι ανατινάζουν τις μέρες μου
Κι όταν γυμνός και κουρασμένος
Φτάσω επιτέλους στην ποθητή λευκή σελίδα
Θα διαπιστώσω έντρομος πως για να ζήσω
Θα πρέπει να επανεφεύρω
τον εαυτό μου
Και δεν θα έχω αλλά ούτε
θα θέλω
Τίποτα άλλο να γράψω
Σε έναν κόσμο μάταιο κι άδειο από σένα
…………………………………………………………………………
«Ως την άκρη της γης θα σ’ ακολουθώ»
Οι λέξεις σου πυξίδα και δε χάνομαι
Ταξίδια σπέρνουν σ’ όλο τον κόσμο
Χωρίς να κάνω ούτε ένα βήμα
Κύκλος η ζωή μου
Γύρω από σένα
Φυγόκεντρος πυρήνας
Φλύαρη η σιωπή
Ντυμένη με νότες σπασμένου πιάνου
Με πλήκτρα που διαλύονται σε κάθε σου άγγιγμα
Έτσι σκορπώ κι εγώ σε ραγισμένες σκέψεις
Ανάμνηση μελωδίας που φθίνει στο πέρασμα του χρόνου
Αδυσώπητοι οι δείκτες του ρολογιού
Ξέρουν να σημαίνουν τη λάθος ώρα
Κι αυτό το βράδυ πατρίδα μου είσαι εσύ
Όπως
πάντα μακριά μου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου