LOS TARANTOS-ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ

ΙΟΥΛΙΟΣ 2005
Αρ.49
LOS TARANTOS ΤΟΝ ΑΥΓΟΥΣΤΟ

Στα πλαίσια των 50 χρόνων του Φεστιβάλ Αθηνών,όλοι εμείς,οι εραστές της Τέχνης δίνουμε ραντεβού με το άγνωστο.Ανάμεσα στους δικούς μας μουσικούς δημιουργούς,τον Θεοδωράκη,τον Σπανουδάκη,την Αγνή Μπάλτσα,τον Μαρκόπουλο,τον Λεοντή,αλλά και τους θεατρικούς Παπαβασιλείου,Κακογιάννη,Νικολαίδη,Χατζάκη συναντάμε και ξένο αίμα:Ennio Morricone,English National Ballet,την Κρατική Ακαδημία Θεάτρου Μπολσόι της Ρωσίας,το μιούζικαλ <>.
¨¨ Το <> είναι το πρώτο τσιγγάνικο μιούζικαλ που εξαντλεί τις διαφορετικές γεύσεις της μουσικής του flamenco μέχρι το σημείο που πετυχαίνει μια συγχώνευση με τις φωνές και τους αστικούς ρυθμούς της αρχής αυτού του αιώνα.>>Κάπως έτσι ο σκηνοθέτης Εmilio Hernandez περιγράφει την δική του διασκευή της δουλειά του Αlfredo Manas,την τσιγγάνικη έκδοση του <<Ρωμαίου και της Ιουλιέτας>>,την οποία έφερε στις κινηματογραφικές οθόνες ο FRANCISO ROVIRA BELETA,για να κερδίσει μεγάλη αποδοχή από κοινό και κριτικούς,καθώς και μια υποψηφιότητα για ΄Οσκαρ.
Το μιούζικαλ αυτό αναφέρεται στην αντίθεση ανάμεσα σε δυο τσιγγάνικες οικογένειες.Τον ρόλο της Jouana ,της κόρης των Jorongos η οποία αγαπά έναν Taranto υποδύεται η Αna Zalazar,μια από τις νεώτερες και πολλά υποσχόμενες παρουσίες στη σκηνή του flamenco.Τη Sοledad,τη χήρα μάνα από τηνφυλή των Τarantos,παίζει η Carnelilla Montoya.O Juan Carlos Lerida παίζει το ρόλο του Ιsmal,του Ρomeo από την οικογένεια των Rosendo,τον αρχηγό των Zorongos.Oloι αυτοί θα συνοδεύονται από πάνω από 10 καλλιτέχνες που θα τραγουδούν και θα χορεύουν επί σκηνής,καθώς και εννέα μουσικούς και δύο τραγουδιστές φλαμένγκο(cantaores),oi οποίοι επιλέχθηκαν έπειτα από εξάμηνες ακροάσεις στην Ανδαλουσία,στη Μαδρίτη και τη Βαρκελώνη.Η μουσική είναι των Juan Gomez Chicuelo kai Τomatito.H χορογραφία τ ου Javier Latorre.
Η παγκόσμια πρεμιέρα του έργου έγινε στις 20 Σεπτεμβρίου στο Μουσικό Θέατρο της Βαρκελώνης.Αναμένουμε την υποδοχή που θα΄χει από το ελληνικό κοινό και την απήχησή του στην Ελλάδα.
Εγκρίνουμε και επαυξάνουμε τέτοιου είδους πολιτιστικές ανταλλαγές.Ας αναλογιστούμε άλλωστε και μερικούς άλλους σπουδαίους καλλιτέχνες και καταξιωμένα σχήματα που σχετικά πρόσφατα επισκέφθηκαν τη χώρα μας:Marcel Marceau,Tiger Lillies και Peter Βrook!

Θεατρική Κριτική-Nτιμπούκ

Απρίλιος 2006
Αρ.53

ΝΤΙΜΠΟΥΚ

Μια γοητευτική ιστορία για τον έρωτα και το θάνατο στην Πειραματική Σκηνή του Εθνικού!Μια ιστορία που έχει να κάνει με την ανθρώπινη ύπαρξη και τα όριά της!Ενας άνδρας.Μια γυναίκα.Δυο καταπληκτικές ερμηνείες.Η Δέσποινα Κούρτη και ο Δημήτρης Παπανικολάου παίζουν μόνοι τους όλους τους ρόλους όπως απαιτεί το κείμενο του Μπρους Μάγερς,ξεδιπλώνοντας στο έπακρο τα εκφραστικά τους μέσα και πετυχαίνοντας εν τέλει να καθηλώσουν τον θεατή.Αφηγούνται,ουρλιάζουν,ερωτεύονται,πεθαίνουν,ξαναγεννιούνται,κατέχονται από πνεύματα,υφίστανται εξορκισμούς.Ολα αυτά αποκτούν ιδιαίτερο ενδιαφέρον,αν αναλογιστεί κανείς ότι το έργο,όπως γράφτηκε αρχικά από τον ΄Ανσκι, έχει περίπου είκοσι τέσσερις ρόλους και αρκετές σκηνές πλήθους.Οι ηθοποιοί αφηγούνται την<<εβραική εκδοχή του Ρωμαίου και της Ιουλιέτας όπως τη γέννησε ο Ιουδαικός μυστικισμός και η Καμπάλα>>,γράφει ο σκηνοθέτης Σωτήρης Χατζάκης.
Όσο για τη λέξη...<<ντιμπούκ>>;Αυτή,όπως διαβάζουμε στο πρόγραμμα ,προέρχεται απο την εβραική λέξη ledavek που σημαίνει <<γαντζώνομαι>> .Αναφέρεται σε μια ψυχή που δεν έχει ησυχάσει ή ένα πονηρό πνεύμα που κυριεύει έναν ζωντανο άνθρωπο και προκαλεί ψυχικές διαταραχές,δημιουργώντας μια νέα προσωπικότητα και μιλώντας μέσα από τον άνθρωπο που΄χει κυριεύσει.Αυτή η συνήθεια του εξορκισμού των ντιμπούκ ενέπνευσε τον μποέμ Ρωσοπολωνό εθνογράφο Σαλόμ Ανσκι να γράψει το διάσημο έργο του,το οποίο διακρίνεται για το καθαρά μυστικιστικό του υπόβαθρο!
Ο θεματικός πυρήνας λέει η Νίνα Γκουρφίνγκελ είναι:<>Πέρα από την έξοχη σκηνοθεσία και τις καταπληκτικές ερμηνείες,αξίζει να σταθούμε στο ιδιαίτερα προσεγμένο πρόγραμμα.Τα κείμενά του αφενός φωτίζουν πολύπλευρα και ουσιαστικά το πρωτότυπο ως προς το θέμα του έργο,αφετέρου παρουσιάζουν πολύ μεγάλο θεατρολογικό ενδιαφέρον λόγω του εύρους και της ποιότητας των πληροφοριών που περιέχουν.Είναι ευχής έργον να γίνονται ανάλογες προσπάθειες και προς αυτήν την κατεύθυνση!!!

Θεατρική Κριτική -ΒΑΚΧΕΣ 2005

Οκτώβριος 2005
Αρ.50
ΠΕΡΙ ΒΑΚΧΩΝ Ο ΛΟΓΟΣ


Φέτος οι<<Βάκχες>> ήταν το έργο που με πήγε στην Επίδαυρο.Αφενός μεν,επειδή συγκαταλέγεται ανάμεσα στ΄αγαπημένα μου αρχαία δράματα,αφετέρου,γιατί αδημονούσα να παρακολουθήσω ακόμα μια σκηνοθετική δουλειά του Σωτήρη Χατζάκη.Μετά την έξοχη<<Φόνισσά>> του πριν κάποια χρόνια και τα πιο πρόσφατα <<Νύχτα του Τράγου>> στο Θέατρο Πολιτεία ,καθώς και τον<<Τελευταίο Πειρασμό>> στο Εθνικό,μας ξάφνιασε πάλι ευχάριστα τούτο το καλοκαίρι με τις <<Βάκχες>>.
Σε ένα εργο που ο χορός διαδραματίζει σπουδαίο ρόλο,χρησιμοποιεί την χορευτικό ομάδα SINE QUA NON(με την οποία έχει ξανασυνεργαστεί) και την Σαββίνα Γιαννάτου που στιγματίζει ηχητικά την παράσταση.Ο χορός είναι πραγματικά καλοστημένος,καλοδουλεμένος,και συμβαδίζει με το κλίμα του έργου,υπηρετώντας στο έπακρο τις δραματουργικές ανάγκες αυτού.
Στους βασικούς ρόλους...Ο Λάζαρος Γεωργακόπουλος-Διόνυσος φέρει την αλήθεια του ρόλου.Η Λυδία Φωτοπούλου-Αγαύη δίνει μια ιδιαίτερη ερμηνεία γεμάτη λυρισμό.Ο Ιερώνυμος Καλετσάνος όμως,στο ρόλο του μεγαλοαστού Πενθέα που τελικά παραδίνεται στον πειρασμό της Βακχείας,στάθηκε,νομίζω,κατώτερος των προσδοκιών μας και συχνά έμοιαζε υποκριτικά παράταιρος.
Ευχάριστη έκπληξη και με μεγάλη ανταπόκριση στο κοινό,ήταν ο Βασίλης Χαραλαμπόπουλος που έχει καθιερωθεί στον κόσμο μέσα από τους τηλεοπτικούς του ρόλους.Εδώ,στο ρόλο του τραγικού αγγελιαφόρου,εξιστόρησε γλαφυρά την κατακρεούργηση του Πενθέα,με αμεσότητα και ανθρωπιά.Ακόμα,ο Μανώλης Μαυρομματάκης δημιούργησε έναν κωμικό Τειρεσία-μαριονέττα,που περιφέρεται ελαφρύς,διαποτισμένος από την γλυκιά βακχική μέθη.
Γενικά,αν και υπήρχε εμφανής σκηνοθετικός οίστρος,δεν υποστήριξαν τους ρόλους τους στον ίδιο βαθμό όλοι οι ηθοποιοί,οπότε αναπόφευκτα δημιουργήθηκαν ερμηνευτικές ανισότητες και παραφωνίες.Συνολικά,η σκηνογραφική προσέγγιση ήταν ενδιαφέρουσα και λειτουργική.Κάτι ανάλογο θα λέγαμε και για την ενδυματολογική πρόταση.
Χαρακτηριστικό ήταν το στιγμιότυπο-τελετουργικό της μεταμόρφωσης του λογικού,αυταρχικού και κοινωνικά συμβιβασμένου Πενθέα σε βακχευόμενο οπαδό του Διονύσου.Δυνατό το φινάλε του έργου-η περισυλλογή ερειπίων με το καροτσάκι.Στιγμές πένθους,σιωπής,αλλά και βαθύτατης σκέψης.ΜΕΤΑ ΤΟ ΣΚΟΤΑΔΙ...ΓΕΝΝΙΕΤΑΙ ΞΑΝΑ ΤΟ ΦΩΣ;